Iδρύθηκαν το 1982 στην πόλη Hebron της πολιτείας Kentucky από τα αδέρφια Eric και Glenn Cook (κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα) και τον ντράμερ Jay Simpson. Μετά από διάφορες αλλαγές μελών και με σταθερό τον πυρήνα των αδελφών Cook, η σύνθεσή τους κατέληξε, το 1988, στους Eric Cook–κιθάρα, Glen Cook–μπάσο, Dell Hull–κιθάρα, Jerry Hartman–ντραμς και Tom Mallicoat–φωνητικά. Την ίδια χρονιά υπέγραψαν συμβόλαιο με την Metal Blade και ξεκίνησαν τη σύνθεση του πρώτου τους άλμπουμ.
Το Programmed κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1990 χωρίς όμως να λάβει ιδιαίτερη προώθηση, με αποτέλεσμα να παραμείνει άγνωστο για την μεγάλη μάζα των metal οπαδών και μόνο λίγοι ψαγμένοι να το πάρουν είδηση και να του δώσουν τη δέουσα προσοχή. Η χλιαρή αποδοχή όμως που είχε σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την ποιότητά του, καθώς αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα αμερικάνικού power metal, ικανό να συγκριθεί με κλασικά άλμπουμ του χώρου.
Όπως και πολλά συγκροτήματα του είδους, έτσι κι οι Lethal – και κατ’ επέκταση το Programmed – αποτίνουν φόρο τιμής στους πρώιμους Queensrÿche (του ομώνυμου EP και του πρώτου full length, The Warning) αλλά και στους Crimson Glory. Ειδικά τα φωνητικά του Tom Mallicoat έχουν καταπληκτική ομοιότητα και χροιά με αυτά του Geoff Tate, ενώ σε αρκετά σημεία μπορεί να διακρίνει κάποιος, στοιχεία του ύφους του μοναδικού Midnight. Οι επιρροές από τους δυο αυτούς τραγουδιστές , συνδυασμένες με την τεχνική, το εύρος και την δραματικότητα της φωνής του Mallicoat, κάνουν τον τελευταίο να είναι η αιχμή του δόρατος της μπάντας.
Αριστουργηματική δουλειά γίνεται και στις κιθάρες, με τον Eric Cook να προσφέρει όχι μόνο κάποια από τα πιο εντυπωσιακά riffs στο χώρο του αμερικανικού power/progressive, αλλά και να δημιουργεί καταπληκτικές μελωδίες και αρμονίες, ενώ μαζί με τον Dell Hull, εντυπωσιάζουν με τα εναλλασσόμενα σόλο τους, σαφώς επηρεασμένοι από παραδοσιακά metal συγκροτήματα, όπως οι Iron Maiden. Φυσικά, το rhythm section δεν υπολείπεται σε ικανότητα. Ιδιαίτερα το μπάσο, λόγω της πολύ καλής παραγωγής του άλμπουμ, ακούγεται αρκετά έντονα και μπορεί να διακρίνει κανείς άνετα τον τρόπο που ακολουθεί και πλέκεται με τις περίτεχνες κιθαριστικές γραμμές.
Το Programmedπεριλαμβάνει δέκα κομμάτια, από τα οποία κανένα δεν είναι filler. Στο πνεύμα του άλμπουμ μάς βάζει άμεσα το εναρκτήριο “Fire in your Skin”, με τα βαριά του riffs, τις καταπληκτικές δισολίες και φυσικά τα φωνητικά του Mallicoat που κερδίζουν αμέσως τις εντυπώσεις. Σε παρόμοιο ύφος με το “Fire in your Skin” κινείται και η πλειονότητα των υπόλοιπων τραγουδιών, από τα οποία ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο το “Obscure the sky” , μια κλασική power metal σύνθεση αμερικανικής σχολής, με εμβατηριακό riff, δραματικά φωνητικά, πιασάρικο ρεφρέν, πολύ καλή γέφυρα και σολάρες που θερίζουν, το “Immune” που αποτέλεσε και το μοναδικό βίντεο του άλμπουμ, το “What they’ve done” με τον ιδιαίτερο ρυθμό του που θυμίζει αρκετά Crimson Glory και το ομώνυμο, “Programmed”.
Το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του άλμπουμ είναι το “Another Day”, μια power μπαλάντα με εντυπωσιακά φωνητικά γεμάτα θεατρικότητα και μελαγχολία και με ένα φοβερά λυρικό σόλο που παραπέμπει στις μελωδίες των Warlord, ενώ στο ίδιο μοτίβο έχουμε και το “Pray for me”, τη δεύτερη πιο «ήρεμη» στιγμή του δίσκου, μια θλιβερή, ακουστική μπαλάντα στην οποία ξεχωρίζει και το μπάσο του Glen Cook. Το σύνολο των τραγουδιών συμπληρώνουν τα “Plan of Peace”, “Arrival” και “Killing Machine”, που δεν υστερούν καθόλου σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, το Programmed, αν και άψογο άλμπουμ δεν γνώρισε την επιτυχία που του άξιζε και αυτό γιατί, πιθανόν, επισκιάστηκε από τα ήδη κλασικά άλμπουμ των Queensrÿche, Crimson Glory, Fates Warning κ.α. ή, πιο πιθανό, γιατί έπεσε θύμα της τότε μουσικής συγκυρίας καθώς, την περίοδο 1990-1991 στις ΗΠΑ, στον χώρο της σκληρής μουσικής, κυριαρχούσε το εμπορικό hair metal από τη μία και το thrash από την άλλη, ενώ η απήχηση των power/progressive συγκροτημάτων βρισκόταν σε υποχώρηση. Μάλιστα, ακόμα και τα τρία προαναφερθέντα συγκροτήματα του είδους είχαν ήδη αλλάξει τον ήχο τους επιχειρώντας να προσαρμοστούν στη νέα τάξη πραγμάτων.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, οι Lethal δεν είχαν ελπίδες για κάτι καλύτερο και μοιραία ακολούθησαν την τύχη παρόμοιων συγκροτημάτων, όπως οι Hittman ή οι Heir Apparent, παραμένοντας γνωστοί σε ένα στενό κύκλο οπαδών, κυρίως στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά , το “Programmed”, στη διάρκεια των ετών, έχε λάβει την αναγνώριση που του αρμόζει και συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα στα άλμπουμ που χαρακτηρίζουν το αμερικάνικο power/progressive metal , όπως αυτό διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 έως τις αρχές των ’90.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μετά την κυκλοφορία του Programmed, οι Lethal άργησαν να εμφανιστούν και επανήλθαν το 1995 με το EP Your Favorite God , το οποίο όμως έχει απομακρυνθεί από τον ήχο του Programmed, καθώς σ’ αυτό έχουν περάσει στοιχεία neo-thrash/groove metal, όπως οι Machine Head ή οι Pantera, ο ήχος των οποίων ήταν ιδιαίτερα «στη μόδα» εκείνη την εποχή. Ενδιαφέρουσα δουλειά αλλά μέχρι εκεί.
Τον επόμενο χρόνο , το 1996, η μπάντα κυκλοφόρησε τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά της , το Poison Seed, η οποία ήταν και η τελευταία τους – μέχρι στιγμής. Στο συγκεκριμένο δίσκο, οι Lethal πειραματίστηκαν με τον alternative/grunge ήχο, που επίσης ήταν «της μόδας» εκείνη την περίοδο, προσπαθώντας να τον συνδυάσουν με το καθαρόαιμο metal,κάτι που, φυσικά, δεν τους βγήκε. Το άλμπουμ έχει κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά σαν σύνολο δεν σε κρατάει και εννοείται πως δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με το θεϊκό “Programmed”. Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά την κυκλοφορία του “Poison Seed” η μπάντα διαλύθηκε.
Το 2006, επανασυνδέθηκαν, έκαναν κάποιες εμφανίσεις και προγραμμάτιζαν την κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ που τελικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ, ενώ το 2012 , το ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστας, Eric Cook, πέθανε από καρκίνο. Από τότε έως σήμερα οι Lethal κάνουν διάφορες σποραδικές εμφανίσεις, κυρίως σε κάποια φεστιβάλ.
TRIVIA
Στη χώρα μας έχουν εμφανιστεί μια φορά, στις 26/2/2016, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Up the Hammers, στο club Κύτταρο. Η τότε σύνθεσή τους, αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να ήταν η εξής: Tom Mallicoat φωνή, Dell Hull κιθάρα, Glen Cook μπάσο, David McElfresh ή Chris Brown κιθάρα και Jerry Hartman ντραμς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
27/9/23
Δημοσίευση σχολίου