Όλα τα συγκροτήματα με μεγάλες καριέρες, έχουν κάποια «κενά» στην πορεία τους. Κενά που δημιουργούνται είτε από καλλιτεχνική...ανάρρωση, είτε από άλλους λόγους. Στο άρθρο που ακολουθεί oι Μάρκος Σακελλαρίου, Σπύρος Γιαννακόπουλος και Αλέξανδρος Ριχάρδος, θυμούνται τα άλμπουμ που βοήθησαν συγκροτήματα και τραγουδιστές να κάνουν την …ολική επαναφορά στην καριέρα τους. Μετά από 3 μετά α άλμπουμ, που μάλλον ξεχάστηκαν εύκολα (Flick of the Switch, Fly on the Wall και Blow up your video), οι AC/DC επέστρεψαν στην κορυφή με το γεμάτο τεστοστερόνη Razor’s Edge. Αιώνιο βοήθημα για τους αρχάριους, το “Thunderstruck”!
Το Done With Mirrors σήμανε την επιστροφή των Aerosmith αλλά το Permanent Vacation συνδυάστηκε με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Σχεδόν(;) νηφάλιοι, μπήκαν στο studio με παραγωγό τον Bruce Fairbairn και τραγούδια που τούς είχαν γράψει οι Desmond Child και Jim Vallance. Θέλετε τίτλους; «Dude (Looks Like a Lady),» «Angel» και «Rag Doll» που φθάνουν για να πωλήσει το άλμπουμ περισσότερα από 5.000.000 αντίτυπα και να ξεχάσουμε τα ζοφερά χρόνια τους. Τι ωραία βραδιά ήταν εκείνο το βράδυ του Ιουνίου του 2010 στο Καραισκάκη!!! Α.Ρ.
Έχοντας σημειώσει μια άνευ προηγουμένου (κι ανέλπιστη)επιτυχία με τα fusion άλμπουμ Blow by Blow,Wired και There and Back, o εξαιρετικός Άγγλος κιθαρίστας Jeff Beck αποφασίζει να αλλάξει ύφος και να συνεργαστεί με τους παραγωγούς Nile Rodgers και Arthur Baker, για να πλησιάσει ένα άλλο κοινό. Σε ένα σύνολο 9 τραγουδιών, μόνο 2 είναι instrumental αλλά το Flash(1985) φθάνει στο ελάχιστο την επιτυχία των προκατόχων του (Νο39 Αμερική). Όσες φορές κι αν ακούσω το σόλο του στο «Gets Us All in the End»με τη φωνάρα του Jimmy Hall (Wet Willie) δεν το βαριέμαι.
Υ.Γ.
Μεγάλε, τι κοστούμι είναι αυτό;
6 χρόνια χαμένα, 4 άλμπουμ που δεν ακούγονται, μια παρ΄ολίγο χαμένη καριέρα, και ξαφνικά δυο αναλαμπές (Constrictor και Raise Your Fist and Yell) ζωντανεύουν την ελπίδα. Η 25η Ιουλίου 1989 ήταν η ημερομηνία Ανάστασης του Alice Cooper, αφού η κυκλοφορία του Trash, τον επανέφερε ανάμεσα στους μεγάλους. Ακούγεται όπως την πρώτη φορά. Α.Ρ.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Johnny Cash ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές/συνθέτες της country, με μια καριέρα που ξεκίνησε τη δεκαετία του ‘50 και κράτησε έως το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘70. Έκτοτε η καριέρα του γνώρισε μεγάλα σκαμπανεβάσματα για να έλθει ο παραγωγός Rick Rubin, να τον υπογράψει στη δική του δισκογραφική εταιρεία American Recordings και το 1994 να κυκλοφορήσει το άλμπουμ American Recordings, σε παραγωγή του Rick Rubin που σε αντίθεση με τα άλμπουμ που ηχογραφούσε τα προηγούμενα χρόνια, ο Rubin τον έβαλε στο studio μόνο με μια κιθάρα και τη φωνή του (και τι φωνή!). Το άλμπουμ όχι μόνο αναζωογόνησε την καριέρα του Cash, αλλά τον σύστησε σε μια νέα γενιά ακροατών. Στο μοναδικό τραγούδι που συμμετέχει καλεσμένος είναι η σύνθεση του Leonard Cohen “Bird on a Wire” όπου ντραμς παίζει ο Chad Smith των Red Hot Chili Peppers.Α.Ρ.
Δεν ήταν απλά ότι είχαν περάσει 14 ολόκληρα χρόνια από το Predator κι ένα αποτυχημένο reunion με τον Udo. Ήταν περισσότερο ότι οι Accept επέστρεφαν με άλλο τραγουδιστή και όλοι τους περιμέναμε στην γωνία με τις πέτρες στα χέρια. Όμως ο Wolf Hoffmann μας έκανε να καταπιούμε την γλώσσα μας και να βγούμε με τα λάβαρα στις πλατείες. Γιατί το Blood Of The Nations δεν είναι απλά το καλύτερο album που έβγαλαν από το 2010 και μετά, είναι ένα κλασικό Accept album που θα έπρεπε να έχει βγει αμέσως μετά το “Balls To The Wall”. Ναι, για τόσο κλασικό μιλάμε!!! Μ.Σ.
Στο διάστημα ανάμεσα στο Worship Music και τον προκάτοχό του (“We’ve Come For You All”),είχε προηγηθεί ένα αποτυχημένο reunion για τους Anthrax με τον Joey Belladonna και τον Dan Spitz, μία προσπάθεια ανασύνταξης με κάποιον Dan Nelson, μία καμπάνια μεταξύ των οπαδών για επιστροφή του John Bush. Γενικά οι Anthrax στα τέλη των ‘00s πήγαιναν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η λογική πρυτάνευσε, ο Belladonna γύρισε στην θέση του και το “Worship Music” τους έδωσε το φιλί της ζωής. Α, και το For All Kings που ακολούθησε ήταν ακόμα καλύτερο. Μ.Σ.
Το να αλλάζεις frontman, ιδίως κάποιον με τον οποίο οι οπαδοί σου έχουν δεθεί μαζί του, είναι κάτι το ριψοκίνδυνο. Ήταν πάντοτε, φαντάσου πόσο ήταν στα τέλη των 70’s. Όχι όμως αν λέγεσαι Black Sabbath και ο άσος που κρύβεις στο μανίκι σου λέγεται Ronnie James Dio. Τότε έχεις την δυνατότητα να κυκλοφορήσεις ένα album σαν το Heaven and Hell που όχι μόνο σου δίνει την ώθηση να μπεις με φόρα στα ‘80s αλλά και για μεγάλη μερίδα κόσμου αποτελεί την απόλυτη κυκλοφορία σου. 28 χρόνια μετά τους είδαμε σαν “Heaven And Hell” και δακρύσανε μέχρι και τα δέντρα στην Μαλακάσα. Μ.Σ.
Όταν το 2016 ανακοινώθηκε η επανένωση της τότε σύνθεση των Helloween με τους Michael Kiske και Kai Hansen ήταν σαν να γύρισε ο κόσμος 30 χρόνια πίσω, σαν όλα όσα είχαν γίνει από το 1988 και μετά απλά να μην είχαν συμβεί. Η Pumpkins United περιοδεία ήταν ένα τεράστιο στοίχημα και μία απίστευτη επιτυχία. Απ’ όπου και να πέρασε (η Ελλάδα πάντα έξω από το πανηγύρι) τα στάδια και οι αρένες ήταν sold out και αποτυπώθηκε στο εκπληκτικό United Alive live album. ΟΚ, είδαμε φέτος την μικρή της έκδοση, ας μη είμαστε γκρινιάρηδες. Μ.Σ.
Στις αρχές των ‘80s τα πράγματα αλλάζανε ραγδαία στην μουσική βιομηχανία ενώ δεν πήγαιναν καλά για τους KISS. Η αυθεντική σύνθεση είχε διασπαστεί, οι πωλήσεις είχαν πέσει παρά την κυκλοφορία του φανταστικού Creatures Of The Night ενώ έχουμε μπει πλέον στην εποχή του MTV. Κάτι έπρεπε να γίνει, η απόφαση να βγάλουν το make up ήταν τολμηρή όμως δεν τους βγήκε σε κακό. Το Lick It Up αποδείχτηκε ένα album που κατάφερε να συστήσει τους KISS σε μεγάλη μερίδα νέων οπαδών και σε βάθος χρόνου να αναδειχτεί ως ένα από τα αγαπημένα ‘80s albums του KISS Army. Μ.Σ.
Μπορεί να είχαν περάσει πέντε χρόνια όμως ο θόρυβος του St. Anger αλλά και του documentary Some Kind Of Monster, δεν έλεγε να καταλαγιάσει. Η ανακοίνωση του “The Day That Never Comes” ως πρώτου single αλλά και του Death Magnetic έβαλε όλο τον κόσμο στην πρίζα. Αν εξαιρέσουμε την ψιλό αποτυχημένη μίξη του album, το “Death Magnetic” ξανασύστησε τους Metallica με πολλούς απογοητευμένους οπαδούς. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς με κομμάτια όπως τα “Broken, Beat & Scarred”, “All Nightmare Long”, “The End Of The Line” και “Cyanide”. Μ.Σ.
To Saints of Los Angeles των Motley Crue δεν κοιτάζει στα μάτια το Shout at the Devil ή το Dr. Feelgood όμως σε σχέση με κάτι Generation Swine ή ακόμα και New Tattoo ήταν σαν να ζωντάνευε μπροστά σου η χρυσή εποχή της Sunset Blvd. και του Rainbow A Go-Go. Ιδίως το ομώνυμο κομμάτι είναι σαν να έρχεται κατευθείαν από εκείνη την εποχή ενώ και τα “Motherfucker Of The Year”, The Animal In Me”, “Down At The Whisky” ανεβάζουν το επίπεδο. Να περνάγανε και μία φορά από τα μέρη μας. Μ.Σ.
Πέρασαν 11 χρόνια από την κυκλοφορία του Who Do We Think We Are, του τελευταίου άλμπουμ της θρυλικής MkII και μείναμε πιστοί στους Deep Purple των Hughes, Coverdale, σταθήκαμε δίπλα στον Tommy Bolin, ζήσαμε χωρίς αυτούς 9 χρόνια (1975-1984) και επί τέλους έχουμε τη δισκάρα, Perfect Starngers. Ο δίσκος αναφορά στο Come back ενός συγκροτήματος. Συμβουλή: Ξεκολλήστε από τα «Knocking at Your Back Door», “Perfect Starngers” και “Wasted Sunsets” και ανακαλύψτε το «Hungry Daze». Α.Ρ.
Βαρύ και πικρό παρελθόν για τον John Fogerty. Μεγάλη καριέρα με τους Creedence Clearwater Revival, σοβαρά νομικά προβλήματα με τα δικαιώματα από τα τραγούδια των πρώην συγκροτήματος του (όπου σχεδόν όλα ήταν δικά του), τελευταίο άλμπουμ του το ξεχασμένο John Fogerty(1975) και ξαφνικά, δέκα χρόνια μετά, τα προβλήματά του αρχίζουν να λύνονται και το Centerfield τον φέρνει στην κορυφή του αμερικάνικου chart.
Έπρεπε να ζήσουμε το Eye II Eye (1999), για να καταλάβουμε πόσο καλοί είναι οι Scorpions. Μετά το ταξίδι τους στο ναδίρ, κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους, το Unbreakable (2004) που ξανά φέρνει πίσω τους παλιούς καλούς Scorpions! Δυνατά hard rock κιθαριστικά σχήματα, αξιομνημόνευτα riffs, ένα πολύ καλός Klaus Meine, συνθέσεις που σε κάνουν να θες να τις ακούσεις ξανά και ξανά, κάνει φέρνει το Unbreakable ανάμεσα στα κορυφαία άλμπουμ τους .Α.Ρ.
Μετά από 5 χρόνια χωρίς, δίσκο, ένα βαρύ διαζύγιο, πολύ ξύλο και μια καριέρα που έμεινε ζωντανή χάρις στις πολλές εμφανίσεις της με τους Rolling Stones, το 1984 η Tina Turner επιστρέφει με μια δισκάρα, το Private Dancer. Οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τα 12.000.000 αντίτυπα και τα τραγούδια του ακόμα παίζονται. Α.Ρ.• Έχοντας μια μεγάλη καριέρα που ξεκίνησε το 1965, είτε με τον τότε σύζυγό της Sony είτε μόνη της, στις αρχές της δεκαετίας του 80, η Cher αποφάσισε να ασχοληθεί μόνο με την κινηματογραφική της καριέρα. Έτσι, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ της I Paralyzed(1982), την βλέπουμε να έχει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες όπως Silkwood (1983), Mask (1985), Suspect (1987) και The Witches of Eastwick (1987) για να πάρει την απόφαση και να επιστρέφει-θριαμβευτικά-στη δισκογραφία με το άλμπουμ Cher(1987) με παραγωγούς τους Michael Bolton, Jon Bon Jovi, Richie Sambora, Desmond Child, Peter Asher και Jon Lind. Ακόμα τραγουδιούνται τα I Found Someone και We All Sleep Alone.Α.Ρ.
Χρονολογία ορόσημο το 2004 με Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα και με Europe! Ναι αυτούς! Δεκατρία χρόνια μετά το «Prisoners», οι λησμονημένοι πρωταθλητές των ύμνων του Melodic Rock του παρελθόντος είναι πάλι εδώ, διαφορετικοί! Πολύ μακριά από το φαντεζί παρουσιαστικό και το «πληκτροδεικτικό» ροκ τους η καινούργια αρχή με το Start from the Dark(2004)τους θέλει σοβαρούς, σκοτεινούς και guitar heavy. Τελικά όλα είναι θέμα αποδοχής! Σ.Γ.
Σεβόμαστε και εκτιμούμε την παρουσία του Tim «Ripper» Owens που για 7 (δύσκολα) χρόνια, κράτησε το όνομα των Judas Priest ζωντανό, αλλά η επιστροφή του Halford, αναγέννησε το Μεγάλο συγκρότημα, που επέστρεψε με ένα καλό δίσκο, το Angel of Retribution (2005). Σ.Γ.
Η τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου. Το ανυποψίαστο «σερφινγκ» του Neal Schon στο διαδίκτυο θα τον φέρει μπροστά σε ένα παιδί θαύμα από τις Φιλιππίνες με φωνητικές δυνατότητες που μπορούν να του εξασφαλίσουν ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή για το Σαν Φρανσίσκο. Τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από το Generations ήταν υπέρ αρκετά για να μεταμορφώσουν τους Journey σε κάτι που θα θύμιζε το Perry παρελθόν τους όσο τίποτα άλλο. «Never walk away», «After all these years», «Where did I lose your love» δείχνουν πως το Revelation κι ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω σε έμπνευση άσχετα αν το ημερολόγιο γράφει 2008. Σ.Γ.
Μετά από 12 χρόνια απουσία ή καλύτερα διακοπής, ο Ritrchie Blackmore, επαναιδρύει τους Rainbow και με καινούργιο τραγουδιστή, τον Σκοτσέζο Doogie White (La Paz/Midnight Blue), ηχογραφούν το Stranger in Us All, ένα άλμποιυμ αντάξιο του παρελθόντος τους. Α.Ρ.
Από το 1992 που είχε βγει το Milagro έως και το 1999 που κυκλοφόρησε το Supernatural, οι Santana βρισκόντουσαν σε…καταστολή. Και το Supernatural δεν ήταν δίσκος επιστροφής, αλλά n Καταιγίδα της Δισκογραφίας. Α .Ρ.
Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το The Ghost of Tom Joad (1995), ο Bruce Springsteen επανασυνδέει την E Street Band και με παραγωγό τον Brendan O’Brien, κυκλοφορεί το Rising(2002), αρκετά μακριά από το ύφος του Born in the U.S.A. αλλά μέσα στην εποχή του. Εμπνευσμένος κι από την 11η Σεπτεμβρίου, παρουσιάζει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της σύγχρονης εποχής του, αν σκεφτεί κανείς ότι η καριέρα του ξεκίνησε το 1972. Ο χρυσόδετος κι ασήκωτος τόμος της ιστορίας του rock, μας θυμίζει ότι αυτά τα 7 χρόνια δισκογραφικής απουσίας μεταξύ The Ghost of Tom Joad και Rising, είναι το μεγαλύτερο διάλειμμά κυκλοφορίας δίσκων του. Α.Ρ. Το να είσαι μεγάλο όνομα στο Νησί και τα ποτήρια μπύρας να τσουγκρίζουν σε κάτι Lovehunter και Ready an’ Willing δεν λέει και πολλά ενώ μπορείς να πίνεις τα ακριβά κρασιά σου σε ειδυλλιακά μέρη, να γεμίζεις αρένες που πλειοψηφούν σε γυναίκες και να είσαι το πιο hot όνομα παγκοσμίως. Goodbye Yorkshire, Hello America! Η ολική επαναφορά των Whitesnake του David Coverdale με το μνημειώδες «1987» ήταν ο δίσκος «make it or break it». Για τον ίδιο δε, μόνο το μικρόφωνο ανάμεσα στα σκέλια θα θύμιζε τον προηγούμενο εαυτό του. Όσο για τα τραγούδια, τα γνωρίζουν και οι πέτρες! Σ.Γ.
Φανταστείτε σε τι απελπισία είχε φθάσει ο David Geffen που έκανε μήνυση στον Neil Young, ότι του παραδίδει «μη αντιπροσωπευτικούς» και «μη χαρακτηριστικούς» δίσκους σύμφωνα με την αξία του, όπως ανέφερε το συμβόλαιο. Βέβαια εκείνο το διάστημα 91981-1988) ο Καναδός τροβαδούρος, είχε αφιερώσει πολύ χρόνο στο γιό του Ben, που είχε γεννηθεί με εγκεφαλική παράλυση, ενώ μουσικά πειραματιζόταν, πηδώντας από το ένα είδος στο άλλο. Το 1989, ο Young επέστρεψε στην προηγούμενη δισκογραφική εταιρία του, την Reprise και κυκλοφόρησε το Freedom, γραμμένο στον κλασικό rock ύφος του. Α.Ρ.
Με την κυκλοφορία των άλμπουμ Achtung Baby και Zooropa, οι U2 έκλεισαν ένα πετυχημένο συνθετικό και δισκογραφικό κύκλο. Το επόμενο άλμπουμ τους Pop, έδειχνε μια κόπωση κι έλλειψη δημιουργικής σπίθας ενώ η μουσική άλλαζε. Το All That You Can’t Leave Behind(2000), μπορεί να κυκλοφόρησε σε ένα ξένο μουσικό περιβάλλον για αυτούς, αλλά ήταν ένα αναζωογονητικό βήμα, γεμάτο μελωδίες και καλές συνθέσεις. Πολύ σκληροί για να πεθάνουν! Α.Ρ.
Τι να πούμε κι εμείς που μεγαλώσαμε ακούγοντας τα Fragile, Close to the Edge, Tales from Topographic Oceans (αυτό δεν ακουγόταν!), Relayer και το πανέμορφο Going for the One και ξαφνικά χορεύαμε στα clubs και στις discotheque (1977) με το Owner of a Lonely Heart των Yes από το 90125. Κι όχι τίποτε άλλο, λέγαμε ότι μάς αρέσει (ελέω γκομένων)! O Tempora O mores που λέει κι αξιαγάπητος πειρατής στον Αστερίξ. Α.Ρ.
Για 13 ολόκληρα χρόνια, οι ZZ Top έγραφαν ιστορία στο χώρο του southern blues rock αφήνοντας πίσω τους τραγούδια μνημεία. Και ξαφνικά, αλλάζουν εκ θεμελίων τον ήχο τους κυκλοφορόντας το Eliminator, προσθέτοντας synths και sequencers αλλά κρατώντας (έστω και λίγο) το groove που ήταν έκανε να μην μοιάζουν με κανένα. Οι ZZ Top δεν προσαρμόστηκαν στον ήχο της δεκαετίας του 80, αλλά η δεκαετία του 80, πήρε από αυτούς! Α.Ρ.
Την επόμενη Κυριακή: Η Δεκαετία του 80! Οι συναυλίες, τα Ελληνικά Συγκροτήματα που έγραψαν ιστορία, τα Περιοδικά, οι Νεκραναστήσεις(!), οι Πολιτικές Εξελίξεις, το Hair Metal, to Κίνημα του NWONHM, τα Soundtracks κι ότι άλλο ξέχασα....
Μάρκος Σακελλαρίου, Σπύρος Γιαννακόπουλος, Αλέξανδρος Ριχάρδος
24/12/23
Δημοσίευση σχολίου