Ήταν το 1985 όταν ο Roger Waters άφησε τους Pink Floyd, επικαλούμενος «δημιουργικές διαφορές» και ταυτόχρονα, ξεκίνησε νομική μάχη με το συγκρότημα σχετικά με τη χρήση του ονόματος αλλά και των συνθέσεων, που κατά κύριο λόγο ήταν δικές του. Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, ενημέρωσε τις δισκογραφικές εταιρείες που κυκλοφορούσαν τους δίσκους των Pink Floyd, την EMI (για την Ευρώπη) και τη CBS (για την Αμερική) για την αποχώρησή του και ξεκίνησε διαδικασίες στο Ανώτατο Δικαστήριο για να διαλύσει επίσημα τη συνεργασία των Pink Floyd τους οποίους αποκάλεσε μια «δύναμη που ξοδεύτηκε δημιουργικά». Οι Gilmour και Mason αντιτάχθηκαν στην απαίτησή του και ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να συνεχίσουν ως Pink Floyd και τελικά κέρδισαν το δικαίωμα χρήσης ονόματος αλλά και των συνθέσεων του. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Waters κυκλοφόρησε 4 studio προσωπικά άλμπουμ και άλλα 7 με συνεργασίες, συμπεριλαμβανομένου του πρόσφατου The Dark Side of the Moon Redux(2023). Παράλληλα, την τελευταία 15ετία, έχει ασχοληθεί έντονα με την πολιτική είτε μέσω των συναυλιών, είτε μέσων παρεμβάσεων του.
ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΌΝΟ ΣΤΟ 1970
Πριν ακόμα οι Pink Floyd γίνουν παγκόσμια γνωστοί, ο Waters είχε συνεργαστεί με τον Σκοτσέζο μουσικό Ron Geesin, γράφοντάς τη μουσική(;) για την ταινία του Roy Battersby, Music from The Body(1970). Εντελώς πρωτοποριακή προσέγγιση της μουσικής, αφού περιέχει ήχους του ανθρώπινου σώματος(!), σε αφήγηση των Vanessa Redgrave και Frank Finlay. Συλλεκτικό γιατί στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου,»Give Birth to a Smile» συμμετέχουν και οι David Gilmour, Nick Mason και Richard Wright χωρίς να αναφέρονται. Το κλάμα του μωρού στην εισαγωγή είναι ο γιός του Ron Geesin.
Έπρεπε να περάσουν 14 χρόνια για να κυκλοφορήσει το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, το The Pros and Cons of Hitch Hiking(1984, No13 UK,No 31 USA) που έδειξε σε όλους μας ότι κινείται προς τα μπρος κι όχι προς τα πίσω. Δηλαδή, ΔΕΝ επιστρέφει και ΔΕΝ αναμασά ότι έκανε στο παρελθόν, αλλά προσπαθεί να παντρέψει τις πολλές στιχουργικές ιδέες του με τη μουσική. Καταλαβαίνετε με τη ενδιαφέρον το αγοράσαμε! Και για να είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστοι μπήκαμε στον κόπο να συνταξιδεύουμε μαζί του στο συναρπαστικό εννοιολογικό ταξίδι του και σε όλες τις μεταφορικές παραστάσεις που ξεπηδούσαν από τους στίχους, για το γάμο, την πιστότητα, τη δέσμευση και τη δική του ηλικία (τότε ήταν 41 ετών). Αν και το άλμπουμ κινείται πάνω σε μια βασική ιδέα, ποτέ δεν δόθηκε η σχετική δημοσιότητα. Η ιδέα περιστρέφεται γύρω από τις σκόρπιες σκέψεις ενός άνδρα κατά τη διάρκεια της κρίσης της μέσης ηλικίας. Αυτά εξερευνώνται σε ένα ονειρεμένο ταξίδι όπου πραγματοποιεί ένα οδικό ταξίδι στην Καλιφόρνια, ωτοστόπ( Hitch Hiking). Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όλοι σκέψεις και τα συναισθήματα που αναπτύσσει τον βοηθούν να επιστρέψει ωριμότερος στη γυναίκα του. Οι ώρες που παρατίθενται μπροστά από τους τίτλους των τίτλων είναι οι ώρες που έβλεπε όνειρα σχετικά με αυτά που διαβάσατε παραπάνω!
Η ιδέα για το άλμπουμ και τη στιχουργία του, ήταν στο μυαλό του από το 1977 και όπως λέει είχε παρουσιάσει κάποια κομμάτια στους Floyd, μαζί με κάποιες συνθέσεις που προοριζόντουσαν για το The Wall. Όπως λέει, έγραψε τα δύο ξεχωριστά άλμπουμ παράλληλα και είπε στα άλλα μέλη των Pink Floyd να διαλέξουν, ποιο θα ήθελαν να ηχογραφήσουν σαν συγκρότημα και όποιο απορρίψουν, να το κρατήσει για προσωπικό του άλμπουμ! Στο άλμπουμ συμμετέχουν ο μαέστρος/πιανίστας Michael Kamen, ο ηθοποιός Jack Palance, ο σαξοφωνίστας David Sanborn, ο Eric Clapton(παίζει και στην περιοδεία!), φωνητικά κάνει η Madeline Bell των Blue Mink, οι Andy Newmark και Ray Cooper παίζουν ντραμς και περκάσιονς αντίστοιχα κι ο μετέπειτα οργανίστας των Status Quo, Andy Bown.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το artwork επιμελήθηκε και ζωγράφισε ο Gerald Scarfe, ο οποίος είχε δημιουργήσει το artwork και κάποια κινούμενα σχέδια για το άλμπουμ Wall των Pink Floyd. Η κοπέλα στην οποία βασίστηκε η ζωγραφιά είναι…πραγματική κι είναι η soft porno ηθοποιός Linzi Drew.
Παρ΄ολο που είναι ζωγραφιά, λογοκρίθηκε και στις μετέπειτα εκδόσεις κυκλοφόρησε με μια μαύρη φάσα στον πισινό της.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1987 κυκλοφόρησε το Radio K.A.O.S, το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, ευτυχώς πιο μουσικό από το The Pros and Cons of Hitch Hiking. Κι εδώ, οι στίχοι του έχουν κοινό θέμα, ξεκινώντας από την πολιτική της Thatcher και φθάνοντας στον πληθωρισμό. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα δύο θέματα των στίχων του αφού η κεντρική ιδέα βασίστηκε στη γνωριμία του με τον Αμερικάνο ραδιοφωνικό παραγωγό Jim Ladd του ραδιοσταθμού KMET, που του μετέδωσε την ιδέα για τη ζωή στο Los Angeles. Έτσι αρχικά έγραψε το τραγούδι «Get Back to Radio», το οποίο βασίζεται εν μέρει στις εμπειρίες του Ladd αλλά και στις νεανικές αναμνήσεις του Waters όταν άκουγε Radio Luxenburg. Παρ΄όλο που το Radio K.A.O.S είναι Concept, ΔΕΝ βασίζεται σε μια ιδέα αλλά σε πολλές, όπως στην απεργία των ανθρακωρύχων του 1985 στη Βρετανία, όπου ένας απεργός εργάτης πέταξε ένα τσιμεντένιο κομμάτι από μια γέφυρα αυτοκινητόδρομου, σκοτώνοντας έναν οδηγό ταξί που πήγαινε έναν απεργοσπάστη στη δουλειά του. Το περιστατικό περιγράφεται στο «Who Needs Information», ενώ στο «Me or Him» ακούγονται διαφημίσεις της καμπάνιας του Ronald Reagan του 1980!
Οι παραπάνω ιδέες που διαβάσατε, ενσωματώθηκαν σε μια που για ήρωα έχει τον 23χρονο Ουαλό Billy, που είναι διανοητικά και σωματικά ανάπηρος ως αποτέλεσμα της εγκεφαλικής παράλυσης. Χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι και μπορεί να δουλεύει μόνο το πάνω μέρος του σώματός του. Αν και θεωρείται ότι έχει διανοητικά προβλήματα, η αναπηρία του τον έχει κάνει όχι μόνο ιδιοφυΐα, αλλά και υπεράνθρωπο, καθώς έχει επίσης την ικανότητα να ακούει κυριολεκτικά ραδιοκύματα σε όλες τις συχνότητες. Ο Billy ζούσε με τον δίδυμο αδερφό του Bennie που ήταν ανθρακωρύχος, τη σύζυγό του Molly και τα παιδιά τους. O Bennie χάνει τη δουλειά του στα ορυχεία λόγω της κρίσης κι ένα βράδυ τα 2 αδέλφια βγαίνουν σε μια pub, όταν στο δρόμο βλέπουν σε ένα μαγαζί που πωλούσε τηλεοράσεις την Margaret Thatcher (Πρωθυπουργός της Αγγλίας από το 1979 λέως και το 1990). Θυμωμένος ο Bennie κλέβει ένα ασύρματο τηλέφωνο και στη συνέχεια, ποζάρει με το τηλέφωνο σε μια πεζογέφυρα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόλυσή του. Το ίδιο βράδυ, ένας οδηγός ταξί σκοτώνεται από ένα τσιμεντένιο κομμάτι που πέφτει από παρόμοια γέφυρα από αυτήν που πόζαρε ο Bennieτον Μπένι (σ.σ. η ιστοράι που διαβάσατε λίγο πιο πάνω), συλλαμβάνουν τον Bennie και ο Billy μπορεί να ακούσει ραδιοκύματα στο κεφάλι του (τραγούδι»Radio Waves»). Επειδή ήδη έχετε κουραστεί, το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το τραγούδι «The Tide Is Turning» που οι στίχοι του μιλούν για το φόβο και η ανταγωνιστικότητα που διακινούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που είναι πολύ λιγότερο σημαντικά από την αγάπη για την οικογένεια και την ανθρώπινη κοινότητα. εταξύ των μουσικών που τον συνοδεύουν είναι ο σαξοφωνίστας Mel Collins, o κιθαρίστας Andy Fairweather Low, ο τραγουδιστής των Ace, Squeeze και Sad Café, Paul Carrack, ο οργανίστας Ian Ritchie και η τραγουδίστρια Clare Torry που έκανε φωνητικά, στην ουσία φώναζε, στο «The Great Gig in the Sky» από το The Dark Side of the Moon!
Το 1992 κι αφού έχει μεσολαβήσει η κυκλοφορία του The Wall – Live in Berlin(1990, θα διαβάσετε πιο κάτω), κυκλοφορεί το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του που είναι το Amused to Death, με τη συμμετοχή του Jeff Beck. Την παραγωγή έκανε ο ίδιος ο Waters κι ο οργανίστας και ο Patrick Leonard, συνεργάτης των Madonna, Elton John, Leonard Cohen, Bryan Ferry, Julian Lennon, Rod Stewart, Michael Jackson, Fleetwood Mac, Jeff Beck, Bryan Adams, Peter Cetera κ.α. Ο τίτλος του άλμπουμ, είναι επηρεασμένος από το βιβλίο του Neil Postman, Amusing Ourselves to Death(1985).
Πριν 15 περίπου χρόνια, σε μια συναυλία των Uriah Heep στο club 22 (αν δεν κάνω λάθος), είχα ρωτήσει τον Mick Box, ποιο είναι το αγαπημένο του άλμπουμ και μου είχε απαντήσει το Amused to Death. To κεντρικό θέμα είναι πανέξυπνο, με μια μαϊμού να κρατάει ένα τηλεκοντρόλ και να αλλάζει κανάλια στην τηλεόραση που προβάλλει θέματα από τον Πρώτου Πόλεμο του Κόλπου(1990 η εισβολή των Ιρακινών στο Κουβέιτ, όπου για πρώτη φοράς, η τηλεόραση μετέδιδε live πόλεμο!!!). Γενικά, οι πόλεμοι και οι προεκτάσεις τους, είναι το αγαπημένο θέμα του Waters και βέβαια το βασικό θέμα του Amused to Death είναι το αντιπολεμικό θέμα του. Και εδώ έχουμε τις εμμονές του για τον πόλεμο που τις φιλτράρει μέσα από μια τηλεόραση. Οι μελωδίες στο Amused δεν είναι αρκετά τόσο έντονες, όσο στα 2 προηγούμενα άλμπουμ του κι όπου παίζει ο Jeff Beck, το πράγμα σώζεται. Εκτός του Jeff Beck, κιθάρα παίζουν και οι Andrew Fairweather Low, Geoff Whitehorn ( If, Crawler και Procol Harum), Steve Lukather, Jeff Porcaro ντραμς, Randy Jackson (Journey) μπάσο, David Paich πλήκτρα, John «Rabbit» Bundrick Hammond κ.α.
Με το πρώτο άκουσμα που είχα κάνει στο Is This the Life We Really Want? (2017) είχα πει» αυτό είναι το καλύτερο προσωπικό άλμπουμ του Waters” από την άποψη ότι ήταν πολύ κοντά στον κλασικό ήχο των Pink Floyd. Να σας προλάβω και να σημειώσω να μην περιμένετε να ακούστε κάτι φοβερό, αλλά σίγουρο είναι το πιο μουσικό του άλμποιυμ. Διαβάζοντας τις τότε συνεντεύξεις του, είχε δηλώσει ότι πρόθεσή του ήταν να κυκλοφορήσει ένα concept άλμπουμ, με θεατρικά στοιχεία, αλλά ο παραγωγός του Nigel Godrich, τον έπεισε να αφήσει τα θεατρικά στοιχεία και να επικεντρωθεί στη μουσική του. Το κεντρικό θέμα των στίχων του είναι το πάντα επίκαιρο (σ.σ. ακόμα και τις ημέρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, όπου μαίνεται η Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύρραξη),»Γιατί σκοτώνουμε τα παιδιά;», έχοντας πλέον συνηθίσει στις εικόνες που τόσο εύκολα μπαίνουν σπίτι μας. Το άλμπουμ περιέχει επίσης στίχους που επικρίνουν τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Donald Trump και την κυβέρνησή του, καθώς και αποσπάσματα ομιλίας του. Στην πραγματικότητα ο Waters πολεμάει την σύγχρονη αρρώστια που λέγεται απάθεια, που φαίνεται ότι είναι ανίκητη. Στο γενικό ηχητικό σύνολο, βοήθησε η παραγωγή του Nigel Godrich (παραγωγού των Radiohead) που ήταν θαυμαστής της δουλειάς του Waters, εποχής Pink Floyd. Το πρώτο τραγούδι που άκουσε και πείστηκε για την αξία των καινούργιων συνθέσεων του ήταν το demo του «Déjà Vu», νιώθοντας ότι ο Watrers έχει τη δημιουργικότητα που χρειάζεται, ενθαρρύνοντάς τον να περιορίσει το χρόνο του άλμπουμ, θυμίζοντάς του ότι το The Dark Side of the Moon είναι μόνο 43 λεπτά! Την ικανότητα του Nigel Godrich, επιβεβαίωσε ο Waters, λέγοντας « έκανε εξαιρετική δουλειά... Κάθισα, κρατώντας το στόμα μου κλειστό. Αφού τον πληρώνω, ας τον αφήσω να δουλέψει» ενώ του πίστωσε την καλή δουλειά που έκανε στις μίξεις. Το Is This the Life We Really Want? Σταμάτησε στο Νο3 της Μ.Βρετανίας και στο Νο11 της Αμερικής και μέσα σε μια δύσκολη εποχή για αυτού του είδους τη μουσική, έβγαλε 4(!) singles, τα «Smell the Roses», «Déjà Vu», «The Last Refugee»και «Wait for Her». Waters από τα παλιά!
ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ
H ταινία κινουμένων σχεδίων When the Wind Blows (1986) του Jimmy Murakami , βασισμένη στην εικονογραφημένη ιστορία του Raymond Briggs, αναφέρεται σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Βρετανών που ζούσε τις τελευταίες μέρες τους μετά την πυρηνική έκρηξη βόμβας. Χρονικά, το γεγονός συνδέεται με την έξαρση των Αμερικανοσοβιετικών εξοπλισμών, πριν εμφανιστεί η περεστρόικα. Παρά την ανησυχία, το ζευγάρι είναι σίγουροι ότι μπορούν να επιβιώσουν, όπως έκαναν και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ότι θα προκύψει μια σοβιετική ήττα. Η ιστορίας εξελίσσεται με την βόμβα να σκάει και το ζευγάρι να περιμένει βοήθεια. Εκτός απόν Waters, στο soundtrack συνεισφέρουν οι David Bowie, με το ομώνυμο τραγούδι και οι Genesis, ο πρώην Stranglers, Hugh Cornwell, Squeeze και Paul Hardcastle. Το θέμα και η ταινία ενδιέφερε πολύ τον Bowie που ήθελε να συμμετέχει με περισσότερα τραγούδια αλλά προτίμησε να τα δώσει στο επερχόμενο άλμπουμ του Never Let Me Down. Η συμμετοχή του Waters είναι ολόκληρη η Β! πλευρά του δίσκου, με βασικό τραγούδι το 7λεπτο «Towers of Faith» όπου στιχουργικά, «επιτίθεται» στους προύχοντες (στους στίχους τους αναφέρει σαν προφήτες και Popes) για την αδιαλλαξία και τις φονταμενταλιστικές απόψεις τους. Προσέξτε τώρα, δεν κάνει καμία αναφορά στο Islam, όπου τότε δεν υπήρχε πρόβλημα(1986), διαβάστε όμως τον στίχο
And in New York City
The business man in his mohair suit
In the world trade center
Puffs on his cheroot
And he said,
Well I don’t care who owns the desert sands
Όπου μπλέκει τους Δίδυμους Πύργους όπου στεγαζόντουσαν εκατοντάδες επιχειρήσεις , που με τη σειρά του αποτέλεσαν στόχο των τρομοκρατικών επιθέσεων της 9/11. Αναφορά του Waters στους, έγινε 1 χρόνια πριν εκείνο το Σεπτέμβρη.
Το 1999, συμμετείχε με τη συνσύνθεσή του «Lost Boys Calling», στο soundtrack The Legend of 1900, όπου τη μουσική έχει γράψει ο Ennio Morricone. Η κλασική opera (με την κλασσική έννοια)με το γαλλικό τίτλο Ça Ira (It will be all right), κυκλοφόρησε το 2005 και βασίστηκε στο λιμπρέτο των Etienne και Nadine Roda-Gil και αναφέρεται στη γαλλική επανάσταση! Ερμηνεύουν ο βαρύτονος Bryn Terfel, η σοπράνο Ying Huang κι ο τενόρος Paul Groves.
Το ζευγάρι των Étienne και Nadine Roda-Gil ήταν αυτό που πλησίασε το 1987 τον Waters και του πρότεινε αναπτύξει το λιμπρέτο τους. Ο Waters δέχτηκε και σχεδόν αμέσως ηχογράφησε τα πρώτα μέρη. Όταν το άκουσε ο Πρόεδρος της Γαλλίας François Mitterrand, εντυπωσιάστηκε και ζήτησε από την Όπερα του Παρισιού να προσφέρει το χώρο για να παιχτεί. Τον ενθουσιασμό του Mitterrand δεν συμμερίστηκαν οι διευθυντές της όπερας, με τον Waters να μιλά για γαλλικό σοβινισμό και την άρνησή τους να δεχτούν έναν Άγγλο να γράψει έργο για τη γαλλική επανάσταση. Η αγορά του 2πλού cd αφορά μόνο τους συλλέκτες του Waters και τους φίλους της κλασικής μουσικής.
To 2018 παρουσίασε ακόμα ένα έργο μακριά από τον κλασικό ήχο του, διασκευάζοντας το θεατρικό έργο του Igor Stravinsky The Soldier’s Tale. Η ηχογράφησή του έγινε το Δεκέμβριο του 2014 στην πρεσβυτεριανή εκκλησία του Bridgehampton με τη συμμετοχή της Bridgehampton Chamber Music Festival. Πολύ συγκεκριμένος δίσκος για πολύ συγκεκριμένους ακροατές.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2022, κυκλοφόρησε το πολυδιαφημισμένο The Lockdown Sessions που αποτελούνταν από ηχογραφήσεις που έκανε στο studio του σπιτιού του κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού για τον COVID 19. Και τα 6 κομμάτια του, είναι παλαιότερες συνθέσεις του είτε από δικά του άλμπουμ (Amused To Death)είτε από τους Pink Floyd (The Wall, The Final Cut). Η δημοσιότητα που έλαβε ήταν πολύ περισσότερη από την αξία του!
TA LIVE
Η πρώτη Live κυκλοφορία του ήταν το The Wall – Live in Berlin που διοργανώθηκε στις 21 Ιουλίου 1990 στο Βερολίνο με τη συμμετοχή δεκάδων καλεσμένων για να εορταστεί η πτώση του Τοίχους που χώριζε την πόλης. Στη συναυλία πήραν μέρος οι Cyndi Lauper, Scorpions, Ute Lemper, Sinéad O’Connor, Band, Paul Carrack, Bryan Adams, Thomas Dolby, Marianne Faithfull κ.α. και οι ηθοποιοί Albert Finney, Jerry Hall και Tim Curry, οι οποίο ερμήνευσαν με το δικό τους τρόπο τραγούδια από το The Wall. H σκηνή είχε στηθεί σε ένα χώρο μεταξύ της Πλτ. Potsdamer και της αψίδας του Brandenburg, σημείο που πριν την πτώση, θεωρείτο νεκρή περιοχή. Το παράδοξο είναι ότι πριν λίγα χρόνια είχαν ρωτήσει τονWaters αν είχε κατά νου να παρουσιάσει το άλμπουμ σε ανοιχτό χώρο κι είχε εκφράσει πολλές αμφιβολίες. Προσέθεσε ‘ότι θα δεχόταν να το παρουσιάσει σε ανοιχτό χώρο, μόνο αν έπεφτε το Τοίχος! Κι το παρουσίασε!(Το Τοίχος έπεσε το Νοέμβριο του 1989). Παρ΄όλη τη δημοσιότητα που πήρε, τα έσοδα ήταν περιορισμένα και το τελικό (ποιοτικό) αποτέλεσμα, μάλλον μέτριο. Αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι ο Waters προσπάθησε να καλέσει τους Peter Gabriel, Bruce Springsteen και Eric Clapton που εκείνη την εποχή ή δεν μπορούσαν ή απέρριψαν την πρότασή του. Οι Rod Stewart και Joe Cocker που είχαν συμφωνήσει, τελικά δεν πήγαν. Απλά συλλεκτικό!
Το 2πλό cd In the Flesh – Live περιέχει ηχογραφήσεις από την περιοδεία In the Flesh tour που κράτησε 3 χρόνια! Περιέχει κομμάτια από άλμπουμ των Pink Floyd,προσωπικά του και το ακυκλοφόρητο «Each Small Candle» που γράφτηκε το 1999 με αφορμή τον πόλεμο και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και ειδικά του νατοικούς βομβαρδισμούς στο Κόσοβο. Τον συνοδεύουν οι κιθαρίστες, Doyle Bramhall II, Andy Fairweather Low και Snowy White, ο Andy Wallace πλήκτρα, ο Graham Broad ντραμς κ.α. Το In the Flesh – Live είναι μια καλή live καταγραφή των τραγουδιών-κομματιών του Waters, που γνωρίζει ότι δεν είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος τραγουδιστής για αυτό και χρησιμοποιεί γυναικεία φωνητικά, που προσθέτουν μελωδία και γλυκύτητα. Κυρίαρχη θέση στο 2πλό cd κατέχουν τα κομμάτια εποχής Pink Floyd (μεταξύ αυτών και το «Set the Controls for the Heart of the Sun») , πέντε από τα προσωπικά άλμπουμ του και κανένα από το Radio K.A.O.S.
Αναμφίβολα, η συναισθηματική ερμηνεία του κερδίζει τον ακροατή κι ο ίδιος έχοντας επίγνωση αυτού, προσπαθεί να το κάνει ακόμα πιο συναισθηματικό, κάνοντας μας να συνειδητοποιήσουμε ότι το Wall είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα καλό progressive άλμπουμ, κάτι περισσότερο από μια απλή ιστορία απομόνωσης ενός ανθρώπου και καθώς ο κόσμος γίνεται όλο και πιο απομονωμένος, η απήχηση του θα αυξάνεται.
Πέμπτο και τελευταίο (μέχρι στιγμής), το Roger Waters: Us + Them (2019) που περιέχει ηχογράφηση από τη συναυλία του στο Ziggo Dome του Amsterdam και το σημαντικότερο είναι ότι περιλαμβάνει και κομμάτια από το τελευταίο studio άλμπουμ του Is This the Life We Really Want?.. Όπως θα διαβάσετε και στην ενότητα των DVD, το Roger Waters: Us + Them κυκλοφόρησε σε Blu-ray, DVD, 3πλόLP και 2πλό CD το οποίο περιέχει και τα bonus «Smell the Roses»και «Comfortably Numb».
ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Μια συλλογή έχει κυκλοφορήσει ο Waters με τίτλο Flickering Flame: The Solo Years Volume 1(2002) που όσοι έχετε το box set The Roger Waters Collection, θα τη βρείτε μέσα!. Η συλλογή έχει ενδιαφέρον γιατί περιέχει 3 κομμάτια που ΔΕΝ είχαν συμπεριληφθεί στα άλμπουμ του, τη διασκευή στο κλασικό πλέον «Knockin’ on Heaven’s Door» του Dylan, που ακουγόταν στην Ισραηλινή ταινία The Dybbuk of the Holy Apple Field(1997), το ακυκλοφόρητο «Flickering Flame» (New Demo) και το Lost Boys Calling», ο έτερος συνθέτης ήταν ο Ennio Morricone που υπέγραφε ολόκληρο το ομώνυμο soundtrack αλλά και το «Each Small Candle».
DVD
Έως τώρα έχει κυκλοφορήσει 4 dvd, τα The Wall – Live in Berlin(1990), In the Flesh – Live(2000), Roger Waters: The Wall(2014) και Roger Waters: Us + Them(2020) που είναι η καταγραφή της ομότιτλης περιοδείας. Σκηνοθεσία Sean Evans. Η βιντεοσκόπιση έγινε στο Ziggo Dome του Amsterdam και διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα dvd του αφού έχει και κομμάτια από το τελευταίο άλμπουμ του Is This the Life We Really Want? Η κινηματογραφική έκδοσή της κυκλοφορίας, συνοδεύεται από το ντοκιμαντέρ.
O ROGER WATERS ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Τρεις ιστορικές εμφανίσεις έχει πραγματοποιήσει ο Roger Waters στη χώρα μας, με πρώτη αυτή στις 18 Ιουνίου 2006 στη Μαλακάσα στο Terra Vibe, κατά τη διάρκεια της περιοδείας The Dark Side of the Moon tour, μπροστά σε περισσότερους από 20.000 θεατές. Πολύ καλός ήχος, πολύ καλή απόδοση, φύγαμε όλοι γοητευμένοι.
Η δεύτερη φορά ήταν το τριήμερο 8, 9 και 12 Ιουλίου 2011 στο Κλειστό Μπάσκετ του ΟΑΚΑ κατά την περιοδεία The Wall live, μέρος η οποία βιντεοσκοπήθηκε και παρουσιάστηκε στο dvd The Wall Live(2015), το οποίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε στη χώρα μας από τη Feelgood. Ο Waters και το συνεργείο, έκαναν πολλά γυρίσματα, τόσο κατά τη διάρκεια των συναυλιών όσο και τις ημέρες που είχαν κενό, ενώ υπάρχουν και γυρίσματα μέσα στην πόλη της Αθήνας. Εκτός από τη συναυλία, (με αποσπάσματα όχι μόνο από την Αθήνα), στο dvd, δίνεται μια διάσταση ντοκιμαντέρ, με τον Waters να επισκέπτεται νεκροταφείο πεσόντων στην Ιταλία κατά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο και να αποτίει φόρο τιμής στον πατέρα του. Και τις τρεις ημέρες το κλειστό του O.AK.A. ήταν γεμάτο και το σκηνικό εκτός απ΄ότι πλήρες, ήταν άκρως εντυπωσιακό. Η τρίτη και τελευταία εμφάνισή του ήταν στις 31 Ιουλίου 2013 στο γήπεδο του Ολυμπιακού Σταδίου κατά την περιοδεία The Wall Live. Εντυπωσιακό live με πλήρες σκηνικό και με δικούς μου υπολογισμούς, 40.000, ίσως κα λιγότερους θεατές.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Τα τελευταία χρόνια, έχει ιδιαίτερα έντονη πολιτική δραστηριότητα, ξεκινώντας από την πρόσφατη ισταηλοπαλαιστινιακή σύρραξη όπου έχει ταχθεί υπέρ της Παλαιστίνης, ενώ είναι υποστηρικτής του Boycott, Divestment and Sanctions (BDS), μιας εκστρατείας για ένα διεθνές μποϊκοτάζ του Ισραήλ. Έχει παρομοιάσει τη μεταχείριση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ ως απαρτχάιντ. Να πάμε 10 χρόνια πίσω όταν το 2013 ο Ραβίνος Abraham Cooper, ο αναπληρωτής κοσμήτορας της εβραϊκής οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων Simon Wiesenthal Center, τον κατηγόρησε για αντισημιτισμό επειδή στο μπαλόνι γουρούνι που χρησιμοποίησε στις συναυλίες του, είχε ζωγραφίσει το αστέρι του Δαβίδ στις συναυλίες του. Ο Wastes του απάντησε ότι ήταν ένα από τα πολλά θρησκευτικά και πολιτικά σύμβολα που χρησιμοποιεί στις συναυλίες του και όχι μια προσπάθεια να ξεχωρίσει τον Ιουδαϊσμό. Μόλις πριν 1 μήνα, το Σεπτέμβριο του 2023 κατηγορήθηκε και πάλι για αντισημιτισμό, με ένα ντοκιμαντέρ όπου εμφανιζόταν ο Bob Ezrin (παραγωγός του Wall) οποίος είπε ότι έκανε προσβλητικά σχόλια για τους Εβραίους. Την ίδια σχεδόν ημέρα, ο Waters, αντέκρουσε τις κατηγορίες.
Το 2015 Το δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή, επικρίνοντας τους Bon Jovi επειδή έπαιξαν στο Τελ Αβίβ, ενώ το 2017, προέτρεψε τους Radiohead και Nick Cave να ακυρώσουν τις εκεί συναυλίες. Γυρνώντας στο Φεβρουάριο του 2023, το δημαρχιακό συμβούλιο της Φρανκφούρτης ακύρωσε μια συναυλία τους, αποκαλώντας τον έναν από τους «πιο γνωστούς αντισημίτες» και επικαλούμενη την υποστήριξή του στο BDS, τις εικόνες στις εκπομπές του και τις συνομιλίες του με την μαχητική ομάδα Χαμάς. Η κίνηση του δημαρχιακού συμβουλίου, υποστηρίχθηκε από το Κεντρικό Συμβούλιο των Εβραίων στη Γερμανία και την Εβραϊκή Κοινότητα της Φρανκφούρτης. Ο Waters προσέφυγε σε μια γερμανική δικηγορική εταιρεία για να ην ακυρωθεί η συναυλία και κυκλοφόρησε μια δήλωση αρνούμενους τις κατηγορίες.
Η κατάσταση έφθασε στα δικαστήρια που επέτρεψε να γίνει η συναυλία, λέγοντας ότι πρέπει να θεωρηθεί ως έργο τέχνης και ότι «δεν εξυμνούσε ή αναφερόταν στα εγκλήματα των Ναζί ούτε ταυτίστηκε με τη ναζιστική ρατσιστική ιδεολογία». Το 2023 ήταν χρονιά των προβλημάτων του Waters αφού η γερμανική αστυνομία ξεκίνησε έρευνα για την μαύρη δερμάτινη καμπαρτίνα που φορούσε στις συναυλίες του (στολή ναζιστικού τύπου) κατηγορώντας τον για πιθανή υποκίνηση. Υο αβάσιμο της κατηγορίας, είναι ότι ο Waters φορούσε κατά τη διάρκεια των συναυλιών του Wall επί χρόνια αυτή την καμπαρτίνα ύαν ήθελε να δημιουργήσει τη ψευδαισθήση του δικτάτορας. Σε συνέντευξή του στο Double Down News, ο δήλωσε ότι οι κατηγορίες εναντίο του για αντισημιτισμό ήταν ένα κακό ψέμα και βαθιά προσβλητικό, με την ισραηλινή κυβέρνηση να προσπαθεί να τον δυσφημήσει καθώς τον έβλεπαν ως «υπαρξιακή απειλή για το καθεστώς των εποίκων-αποικιών, ρατσιστικών, απαρτχάιντ». Έχουμε να δούμε ακόμα πολλά επεισόδια….
Την άλλη Κυριακή: Australia Rocks. Οι σημαντικότεροι Αυστραλοί καλλιτέχνες.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/11/23
Δημοσίευση σχολίου