Το χιλιοακουσμένο “Maggie May”, που κυκλοφόρησε το 1971, ήταν η πρώτη και η μεγαλύτερη επιτυχία του Σκωτσέζου τραγουδιστή Rod Stewart. Πρόκειται για μια χαρακτηριστική βρετανική φολκ μπαλάντα, που οι στίχοι της περιγράφουν, με μπόλικο χιούμορ, τη σχέση ενός έφηβου με μια πολύ μεγαλύτερή του γυναίκα. Αυτό όμως που ίσως δεν είναι πολύ γνωστό, είναι ότι η ιδέα για τους στίχους προήλθε από αληθινό γεγονός, και μάλιστα από προσωπικό βίωμα του ίδιου του Rod
Stewart! Δεδομένης δε της φήμης του Stewart ως μεγάλου καρδιοκατακτητή, μιλάμε για ένα πολύ υποτιμητικό βίωμα!
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ROD STEWART
O Rod Stewart, ή πιο σωστά ο Sir Roderick David Stewart, γεννήθηκε στο Λονδίνο, το 1945, από πατέρα Σκωτσέζο και μητέρα Αγγλίδα. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1962, ως μουσικός του δρόμου, ενώ ένα χρόνο αργότερα εντάχθηκε στο γκρουπ The
Dimensions, όπου τραγουδούσε και έπαιζε φυσαρμόνικα. Το 1967, τον βρίσκουμε στο Jeff Beck Group, απ’ όπου αποχώρησε το 1969, για να ενταχθεί στους Faces. Οι Faces ήταν το γκρουπ που προέκυψε από τους Small Faces, μετά την αποχώρηση του τραγουδιστή και κιθαρίστα Steve Marriott, ο οποίος ίδρυσε στη συνέχεια τους Humble Pie. Οι εναπομείναντες Small Faces πήραν από το Jeff Beck Group τον τραγουδιστή Rod Stewart και τον κιθαρίστα Ronnie Wood – ναι, ναι, ΤΟΝ Ronnie
Wood– και, με το νέο line-up, μετονομάστηκαν σε σκέτο Faces. O Rod Stewart
πάντως διατήρησε το δικαίωμα να έχει συγχρόνως και σόλο καριέρα και ήδη, από το ξεκίνημά του στους Faces, κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, που όμως πέρασε απαρατήρητο.
Η ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΦΗΒΟΥ ROD
Όπως είπαμε και πιο πάνω, οι στίχοι του “Maggie May” βασίζονται στις εντυπώσεις από την πρώτη ερωτική επαφή του 16χρονου -τότε- Rod με μια μεγαλύτερή του γυναίκα. Ας δούμε πώς περιγράφει ο ίδιος αυτό το γεγονός, με το βρετανικό του χιούμορ, στις σελίδες της αυτοβιογραφίας του: «Ήμουν 16 χρονών, όταν αποφάσισα να πάω στο Beaulieu Jazz Festival, στο New Forest. Μαζί με κάτι φίλους μου σκαρφαλώσαμε από μια υδρορροή και χωθήκαμε μέσα στο χώρο του φεστιβάλ. Εκεί λοιπόν, σ’ ένα παρτέρι με γκαζόν, έχασα την παρθενιά μου από μία μεγαλύτερη (και βαρύτερη) από εμένα γυναίκα, που μου την έπεσε πολύ άσχημα. Τώρα, πόσο μεγαλύτερη δεν ξέρω ακριβώς, πάντως αρκετά μεγάλη ώστε να απογοητευτεί εντελώς από την ταχύτητα της ανταπόκρισής μου». Σημειωτέον, ότι όταν λέμε για ταχύτητα, μιλάμε για λίγα δευτερόλεπτα! Μπορεί βέβαια η άγνωστη αυτή γυναίκα να μην εντυπωσιάστηκε, εντυπωσιάστηκε όμως ο Rod, τόσο ώστε να την θυμηθεί στους στίχους του καλύτερού του τραγουδιού! Δεν έμαθε ποτέ το όνομα αυτής της γυναίκας, οπότε επέλεξε να την ονομάσει “Maggie May”, κατ’ απομίμηση της περίφημης “Maggie Mae”, μιας διαβόητης πόρνης του λιμανιού του Liverpool, που την έκαναν διάσημη οι Beatles, τραγουδώντας το ομώνυμο λαϊκό
τραγουδάκι του Merseyside στο άλμπουμ τους Let It Be. Όχι ότι η εφήμερη γνωριμία του Rod Stewart ήταν πόρνη, καμία σχέση! Ήταν απλώς μια ξαναμμένηcougar (παλιά θα την λέγαμε τεκνατζού). Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ειδικά εκείνη την εποχή (Ιούλιος 1961), έχει διασωθεί ένα φιλμάκι από εκείνη την ημέρα στο φεστιβάλ και, αν κρίνουμε από το χαύνο ύφος του Rod, το φιλμάκι θα πρέπει να
έχει τραβηχτεί λίγο μετά τη «συνεύρεση»:
ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Είμαστε πια στο 1971 (έχουν περάσει δηλαδή 10 χρόνια από εκείνη την περίεργη μύηση του Rod στις χαρές του έρωτα) και τον βρίσκουμε στο σπίτι του, στο Muswell Hill, να ετοιμάζει υλικό για το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ, παρέα με τον κιθαρίστα Martin Quittenton, μέλος τότε του γκρουπ Steamhammer. O Quittenton παίζει διάφορα ακόρντα στη κιθάρα του, ώσπου -ξαφνικά- μια ακολουθία ακόρντων που δοκιμάζει, κεντρίζει το ενδιαφέρον του Rod Stewart. Σκαρώνει αμέσως μια
μελωδία, που να ακουμπάει σ’ αυτά τα ακόρντα και, αμέσως μετά -ως προσωρινή λύση- κουμπώνει πάνω στη νέα μελωδία τούς στίχους από το τραγουδάκι Maggie Mae, που το έκαναν γνωστό οι Beatles. Ποιος ξέρει τώρα, μέσα από ποια δαιδαλώδη διαδρομή της μνήμης του, ξύπνησε μέσα του το συμβάν στο φεστιβάλτου Beaulieu, πάντως, από κει και μετά, οι στίχοι του τραγουδιού αφορούσαν τη
σχέση ενός εφήβου με μια ώριμη γυναίκα, την οποία ο Stewart αποκάλεσε Maggie May. Πάνω σε αυτή την κεντρική ιδέα λοιπόν, ο Stewart και ο Quittenton ετοίμασαν ένα demo με πρωτόλειους στίχους, μέχρις ότου καταλήξει ο Stewart στο τελικό κείμενο. Και πράγματι, σύντομα είχε να παρουσιάσει μια πολύ ανθρώπινη ιστορία για τα αντικρουόμενα συναισθήματα ενός πιτσιρικά που συζεί με μια γυναίκα, σημαντικά μεγαλύτερή του. Γιατί, όπως ήξερε πολύ καλά ο Rod από την προσωπική του εμπειρία, διαφέρουν πολύ οι στόχοι και οι επιδιώξεις των δύο εραστών. Το τραγούδι κατέληξε να έχει διάρκεια πάνω από 5 λεπτά, κάτι δύσκολο για τα σινγκλ της εποχής, ο Stewart όμως δεν εννοούσε να κόψει τίποτα από την αφήγηση. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι δεν έχει ρεφρέν, όμως η ποικιλία των φωνητικών εναλλαγών και η πρωτότυπη ενορχήστρωση, με μαντολίνο, δωδεκάχορδη κιθάρα
και σελέστα, κρατούν αμείωτο ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Κάτιεπίσης αξιοσημείωτο είναι, ότι στους στίχους δεν περιλαμβάνεται πουθενά τοεπώνυμο της λεγάμενης, μόνο το μικρό της όνομα: Maggie.
ΠΩΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΘΗΚΕ
Είπαμε και πριν, ότι ο Stewart είχε σκοπό να ετοιμάσει ένα νέο προσωπικό άλμπουμ, με τίτλο “Every Picture Tells a Story”, στο οποίο θα περιλαμβανόταν και το “Maggie May”, που βεβαίως θα κυκλοφορούσε και ως σινγκλ. Μάλιστα, επειδή οι παραγωγοί δεν είχαν εντυπωσιαστεί και τόσο με το “Maggie May”, επέλεξαν να το κυκλοφορήσουν ως B-side ενός άλλου τραγουδιού του νέου άλμπουμ, ονόματι “Reason to Believe”! Ίσως, στην ιστορία της δισκογραφίας να μην έχει ληφθεί πιο βλακώδης απόφαση! «Στην αρχή, δεν είχα και σε μεγάλη εκτίμηση το “Maggie May”, κι αυτό γιατί η δισκογραφική μου εταιρία το είχε εξ αρχής υποτιμήσει. Θεώρησα τότε, ότι οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν αυτά τα θέματα πολύ καλύτερα. Ε,σήμερα ξέρω ότι άλλοτε τα γνωρίζουν και άλλοτε όχι!», αστειευόταν χρόνια αργότερα ο Stewart. Το άλμπουμ Every Picture Tells a Story ηχογραφήθηκε στα Morgan Sound Studios, στο Willesden, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Για την ηχογράφηση, ο Rodέφερε μαζί του δυο διαλεχτούς φίλους του από τους Faces (όπου εξακολουθούσε να είναι μέλος), τον Ronnie Wood και τον κημπορντίστα Ian McLagan. Όπως ήταν φυσικό, έφερε και τον συνδημιουργό του Maggie May, τον κιθαρίστα Martin Quittenton, ενώ κατά τ’ άλλα επαφέθηκε σε session μουσικούς, όπως τον ντράμερ Mickey Waller, τον Pete Sears για τη σελέστα και τον Ray Jackson των Lindisfarne στο μαντολίνο. Αυτό το τελευταίο πρέπει να το τονίσουμε ιδιαίτερα: Ήταν η πρώτη φορά στην εποχή του rock, που ακούστηκε μαντολίνο! Ο Stewart είχε ετοιμάσει γι’ αυτό το άλμπουμ ένα τραγούδι που λεγόταν Mandolin Wind, όπου φυσικά ακουγόταν μαντολίνο. Το αποτέλεσμα του άρεσε πολύ και αποφάσισε να το βάλει και στο Maggie May. Ζήτησε λοιπόν από τον Ray Jackson να προσθέσει λίγο μαντολίνο στο φινάλε του τραγουδιού κι εκείνος έκατσε κι έγραψε επί τόπου το μοτίβο. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρείται σήμερα το Maggie May ως η μεγαλύτερη επιτυχία με μαντολίνο, παρόλο που κάποιοι ισχυρίζονται ότι το μουσικό θέμα του «Νονού» είναι μεγαλύτερη επιτυχία, ενώ εγώ θεωρώ ότι είναι το “Losing My Religion” των REM. Τέλος πάντων! Χρόνια αργότερα, ο Ray Jackson διεκδίκησε κάποια δικαιώματα από τον Rod Stewart, για τη σύνθεση του Maggie May, χωρίς όμως να πάει στο δικαστήριο. Το αποτέλεσμα ήταν να μην κερδίσει τίποτα, παρά μόνο την
επιβράβευση ότι ήταν αυτός ο υπεύθυνος για το όμορφο μέρος του μαντολίνου στο
τραγούδι. Κάτι ακόμα, που αφορά στην ηχογράφηση: Το Maggie May, ως κομμάτι του άλμπουμ, είναι κατά 32” μεγαλύτερο από το σινγκλ, και αυτό γιατί στο άλμπουμ έχει προστεθεί στην αρχή του τραγουδιού, μια σύνθεση για κιθάρα, που είχε γράψει ο Quittenton, με τίτλο “Henry”. Η συμπερίληψη αυτού του κομματιού στο Maggie May ήταν το δώρο του Stewart προς τον Quittenton για τη συνεισφορά του, αφού έτσι απέκτησε ποσοστά στα δικαιώματα του τραγουδιού.
ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Άφησα το καλύτερο για το τέλος: Η υποδοχή τόσο του τραγουδιού, όσο και του
άλμπουμ υπήρξε μοναδική! Χτύπησαν και τα δύο την πρώτη θέση στα charts της
Μεγάλης Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Αυστραλίας και του Καναδά, ταυτοχρόνως! Κάτι
τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει ποτέ! Από τότε, ο Rod Stewart καθιερώθηκε ως solo artist, ενώ οι Faces άρχισαν να αποκαλούνται “The Faces with Rod Stewart”. Σήμερα, ο Rod Stewart, με την τόσο χαρακτηριστική βραχνή φωνή του, συγκαταλέγεται στους πιο επιτυχημένους τραγουδιστές όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει πάνω από 120 εκατομμύρια δίσκους. Μόνο στη Μεγάλη Βρετανία έχει να παρουσιάσει 10 Νr. 1 άλμπουμ και 6 Νr. 1 σίνγκλ, ενώ ακόμη 25 σινγκλ χτύπησαν top 10! Όσο για την
περίφημη Maggie Maay, βρίσκεται στη θέση 130 των «500 καλύτερων τραγουδιών λων των εποχών» του περιοδικού Rolling Stone.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
14/10/23
Δημοσίευση σχολίου