Για την γενιά μου, δεν υπήρχαν Deep Purple πριν το In Rock. Ακόμα και το Concerto for Group and Orchestra (1969) που άκουσα πολλά χρόνια αργότερα, ήταν ένα κουραστικό άλμπουμ που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε στον κόσμο. Όσο για τα 3 πρώτα άλμπουμ τους, και δεν τα ήξερα και δεν τα είχα ακούσει! Η σχέση μου μαζί τους ξεκίνησε με το “Speed King” που τότε είχε κυκλοφορήσει σε μικρό δίσκο στην Ελλάδα και συνεχίστηκε με το In Rock που για εμένα ένας καινούργιος κόσμος, εντελώς διαφορετικός από αυτόν που ήξερα έως τότε. Και μετά την ηχηρή καρπαζιά του In Rock, με τα αστεράκια να περιφέρονται στο κεφάλι μου, ήλθε το Fireball (1971) με αυτήν την εξωφυλλάρα, που έκανε το μυαλό μου να μην μπορεί να συγκεντρωθεί στα αρχαία, φυσική, χημεία και μαθηματικά (που ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήμουν συγκεντρωμένος). Και μετά άκουσα το ομώνυμο τραγούδι, με τα ντραμς στην εισαγωγή και το περίεργο σόλο(που είναι μπάσο κι ΟΧΙ κιθάρα), τους στίχους να βασίζονται σε εμπειρίες του Ian Gillan και βέβαια την εισαγωγή που για χρόνια αποτελούσε σημείο τριβής μεταξύ των «ροκάδων»: Είναι ήχος από συνθεσάιζερ ή ήχος κλιματιστικού που ανάβει(σ.σ. μιλάμε για τεχνολογία 50 και πλέον χρόνων πίσω!), που ηχογραφήθηκε από τον βοηθό μηχανικό Mike Thorne, κατόπιν πρότασης του Glover. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι από εμένα στο γυμνάσιο, δεν ήξεραν και οι γνώμες ήταν χωρισμένες. Τελικά, χρόνια μετά έμαθα ότι ήταν… κλιματιστικό. Το καταιγιστικό “Fireball”δίνει τη θέση του στο κουραστικό “No, No, No” για να φθάσουμε σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το Demon's Eye" που ήταν το τελευταίο που ηχογραφήθηκε! Η πρώτη πλευρά του βινύλιου κλείνει με εκτός τόπου και χρόνου καντρίζον(sic) "Anyone's Daughter"που δεν μπορώ να καταλάβω τι θέση έχει στο δίσκο για να ανοίξει η Β πλευρά του βινύλιου με το “Mule” κι ένα πολύ καλό riff που χάνεται σε μια αχανή σύνθεση. Το “Fools” είναι ένα από τα πιο δύσκολα αλλά και καλύτερα κομμάτια του Fireball, με τον Gillan σε φόρμα (όπως κι σε όλο το δίσκο) για να κλείσει με το επίσης καλό "No One Came".
Σε μεταγενέστερη συνέντευξή του ο Blackmore, είχε δηλώσει ότι οι ηχογραφήσεις έγιναν κάτω από πίεση για την κυκλοφορία του δίσκου κι έτσι δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο να δουλέψουν τα κομμάτια περισσότερο.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Το Fireball(Νο1 Μ.Βρετανία,Νο32 Αμερική) δεν στέκεται στο ίδιο ύψος με τον προκάτοχό του αλλά σίγουρα είναι ένα καλό άλμπουμ, με πολύ δουλειά από τους Lord και Gillan, που κτίζουν τις συνθέσεις!
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΝΥΛΙΟΥ
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω ότι τη δεκαετία του 70, οι δίσκοι δεν κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα την ίδια ημερομηνία σε Μ.Βρετανία και Αμερική. Άσε που τις περισσότερες φορές, στην Αμερική κυκλοφορούσε από διαφορετική εταιρεία η οποία προτάσσοντας τις ανάγκες της αγοράς, μπορούσε να αλλάξει τον τίτλο, το εξώφυλλο, τη σειρά των τραγουδιών αλλά και να προσθαφαιρέσει τραγούδια! Το τελευταίο συνέβη και στην περίπτωση του Fireball,όπου η Warner που είχε το δίσκο στην Αμερική, έβγαλε το "Demon's Eye" και στη θέση του έβαλε το "Strange Kind Of Woman"(No8 Μ.Βρετανία) που στην Ευρώπη κυκλοφόρησε σε μικρό δίσκο, ΧΩΡΙΣ να έχει συμπεριληφθεί στο δίσκο. Τακτική που μέχρι τότε, ήταν συνηθισμένη. Το τραγούδι έγινε ευρέως γνωστό, χάρις στην ιστορική live ηχογράφησή του στο Made in Japan και στο παιχνίδι μεταξύ Gillan και Blackmore.
TA BONUS ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Αυτή πρέπει να είναι η μοναδική περίπτωση που αναφέρομαι στα bonus τραγούδια ενός δίσκου κι αυτό, γιατί σχεδόν ποτέ δεν άκουσα κάτι αξιόλογο, πέραν του να με καλύψει σαν die hard fan. To Fireball έχει 9 bonus με πρώτο το αδιάφορο "I'm Alone» με τους στίχους γραμμένους από τον Gillan από την εποχή των Episode Six και μπήκε στη Β πλευρά του μικρού δίσκου"Strange Kind Of Woman", το "Freedom" που προοριζόταν να κυκλοφορήσει σαν single και τελικά προτίμησαν το "Strange Kind Of Woman" που τελικά πούλησε 20.000 δίσκους και βρίσκεται στα bonus τραγούδια του cd. To "Slow Train", ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου που περιέργως δεν μπήκε στο …κανονικό άλμπουμ, μια instrumental ηχογράφηση του “Fireball”, remixes των “Demon’s Eye” και "No One Came" και για το τέλος άφησα το 4λεπτο τζαμάρισμα με τίτλο The Noise Abatement Society Tapes όπου μεταξύ άλλνω παίζουν και μτο βασικό θέμα του William Tell του Gioachino Rossini. Ενδιαφέρον
TRIVIA
Οι πολλές συναυλίες, επιδείνωσαν το πρόβλημα που είχε με τη μέση του ο Jon Lord καθώς από την εποχή που έπαιζε στους Artwoods, χρειαζόταν να μεταφέρει στην πλάτη του το Hammond που ήταν ασήκωτο. Παράλληλα ένα χρόνιο στομαχικό πρόβλημα του Roger Glover, τους ανάγκασε να ακυρώσουν αρκετές εμφανίσεις τους.
Το "Anyone's Daughter" είχε γραφτεί από το Σεπτέμβριο του 1970, ενώ τα «Strange Kind of Woman", "I'm Alone", "The Mule» όπως και το ”Freedom”, την περίοδο που ήταν απομονωμένοι στο Devonshire.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
10 μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1972 κυκλοφόρησαν το Machine Head.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
1/9/23
Ο ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ ΓΙΑ ΤΟ FIREBALL
Το οπισθόφυλλο του cd
To Fireball (1971) ήταν το 3 ο άλμπουμ των Deep Purple, που έπιασα στα χέρια μου.Είχαν προηγηθεί το Concerto for Group and Orchestra (1969) και το In Rock (1970), που ήταν -όσο νάναι- κάπως βαριά για τα παιδικά μου χέρια. Αντίθετα, το Fireball είχε μια γεύση κεφιού και ανεμελιάς και σου έδινε την εντύπωση ότι η μπάντα είχε περάσει καλά στη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Κι εγώ πέρασα πολύ καλά με το Fireball! Ήταν το αγαπημένο μου άλμπουμ, μέχρι τον ερχομό του Machine Head. Τα τραγούδια που λάτρεψα (και λατρεύω) είναι το καταιγιστικό Fireball, το υπνωτιστικό Fools και το country rock διαμαντάκι Anyone’s Daughter!
Δημοσίευση σχολίου