τελευταίο στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε στη διάρκεια της ζωής του τραγουδιστή τους Freddie Mercury και είναι το τελευταίο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από νέο υλικό. Μουσικά το άλμπουμ είναι πολύπλοκο και για
πολλούς οπαδούς σηματοδοτεί την επιστροφή του συγκροτήματος στις μουσικές του ρίζες. Χαρακτηρίζεται από σκληρότερο ροκ ήχο, πολύπλοκες μουσικές συνθέσεις (το ομώνυμο τραγούδι), ψυχεδελικά εφέ (I’m Going Slightly Mad) και από τα κάπως εξασθενημένα φωνητικά τού Mercury. Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε από τους Queen και τον Richard Gray και είναι εμπνευσμένο από το έργο τού σπουδαίου Γάλλου σκιτσογράφου Jean Ignace
Isidore Gerard (γνωστού με το ψευδώνυμο Grandville).
Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ
Το Innuendo ηχογραφήθηκε μεταξύ Μαρτίου 1989 και Νοεμβρίου 1990 στα Metropolis Studios στο Δυτικό Λονδίνο και στα Mountain Studios στο Μοντρέ. Το συγκρότημα και οι παραγωγοί στόχευαν σε ημερομηνία κυκλοφορίας του κάπου στα τέλη Νοεμβρίου ή τον Δεκέμβριο του 1990, για να πιάσουν την κρίσιμη Χριστουγεννιάτικη αγορά, αλλά η εξασθενημένη υγεία του Mercury ανέτρεψε τα σχέδιά τους, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 1991. Την άνοιξη του 1987, ο Mercury είχε διαγνωστεί με AIDS, αλλά κράτησε την ασθένειά του μυστική από το κοινό και αρνήθηκε πολλές αναφορές των μέσων ενημέρωσης ότι ήταν σοβαρά άρρωστος, λέγοντας ότι δεν ήθελε να πουλήσει τη μουσική του εκμεταλλευόμενος τον οίκτο του κοινού. Ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει να δουλεύει στη μουσική με τους Queen για όσο περισσότερο μπορούσε, λέγοντας ότι θα “συνεχίσει να δουλεύει μέχρι τελικής πτώσης». O δημοσιογράφοι κυνηγούσαν σε καθημερινή βάση τον
Mercury έχοντας «κατασκηνώσει» έξω από το σπίτι του στο Λονδίνο, καθιστώντας δύσκολο για το συγκρότημα να ηχογραφήσει μουσική. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, η μπάντα μετακόμισε στα Mountain Studios στο Μοντρέ, όπου η ασφαλέστερη και πιο ειρηνική ατμόσφαιρα επέτρεψε στην μπάντα να συγκεντρωθεί. Nωρίς στην ηχογράφηση του άλμπουμ, τα μέλη των Queen συμφώνησαν ότι όλη η δουλειά θα πιστωθεί στο σύνολο του συγκροτήματος κι όχι σε μεμονωμένα μέλη. Ο κιθαρίστας Brian May είπε ότι η συγκεκριμένη απόφαση είχε σημαντικό αντίκτυπο στη διαδικασία ηχογράφησης, ενώ ο ντράμερ Roger Taylor είπε ότι βοήθησε στην εκτόνωση πολλών από τους τσακωμούς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την διάλυση του συγκροτήματος.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το άλμπουμ ξεκινά με το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο ως δομή μοιάζει αρκετά με το “Bohemian Rhapsody” με αρκετούς από τους fans να το θεωρούν ως το sequel του (προσωπικά θεωρώ καλύτερο το “Innuendo”).Το τραγούδι ξεκίνησε ως μια jam session στην Ελβετία μεταξύ των Brian May, Roger Taylor και του μπασίστα John Deacon την άνοιξη του 1989. Οι αρχικοί στίχοι γράφτηκαν από
τον Mercury (που πρόσθεσε και την ενδιάμεση «γέφυρα»), αλλά ολοκληρώθηκαν από τον Taylor. Το κομμάτι (μουσικά) αποτελεί φόρο τιμής στους Led Zeppelin, καθώς εν μέρει είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι τους Kashmir. Στιχουργικά έχει επηρεαστεί από την ασθένεια του Freddie, καθώς ασχολείται με την αδυναμία της ανθρωπότητας να ζήσει αρμονικά και τη συνεχή αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Όσον αφορά το ισπανικό σόλο κιθάρας στη μέση είναι δια χειρός του κιθαρίστας των Yes, Steve Howe γιατί, ομολογουμένως, ο Brian May δεν μπορούσε να το κάνει. Πρόκειται για μια τυχαία συνεργασία καθώς,ο Steve πέρασε από το στούντιο για να χαιρετήσει
τον παραγωγό David Richard, και μετά ο Freddie τον κάλεσε να τους «ακολουθήσει» στο κομμάτι. Επόμενο κομμάτι το “I’m Going Slightly Mad”,τραγούδι στο οποίο περιγράφεται η κάθοδος στην παράνοια. Όταν το ηχογράφησαν, ο Mercury ήταν βυθισμένος σε σκέψεις που αφορούσαν την
ασθένειά του, καθώς ένιωθε ότι πλησίαζε στο τέλος της ζωής του. Το τραγούδι κυκλοφόρησε ως single στο Ηνωμένο Βασίλειο και γυρίστηκε ένα μάλλον μελαγχολικά αστείο βίντεο για την προώθησή του, που είναι γυρισμένο ασπρόμαυρο και μας παρουσιάζει τον Freddie ως ένα είδος διαταραγμένου
Τσάρλι Τσάπλιν, ενώ τα υπόλοιπα μέλη εμφανίζονται με άλλες παράλογες μορφές. Ήταν μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του Freddie στην κάμερα. "Ήθελα να κάνω ένα βίντεο που θα έμενε αξέχαστο. Πάντα ήθελα να πρωταγωνιστήσω σε ένα βίντεο με έναν γορίλα και μια ομάδα πιγκουίνων. Λίγη από την τρέλα των Queen” είχε δηλώσει. Στη συνέχεια ακολουθούν τα “Headlong” και “I Can’t Live With You” τα οποία είναι και τα δύο συνθέσεις τού Brian May και αρχικά προορίζονταν για τον προσωπικό του δίσκο “Back To The Light”, που κυκλοφόρησε το 1992, αλλάτελικά κατέληξαν στο Innuendo μετά την πολύ θετική αντίδραση τωνυπολοίπων μελών. Αξιοσημείωτη είναι η ιστορία του δεύτερου κομματιού τοοποίο αφορά το πρόσφατο, τότε, διαζύγιο του κιθαρίστα του συγκροτήματος.
Το Don’t Try so Hard είναι ένα σκοτεινό τραγούδι, με θετικό μήνυμα να κρύβεται στους στίχους του, καθώς μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία πέρα από τα κοινωνικά στερεότυπα. Στους στίχους συναντάμε παροιμίες για την υπέρβαση των εμποδίων με θάρρος και πεποίθηση, που αποκτούν υπόσταση στο πλαίσιο της κατάστασης του Freddie Mercury. Το Ride The Wild Wind
είναι σύνθεση του Roger Taylor, ο οποίος έγραψε αυτό το αναζωογονητικό
τραγούδι που μας ενθαρρύνει να αγκαλιάσουμε τόσο τον ενθουσιασμό όσο και τους κινδύνους που κρύβει η ζωή.
Το τραγούδησε στο demo, αλλά ο Freddie Mercury θα το τραγουδήσει για το άλμπουμ, με τα φωνητικά του Taylor να ακούγονται σε διάφορα σημεία. Οι Queen τραγούδησαν για τον Ιησού στο
πρώτο τους άλμπουμ και τώρα για τον Θεό στo “All God’s People”. Ο αρχικός τίτλος ήταν Africa By Night και ο Freddie Mercury το έγραψε για το σόλο άλμπουμ του 1988, Barcelona. Ηχογράφησε το τραγούδι, αλλά αποφάσισε να μην το χρησιμοποιήσει. Με τις αναδυόμενες αρμονίες τους, οι Queen
μπορούσαν να παράγουν έναν ήχο που παρέπεμπε σε μουσική του Ευαγγελίου, την οποία συχνά συνόδευαν με στίχους για την αγάπη και την κατανόηση. Σπάνια ανέφεραν τον Θεό, αλλά μπορούσαν να το κάνουν πειστικά, όπως αποδεικνύεται εδώ. Είναι ένα από τα λίγα τραγούδια στα οποία οι Queen είχαν έναν εξωτερικό συνεργάτη που αναφέρεται στα credits: τον Mike Moran, ο οποίος εργάστηκε στην αρχική μορφή του τραγουδιού με τον Mercury. Ο Moran συμμετείχε στη σύνθεση του τραγουδιού “Rock bottom” της Lindsey De Paul για την Eurovision. Το These Are the Days of Our Lives, ένα
μελαγχολικό τραγούδι που εξυμνεί τις αρετές τού να ζούμε τη στιγμή, δεδομένου ότι αυτό είναι το μόνο που έχουμε και θέλουμε να το απολαύσουμε πριν χαθεί. Επιλέχθηκε ως single και το συγκινητικό του βίντεο αποτελεί ύστατο αποχαιρετισμό, που καθορίζεται από την ερμηνευτική του Freddie και κυρίως στην αυθεντικότητα του τελευταίου στίχου: I still love you. Σε αυτό το στάδιο της ζωής του, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος χωρίς να υποβαστάζεται. Ακολουθούν τα “Delilah” και το “The Hitman” γραμμένα και τα δύο από τον Mercury, αλλά τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Το πρώτο
είναι ένα χαριτωμένο (χαζό θα έλεγα) τραγούδι το οποίο έγραψε ο τραγουδιστής για την αγαπημένη του γάτα και για το οποίο δεν είχε την πλήρη στήριξη των υπολοίπων για την συμπερίληψή του στο δίσκο, όπως αποκάλυψε αργότερα ο Taylor, του οποίου δεν του άρεσε το κομμάτι. Όσον αφορά το “The
Hitman”, πρόκειται για ένα hard rock τραγούδι για την προσωπικότητα ενός μοχθηρού εκτελεστή. Τέλος, ο δίσκος κλείνει με τον ίδιο εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο ανοίγει, με το “Bijou” ένα inside-out κομμάτι το οποίο περιέχει ελάχιστους στίχους και το επιβλητικό “The Show Must Go On”. Η τοποθέτηση του τραγουδιού ως το τελευταίο κομμάτι είναι αξιοσημείωτη, καθώς είναι πιθανό πως το συγκρότημα σκέφτηκε ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το τελευταίο άλμπουμ που ο Mercury θα ήταν αρκετά υγιής για να εμφανιστεί πριν από το θάνατό του. Το βίντεο είναι κυρίως αποσπάσματα από παλιότερα videoclips των Queen και πλάνα από συναυλίες, αλλά είναι τόσο έξυπνα
επεξεργασμένο και συνεκτικό το υλικό, που λειτουργεί ως αυτούσιο. Όταν ο Brian May στο στούντιο παρουσίασε το τραγούδι στον Mercury, εκείνος υπέφερε και δύσκολα μπορούσε να σταθεί, αλλά ο σπουδαίος αυτός frontman μπόρεσε να αποδώσει τις υψηλές νότες με τη βοήθεια λίγου αλκοόλ. «Του
έπαιξα λίγο από το ντέμο, μαζί μου τραγουδώντας, το οποίο πήγε απίστευτα
ψηλά και ήταν πολύ δύσκολο» θυμάται ο May (σε συνέντευξή του στο περιοδικό Total Guitar). Ο Mercury συνήθως παραπονιόταν για τις υψηλές νότες που καταστρέφουν τη φωνή του, αλλά αυτή τη φορά δεν φώναξε. «Μόλις το άκουσε είπε: Θα το κάνω αυτό. Μην ανησυχείς», θυμάται ο κιθαρίστας των Queen.Έτσι, έριξε μερικές βότκες, τακτοποιημένες, μετά στηρίχτηκε στο γραφείο και πάλεψε να τραγουδήσει όλο αυτό το τραγούδι. Και ήταν καταπληκτικό.»Νομίζω ότι έκανε τρεις ή τέσσερις προσπάθειες και μπόρεσε να τραγουδήσει όπως έπρεπε» πρόσθεσε.Είναι σαν να έφτασε σε ένα μέρος
που ακόμη και δεν είχε φτάσει ποτέ πριν.
Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Το Innuendo έφτασε στο Νο 1 στα UK album charts για δύο εβδομάδες και έφτασε επίσης στο Νο 1 σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ήταν το πρώτο άλμπουμ των Queen που έγινε χρυσό στις ΗΠΑ μετά την κυκλοφορία του The Works(1984). Το άλμπουμ έλαβε ανάμεικτες κριτικές, ενώ ήταν μεγάλη επιτυχία
στην πατρίδα του συγκροτήματος, την Αγγλία. Μετά το θάνατο του Freddie Mercury το Νοέμβριο του 1991, το άλμπουμ επανεκτιμήθηκε ως το ιδανικά αποχαιρετιστήριο της κλασικής σύνθεσης των Queen και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα του συγκροτήματος.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Σχεδόν 9 μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου, στις 24 Νοεμβρίου 1991, o Freddie Mercury έφυγε από τη ζωή νικημένος από το AIDS. Τα υπόλοιπα μέλη των Queen στις 20 Απριλίου του 1992 διοργάνωσαν μια συναυλία στη μνήμη του, το Freddie Mercury Tribute Concert στο Wembley. Στη συναυλία αυτή τραγούδησαν μαζί τους κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής όπως ο
Elton John, ο George Michael,ο Robert Plant, οι Guns N’ Roses και οι Metallica.Τα εισιτήρια εξαντήθηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ενώ τα έσοδα δόθηκαν στην έρευνα κατά του HIV/AIDS. Ουσιαστικά μετά τη συναυλία αυτή το συγκρότημα διαλύθηκε και οι υπόλοιποι συνέχισαν τις σόλο καριέρες τους. Το 1995 ,όμως, κυκλοφόρησε το “Made In Heaven” ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει τραγούδια τα οποία ηχογράφησε ο Mercury με τους Queen κατά τη διάρκεια της ζωής του και παρέμειναν ακυκλοφόρητα. Το άλμπουμ σημείωσε επιτυχία ενώ από τους κριτικούς χαρακτηρίστηκε ως ένα ιδανικό κλείσιμο της καριέρας του συγκροτήματος. Το 1997 ο John Deacon
αποχώρησε οριστικά από το συγκρότημα, ενώ ο Taylor με τον May παρέμειναν συνεχίζοντας την πορεία των Queen συνεργαζόμενοι με τον Paul Rodgers παλαιότερα (με τον οποίο κυκλοφόρησαν και άλμπουμ) και τώρα με τον Adam Lambert.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με τον συγκεκριμένο δίσκο οι Queen επιστρέφουν στον ήχο τον οποίο είχαν υιοθετήσει στα ξεκινήματά τους τη δεκαετία του 70, βάζοντας έτσι μια “παρένθεση” στη δεκαετία του '80 κατά την οποία είχαν έναν πιο ποπ ήχο. Η θέληση του Mercury για την μέγιστη δυνατή παραγωγή μουσικής κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της ζωής του, ώθησε και τα υπόλοιπα μέλη σε
διαρκή έμπνευση και δημιουργία νέας μουσικής ανεβάζοντας έτσι την ποιότητα σε αυτά που έγραφαν καταλήγοντας σε έναν δίσκο που αποτελεί το ιδανικό “κύκνειο άσμα” για αυτόν. Προσωπικά θεωρώ πως το Innuendo είναι ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, άλμπουμ των Queen. Ως σύνολο, αυτό που προσφέρει αυτός ο δίσκος στον ακροατή είναι μια μοναδική εμπειρία αλληλεπίδρασης με διάφορα μουσικά είδη, εναλλαγής συναισθημάτων ανάλογα με το ύφος του κάθε κομματιού καθώς και απόλαυσης μερικών από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών όπως το “Innuendo” και το “The Show Must Go On”. Η επιλογή των παραπάνω για το άνοιγμα και το κλείσιμο του δίσκου αντίστοιχα είναι ένα δείγμα της υψηλής ποιότητας των τραγουδιών που αποτελούν τον συγκεκριμένο δίσκο. Τέλος, είναι ενδεικτικό πως ακόμα και κάποια μέτρια έως κακά κομμάτια που υπάρχουν μέσα, όπως το “Delilah”, δεν κουράζουν τον ακροατή καθώς με κάποιο τρόπο βρίσκονται κι αυτά σε πλήρη
αρμονία με το όλο κλίμα του δίσκου.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΥ
13/10/23
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ INNUENDO
Το 14ο άλμπουμ των Queen, Innuendo, ήταν η τελευταία τους κυκλοφορία με τον Freddie Mercury εν ζωή. Στα τραγούδια του άλμπουμ, συναντάμε για μία μεγαλειώδη, μουσικά και συμβολικά (κυρίως) δουλειά των Queen. Aπό το επικό ομώνυμο τραγούδι μέχρι το “I’m slightly mad” και το “Headlong” του May, που σκεφτόταν αρχικά να το συμπεριλάβει στο δικό του “Back to the light”, έως το εξίσου heavy “Hitman” και το μελαγχολικό “Bijou”, υπάρχει αυτή η εσχατολογική αίσθηση ότι όλα τελειώνουν και οι Queen πρέπει να δώσουν στον κόσμο ό,τι είχε απομείνει μέσα τους. Εξίσου εντυπωσιακά με την έναρξη του, το “Innuendo” κλείνει με το “The show must go on”, που μιλάει για την ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει στο έπακρο τη ζωή ενώ μπορεί ακόμα να το κάνει. Η τοποθέτηση του στο τέλος του “Innuendo” δεν είναι τυχαία, καθώς πίστευαν ότι αυτό ήταν το τελευταίο άλμπουμ τους. Σίγουρα, οι γνήσιοι Queen τελείωσαν εκεί. Με αφορμή την επόμενη μεταθανάτια κυκλοφορία τους, Made in Heaven, υπήρξε πολλή συζήτηση για το αν ο τραγικός θάνατος του Mercury βοήθησε στην αύξηση των πωλήσεων των Queen από τη δεκαετία του '90 και μετά, όμως αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η διαχρονική αξία και δημοτικότητα της μουσικής τους, ακόμη και δεκαετίες μετά τον θάνατο του Mercury.
Δημοσίευση σχολίου