Το χρονολόγιο έδειχνε 1969 κι από το Flint του Michigan όταν τρεις άγνωστοι νεαροί, οι Mark Farner τραγούδι, κιθάρα/πλήκτρα, Don Brewer ντραμς/τραγούδι και Mel Schacher μπάσο, αποφάσισαν να σχηματίσουν ένα συγκρότημα. Οι Grand Funk Railroad ή αν προτιμάτε Grand Funk, έμελλε να εξελιχθούν σε ένα από τα μεγαλύτερα rock συγκροτήματα του πλανήτη, αφήνοντας πίσω τους μια σειρά πολύ καλών άλμπουμ, κυρίως στη δεκαετία του 70 και βέβαια μια σειρά πετυχημένων τραγουδιών, με κορυφαίο το "We're an American Band".
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ
Οι πρώτες ημέρες, βρήκαν τους Mark Farner, Don Brewer και Terry Knight να αποτελούν μέλη των Terry Knight and the Pack. Η προσθήκη του μπασίστα Mel Schacher από τους Question Mark & the Mysterians, οδηγεί τον Terry Knight στη θέση του manager και τη μετονομασία τους σε Grand Trunk Railroad, σαν λογοπαίγνιο στη σιδηροδρομική γραμμή του Michigan, Grand Trunk Western Railroad. Μόλις άρχισαν να γίνονται γνωστοί, η σιδηροδρομική εταιρεία τους απείλησε με νομικά μέτρα για τη χρήση του ονόματός και το συγκρότημα αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομα σε Grand Funk Railroad. «Στην πραγματικότητα είμαστε ένα πενταμελές συγκρότημα, εγώ ήμουν ο τραγουδιστής κι υπήρχαν άλλοι τέσσερις μουσικοί. Θυμάμαι βρισκόμαστε στο Cape Cod, σε ένα καλοκαιρινό παραλιακό σπίτι, αλλά ήταν ένας βαρύς χειμώνας με το χιόνι να έχει σκεπάσει τα πάντα. Εκείνες τις ημέρες, ζήσαμε μια από τις χειρότερες χιονοθύελλες στην ιστορία της περιοχής και μείναμε αποκλεισμένοι για εβδομάδες. Ήταν Φεβρουάριος του 1969. Λιώναμε το χιόνι για να πιούμε νερό και να το ανακατεύουμε με πλιγούρι, Από τους 5, οι 2 ήταν παντρεμένοι κι όταν καταφέραμε να επιστρέψουμε στο Flint, οι παντρεμένοιέφυγαν και διαλυθήκαμε. Τότε συνέβη το παράδοξο, να μας ζητούν να παίξουμε αλλά δεν υπήρχε συγκρότημα! Έτσι σκέφτηκα να συνεχίσουμε οι τρεις, αρκεί να βρίσκαμε τον κατάλληλο μπασίστα. Αρχίσαμε να ψάχνουμε και πήγαμε στην Delta Promotions στο Bay City όπου βρισκόταν εταιρεία που μας έκλεινε τις συναυλίες. Εκεί που καθόμασταν και περιμέναμε, ακούσαμε τον ήχο από την αίθουσα προβών και νιώσαμε τον ήχο του μπάσου που δονούσε τα πάντα. Στο διάλειμμα που έκαναν, μάθαμε ότι αυτοί που έπαιζαν ήταν οι Question Mark & the Mysterians κι ο μπασίστας ήταν ο Mel Schacher, τον οποίο τον ήξερα από παιδί. Είχαμε μεγαλώσει μαζί στην ίδια γειτονία και κάναμε ποδήλατο» λέει ο Mark Farner. “Δεν ήταν ικανοποιημένος στους Question Mark & the Mysterians και σύντομα έγινε μέλος μας. Είμαστε πια τρίο, με τον Terry Knight να αναλαμβάνει το management”.
 |
| Terry Knight and the Pack. |
O Knight τους υπογράφει στην Capitol και τον Αύγουστο του 1969 (το μήνα και τη χρονιά που έγινε το φεστιβάλ του Woodstock), κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο On Time(Νο27 Αμερική) σε παραγωγή του Terry Knight. Το άλμπουμ έβγαλε 2 μικρούς δίσκους (single), τα "Time Machine"(Νο 48) και το πολύ καλύτερο "Heartbreaker» που έγινε κλασικό. Ένα μόλις μήνα πριν την κυκλοφορία του On Time, o Knight τους κλείνει να παίξουν στο πρώτο Atlanta International Pop Festival που έγινε στη Georgia και συγκέντρωσε περί τις 150.000 θεατές. Ο διοργανωτής είχε συμφωνήσει με τον Knight να μην πληρωθούν αλλά ήταν καλοί που τους κάλεσαν αν παίξουν και τις 2 επόμενες ημέρες (σ.σ. πουθενά δεν βρήκα αν πληρώθηκαν για τα τις 2 επόμενες εμφανίσεις τους) ενώ τους έκλεισαν και για την επόμενη χρονιά! Βαδίζοντας στα χνάρια των συγκροτημάτων με 3 μέλη (Cream αλλά και Jimi Hendrix Experience) οι Grand Funk με το On Time αν και δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό, κατάφερε να πουλήσει 500.000 αντίτυπα και με την κυκλοφορία ρου δεύτερου άλμπουμ τους, να ξεπεράσει το 1.000.000! Τέσσερεις(!) μήνες μετάτην κυκλοφορία του, ακολούθησε ένα δεύτερο άλμπουμ με τίτλο Grand Funk ή όπως το αποκαλούν οι fans τους The Red Album(1969, Νο11 Αμερική) που εύκολα ξεπέρασε το 500.000 αντίτυπα σε παραγωγή του Terry Knight κι έβγαλε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, το song "Inside Looking Out», διασκευή της επιτυχίας τωνAnimals από το 1966. Πιο hard (σ.σ. για τα δεδομένα της εποχής) και πιο bluesy, το Grand Funk έδωσε μια γερή ώθηση στο συγκρότημα. Σίγουρα πιο ήπιο από το πρώτο άλμπουμ των Black Sabbath (αν μπορούμε να βάλουμε σαν μέτρο σύγκρισης), συνδυάζει την ωμότητα με τη μελωδία που θα γίνουν σήμα κατατεθέν για τον ήχο τους. Οι στίχοι τους έχουν θέματα κοινωνικού σχολιασμού και στην αυγή της καινούργιας δεκαετίας, προέβαλαν σαν ένα από κυρίαρχα συγκροτήματα Στο άλμπουμ υπάρχει ένα τραγούδι με τίτλο "Paranoid", αλλά δεν έχει καμία σχέση με την ομώνυμη επιτυχία των Black Sabbath.
To άλμπουμ που τους έκανε γνωστούς στην Ευρώπη ήταν το Closer to Home ( 1970, No6 USA) που ήταν το πρώτο τους που τυπώθηκε σε ελληνική εγγραφή. Ποιο μαζεμένος ο ήχος τους (παραγωγός και πάλι ο Terry Knight), καλύτερο το παίξιμό τους και κυρίως καλύτερες συνθέσεις. Οι πωλήσεις του ξεπέρασαν ρα 2.000.000 αντίτυπα μόνο στην Αμερική και το ίδιο το συγκρότημα δαπάνησε 100.000$ για να διαφημίσει το άλμπουμ σε χώρο στην Times Square της Νέας Υόρκης. Το περίεργο ήταν ότι παρ’όλο που οι κριτικές δεν ήταν οι καλύτερες, η επιτυχία του ήταν μεγαλύτερη από τα δύο προηγούμενά τους με το 10λεπτο(!)"I'm Your Captain (Closer to Home)", να κυκλοφορεί σε μικρό δίσκο (με το κατάλληλο edit) και να γίνεται η μεγαλύτερη επιτυχία τους στο chart μικρών δίσκων, σταματώντας στο No22, με στους στίχους να αναφέρονται στις εκκλήσεις ενός καπετάνιου προς το πλήρωμά του που πραγματοποιεί ανταρσία, αλλά έχουν δοθεί αρκετές ερμηνείες για τους στίχους, με τις περισσότερες να αναφέρονται στον πόλεμο του Βιετνάμ καθώς το τραγούδι ήταν δημοφιλές μεταξύ των βετεράνων. Εννοείται ότι είναι ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια της δισκογραφίας τους.
Με 3 πετυχημένα studio άλμπουμ, ο Terry Knight τους πρότεινε την κυκλοφορία ενός live, που βγήκε στα καταστήματα το Νοέμβριο του 1970 με τίτλο Live Album (No5USA, No 29 U.K.) και σφράγιζε την πρώτη ωμή και πρωτόλεια περίοδό τους. Να ξεκινήσω από το εξώφυλλο όπου η φωτογραφία του προέρχεται από την εμφάνισή τους στο ο International Pop Festival Atlanta (4 Ιουλίου 1970), αλλά κανένα τραγούδι του άλμπουμ δεν προέρχεται από εκείνη τη συναυλία τους αφού ηχογραφήθηκε στο Jacksonville Coliseum στις 23 Ιουνίου 1970, με εξαίρεση τα "Paranoid" και "Inside Looking Out" που ηχογραφήθηκαν στο West Palm Beach Civic Auditorium στις 24 Ιουνίου, 1970. Οι κριτικές που απέσπασε ήταν πολύ καλές για αυτό και σημείωσε εμπορική επιτυχία, με το συγκρότημα να αναδεικνύεται σαν ένα από τα καλύτερα της εποχής του. Κι όλα αυτά χωρίς να έχουν ένα δυνατό single που να έχει ακουστεί πολύ στο ραδιόφωνο. Οι Grand Funk Railroad αντλούσαν το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας από τις πολύ καλές live εμφανίσεις τους.
Δεν πρόλαβαν να περάσουν 7 μήνες από την κυκλοφορία του Live Album και το καινούργιο studio άλμπουμ τους με τίτλο Survival (1971) ήταν στις προθήκες των καταστημάτων δίσκων και πάλι με παραγωγό τον Terry Knight. Τώρα όμως έχουν περάσει 3 γεμάτα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, το συγκρότημα έχει πουλήσει εκατομμύρια δίσκους συνολικά και δεν έχει καμία σχέση με τα τρία παιδιά από το Flint που δεν ήξεραν που πήγαιναν… Το Survival(Νο6 Αμερική) ήταν το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι εκείνη τη στιγμή αν και οι ίδιοι δεν θεωρούσαν ότι το παίξιμό τους ήταν καλό, με πρώτο τον ντράμερ Don Brewer δεν ήταν ευχαριστημένος με τον ήχο των ντραμς λόγω της επιμονής του Knight να βάλει πετσέτες στα τύμπανα, μια τεχνική που είχε κάνει ο Ringo Starr στις ηχογραφήσεις του Let it Be! Ο Mark Farner που σταδιακά έπαιρνε επάνω του το μεγαλύτερο μέρος της σκηνικής τους παρουσίας, δεν είχε μείνει ικανοποιημένος από την απόδοσή του στα φωνητικά ενώ αργότερα είπαν ότι οι 2 διασκευές που είχαν επιλέξει( "Feelin' Alright"-Traffic και "Gimme Shelter"-Rolling Stones) ήταν σωστές επιλογές αλλά έγιναν γιατί δεν είχαν άλλα τραγούδια. Καθόλου παράδοξο ότι τα 2 singles που κυκλοφόρησαν από το δίσκο, ήταν αυτά τα τραγούδια! Το Survival ήταν το άλμπουμ που πήρε το συγκρότημα από εδώ και το πήγε ένα βήμα πιο μπροστά. Εκείνο που τους έλειπε ήταν μια μεγάλη single επιτυχία που θα τους έκανε γνωστούς στο πλατύ αμερικάνικο κοινό. Η πρώτη αμερικάνικη έκδοση, κυκλοφόρησε με 2 μεγάλες κάρτες φωτογραφίες των μελών.
Δίσκο με δίσκο αρχίζουν και παρουσιάζουν βελτίωση, κάτι που συνέβη και με την κυκλοφορία του πέμπτου studio άλμπουμ τους, E Pluribus Funk (1971, Νο 5 Αμερική) με παραγωγό και πάλι τον Terry Knight. Ο τίτλος του προέρχεται από τη λατινική έκφραση E pluribus unum ("Out of many, one") που είναι ένα παραδοσιακό σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών, που εμφανίζεται στη Μεγάλη Σφραγίδα. Το αρχικό εξώφυλλο ήταν στρογγυλό, όπως ακριβώς το σχήμα του δίσκου, σε ασημένιο χρώμα για να μοιάζει με ασημένιο νόμισμα! Στην πίσω πλευρά του, η φωτογραφία δείχνει το Shea Stadium! "Fotstompin' Music" (τι μπάσο είναι αυτό!),"People, Let's Stop the War"(είμαστε στην Αμερική του Vietnam), "Save the Land" και “Loneliness” ήταν τα τραγούδια που άκουγα συνέχεια από το κόκκινο μονοφωνικό Panasonic με τη βελόνα-καρφί. Δεν με ενδιέφεραν οι στίχοι, δεν με ενδιέφεραν τα όποια νοήματά τους, το μόνο που ήθελα κάθε ημέρα ήταν να ακούω αυτά τα κομμάτια και να φτιάχνεται η ημέρα μου. Εξ’ άλλου, οι φωτογραφίες που είχαν δει του Mark Farner, έφθαναν για να τον ηρωοποιήσουν στα μάτια μου. Ο ήχος που έβγαινε από το ηχείο(1 είχε…) ήταν αρκετός για να με κάνει να περιμένω ανυπόμονα τον επόμενο δίσκο τους. Άσε που τα πλήκτρα (από τον Mark Farner), είχαν κάνει τον ήχο τους πιο μελωδικό και η ερμηνεία του ήταν αρκούντως μελοδραματική! Κι επειδή τότε δεν είχαμε Axl Rose και Ronnie Van Zant, o Farner που η κλασική εμφάνισή του ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω, κάτι που δυνάμωνε το αίσθημα της ελευθερίας μόνο και μόνο από τις ελάχιστες φωτογραφίες που έβλεπα.
Η ΑΛΛΑΓΗ MANAGEMENT
Σε συνέντευξή του στο ultimate-guitar.com ο Mark Farner, αναγνώρισε ότι ένα πολύ μεγάλο λάθος που έκαναν ήταν η ανάθεση του management στον Terry Knight. Και σε αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι γνωριμίες του στη Νέα Υόρκη, καθώς Don Brewer είχε πει: “Tουλάχιστον θα φύγουμε από το Flint, ας δοκιμάσουμε». Δεν καταλάβαμε πόσο άσχημα είχαμε κάνει! Είχαμε τριετές συμβόλαιο μαζί του και μια ημέρα μας κάλεσε στο γραφείο του δικηγόρου του στη Νέα Υόρκη και μάς είπαν: "Παιδιά, οφείλετε 400.000 δολάρια. Επειδή δεν τα έχετε σας προτείνουμε να σας δανείσουμε αυτές τις 400.000 αν υπογράψετε άλλο τριετές συμβόλαιο μαζί μας, με τον Terry Knight». Ζητήσαμε να το σκεφτούμε μόνοι μας, χωρίς την παρουσία τους. Τότε όπως περιγράφει ο Farner έδωσε μια κλωτσία στο συρτάρι του γραφείου, που έσπασε το τακούνι του αλλά το συρτάτι άνοιξε κι εμφανίστηκε ένα συμβόλαιο όπου ήταν συμβόλαιο μεταξύ της Goodnight Productions, που είναι η εταιρεία του Terry Knight, και της Capitol Records, όπου με έκπληξη διάβασαν ότι έπαιρναν 6% περισσότερα από ότι οι Beatles, απλά τα κράταγε ο Knight, ο οποίος κράταγε και το δικό του ποσοστό που ήταν 10% και το 6% το μοίραζε σε εμάς, συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του. Σχεδόν πέρναμε 1% ο καθένας μας, κι αυτός 11%!!!! Κατάλαβαν τον εμπαιγμό και ζήτησαν περισσότερο χρόνο να το σκεφτούν και συμβουλεύτηκαν ένα δικηγόρο της Eastman & Eastman από τη Νέα Υόρκη. Η αδερφή του Eastman ήταν η Linda που παντρεύτηκε τον Paul McCartney.
H συμβουλή του δικηγόρου ήταν να μην πάνε δικαστικά γιατί θα έχαναν χρόνο και χρήματα. «Μείνετε έξω από αυτό! Είναι απλώς χάσιμο χρόνου και πραγματικά εξαντλεί την ενέργειά σας. Η συμβουλή μου λοιπόν είναι - μείνετε μακριά από αυτό». Έτσι καταχώρησαν το όνομα Grand Funk χωρίς τη συμμετοχή του Knight, που τους πήρε όλα τα δικαιώματα από τα έως τότε άλμπουμ τους( έως και το E Pluribus Funk!!!!) και ξεκίνησαν με το Phoenix(1972). «Είναι καταπληκτικό πως η μοίρα μιας κλωτσίας σε ένα συρτάτι άλλαξε τη ζωή μας. Το λάθος μας ήταν ότι δεν ασχολούμαστε με το να παρακολουθούμε την επιχείρηση Grande Funk και τα οικονομικά, πιστεύαμε ότι είχαμε έναν μάνατζερ που τα έκανε όλα αυτά και το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να διασκεδάσουμε και να παίξουμε μουσική. Μην το σκεφτείτε ποτέ αυτό. Ακόμα και συγγενή σου να βάλεις να ελέγχει τα οικονομικά σου, πρέπει να τα ελέγχεις κι εσύ. Επομένως, πρέπει πραγματικά να προσέχεις ποιον βάζεις σε αυτό θέση, και μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο τώρα».
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
Η –απόλυτη- συνέχεια του E Pluribus Funk, λεγόταν Phoenix(1972, No7 USA) σε παραγωγή των ιδίων και με ένα πετυχημένο single, το"Rock & Roll Soul" (Νο29). Με τα πλήκτρα εμφανώς πιο μπροστά, (παίζονται από τον Craig Frost, πρώην μουσικό της μπάντας του Bob Seger, των Silver Bullet Band), και τον ήχο τους να γίνεται πιο «ανοιχτός», το Phoenix σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα. Το συγκρότημα είχε ήδη μπει σε μια νομική διαμάχη με τον πρώην manager και παραγωγό Terry Knight και όπως φάνηκε δικαιώθηκαν από την ιδέα να προσθέσουν πλήκτρα. Η μεγαλύτερη αλλαγή όμως ήταν μια μουσική ωριμότητα, που είχε ήδη ξεκινήσει από το Survival, αφού ο ήχος τους απέκτησε μεγαλύτερη ποικιλία.Το Someone, είναι ένα από τα ωραιότερα και μελωδικότερα τραγούδια τους, το ορχηστρικό Flight of the Phoenix, δίνει την καλύτερη εκκίνηση στο δίσκο και τα Rock 'n Roll Soul και Freedom Is for Children περιείχαν πολιτικές προτροπές εκφρασμένες με απλούς όρους.
Καλά και πετυχημένα τα"Fotstompin' Music", "Rock & Roll Soul" και (!)"I'm Your Captain (Closer to Home)", αλλά τούς έλειπε η μεγάλη επιτυχία, το τραγούδι που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν. Και το καλοκαίρι του 1973 το κατάφεραν! To χειμώνα εκείνης της χρονιάς είχαν μπει στο Criteria studio του Miami και με παραγωγό τον Todd Harry Rundgren όπου ηχογραφούν τα 8 τραγούδια του καινούργιου τους άλμπουμ που πήρε τον τίτλο We're an American Band. Η πρώτη και πολύ σημαντική αλλαγή είναι η μονιμοποίηση του οργανίστα Craig Frost που έχει πλουτίσει τον ήχο τους, δίνοντας τους βάθος. Η δεύτερη κι εξ ίσου αλλαγή που επηρέασε θετικά τον ήχο τους ήταν η παρουσία του παραγωγού Todd Rudgren που λες και τους άγγιξε μαγικό ραβδί, μεταμόρφωσε και τα 8 καινούργια τραγούδια τους, ξέρω θα ενοχλήσει η λέξη, σε πιο εμπορικά και…radio friendly, καταφέρνοντας να τους ξεκολλήσει από τον ήχο που είχαν κολλήσει τα προηγούμενα χρόνια. Μια άλλη σημαντικότατη αλλαγή ήταν η απόφαση να μοιραστούν τα φωνητικά ο ντράμερ Don Brewer και ο κιθαρίστας Mark Farmer, απόφαση απόλυτα σωστή. Προσέξτε ότι σε όσα τραγούδια αναφέρεται ο Farmer σαν συνθέτης, έχει γράψει τους στίχους οι οποίοι είναι πολιτικοποιημένοι! Ήταν πολύ εύκολο να καταλήξουν ποιο θα είναι το πρώτο single, αφού το ομώνυμο τραγούδι ξεχωρίζει αμέσως. Σύνθεση του ντράμερ και τραγουδιστή Don Brewer, οι στίχοι του "We're an American band" κρύβουν πίσω τους μια πολύ όμορφη αυτοβιογραφική ιστορία, με τους Grand Funk να είναι σε περιοδεία στην Αμερική με τους Βρετανούς Small Faces. Βρισκόντουσαν στο Arkansas, όταν μετά την εμφάνισή τους, τα μέλη των δύο συγκροτημάτων πηγαίνουν σε ένα Bar και πίνουν τα πάντα! Κι εκεί ξεκινά μια συζήτηση για το ποιος (Αγγλία ή Αμερική) έχει τη μεγαλύτερη συνεισφορά στο rock. O Brewer σηκώθηκε κι άρχισε να λέει τα ονόματα των Αμερικάνων rock’n’rollers, όπως Fats Domino, Elvis Presley, Jerry Lee Lewis φωνάζοντας ότι οι Αμερικάνοι έχουν μεγαλύτερη συνεισφορά. Και μέσα σε έκλαμψη του μεθυσιού του φωνάζει , "We're an American band"! Το πρωί όταν συνήλθε και θυμήθηκε τι είχε πει, κράτησε τη φράση κι έγραψε τους στίχους και τη μουσική της μεγαλύτερης επιτυχία του συγκροτήματος. Το τραγούδι πήγε στο Νο1 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων τον Σεπτέμβριο του 1973 και βοήθησε το άλμπουμ να σημειώσει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους (Νο2 Αμερική).
Η "Sweet Sweet Connie" που αναφέρεται στους στίχους είναι η groupie της εποχής, Connie Hamzy(δες Trivia)! Το We’re American band δεν είναι το άλμπουμ με τη μια μεγάλη επιτυχία και τα υπόλοιπα τραγούδια να είναι μέτρια. Το “Stop looking back” στέκεται άνετα, ντυμένο με τα πλήκτρα του Frost όπως και τα mid tempo “Creepin” ενώ το “Black Licorice”είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους. To "Walk Like a Man" (No19 Αμερική) ήταν το δεύτερο single του άλμπουμ και χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, έχει το ύφος και το πνεύμα των Grand Funk της εποχής. Με το We're an American Band, το συγκρότημα επαναπροσδιορίστηκε όχι μόνο χάρις στα «We're an American band", “Black Licorice”και "Walk Like a Man" αλλά και για το γενικό ύφος τους. Η πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ έγινε σε χρυσό βινύλιο και το "We're an American Band" ήταν το πρώτο Νο1 για το συγκρότημα στους μικρούς δίσκους στην Αμερική. To video του “We’re an American bad” ήταν το σήμα της εκπομπής τη δεκαετία του’70 στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στην ΕΤ1 η οποία ήταν η πρώτη εκπομπή με "ξένα" videos στην ελληνική τηλεόραση.
Μετά από μια τέτοια επιτυχία σαν αυτή του We’re an American band, η συνέχεια ήταν δύσκολη αλλά το Shinin' On (1974, Ν5 Αμερική) τα πήγε καλά. Με ένα τρισδιάστατο εξώφυλλο(η αγορά του συνοδευόταν με ένα ζευγάρι γυαλιά 3 D) και το πιο περίεργο όλων ήταν η τρομερή επιτυχία της διασκευής τους στην R&B επιτυχία του 1962, The Loco-Motion" (σύνθεση των Gerry Goffin και Carole King, της γνωστής!) με την Little Eva, ένα παιδικό τραγουδάκι που ακουγόταν στα παιδικά πάρτι με τα παιδάκια να κάνουν το τρενάκι! Πραγματικά περίεεγο που ένα hard rock συγκρότημα του επιπέδου των Grand Funk, επέλεξε να το διασκευάσει και να το πάει Νο1 στους μικρούς δίσκους!!!
Διατηρώντας τον Todd Rundgren στη θέση του παραγωγού, με το Shine On παρουσιάζουν μια ελαφριά στροφή σε πιο ποπ/ροκ κατεύθυνση και το άλμπουμ δεν είναι τόσο δυνατό όσο το We're an American Band. Αν και τα τραγούδια είναι δεμένα και η ερμηνεία τους είναι καλή, το υλικό δεν είναι τόσο εμπνευσμένο όπως στον προηγούμενο δίσκο. Δεν έχουν τη ροκιά που ξέρουμε, δεν είναι καν μολυσματικά(!), δηλαδή δεν τα ακούει ο πατέρας σου και …θυμώνει. Στις καλές στιγμές του άλμπουμ, ανήκει το ομότιτλο τραγούδι, το "Mr. Pretty Boy" (ωραίο blues κομμάτι) και το “Loco Motion”, που είτε το αποδέχεσαι είτε το ξεχνάς με το πρώτο άκουσμα. Να αφήσω για το τέλος το "To Get Back In" που ακούγεται πολύ κοντά σε R&B ήχο, αλλα ας όψεται ο Todd Rudgren που σίγουρα έχει βάλει το χερι του σε όλες αυτές τις αλλαγές.
 |
| Το εξώφυλλο κι εσώφυλλο του Shine On 3D |
Δεν πρόλαβαν να περάσουν 8 μήνες(!) από την κυκλοφορία του Shine On και το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, του 1974 κυκλοφόρησε το All the Girls in the World Beware!!!(Νο10 Αμερική) με την καταπληκτική φωτογραφία που βλέπετε στο εξώφυλλο όπου τα 4 πλέον μέλη (ο Frost είχε μονιμοποιηθεί) έμφανίζονται ως body builders, δανειζόμενοι τα σώματα των Arnold Schwarzenegger και Franco Columbu. Το συγκρότημα, άφησε πίσω του τον Todd Rundgren και έδωσε την παραγωγή στον Jimmy Ienner του οποίου η δουλειά πριν ασχοληθεί με τους Grand Funk ήταν με τα pop/rock συγκροτήματα των Three Dog Night, Raspberries και Bay City Rollers! Πάντως το 1987 δούλεψε σαν παραγωγός στην ταινία και στο soundtrack Dirty Dancing. Προσέξτε ότι στα credits, σαν βοηθός μηχανικού ήχου, αναγράφεται ένας Kevin Ayers, φαντάζομαι απλή συνωνιμία με το ιδρυτικό μέλος των Soft Machine. Για γυρίσω στους Grand Funk, κι εδώ έχουν επιλέξει να κάνουν μια διασκευή από το χώρο του R&B, αυτή τη φορά διασκευάζουν το "Some Kind of Wonderful", πρώτη εκτέλεση από τους Soul Brothers Six το 1967, που εμπορικά απέτυχε (Νο91 Αμερική). Η εκτέλεση των Grand Funk, του έδωσε νέα ζωή, και τι ζωή, το πήγε στο Νο3 στον κατάλογο πωλήσεων μικρών δίσκων. Ένα δεύτερο single που έβγαλαν από αυτό το δίσκο ήταν το"Bad Time" που ακουγόταν πολύ light και pop αλλά έγινε μεγάλη επιτυχία (Νο4 Αμερική) με τους στίχοι του να είναι εμπνευσμένοι από το διαζύγιο του Farner με την πρώτη του γυναίκα! Παρ΄όλη τη μεγάλη εμπορική επιτυχία αυτών των 2 άλμπουμ (Shine On κι All the Girls in the World Beware), οι Grand Funk είχαν απομακρυνθεί από τον κλασικό ήχο τους, δυσαρεστώντας τους παλιούς fans τους καθώς κανένα από τα τραγούδια του δεν ήταν hard rock όπως τους ξέραμε, ωθόντας τον ήχο τους σε νέες κατευθύνσεις. Καλά τα "Some Kind of Wonderful" και "Bad Time" αλλά για περιστασιακοούς fans τους.Το Born to Die είναι το δέκατο στούντιο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1976 με ένα αρκετά παράδοξο τίτλο αλλά και εξώφυλλο, που ξέφευγαν από την αισιόδοξη στάση που είχαν στα προηγούμενα άλμπουμ τους, εστιάζοντας σε πιο σκοτεινό μουσικό και λυρικό περιεχόμενο, σχετικά με το θάνατο, την πολιτική και τις προσωπικές σχέσεις. Το ομότιτλο κομμάτι γράφτηκε από τον Farner στη μνήμη του ξαδέρφου του που είχε πεθάνει σε δυστθχημα ατύχημα με μοτοσικλέτα, ενώ το ελαφρά καντρίζον "Sally", γράφτηκε από τον Mark Farner για ηθοποίο Sally Kellerman, με την οποία είχε σχέση ένα διάστημα. Μην φανταστείτε ότι θα ακούσετε κανένα βαρύ ήχο, το Born to Die(Νο47 Αμερική), συνεχίζει απτόητο στο δρόμο των 2 προηγούμενων άλμπουμ τους, με μοναδική επιτυχία, το “Take Me”, ενώ ενδιαφέρον έχει και το ορχηστρικό "Genevieve", αλλά σε γενικές γραμμές απογοήτευσε τους fans τους, γι αυτό και η τόσο χαμηλή θέση στα charts, No47.
Μετά το δύσκολο και μάλλον υποτονικό Born to Die, οι Mark Farner, Craig Frost, Mel Schacher και Don Brewer (αυτός με την αφάνα) κατάλαβαν ότι ο δρόμος που είχαν πάρει, δεν τους οδηγούσε πουθενά, κι αποφάσισαν να δεχτούν την πρόταση του Frank Zappa να τους κάνει παραγωγή. Όσο κι ακούγεται παράξενος αυτός ο γάμος, το τελικό αποτέλεσμα ήταν το Good Singin' Good Playin'(1976, Νο 52 Αμερική) που δεν έκανε εμπορική επιτυχία και κινήθηκε στα ίδια επιπέδα με τα 2 προηγούμενα. Ο Zappa άφησε πίσω τους το γυαλιστερό ήχο κι επέλεξε να ηχογραφήοσυν ζωντανά στο studio, με ελάχιστα overdubbings, κάτι που ζωντάνεψε τον ήχο τους, δημιουργόντας έτσι ένα ενεργητικό ηχητικό τοπίο που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της πρώιμης παραγωγής, όταν ήταν τρίο, αλλά συνθετικά έχουν ξεζουμιστεί. Για να σας προσγειώσω, μην φανταστείτε ότι οι Grand Funk ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται σαν…Frank Zappa! Ακούστε τα "Can You Do It" και το "Out to Get You" (solo κιθάρα ο Zappa) και θα σας θυμίζουν παλιούς Grand Funk, αλλά έως εκεί. Όμως όπως και να το κάνουμε, έχουν χάσει εκείνη τη θεαματική ενέργεια, που κατ έμε σταμάτησε στο Were An American Band. Καλές προσπάθειες τα "Miss My Baby" και "Just Couldn't Wait" και σε γενικές γραμμές το Good Singin' Good Playin' ικανοποίησε τους παλιούς τους fans, κάτι που είχαν να κάνουν εδώ και 2 χρόνια.
Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ
Μετά από 10 studio άλμπουμ, οι Grand Funk αποφάσιαν να διαλυθούν, με τον Farner να αποποιείται την ευθύνη της διάλυσης και να τη μεταθέτει στον Don Brewer, που αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα με την απώλεια της γυναίκας του. Γεγονός ήταν ότι το συγκρότημα διαλύθηκε, μάλλον σε μια καλή στιγμή, αφήνοντας πίσω τους μια σειρά καλών δίσκων κι ακόμα καλύτερων συναυλιών. Ο Farner σχεδόν αμέσως κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του άλμποιυμ, με τίτλο το όνομά του, Mark Farner (1977) για να ακολουθήσει το No Frills (1978) ενώ οι Brewer, Schacher και Frost σχημάτισαν τους Flint, κυκλοφορόντας ένα και μοναδικό ομώνυμο άλμπουμ(1978), ενώ ένα δεύτερο που ήταν έτοιμο, δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
...ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Η πρώτη χρονιά της νέας δεκαετίας τα, το 1981, βρίσκει τον Farner και τον Brewer να τα έχουν ξανά βρει, και μετά από προσπάθειες του manager τους Andy Caviliere, που είχε αντικαταστήσει τον Terry Knight από το 1972. Τώρα όμως απουσιάζει ο Frost που έχει επιστρέψει στους Silver Bullet Band αλλά και ο Mel Schacher που είχε κακή σχέση με τον Cavilier αλλά και αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα αεροπλάνα. Τη θέση του πήρε ο Dennis Bellinger και με σύνθεσηMark Farner κιθάρα/τραγούδι, πιάνο, Lance Duncan Ong πλήκτρα, Dennis Bellinger μπάσο/τραγούδι και Don Brewer ντραμς/τραγούδι υπογράφουν στη νεσύστατη εταιρεία του Irving Azoff (δες Trivia), Full Moon και κυκλοφορούν τα άλμπουμ Grand Funk Lives (1981, No149 USA) και What's Funk? (1983) πολύ μακριά από τον κλασικό ήχο τους. Παρ΄όλα αυτά, το Grand Funk Lives είχε ένα πολύ καλό κομμάτι, την μπαλάντα “Can’t be with you tonight”, ενώ στα υπόλοιπα τραγούδια, είναι εμφανής η προσπάθεια για κάτι καλό, αλλά δεν τους βγαίνει.
Η εμπόρική αποιτυχία των 2 άλμπουμ κι ο θάνατος του Caviliere τους οδήγησαν σε μια καινούργια διάλυση. Ο Farner συνέχισε την προσωπική καριέρα που είχε ήδη ξεκινήσει, αυτή τη φορά σαν αναγεννημένος χριστιανός, ενώ Brewer συνάντησε τον Frost στους Bob Seger's Silver Bullet Band, σαν guest κι όχι μόνιμο μέλος.
Τρία χρόνια κράτησε η επανασύνδεση, με τον Farner να αποχωρεί πρώτος το 1998 και να ακολουθήσει ο Brewer. Έγινε ακόμα μια προσπάθεια για επανασύνδεση, με τον Farner να είναι αρνητικός, ενώ το δικαίωμα του ονόματος το είχαν από κοινού από 1/3. Έτσι οι Brewer και Schacher, συνέχισαν να περιοδεύουν σαν Grand Funk, προσλαμβάνοντας τον τραγουδιστή Max Carl (είχε περάσει από τους 38 Special), τον γωνστό και μη εξαιρετέο Bruce Kulick και τον οργανίστα Tim Cashion (από τα συγκροτήματα των Bob Seger και Robert Palmer. Ακολούθησαν κάποιες νομικές διαμάχες μεταξύ Brewer/ Schacher κατά Farner για να φθάσουμε στο 2018 όπου ο θάνατος της γυναίκας του Schacher, τον απομακρύνει από το συγκρότημα, με τον Stanley Sheldon (από τον Peter Frampton) να τον αντικαθιστα και το συγκρότημα να περιοδεύει συνέχεια.
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
12 συλλογές (έως τώρα) αριθμεί η δισκογραφία των Grand Funk με σημαντικότερες τις Mark, Don & Mel: 1969–71 (1972, Νο 17 Αμερική) που περιέχει τραγούδια από τα πρώτα 2 άλμπουμ τους και το live κι είναι χαρασκτηριστική της πρώτης περιόδου τους, την Grand Funk Hits (1976, Νο 126) που είναι η καλύτερη της πρώτης περιόδου τους, η επίσης πολύ καλή Capitol Collector Series (1991) αλλά η καλύτερη είναι η Grand Funk Greatest Hits cd/dvd and Live(2007) που πεεριλεμβάνει 1 cd 14 τραγούδια τους, 1 cd live και 1 dvd διάρκειας 36 κεπτών με 5 τραγούδια και footage από τις ηχογραφήσεις του We’re An American Band.
4 live έχουν όλα κι όλα, το καθένα αντιπροσωπεύει μια ξεχωριστή περίοδο. Το πρώτο, για το οποίο διαβάσαστε στην αρχή του κειμένου είναι το Live Album(1970-, απόλυτα ενδεικτικό της πρώτης π5ωτόλειας περιόδου τους. Το δεύτερο είναι το Caught in the Act (1975) ηχογραφημένο κατά την περίοδο της περιοδείας του 1975 και μια βασική διαφορά με το πρώτο Live, είναι τα πλήκτρα του Frost που προσθέτουν άλλη γεύση στα τραγούδια. Ακολουθούν το Bosnia(1997) όπου έχουμε την επανασύνδεσή με τον Mark Farner και το Live: The 1971 Tour(2002) που περιέχει ηχογραφήματα από την περοδεία του 1971 με 2 από αυτά από την εμφάνισή τους στο Shea Stadium (η κεντρική φωτογτραφία του άρθρου, προέρχεται από εκείνη την ημέρα).
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Οι Grand Funk κυριάρχησαν στην αμερικάνικη rock σκηνή την 5ετία (1969-1974) με καλά άλμπουμ που έγραψαν ιστορία στο χώρο του rock. Δεν μπορούμε να κάνουμε μουσική αναφορά στη δεκαετία του 70, χωρίς να αναφερθούμε σε αυτό το μεγάλο συγκρότημα. Και δεν έφθανε μόνο η ενέργειά τους αλλά και οι καλοί στίχοι του Farner, πουτ οι περισσότεροι είχαν αντιπολεμικό πνεύμα (ένεκα Viertnam).
TRIVIA
Γεννημένη το 1955, η «Sweet" Connie Hamzy Parente, από τα μαθητικά της χρόνια ήταν groupie, κι ασχολήθηκε ενδελεχώς με τους πεοθηλασμούς, όπως τουλάχιστον η ίδια έχει πει. Το ότι αναφέρεται το όνομά της στους στίχους του «We're an American Band" αλλά και του“ Pleasin' For Reason" των Guess Who.Έχει αρθρογραφήσει στα Cosmopolitan και Penthouse, ενώ ισχυρίζεται ότι είχε σχέση και με τον Bill Clinton, όσο ήταν Κυβερνήτης του Arkansas. Ο τότε σύμβουλος και επικοινωνιολόγος του Clinton, George Stephanopoulos δίνει μια διαφορετική ιστορία από τη συνάντησή τους, όπου σύμφωνα με τον Clinton, η Hamzy τον πλησίασε στο λόμπι ενός ξενοδοχείου κι έβγαλε το σουτιέν της, ρωτώντας τον «Τι γνώμη έχεις για αυτά;». Το θέμα πήρε διάσταση και υπήρξαν ένορκες καταθέσεις από τρία άτομα που συνόδευαν την Κλίντον για την ακρίβεια του παραπάνω παραστατικού, το αναφέρθηκε στο CNN Headline News. Οι αναμνήσεις της ήταν πολλές και γράφτηκαν στη βιογραφία της Rock Groupie: The Intimate Adventures of "Sweet Connie" from Little Rock.
O Irving Azoff είναι ένας από τους σημαντικότερους δισκανθρώπους της αμερικάνικης μουσικής βιομηχανίας. Ξεκίνησε από τα νεανικά χρόνια του να κλείνει συναυλίες για νεανικά σχήματα και τα πρώτα 2 μεγάλα ονόματα ήταν οι REO Speedwagon και ο Dan Fogelberg.. Η μετακίνησή του στο Los Angeles, τον έφερε να δουλέψει στην Geffen-Roberts Management με κύριο συγκρότημα τους Eagles, με τους οποίους συνεργάστηκε 40 χρόνια!!!!. Από το 1983 έως και 1989 ήταν Πρόεδρος της MCA Music Entertainment Group για να ξεκινήσει τη δική του εταιρεία, την Giant, για να διατελέσει Πρόεδρος και CEO στις Ticketmaster Entertainment και executive chairman στη Live Nation Entertainment.
• To Monumental Funk είναι ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1974 από τους Mark Farner κιθάρα/πλήκτρα/τραγούδι και Don Brewer ντραμς /τραγούδι, χωρίς δηλαδή τους Craig Frost και Mel Schacher. Κυκλοφόρησε το 1974, μάλλον μετά το Shine On κι ο Mark Farner το έχει χαρακτηρίσει σαν bootleg,λέγοντας ότι είναι υλικό που δεν ήθελαν να κυκλοφορήσει αλλά οι άνθρωποι του προηγούμενου management, δηλαδή ο Terry Knight το κυκλοφόρησε από την εταιρεία Lucky Eleven. Το άλμπουμ περιέχει 6 τραγούδια, μάλλον αδιάφορα, 5 από οποία είναι διασκευές με το «Harlem Shuffle" να ξεχωρίζει. Δεξιά βλέπετε, πρώτα το εσώφυλλο όπου εικονίζονται οι 2 μουσικοί και δεξιά το εξώφυλλο με τον Farner. Στο εσώφυλλο δεν αναφέρεται καμία πληροφορία, παρά μόνο οι τίτλοι των τραγουδιών.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μετά την πρώτη διάλυση των Grand Funk Railroad το 1977, ο Frost ενώθηκε με τους Don Brewer και Mel Schacher, σχηματίζοντας τους Flint και μετά τη διάλυσή τους, επέστρεψε προσχώρησε στους Bob Seger & the Silver Bullet Band. Επανεμφανίστηκε με τους Grand Funk τον Ιούλιο του 2005, σε μια επανασύνδεσή τους. Μετά tα 2 προσωπικά άλμπουμ του Mark Farner που διαβάσατε πιο πάνω, κυκλοφόρησε άλλα 4 (συνολικά 6), με στίχους θρησκευτικούς (είναι αναγεννημένος χριστιανός) αλλά και πατριωτικούς. To 2018 οι Brewer και Schacher μήνυσαν τον Farner για παράνομη χρήση του λογότυπου των Grand Funk για να διευθετηθεί το θέμα. Οι Grand Funk συνεχίζουν να παίζουν, με τους Don Brewer και Mel Schacher, δηλαδή 2 από τα 3 αρχικά μέλη. Μαζί τους ο τραγουδιστής Max Carl (έχει περάσει κι από τους 38 Special), Bruce Kulick (ναι, ο γνωστός κιθαρίστας των Kiss) κι ο οργανίστας Tim Cashion.
Την άλλη Κυριακή: Γιατί οι Led Zeppelin δεν έπασιξαν στο Woodstock.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
26/11/23
Δημοσίευση σχολίου