40 χρόνια πίσω, ο κόσμος, η Ελλάδα ήταν εντελώς διαφορετική. Το πρώτο και βασικό ήταν ότι δεν υπήρχε η ψηφιακή τεχνολογία, άρα μιλάμε για ένα διαφορετικό …πλανήτη. Μια από τις πολλές διαφορετικότητες ήταν η ύπαρξη ΜΟΝΟ της κρατικής ραδιοφωνίας με τα Α, Β και Γ πρόγραμμα, απ΄όπου γινόταν η ενημέρωση και η ψυχαγωγία. Όλα τα τραγούδια παιζόντουσαν από τα προγράμματα της ΕΡΤ και τα 3 κανάλια της τηλεόρασης (Ετ1, Ετ2 και Ετ3). Λίγες οι δυνατότητες να προωθήσεις σωστά και καλά ένα δίσκο, όσο καλός κι αν ήταν αυτός. Τότε, τις επιτυχίες τις έκαναν οι dj στα clubs κι από εκεί μεταφερόντουσαν στο αγοραστικό κοινό και τελευταίο ερχόταν το ραδιόφωνο.
Εκείνη την εποχή, μόλις είχα ξεκινήσει να εργάζομαι στο τμήμα promotion CBS Rec, με κύρια ευθύνη την προώθηση των νέων κυκλοφοριών, στα clubs, στο ραδιόφωνο (κρατικό και ερασιτεχνικούς-θα μιλήσουμε για αυτούς πιο κάτω) αλλά και τηλεόραση.
Στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στην Αυστραλία, ένα συγκρότημα με το όνομα Men at Work έχει σχηματιστεί από το 1978 στη Μελβούρνη και δεν απασχολεί κανέναν. Ιθύνων νους του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Colin Hay, που μαζί με το φίλο του και μπασίστα Ron Strykert, δημιουργούν τον πρώτο πυρήνα των Men at Work. Στην παρέα των 2, προστίθεται ο ντράμερ Jerry Speiser, ο σαξοφωνίστας/φλαουτίστας και οργανίστας Greg Ham κι ο John Rees που αναλαμβάνει το μπάσο, με τον Strykert να περνάει στην κιθάρα. Το όνομα τους το έδωσε ένα φίλος του Hay, αλλά το μόνο που τους έμενε ήταν η …επιτυχία.
Έχοντας ετοιμάσει ένα καλό demo, υπογράφουν στην CBS Αυστραλίας και το Νοέμβριο του 1981, κυκλοφορούν στη χώρα τους το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Business as Usual. Αν και το άλμπουμ πήγε Νο1 στο αυστραλέζικο chart, κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την περίπτωσή τους, ως τη στιγμή που κάποιος A&R από τη CBS Αμερικής, το άκουσε και αποφάσισε να το κυκλοφορήσει κι εκεί.(καλοκαίρι 1982). To τραγούδι που τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον των jockeys ήταν η σύνθεση του Colin Hay, "Who Can It Be Now" που όπως έχει πει, την έγραψε επάνω σε ένα…δεντρόσπιτο που είχαν φτιάξει ο ίδιος και η κοπέλα του στο Bermagui της Νέας Νότιας Ουαλίας (Αυστραλία). Οι στίχοι προστέθηκαν το 1981, όταν ο Hay ζούσε σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων στο St Kilda της Βικτώριας κι έμενε δίπλα σε εμπόρους ναρκωτικών και οι πελάτες τους, συχνά μπέρδευαν το διαμέρισμα του με αυτά των εμπόρων. Ο αριθμός των ανθρώπων που του χτυπούσαν την πόρτα τον εκνεύρισε σε σημείο που φοβόταν να ανοίξει την πόρτα του, ανεξάρτητα από το ποιος, ενώ παράλληλα έβλεπε ότι η μουσική του καριέρα, δεν είχε ακόμη βρει το δρόμο της και φυσικά δεν είχε καθόλου χρήματα.
«Εκείνη την εποχή, όλοι όσοι μου χτυπούσαν την πόρτα ήθελαν κάτι από εμένα που είτε δεν είχα είτε δεν ήθελα να τα δώσω. Τις περισσότερες φορές, ζητούσαν χρήματα κι έτσι έγραψα τους στίχους του Who can it be now”! Την παραγωγή του άλμπουμ ανέλαβε ο άγνωστος Peter McIan, αλλά ήταν δική του ιδέα να ξεκινάει το κομμάτι με σαξόφωνο, το οποίο αρχικά βρίσκονταν κάπου στη μέση του τραγουδιού. Το "Who Can It Be Now" εξελίχθηκε σε τεράστια επιτυχία (Νο1 Αμερική, Νο45 Μ.Βρετανία) κι αμέσως μετά, κυκλοφόρησε σαν δεύτερο single το «Down Under», το οποίο αρχικά είχε κυκλοφορήσει σαν B side (B πλευρά) σε ένα μικρό δίσκο που είχε κυκλοφορήσει μόνο στην Αυστραλία, προτού καν υπογράψουν στην CBS. Το τραγούδι πήγε Μο1 σε Αμερική και Μ.Βρετανία, δείγμα της μανίας που είχε πιάσει όλο τον κόσμο με τον απλό ποπ-ροκ ήχο των Men at Work! Οι στίχοι τους μιλούν για ένα Αυστραλό που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, συναντώντας ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την πατρίδα του και βασίζεται εν μέρει στα ταξίδια του Colin Hay στο εξωτερικό. Τα υπόλοιπα 8 κομμάτια, εύκολα θα τα έλεγες fillers αφού κανένα δεν ξεχωρίζει. Απλά όλος ο δίσκος έχει ένα ανέμελο ευχάριστο ποπ-ροκ ύφος…και τελείωσε! Γι αυτό και οι κριτικές που πήρε στην εποχή του, ήτα διφορούμενες, κάποιες το εκθείασαν, κάποιες το κατέκριναν. Από τον ήχο τους, εκείνο που ξεχώρισε ήταν η φωνή του Hay που μοιάζει με αυτήν του Sting χωρίς όμως να έχει τη γλυκύτητα.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Η αυστραλιανή έκδοση είχε ασπρόμαυρο εξώφυλλο, ενώ άλλες εκδόσεις της Ευρώπης, ήταν βασισμένες στο ίδιο σχέδιο αλλά είχαν προσθέσει και κίτρινο χρώμα. Στην Ελλάδα, κυκλοφόρησε το μαυρόασπρο αυστραλέζικο εξώφυλλο.
Στην αρχή του κειμένου, διαβάσατε για την κρατική ραδιοφωνία που τότε είχε ελάχιστες εκπομπές που έπαιζαν «ξένα τραγούδια». Σίγουρα ήταν η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο Α! Πρόγραμμα και διάσπαρτες εκπομπές στα άλλα προγράμματα της κρατικής ραδιοφωνίας, με βασικότερη αυτή του Άκη Έβενη αλλά σιγά και κάποιες άλλες που σταδιακά προστίθεντο όπως του Ηλία Ξτνόπουλου, άλλα κι άλλων που μου διαφεύγουν. Λίγες εκπομπές, πολλές κυκλοφορίες σε μια εποχή που οι πωλήσεις δίσκων αυξάνοντο καθημερινά. Η λύση για την προώθηση των καινούργιων δίσκων, έγινε από τους ταπεινούς ραδιοερασιτέχνες που εξέπεμπαν πάντα νύχτα, μετά τις 11, με τον κίνδυνο να τους συλλάβουν για παράνομη εκπομπή. O Radio 23 (Γιάννης Μουτσόπουλος), ο Star Radio του Αλέξη Βενέτη που εξέπεμπε από τους Θρακομακεδόνες, ο 267 (Μιχάλης Τσαουσόπουλος), 502 (Σωτήρης Κανέλλος), o 235 (Λάκης Τσαφίτσας), o 309 (Δημήτρης Τριανταφυλλίδης), ο Γιάννης Κονταρίνης που δεν θυμάμαι το νούμερο του και πολλοί άλλοι, που έκαναν καλές και σοβαρές εκπομπές κι έπαιζαν τις επιτυχίες που ζητούσε διψασμένα να ακούσει ο κόσμος. Αυτοί ήταν που βοήθησαν με τον τρόπο τους να πωλήσει το Business as Usual περισσότερες από 25.000 αντίτυπα αλλά και πάρα πολλούς άλλους δίσκους. Από το 1980 έως και το 1989 που ξεκίνησε η δημοτική ραδιοφωνία και σταδιακά εξελίχθηκε στην σημερινή ιδειωτική ραδιοφωνία, οι ερασιτεχνικοί σταθμοί, έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο διάδοση των επιτυχιών.
Και ήλθε η ώρα του δεύτερου, δύσκολου άλμπουμ, ειδικά μετά από μια τέτοια επιτυχία. Το Cargo (1983, No1 Αυστραλία, Νο3 Αμερική, Νο8 Μ.Βρετανία) πάλι με παραγωγό τον McIan, με την κυκλοφορία του να μετατίθεται διαρκώς, λόγω της συνεχιζόμενης επιτυχία του πρώτου άλμπουμ. Πρώτο single ήταν το "Overkill" και πάλι σύνθεση του Hay που ήταν η κεντρική μορφή του συγκροτήματος, με το θέμα των στίχων να μιλάει για τα βήματα στο άγνωστο. Ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που συνέθεσε και που του έδωσαν να καταλάβει ότι θα μπορούσε να κάνει καριέρα σαν μουσικός.
Ένα από τα καλά τραγούδια του Cargo ήταν το αντιπολεμικό «It's a Mistake"(No6 Αμερική) με τους στίχους να αναρωτιούνται αν οι στρατιωτικοί του ΝΑΤΟ και τα κομμουνιστικά κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, θα τερματίσουν την αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου με συμβατική μάχη ή μια πυρηνική ανταλλαγή. Το άλμπουμ ξεπέρασε τα 3.000.000 αντίτυπα σε πωλήσεις στην Αμερική και τις 50.000 στην Αυστραλία, με το συγκρότημα να περιοδεύεις σε όλο τον κόσμο, εκτός της Ελλάδας που μόλις είχαμε μπει στο συναυλιακό χάρτη.
Λίγο πριν την κυκλοφορία του 3ου άλμπουμ τους, ο ντράμερ Jerry Speiser κι ο μπασίστας John Rees έχουν αποχωρήσει, μετά από διαφορές που είχαν με το management, για να ακολουθήσει ο κιθαρίστας Ron Strykert, με τους Colin Hay και Greg Ham να συνεχίζουν με καλεσμένους μουσικούς. Το Two Hearts(1985,No16 Αυστραλία, Νο 50 Αμερική), δουλεύτηκε με παραγωγούς τους Hay και Ham κι απείχε πολύ από τον καλό ήχο των πρώτων 2 άλμπουμ τους. Η CBS προσπάθησε να βοηθήσει τις πωλήσεις του, κυκλοφορόντας 4 singles αλλά κανένα δεν «έπιασε». Μεταξύ αυτών και το "Maria" που γράφτηκε για μια Ελληνίδα, γειτόνισσα του Hay! Ο ήχος των τραγουδιών του Two Hearts, βασίστηκε κατά κύριο λόγο στα drum machines και συνθεσάιζερ, μειώνοντας εμφανώς το σαξόφωνου του Ham, χάνοντας έτσι την ταυτότητα που είχαν αναπτύξει έως τότε δίνοντάς του μια διαφορετική αίσθηση σε σύγκριση με τα 2 προηγούμενα άλμπουμ. Έκαναν πολλές εμφανίσεις αλλά τελικά το 1986 διαλύθηκαν, με τον Hay να ηχογραφεί το προσωπικό του άλμπουμ Looking for Jack (1987). Χρειάστηκαν να περάσουν 10 ολόκληρα χρόνια για να επανασυνδεθούν οι Hay και Ham κα ινα περιοδεύσουν στη Ν.Αμερική. Η συναυλία τους στο São Paulo κυκλοφόρησε με τίτλο Brazil '96(1997),με την προσθήκη ενός καινούργιου τραγουδιού, του"The Longest Night".
Το 2000 εμφανίστηκαν στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίνδευ, μαζί με τον ηθοποιό Paul Hogan. Ξανά διαλύθηκαν το 2002 για να επανέλθουν σε διάφορα reunion, χωρίς κάτι ξεχωριστό.
Το 2007 μια αυστραλέζικης εκπομπή, παρουσίασε το παιδικό τραγούδι "Kookaburra", που είχε την ίδια μελωδία του φλάουτο με το «Down Under». Η εταιρεία Larrikin Music, που είχε τα πνευματικά δικαιώματα του παιδικού τραγουδιού, κινήθηκε νομικά κατά των Hay και Strykert, καθώς το παίξιμο του φλάουτου είχε γραφτεί το 1932 από την Marion Sinclair που πέθανε το 1988 και τα δικαιώματα του "Kookaburra", μεταβιβάστηκαν στην Larrikin Music που μήνυσε τους Men at Work για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, υποστηρίζοντας ότι μέρος του riff του φλάουτου του "Down Under" αντιγράφηκε από το "Kookaburra". Τον Φεβρουάριο του 2010, το δικαστήριο αποφάσισε ότι τα πνευματικά δικαιώματα που κατείχε η Larrikin είχαν παραβιαστεί και μετά από διαβουλεύσεις πήρε 5% επί των πωλήσεων, αρχής γενομένης από το 2002.
Το συγκρότημα κυκλοφόρησε 3 live άλμπουμ, με πρώτο το Brazil 96 (1998) όπου οι εκτελέσεις των τραγουδιών ακούγονται σχεδόν ίδιες με τις studio, κι έτσι δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Τα άλλα 2 live είναι τα Hard Labour(2019) και Live in Christchurch 1982(2020).
ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ
O Hay έπαιξε με τους Ringo Starr & His All-Starr Band, ο Strykert ηχογράφησε το άλμπουμ Paradise, ο Ham έζησε στη Μελβούρνη όπου έπαιξε με τους Nudist Funk Orchestra. Πέθανε σε ηλικία 58 ετών μετά από καρδιακή προσβολή το 2012. Ο Rees έγινε δάσκαλος μουσικής (μπάσο και βιολιού) κι έπαιζε περιστασιακά με τους Beggs 2 Differ κι ο Speiser έπαιξε με τους Afterburner.
Την άλλη Κυριακή: Συγκροτήματα που πραγματοποιούν την τελευταία περιοδεία τους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
3/9/23
Σ' ευχαριστώ για την αναφορά, Αλέξανδρε! Γιάννης Μουτσόπουλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα αγοράσει μια συλλογή "Best of" και στη θέση του παραγωγού, έγραφε "Bruce Dickinson"!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή