Δεύτερο μισό της δεκαετίας του ογδόντα και το πληκτράδικο μελωδικό rock φαίνεται να βρίσκεται στο απόγειο της δημοφιλίας του. Ιδιαίτερα δε στην Ευρώπη, η επιδραστικότητα της τρομερής επιτυχίας των Europe ώθησε πάρα πολλά συγκροτήματα από τις σκανδιναβικές χώρες στο να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους κυκλοφορώντας δουλειές οι οποίες μέχρι σήμερα θεωρούνται θεμελιώδεις για τον Scandi - AOR ήχο. Εκπρόσωπος της Δανίας σε αυτό το παιχνίδι ισχύος είναι οι Fate που μέσα από την δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους, το A matter of attitude του 1987, δημιούργησαν ένα κλασσικό διαμάντι για τον συγκεκριμένο χώρο.
Ακόμη και οι πιο σκοτεινές ψυχές έχουν λίγο φως μέσα τους! Hank Shermann, περί ου ο λόγος, κιθαρίστας των "σατανικών" Mercyful Fate με απίστευτες δεξιότητες στην εξάχορδη, αρχίζει να αρέσκεται στο μουσικό ύφος των Europe και των Bon Jovi αλλά και στην επιτυχία που απολαμβάνουν. Κρατώντας μονάχα το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (Fate) από το συγκρότημα που πρωταγωνιστεί αποφασίζει να σχηματίσει ένα νέο γκρουπ με τραγουδιστή τον Jeff "Lox" Limbo (πρώην Maxim Reality), Pete Steiner σε μπάσο και πλήκτρα και τον Bob Lance στα τύμπανα. Αφήνοντας πίσω του τα μαύρα κεριά, τους ανάποδους σταυρούς και τις τσιρίδες του King, υιοθετώντας ένα πιο φαντεζί look και ήχο θα χτυπήσει τις πόρτες του AOR παραδείσου και ως εκ θαύματος, θα του ανοίξουν! Το A matter of attitude είναι ένας δίσκος πολύ μακρυά από τους δίσκους των φοβερών Mercyful Fate. Άκρως μελωδικός, με πληθωρικά synthesizers, με σφιχτές φωνητικές αρμονίες πάνω σε στιβαρή ρυθμική βάση, με φανταχτερά σολαρίσματα και με τραγουδάρες που αυτομάτως σε μπλέκουν στα δίχτυα τους. Εναρμονισμένος πλήρως με την εποχή, αν εξαιρέσει κάνεις την κάπως θολή παραγωγή, το άλμπουμ κυριολεκτικά θερίζει με τις τραγουδάρες του.
Το "Won't Stop" ήταν το πρώτο single και το πρώτο τραγούδι σε σειρά κατάταξης του δίσκου. Πολύ πιασάρικο και με μεγάλη έφεση στην pop αισθητική η οποία δεν μας χαλάει καθόλου.
Τρομερός ρυθμός και φοβερό riff για το "Hard as a Rock" που ακολουθεί. Η συνεργασία ανάμεσα στα πλήκτρα και στις κιθάρες δουλεύει άψογα και αν μέχρι τώρα σας άρεσαν αυτά τα δύο τραγούδια, ετοιμαστείτε για έναν ύμνο, για το "I can't stand losing you". Φανταστείτε σαν κάτι που θα έγραφαν οι FM, οι Strangeways, οι Icon ακολουθώντας τις προσταγές των Europe, και το έχετε! Είναι από τα κομμάτια εκείνα που και νεκρός να είσαι, σίγουρα θα αναστηθείς ακούγοντάς το.
Το "Point of no return" είναι ένα αξιόλογο τραγούδι με μεγάλο του όπλο το σόλο του Shermann, βρίσκεται όμως στην δυσάρεστη θέση να διαδέχεται Τον Ύμνο και αυτό του στοιχίζει όσο να'ναι.
Άλλος ένας παράγοντας έλξης του άλμπουμ είναι η κομματάρα "Hunter". Ατμοσφαιρικό και ταιριαστό σε χαρακτήρα για θρίλερ εποχής.
Οι καλοκαιρινές αγάπες είναι δυνατές, έντονες αλλά έχουν το κακό ότι δεν κρατάνε πολύ. Αν είχατε στην ζωή σας τέτοια περιστατικά το "Summerlove" που μας λένε οι Fate θα επαναφέρει την μνήμη σας σε αυτές τις γλυκόπικρες καταστάσεις που περνάνε σαν φλας από το μυαλό κάθε τόσο.
"Farrah" για την συνέχεια με αυτή την αίσθηση ανεμελιάς και δίψας για τα καλά που μπορεί να φέρει αυτή η ζωή. Η πιο "Αμερικανική" στιγμή του δίσκου για τους Δανούς!
Αν το όνομα Black N Blue σας λέει κάτι το τραγούδι "Get up and go" θα σας συνδέσει άμεσα με αυτούς τους ξεχασμένους μελωδικούς ήρωες. Hair Metal στα καλύτερά του!
Το "Do It" που κλείνει το άλμπουμ είναι ένα Broadway song από αυτά που θα έκανε ο David Lee Roth. Αντί αυτού βέβαια, θα προτιμούσα μία σπαραχτική μπαλάντα να φέρνει το τέλος αφού ο δίσκος δεν έχει τέτοιου τύπου τραγούδι.
Τελικά κακός ή θεϊκός ο Hank Shermann; Η απάντηση δική σας. Προσωπικά, τον λατρεύω και στις δύο εκδοχές του. Σίγουρα όμως οι δουλειές του με τους Fate λειτουργούν ως καθαρτήριο για την πλήρη άφεση των αμαρτιών του!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
22/11/23
Δημοσίευση σχολίου