To Who Do We Think We Are κυκλοφόρησε σε μια εποχή που τα συναισθήματά μας για το Μεγάλο Συγκρότημα ήταν περίεργα. Πριν συμπληρωθούν 2 μήνες από την κυκλοφορία ου Made in Japan, το καινούργιο άλμπουμ των Τιτανοτεράστιων ήταν στην αγορά και σε μια Ελλάδα που οι πληροφορίες έφθαναν με καθυστέρηση, είχαμε μάθει ότι οι Ian Gillan και Roger είχαν αποχωρήσει. Έχοντας δεχτεί την καταιγίδα του Made in Japan, σε πρώτη ακρόαση το Who Do We Think We Are ακουγόταν πιο bluesy, πάντα μέσα στα όρια του hard rock. Παρ΄όλη την κλεισμένη περιοδεία τους και τις καλές πωλήσεις του Fireball, οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν κακές και δυσκολευόντουσαν ακόμα και να καταλήξουν ποια τραγούδια θα έβαζαν στο άλμπουμ, με τα 7 τραγούδια του, έχουν πολύ καλή παραγωγή που έγινε από το ίδιο το συγκρότημα.
ΤΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ
Στο περίφημο γράμμα του που εξηγούσε τους λόγους της αποχώρησής του, ο Ian Gillan ανέφερε ότι οι 18 μήνες περιοδείας τους είχαν κουράσει είχαν αρρωστήσει, με αποτέλεσμα οι μεταξύ τους σχέσεις να χαλάσουν.
Ένας καλός manager θα μας έλεγε «σταματήστε και πηγαίνετε τρεις μήνες διακοπές χωρίς να πιάσετε κανένα όργανο». Αλλά αντίθετα, μάς ώθησαν να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ στην ώρα του. Θα έπρεπε να είχαμε σταματήσει. Νομίζω ότι αν το κάναμε, οι Deep Purple θα συνέχιζαν. Όπως έχει γράψει ο Jerry Bloom στο fanzine More Black than Purple, οι Deep Purple ήταν μια μηχανή επιτυχίας και η επιτυχία γεννά ζήτηση, η ζήτηση γεννά περισσότερη δουλειά, περισσότερη δουλειά σημαίνει ότι περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί. Κι όταν είμαστε μαζί, ο ένας νευριάζει τον άλλον».
Το πιατίνι στην εισαγωγή του Woman from Tokyo, κατέβασε την σημαία για μια ελπιδοφόρα εκκίνηση σε ένα άκρως διαχρονικό τραγούδι για την ιστορία του Μεγάλου Συγκροτήματος. Ήταν το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησαν για το νέο δίσκο, λίγο πριν την πρώτη γιαπωνέζικη περιοδεία(ο στίχος "Fly into the Rising Sun" εκεί αναφέρεται). To Mary Long κέρδισε ιδιαίτερη προβολή κι ας μην είχε τα προσόντα να γίνει επιτυχία. Οι στίχοι όμως του Gillan (κατά κύριο λόγο) ήταν αυτοί που έδωσαν στο τραγούδι διάσταση, αφού στην ουσία αναφέρεται σε δύο ανθρώπους, την Mary Whitehouse κι ο κρατηθείται, εκκεντρικός αριστοκράτης Francis Aungier Pakenham, 7th Earl of Longford, 1ος Βαρώνος του Pakenham, Baron Pakenham of Cowley, γνωστός με το όνομα Frank Longford! Και οι 2 ήταν ιδιαίτερα σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, έντονα συντηρητικοί και με μανία καταδίωξης σε ότι νεωτεριστικό.
Η Whitehouse ξεκίνησε την υπέρ συντηρητική εκστρατεία της το 1963 και τον Νοέμβριο του 1965 ίδρυσε το σωματείο της, με το οποίο εκτόξευε επίθεση σε κάθε νεωτερισμό ενώ ο Lord Longford στόχευε στην πορνογραφία. Αντιπροσώπευαν τα πρότυπα της παλαιότερης γενιάς, με ένα σκληρό ηθικό πλαίσιο, που ο Gillan το χαρακτήρισε πνευματικό βανδαλισμό! Στους στίχους η Mary Whitehouse κι ο Frank Longford, συγχωνεύτηκαν σε ένα άτομο για να αναπαραστήσουν την υποκρισία. Και οι 2 πέθαναν το 2001 σε βαθιά γεράματα, χωρίς να καταφέρουν να αφήσουν πίσω τους κάτι, πέραν του άκρατου συντηρητισμού.
Το Super Trouper είναι ένα δυνατό κομμάτι, αντάξιο του ονόματος τους όπως και το Rat Bat Blue που είναι από τα αγαπημένα μου. Τίποτε το ιδιαίτερο τα Smooth Dancer (εκτός από το πιανάκι που νοστιμίζει το τραγούδι), ένα αργό και βαρύ blues το Place in Line με το Our Lady που κλείνει το άλμπουμ να είναι το πιο αδιάφορο
Η remastered έκδοση του 2000 έχει 7 bonus κομμάτια, με πιο ενδιαφέρον το First Day Jam που είναι πρόβα.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το ευχάριστο με τους δίσκους του rock είναι ότι δεν έχουν μόνο ωραία διαχρονικά τραγούδια, αλλά κι ωραία εξώφυλλα που κρύβουν πολλές ιστορίες. Μια τέτοια ιστορία κρύβει και το Who Do We Think We Are που ήταν το τελευταίο της MKII.Ο τίτλος του δεν επιλέχθηκε τυχαία καθώς εκείνη την εποχή, η ψηφιακή τεχνολογία δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη και τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες κρατούσαν επαφή με τους fans απ’ όλο τον κόσμο με ένα κεντρικό fan club που «έτρεχαν» δυο-τρεις άνθρωποι απαντώντας στα γράμματα ή και στέλνοντας απαντήσεις όπου έπρεπε. Όσοι έχετε παλαιούς δίσκους βινυλίου, αμερικάνικους ή αγγλικούς κι όχι ελληνικής εκτύπωσης, στο εσώφυλλο ή χαμηλά στο εξώφυλλο γραφόταν η διεύθυνση του Fan Club. Η ιστορία του εξώφυλλου κρύβεται στο διπλό εσώφυλλο όπου υπάρχουν αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά. Ένα από αυτά, προέρχεται από την αγγλική μουσική εφημερίδα Melody Maker(Ιούλιος 1972) για το οποίο (σ.σ. απόκομμα) ο Ian Paice λέει: «Το συγκρότημα λάμβανε χιλιάδες γράμματα από θαυμαστές απ΄όλο τον κόσμο κι ένα από αυτά, ενός θυμωμένου fan, ξεκινούσε με την έκφραση "Who do Deep Purple think they are..."ενώ ένα άλλο έλεγε "I bought it so i'll bloody well boot it" (σ.σ. σε ελεύθερη μετάφραση «το αγόρασα όποτε θα το ακούσω», αλλά στη συνέχεια αναφερόταν στον Paice που είχε κλωτσήσει τη ντραμς του κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εμφάνισής τους στο South Bank Pops του 1970. O Paice είχε την ιδέα να αλλάξει τη λέξη they με το we και έτσι προέκυψε ο τίτλος.
 |
| Το εσώφυλλο με γράμματα fans |
Στο εσώφυλλο του ένθετου του cd αλλά και στο διπλό εξώφυλλο του βινύλιου (σ.σ. έτσι είχε κυκλοφορήσει και στην ελληνική αγορά) υπάρχουν τα σχετικά αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά κ.α.). Η βάση του εξώφυλλου είναι μια φωτογραφία της Γης από το διάστημα, φωτογραφία που την πήραν από τη N.A.S.A. (σ.σ. για να είμαι ειλικρινής, τόσα χρόνια νόμιζα ότι ήταν…θάλασσα) και τα μέλη του συγκροτήματος εμφανίζονται μέσα σε αιωρούμενες φούσκες. Το εξώφυλλο ήταν ιδέα των Roger Glover και του manager τους, John Coletta.
TRIVIA
- Η τελευταία συναυλία που έδωσε η Mark II όταν υπήρχαν ακόμα οι Gillan και Glover στο συγκρότημα ήταν στις 29 Ιουνίου 1973 στην Osaka. Έπρεπε να περιμένουμε 11 ολόκληρα χρόνια για να τους ξανά δούμε μαζί. Ένα άλλο τραγούδι που ηχογράφησαν αλλά δεν συμπεριέλαβαν στο Who Do We Think We Are είναι το Painted Horse που το συμπεριέλαβαν στη συλλογή Powerhouse(1977)
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μεσολάβησε ένα διάστημα ώσπου να βρουν τους αντικαταστάτες των Gillan, Glover και το Φεβρουάριο του 1974 κυκλοφόρησαν το Burn.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
22/12/23
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ WHO DO YOU THINK WE ARE
Η ακρόαση του Who Do We Think We Are ξαφνιάζει, καθώς το άλμπουμ δεν μπορεί να θεωρηθεί φυσική συνέχεια της αγίας τριάδας (In Rock – Fireball - Machine Head), αλλά σηματοδοτεί την μετάβαση σε μελωδικότερες γραμμές. Αυτό δεν καθιστά σε καμιά περίπτωση το Who Do We Think We Are αδύναμο. Η έμπνευση υπάρχει -όμως ο Blackmore κρατά τις ιδέες για το προσωπικό του σχήμα, ενώ τις περισσότερες φορές αρνείται πεισματικά να δουλέψει σε ιδέες των άλλων. Η μαγεία δεν έχει χαθεί. Ο μάγος Ritchie έχει ξενερώσει και φτάνει η ώρα για αλλαγές!
Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου «Ποιοι νομίζουμε πως είμαστε» είναι απλή: Το μεγαλύτερο συγκρότημα στον χώρο σκληρού ήχου σε μια από τις όχι από τις καλύτερες στιγμές του!
Δημοσίευση σχολίου