Ο κόσμος μας, η μουσική μας δεν τελείωσε στις 24 Σεπτεμβρίου 1991 (ημερομηνία που κυκλοφόρησε το Nevermind των Nirvana), αλλά συνέχισε με την κυκλοφορία καλών άλμπουμ του hard ή να προτιμάτε hair/sleaze/melodic metal που είναι ένας όρος που χρησιμοποιούν οι Αμερικάνοι. Το αγαπημένο μας είδος δεν εξαφανίστηκε, αλλά οι rockers που είχαν κυβερνήσει Sunset Strip για μια ολόκληρη δεκαετία, είχαν κουραστεί (κι είχαν κουράσει). Οι fans επιθυμούσαν μια αλλαγή, μέχρι που ξεπετάχτηκαν οι αντι-ήρωες από το Seattle για να σαρώσουν, μάλλον άθελά τους. Σχεδόν αμέσως τα μέλη των hard/hair συγκροτημάτων αντελήφθηκαν την επερχόμενη αλλαγή και τον παραγκωνισμό τους, άλλοι προσπαθώντας ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ να προσαρμοστούν κι άλλοι συνεχίζοντας με μικρότερη επιτυχία. Πάντως να έκοβαν τα μαλλιά τους, να φόραγαν βαμβακερά καρώ πουκάμισα και να προσπαθούσαν να ξανά εφεύρουν τον εαυτό τους(!), ήταν μάλλον απίθανο, εκτός των Bon Jovi που το…τόλμησαν. Το κοινό όμως είχε αποφασίσει να ΜΗΝ τους δώσει καμία πλέον ευκαιρία και να ανακηρύξει νέους ήρωες, που τα τραγούδια τους παιζόντουσαν από το ραδιόφωνο και το MTV και οι συναυλίες τους ήταν γεμάτες.
Μερικοί από τους μεγαλύτερους αστέρες του είδους, όπως οι Bon Jovi, προσπάθησαν να μείνουν στο ύφος τους, άλλοι όπως οι Warrant, Winger και Skid Row, άλλαξαν τον ήχο και την εικόνα τους με την ελπίδα να παραμείνουν ζωντανοί, χωρίς αποτέλεσμα. Στο άρθρο που έχετε ξεκινήσει να διαβάζετε, ο Σπύρος Γιαννακόπουλος κι ο Αλέξανδρος Ριχάρδος, ανασύρουν από τη μνήμη τους τα Καλύτερα hard/sleazy Άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ΜΕΤΑ την 24η Σεπτεμβρίου 1991 και αξίζει να αποκτήσετε.
HOUSE OF LORDS : Demons Down (1992)
Το λάθος άλμπουμ την λάθος στιγμή. Το λάθος άλμπουμ αφορά ουσιαστικά μία διασκάρα, μελωδικού χαρακτήρα στην περίπτωση μας, που κυκλοφόρησε την εποχή καρποφορίας του grunge ήχου. Οι "Λόρδοι" του Melodic Rock με τρελή μεταγραφή στην θέση των τυμπάνων του Tommy Aldridge, με τα πλήκτρα του Gregg Giuffria να πρωταγωνιστούν όσο ποτέ άλλοτε και με την φαρέτρα τους γεμάτη από τραγουδάρες τολμούν στο "λάθος". Δεκάρι ακατέβατο με ειδικό βάρος στον ύμνο What's Forever For και σφραγίδα εγγύησης μία από τις παθιασμένες ερμηνείες του James Christian. Σ.Γ.
21 GUNS : Salute (1992)
Από τους τελευταίους Μοϊκανούς της μεγάλης των super groups σχολής που ευδοκίμησε την δεκαετία ('80) που έφυγε. Το ομορφόπαιδο και συνάμα σπουδαίος κιθαρίστας των Thin Lizzy, Scott Gorham, αδιαφορεί για την εποχή των αρχών του ενενήντα που ζει και σαν American boy που είναι γουστάρει να το πάει μελωδικά και να τιμήσει τους κορυφαίους του χώρου και συμπατριώτες του, Journey. Με τον Tommy La Verdi να ξεκρεμάει το εικόνισμα του Steve Perry από το δωμάτιό του αφήνοντάς μας κάγκελο με την φωνή του και τον πληκτρά Leif Johansen να συνθέτει πράγματα εκτός τόπου και χρόνου, ο δίσκος "Salute" χαιρετίζει την grunge εποχή ως απροσκάλεστος επισκέπτης. Οι κολλημένοι με τα "παλιά", ακόμα σηκώνουν τα ποτήρια τους με τα τραγούδια του. Salute! Σ.Γ.
BLUE MURDER : Nothin' But Trouble (1993)
GREAT WHITE : Psycho City (1992)
Ενώ ακόμη το σίδερο ήταν καυτό μετά το φοβερό Hooked οι Great White ένα χρόνο αργότερα και δύο χρόνια μετά το ενενήντα, βαθύτερα ακόμη στην εποχή του grunge, θα επέστρεφαν με το Psycho City. Μάγκικα hard rock τραγούδια του δρόμου όπως το πιασάρικο ομότιτλο, το χειμαρώδεις Step On You, το γηπεδικό Big Goodbye συνυπάρχουν αρμονικά με ατμοσφαιρικά άσματα όπως το Old Rose Motel, το Maybe Someday σε μία συνταγή δοκιμασμένη και πετυχημένη. Εδώ επίσης βρίσκεται και η κορυφαία τους επική μπαλάντα Love Is A Lie που πέρασε στο ντούκου. Ε, και;;; Σ.Γ.
WILDSIDE: Under the Infulence(1992)
Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τους Wildside που σχηματίστηκαν το 1991 στο Los Angeles-, αφήνοντας πίσω τους 2 άλμπουμ, με εμφανώς καλύτερο το Under the Influence(1992) που ήταν το ντεμπούτο τους. Ένα άλμπουμ που δεν ανακάλυψε τον τροχό ή τη φωτιά, αλλά ξέρω θα ακουστώ υπερβολικός, από τα 12 συνολικά τραγούδια του, τα 10 είναι Α! Κατηγορίας. Το Under the Influence (1992) είναι σχεδόν ένα τέλειο sleazy/nasty hard rock άλμπουμ, με συνθέσεις από το πάνω ράφι, υπέροχες κιθάρες και ρεφρέν που σου μένουν στο μυαλό. Κι αυτός ο τραγουδιστής Drew Hannah έχει καλή φωνή, που ξέρει να τη χρησιμοποιεί σωστά. Δεν θέλω να σας παραμυθιάσω και να σας κάνω να πιστέψετε ότι ο ήχος των Wildside είναι μοναδικός, αντίθετα. Αλλά σίγουρα είναι πολύ καλύτερος από κάτι ξεχασμένα από το Θεό »διαμάντια». Πόσο κρίμα για αυτό το άλμπουμ να κυκλοφορήσει μετά τη λαίλαπα….Α.Ρ.
VINCE NEIL : Exposed (1993)
Η πικρή καραμέλα από τους πρώην Motley συνοδοιπόρους του κάπως γλύκανε για τον Vince Neil όταν οι Damn Yankees μπήκαν στο παιχνίδι γράφοντας μαζί του το τραγούδι You’re Invited (But Your Friend Can’t Come) για την ταινία Encino Man. Αποφασισμένος να βάλει μπρος ένα καινούργιο προσωπικό σχήμα θα κάνει μία σούπερ συνεργασία με τον κιθαρίστα Steve Stevens του Billy Idol με ένα χημικό αποτέλεσμα πραγματικά εκρηκτικό, όπως αποτυπώθηκε στο "Exposed". Άσωτη ζωή καλοπέρασης και κεφιού εντελώς κόντρα στο μουντό περιβάλλον μιζέριας και κατάθλιψης. Sleezy dirty rock n roll που αστράφτει! Σ.Γ.
SLAUGHTER : The Wild Life (1992)
Το βιολί τους αυτοί, λες και δεν μας έφτανε το ντεμπούτο τους. Σχεδόν μία από τα ίδια το λες και το "The Wild Life". Φωνητικά σε ακραίες καταστάσεις, σόλο με διδακτορικό πάνω στην τεχνική και τραγούδια που σε προσκαλούν σε ένα ξέφρενο πάρτι διασκέδασης. Κάπου εκεί είναι χωμένος και ο ύμνος Real Love. Κλασσικά στην κοσμάρα τους αυτοί! Σ.Γ.
W. A. S. P.: Crimson Idol (1992)
Όταν έχεις να παρουσιάσεις μία αλήθεια και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για την δική σου δεν υπάρχει περίπτωση να μην κεντρίσεις το ενδιαφέρον. Όταν βέβαια λέγεσαι και Blackie Lawless που έχεις ωριμάσει καλλιτεχνικά τότε ξεχώρισες κιόλας! Βαρύ, αυτοπεριγραφικό, δραματικό μα πάνω από όλα αληθινό! Το "Crimson Idol" έβγαλε αμέσως το κεφάλι του στην επιφάνεια. Σ.Γ.
DEF LEPPARD: Adrenalize (1992)
Ήρθαν, είδαν και κατέκτησαν. Η εποχή των μουσικών ανακατατάξεων δεν ήρθε ποτέ για τους Def Leppard του 1992. Καλομαθημένοι από την εποχή της "υστερίας" στα ψηλά, προσπάθησαν και πάλι για το χρυσό κερδίζοντας εν τέλη θέση στο βάθρο. Πολλά εφηβικά δωμάτια θα είχαν ακόμα κρεμασμένες τις αφίσες τους στους τοίχους και το Let's Get Rocked θα αποθεώνονταν στο στέρεο αντί του Smells Like Teen Spirit. Σ.Γ.
WARRANT: Dog Eat Dog(1992) Καλώς ή κακώς, όλοι έχουμε συνδέσει το όνομα των Warrant με το άλμπουμ Cherry Pie,που εκτός του ότι είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό, είναι κι ένα από τα καλύτερα εκείνης. Το αμέσως επόμενο που ήταν το Dog Eat Dog, μπορεί να μην φθάνει την ποιότητα κι επιτυχία του προκατόχου του αλλά είναι ένα καλό άλμπουμ, με έναν Jani Lane στην καλύτερη ερμηνεία του. Πάντως για να γράψω την αλήθεια, όταν κυκλοφόρησε, το είχα αγνοήσει….! Α.Ρ.
BON JOVI: Keep the Faith (1992)
Αλλαγή πορεία για τους Bon Jovi των Richie Sambora και Bon Jovi. Τα Slippery When Wet και New Jersey ανήκουν στο (βαθύ;) παρελθόν με το Keep the Faith σηματοδοτεί μια λογική εξέλιξη της πορείας τους, με κοινωνικά συνειδητοποιημένους στίχους και τα “In these arms" και «Bed of Roses” να μένουν στην αιωνιότητα. Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου ή ήμουν προκατειλημμένος, αλλά πάντα είχα την ιδέα ότι στο σύνολο του το Keep the Faith, ακουγόταν σαν να είχε επιρροές από Bruce Springsteen.Α.Ρ.
Υ.Γ.
Και το ομώνυμο τραγούδι είναι πολύ καλό!
CINDERELLA: Still Climbing(1994)
Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη εξυπνάδα να καταλάβει κανείς γιατί το Still Climbing πέρασε και δεν άγγιξε. Κυκλοφόρησε 4 ολόκληρα χρόνια μετά το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ τους που ήταν το Heartbreak Station (1990) κι αυτό λόγω της εγχείρησης που υποβλήθηκε ο Tom Keifer στις φωνητικές χορδές. To Still Climbing δεν είναι ούτε Night Songs (1986) ούτε Long Cold Winter (1988), αλλά όσοι το άκουσαν, τους άρεσε! Α.Ρ.
EXTREME: 3 Sides to Every Story(1992)
Με τα 2 πρώτα άλμπουμ τους, Extreme(1989) και Extreme II: Pornograffitti (1990), οι Gary Cherone, Nuno Bettencourt, Pat Badger και Paul Geary, οι Extreme, κατάφεραν να προσφέρουν αυτό που λίγα συγκροτήματα, είχαν καταφέρει έως τότε. Ανανέωση. Ως πότε όμως θα γινόταν αυτό; Με μελωδίες που θύμιζαν περισσότερο Beatles παρά rock arena τραγούδια, το III Sides to Every Story, ξεχωρίζει για τους πολιτικοποιημένους στίχους του, τη δεξιοτεχνία του Nuno Bettencourt και τα όμορφα τραγούδια του. Επιτυχία δεν έβγαλε, όλο μαζί ακούγεται ευχάριστα. Έως εκεί….Α.Ρ.
KISS: Revenge (1992)
Το Revenge(1992) ήταν το πρώτο άλμπουμ των Kiss με ντράμερ τον Eric Singer, που είχε πάρει τη θέση του Eric Carr. Σε μια εποχή που το grunge σάρωνε, οι Kiss παρουσίασαν ένα από τα καλύτερα κι ωριμότερα άλμπουμ τους, με κομμάτια σαν "Unholy", (δείτε εδώ το video) με ένα εξαγριωμένο σόλο από τον Bruce Kulick, αλλά και την μπαλάντα "Every Time I Look at You", που ακούγεται σαν Michael Bolton, αλλά είναι σύνθεση των Paul Stanley/Bob Ezrin. Παρέλειψα τα "Take It Off", "Paralyzed" και η διασκευή στο κλασικό "God Gave Rock 'n' Roll to You II" των Argent, με τους Kiss να επανεφεύρουν τον εαυτό τους. Πόσο τυχαίο ότι το Revenge είχε στην κονσόλα τον Bob Erzin;
Την άλλη Κυριακή: Δίσκοι που απέρριψαν οι εταιρείες δίσκων και όταν κυκλοφόρησαν... έγιναν πλατινένιοι!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
15/10/23
Κορυφαιο αρθρο. Συγχαρητηρια. Θελει πολλες συζητησεις και αναλυσεις. Ευχαριστουμε για την αφορμη. Το Dog eat Dog των Warrant το 1992 ηταν και το τελευταιο βινυλιο που αγορασα ποτε στη ζωη μου σαν νεα κυκλοφορια, ακολουθωντας αυτο το ειδος μουσικης απο το 1983 με πρωτα 45αρια το I love rock n roll και το Jump. Μια δεκαετια γεματη βινυλια απο τα καινουρια σινγκλακια στου Παπαλιαρη στην Ακαδημιας καθε Πεμπτη απογευμα που εφερνε τις νεες παραγγελιες απο Αμερικη, μεχρι τα υπογεια του Notting Hill ανακαλυπτοντας αμερικανικα cut outs που δεν ερχοντουσαν εδω. 10 χρονια βινυλια που φαινοντουσαν μια ζωη τοτε. Αλλά 10 χρονια συνεχων αγορων ομως, τελικα φαινεται τοσο λιγο αν το σκεφτεσαι τοσα χρονια μετα. Ημασταν εκει ομως. Ακομα και τα λιγοτερα δημοφιλη που εχεις εδω στη λιστα, σαν τους Wildside και τους House of lords, το διπλο των Extreme και το σολο του Vince Neil τα κατεχω ολα σε βινυλιο. Νοιωθω υπεραφηνος που εχω ζησει μουσικα εκεινη την εποχη.
ΑπάντησηΔιαγραφή