Πιστέψτε με, δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο στη βιομηχανία δίσκου από το να προβλέψεις την επιτυχία(και την αποτυχία) ενός δίσκου. Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την εμπορική ανταπόκριση ενός δίσκου ή και τραγουδιού. Και για να ‘‘αποδώσει» ένας δίσκος, χρειάζεται marketing plan, υπεύθυνο άνθρωπο να τον παρακολουθεί και φυσικά επένδυση χρημάτων. Συνήθως, όταν ο δίσκος αποτύχει, η συμβουλή που δίνει η εταιρεία (και είναι σωστή), είναι να προχωρήσουν αμέσως στην κυκλοφορία καινούργιων τραγουδιών, βάζοντας στο χρονοντούλαπο τον προηγούμενα δίσκο. Τις περισσότερες φορές, οι καλλιτέχνες επιμένουν στα τραγούδια τους, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι δεν κάνουν γκέλα στον κόσμο, γι αυτό όμως υπάρχουν οι managers και οι εταιρείες δίσκων, για να τους βοηθήσουν να δουν καθαρότερα. Στο σημερινό άρθρο, θα διαβάσετε 10 ΚΛΑΣΙΚΟΥΣ δίσκους που οι περισσότεροι τους έχετε στη δισκοθήκη σας αλλά όταν παρουσιάστηκαν στις δισκογραφικές εταιρείες, ΚΑΝΕΙΣ δεν τους πίστεψε. Βέβαια οι περιπτώσεις που θα διαβάσατε είναι οι γνωστές και οι πιο κραχτές και υπάρχουν πολλές άλλες που δεν έχουν γνωστοποιηθεί κι ακόμα περισσότερες που κυκλοφόρησαν, δεν έκαναν επιτυχία αλλά ΔΕΝ απέτυχαν.
Και ξεκινάμε με το πρώτο άλμπουμ των Aerosmtih (1973) που υπέγραψαν στην Columbia αφού ο Προέδρος της Clive Davis, τους είδε ένα βράδυ να παίζουν στο club, Max's Kansas City. Έως τότε, κανένα από τα 5 μέλη δεν είχε μπει σε studio και φυσικά κανείς δεν προέβλεπε το ταλέντο των Steven Tyler και Joe Perry. Οι Aerosmith είχαν τη δική τους ταυτότητα, έχοντας πάρει-και καλά έκαναν- στοιχεία κι από τους Rolling Stones κι από τους Led Zeppelin.Τιμή τους και καμάρι τους! Έχοντας ένα μικρό προυπολογισμό για promotion (τότε δεν υπήρχε MTV και video) και χρησιμοποιώντας ένα φίλο τους φωτογράφο για τις φωτογραφίες εξώφυλλου/οπισθόφυλλου, για να χαμηλώσουν το κόστος, επέλεξαν το "Dream On" για πρώτο single, το οποίο σταμάτησε χαμηλά στο chart μικρών δίσκων στη χώρα τους (στο Νο 59) …και χάθηκε.
Λίγοι ανακάλυψαν το «Mama Kin» και ακόμα λιγότεροι το “Make it”. Ίσως να στάθηκαν άτυχοι, γιατί την ίδια εποχή, η Columbia είχε υπογράψει τον Bruce Springsteen, τον οποίον πίστευαν μέχρι τα…μπούνια(σ.σ. ποτέ δεν έμαθα τι σημαίνει αυτή η λέξη). Παρεμπιπτόντως, το πρώτο άλμπουμ του Greetings from Asbury Park, N.J. σταμάτησε στο Νο 60 του αμερικάνικου chart, ενώ των Aerosmith στο 21!!!. Και για να ξανά γυρίσω στο πρώτο άλμπουμ των Aerosmith, τότε το “Dream On” δεν βοήθησε στις πωλήσεις, αφού σαν τραγούδι είχε αποτύχει! Θα χρειαζόντουσαν να περάσουν 3 χρόνια και να επανακυκλοφορήσει(1976) για να γίνει επιτυχία(Νο6 Αμερική) και να ξανά δουλευτεί ο δίσκος. Σήμερα οι πωλήσεις του πρώτου άλμπουμ στην Αμερική, είναι 2.000.000 αντίτυπα.
Έχοντας κλείσει την καριέρα της με τις Runaways από το 1978, η Joan Jett υπογράφει στην Boardwalk Records, δισκογραφική εταιρεία που ίδρυσε ο Neil Bogart το 1980, αφού η Polygram απέκτησε την Casablanca Records, μετά την πτώχευσή της. Παρ΄όλο που το demo που είχε φτιάξει ηJoan Jett περιείχε και τις μελλοντικές επιτυχίες της «I Love Rock ‘N’ Roll» και «Crimson and Clover», 25 δισκογραφικές εταιρείες το απέρριψαν, γιατί πίστευαν ότι δεν «στέκει» η εικόνα μιας γυναίκας rock star και το κοινό δεν θα αντιδρούσε. Έτσι η μόνη εταιρεία που έδειξε ενδιαφέρον ήταν η νεοσύστατη Boardwalk Records, που έψαχνε καινούργια ονόματα. Τη συνέχεια την ξέρετε…
Είναι αδύνατο να υπήρξε εταιρεία που ΔΕΝ πίστευε στο Nevermind; Κι όμως έως και το Σεπτέμβριο του 1991, δεν υπήρχε λόγος κανείς να πιστεύει ότι ο hard/heavy/hair metal που έως τότε σάρωνε, θα άλλαζε από αυτόν το δίσκο. ΄Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει ένα πρώτο άλμπουμ (Bleach 1989) που είχε περάσει απαρατήρητο, οι Nirvana χρειάστηκαν τη βοήθεια της Kim Gordon των Sonic Youth, για να τους υπογράψει η Geffen. Ο αρχικός προυπολογισμός για το promotion ήταν λίγες χιλιάδες δολάρια, αφού οι προβλεπόμενες πωλήσεις του δεν θα ξεπέρναγαν τις 300.000 (τελικά μόνο στην Αμερική, πούλησε 10.400.000!). Ο χαμηλός υπολογισμός πωλήσεων έγινε βάσει του νούμερου που είχε πετύχει το άλμπουμ Goo των Sonic Youth’s Goo. Κι έτσι φθάσαμε στο σημείο, ο κόσμος να πηγαίνει στα καταστήματα δίσκων και να ζητάει το δίσκο και η εταιρεία να μην προλαβαίνει να τον τυπώνει….
Η δισκογραφική πορεία του George Harrison κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, τον ανέδειξαν σαν έναν από τα πιο πετυχημένα μέλη των Beatles, σε επίπεδο προσωπικής καριέρα. Όμως τα 2 άλμπουμ Extra Texture και Dark Horse οδήγησε τους θαυμαστές να αναρωτιούνται για το πού θα πήγαινε στη συνέχεια για να φθάσουμε στο 1980 και στο Somewhere in England (σ.σ. έχει κυκλοφορήσει με διαφορετικό εξώφυλλο σε Μ.Βρετανία και Αμερική), που τα στελέχη της εταιρείας του είπαν να ξανά δουλέψει κάποια τραγούδια για να μπορούν να σταθούν στο ραδιόφωνο. Ένα από αυτά ήταν το «Teardrops» που απέτυχε σαν single, ενώ το «All They Years Ago», έτυχε καλύτερης τύχης αφού εξιστορεί τις ημέρες που έζησε δίπλα στον John Lennon και κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του. Πάντως, η επέμβαση της εταιρείας, φαίνεται να έσωσε το Somewhere in England που σταμάτησε στο Νο13 της Μ.Βρετανίας και στοΝο11 της Αμερικής.
Το Desperado είναι το δεύτερο άλμπουμ στη δισκογραφία των Eagles και σταμάτησε χαμηλά στα charts τόσο της Αμερικής, όσο και της Μ.Βρετανίας(Νο41, Νο39 αντίστοιχα). Με την κυκλοφορία του πρώτου ομότιτλου δίσκου τους, είχαν πετύχει να καθιερωθούν αμέσως, με το αμερικάνικο ραδιόφωνο να παίζει τα «Take It Easy» και «Peaceful Easy Feeling», πράγμα που δεν φαίνεται να συνέβη με το υλικό του Desperado(1973)που εκτός των “Tequila Sunrise” και του ομώνυμου (πολύ όμορφου) τραγουδιού, δεν φαινόταν ότι μπορούσε να διεκδικήσει μια δυνατή δισκογραφική παρουσία. Δεδομένου ότι το άλμπουμ είχε μεγάλη στροφή στην country, τα στελέχη της εταιρείας τους είπαν να δώσουν μια πιο έντονη rock δόση για να μπορέσουν να το προωθήσουν στα rock ραδιόφωνα. Το συγκρότημα αρνήθηκε, με τις πωλήσεις τις πρώτες εβδομάδες να είναι αισθητά μειωμένες σε σχέση με αυτές του πρώτου άλμπουμ. Παρ΄όλο που το τραγούδι “Desperado” έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, στην αρχή είχε περάσει «ντούκου» και χρειάστηκε να το διασκευάσει η Linda Ronstadt, για να ανακαλύψουν την συναισθηματική εκτέλεση των Eagles.
Ακούγεται απίστευτο, έστω και 47 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αλλά όταν τα στελέχη της καναδέζικής δισκογραφικής εταιρείας Anthem Records, άκουσαν ολόκληρο το 2212 των Rush, απογοητεύτηκαν. Κι ο λόγος ήταν ότι περίμεναν κάτι ανάλογο με το Caress of Steel (Νο 148 Αμερική), που αν μη τι άλλο, παίχτηκε από τους rock σταθμούς. Παρ όλο που το 2112 ήταν το 4ο άλμπουμ στην καριέρα των Rush, το συγκρότημα είχε προλάβει να δημιουργήσει ένα δυνατό πυρήνα οπαδών, έστω κι αν κανένα από τα άλμπουμ τους δεν είχε κάνει εμπορική επιτυχία. Για να ξανά γυρίσουμε στο 2112, το συγκρότημα αντί να φτιάξει κάτι σχετικό με τον ήχο του Caress of Steel, παρέδωσε ένα κομμάτι διάρκειας 20 λεπτών που αποτελούσε ολόκληρη την πρώτη πλευρά του δίσκου και πέντε «κανονικά» τραγούδια για την δεύτερη πλευρά. Κι όλα αυτά, με το αντίστοιχο στιχουργικό περιεχόμενο από τον Neil Peart. Κανείς από την εταιρεία δεν πίστευε ότι το άλμπουμ μπορούσε να κάνει μια καλή εμπορική, για να διαψευστούν αφού σταμάτησε στο Νο 61 του chart!
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Rockmachine.gr αναφέρεται στην ιστορία του στο Full Moon Fever και στον Tom Petty. Έχοντας ηχογραφήσει με το συγκρότημά του, τούς Heartbreakers, το Let Me Up (I've Had Enough)( Νο 20 Αμερική, Νο 59 Μ.Βρετανία), έχει κάνει ένα διάλειμμα, συμμετέχοντας στους Traveling Wilburys , κυκλοφορώντας το Vol. 1, το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Έτσι σκέφτηκε ότι είχε έλθει η στιγμή για το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ και άρχισε να συνεργάζεται με τον Jeff Lynne, του οποίου τη γνώμη εμπιστευόταν γι αυτό κι 6 από τα 12 τραγούδια του δίσκου, είναι γραμμένα από κοινού. Η MCA Records δεν ήθελε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ, θεωρώντας ότι τα καινούργια τραγούδια ερχόντουσαν σε αντίθεση με την εικόνα του Petty και χρειάστηκε να αλλάξει η διεύθυνση της εταιρείας για να κυκλοφορήσει! Τα τραγούδια στο Full Moon Fever μπορεί να ήταν λίγο πιο απαλά από ό,τι αναμενόταν, αλλά δεδομένης της φήμης του με τη δισκογραφική του εταιρεία, ο Petty δεν επρόκειτο να αφήσει κανέναν να παρέμβει στη δουλειά του. Για την ιστορία, το άλμπουμ που ΔΕΝ ήθελε να κυκλοφορήσει ο MD Irving Azoff (μεγάλη δισκογραφική προσωπικότητας), κυκλοφόρησε ο αντικαταστάτης του Al Teller.
Το 1997 βρήκε τους Radiohead να έχουν κυκλοφορήσει 2 πετυχημένα άλμπουμ κι ένα εξαιρετικό single, το Creep. Έτσι όταν πήγαν στην εταιρεία τους τις ταινίες με τα καινούργια τραγούδια τους που θα συγκροτούσαν το τρίτο άλμπουμ τους (No1 Μ.Βρετανία, Νο 21 Αμερική), οι άνθρωποι της εταιρείας τους άκουσαν μια σειρά κομματιών ποιυ κανένα δεν μπορούσε να παιχτεί στο ραδιόφωνο. Έχοντας χτίσει τον αρχικό τους ήχο βασισμένο στο Bends, το OK Computer ήταν εντελώς διαφορετικό, με τους στίχους να αναφέρονται στις μάχες του ανθρώπου με την τεχνολογία, με το συγκρότημα να φτάνει στα μεγαλύτερα ηχητικά ύψη της καριέρας του στα «Paranoid Android» και «Exit Music (For a Film)». Όταν το άκουσε η δισκογραφική τους, όμως, σκέφτηκαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση η μπάντα να βγάλει κανένα είδος σίνγκλ από το δίσκο και σίγουρα το OK Computer δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως mainstream σε καμία περίπτωση. Τελικά πούλησε περισσότερα από 7.000.000 άλμπουμ σε όλο τον κόσμο!
Το επόμενο άλμπουμ δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που δεν πίστευαν τα στελέχη των δισκογραφικών εταιρειών, απλά δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθεί η επιτυχία του. Όταν ο Peter Frampton πήγε να συναντήσει τον εκ των ιδιοκτητών της δισκογραφικής εταιρείας A&M Records, Jerry Moss, το M από (το Α ήταν ο Herbert Alpert, πετυχημένος τρομπετίστας με πολλές επιτυχίες τη δεκαετία του '60 αλλά και '70) και να του προτείνει την κυκλοφορία ενός live άλμπουμ, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την τεράστια επιτυχία του άλμπουμ. Να πούμε ότι εκείνη την εποχή η A&M Records είχε μεγάλες επιτυχίες σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής με καλλιτέχνες όπως (Cat Stevens, Burt Bacharach, Liza Minelli, Paul Williams, Herb Albert, Carole King κ.α.) και η επιτυχία των έως εκείνη τη στιγμή των δίσκων του Frampton,ήταν μετριότατη, με εξαίρεση το τελευταίο του άλμπουμ. O Moss τον ρώτησε, πόσα πίστευε ότι θα πουλούσε ένα Live άλμπουμ κι ο Frampton του απάντησε "250-300.000 αντίτυπα". Ο Moss βρήκε το νούμερο εφικτό και του είπε να προχωρήσει. Έως σήμερα, οι πωλήσεις του Frampton Comes Alive αγγίζουν τα 11.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
Αυτή κι αν είναι έκπληξη. Το άλμπουμ που πήγε τη μουσική βήματα μπροστά, αρχικά είχε απορριφθεί από την δισκογραφική εταιρεία. Με τον ήχο της δεκαετίας του 60 να γίνεται όλο και ψυχεδελικός, ο Brian Wilson και οι Beach Boys εν έτη 1966, όταν οι τεχνολογικές δυνατότητες ήταν ακόμα χαμηλού επιπέδου, παρουσίασαν το πιο προοδευτικό pop άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ποτέ, αν και στην αρχή έλαβε χλιαρές κριτικές. Μια φιλόδοξη παραγωγή, που σε συνδυασμό με την εκλεπτυσμένη μουσική και τους συναισθηματικούς στίχους του, οδήγησαν το Pet Sounds στην κορυφή αλλά και ταυτόχρονα σε ένα από τα καλύτερα ποπ άλμπουμ, αλλά που κυκλοφόρησε σε λάθος χρόνο! Για να καταλάβαιτε πόσο ΔΕΝ το πίστευε η Capitol, 2 μήνες(!) μετά την κυκλοφορία του, έβγαλε στην αγορά τη συλλογή Best of the Beach Boys. Τελικά το Pet Sounds σταμάτησε στο Νο10 του αμερικάνικου chart και στο Νο2 του Βρετανικού με τις συνολικές πωλήσεις του να ξεπερνούν τα 2.000.000 αντίτυπα.
Μετά το τέλος της αμερικάνικης περιοδείας του όπου όλες οι ημερομηνίες τους ήταν sold out, οι Asia μπαίνουν στο studio και ηχογραφούν τα 10 καινούργια τραγούδια τους για το δεύτερο δίσκο τους, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1983 με τίτλο Alpha (Νο5. Μ.Βρετανία,Νο 6 Αμερική) σε παραγωγή του Mike Stone και με εξώφυλλο και πάλι επιμελημένο από τον Roger Dean. Εδώ που τα λέμε ήταν δύσκολο να φθάσουν ή και να ξεπεράσουν την τεράστια επιτυχία του πρώτου άλμπουμ τους, πουλώντας μόνο(!) λίγο παραπάνω από 1.200.000 αντίτυπα. Σαν γενικό αποτέλεσμα, δεν είχε τα κομμάτια που θα ξεχώριζαν με το πρώτο άκουσμα για αυτό και ο John Kalodner, μόλις το άκουσε τούς το έδωσε πίσω, λέγοντας ότι δεν έχει το τραγούδι που θα κάνει επιτυχία. Έτσι οι Wetton και Downes το ίδιο βράδυ έγραψαν το “Don’t Cry” (No10 Αμερική, Νο 33 Μ.Βρετανία) που μαζί με το "The Smile Has Left Your Eyes" (σ.σ. εξαιρετική η εκφραστική ερμηνεία του Wetton)ήταν οι δύο μεγάλες επιτυχίες του Alpha. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, συμφωνούμε ότι το Alpha δεν φθάνει τη μαγεία του πρώτου ομώνυμου άλμπουμ τους, αλλά είναι ένα πολύ καλό δείγμα του τι σημαίνει Asia! Και βέβαια όσοι είχαν στο μυαλό τους μια εικόνα ότι ήταν ένα progressive συγκρότημα, την έχουν αναθεωρήσει πλήρως!
Την άλλη Κυριακή: Βόλτα στα Καταστήματα με Μεταχειρισμένους Δίσκους. Τι είναι αυτό που ορίζει την τιμή ενός μεταχειρισμένου δίσκου, οι εισαγωγές, τα καταστήματα, οι παραξενίες των πελατών, φωτογραφίες και σύγκριση φυσικού εμπορίου και διαδικτυακού.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
22/10/23
"Στη ναυτική ορολογία τα μπούνια είναι μικρά ανοίγματα στις πλευρές του πλοίου, για να φεύγουν τα νερά από το κατάστρωμα. Αν ξεχειλίσουν, τότε το πλοίο κινδυνεύει να μπάσει νερά και να βουλιάξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μπούνια όμως, εκτός από υδρορροές ενός πλεούμενου, είναι και ένα όριο που ξεπερνάμε σε συναισθήματα και καταστάσεις της ζωής μας. Η έκφραση “Μέχρι τα μπούνια” σημαίνει πάρα πολύ, σε υπερβολικό βαθμό".