Αν κάποιος με ρώταγε τί είναι για εσένα η νύχτα, θα του απαντούσα πώς η νύχτα είναι ταξίδι δίχως προορισμό και σύνορα αλλά πάντα με επιστροφή στο παρόν με το πρώτο χάραγμα της νέας ημέρας. Ένα ταξίδι του μυαλού απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις που άφησαν το αποτύπωμά τους στην ψυχή καθώς η πορεία στην σήραγγα του χρόνου βρίσκεται σε συνεχιζόμενη εξέλιξη μέχρι.... Αν η νύχτα είναι το φλιτζάνι και η ψυχή το τσάι, τότε το νερό θα μπορούσε να είναι ο δίσκος Late Nite του Θεού Neal Schon που κυκλοφόρησε το 1989 λειτουργώντας σαν το ιδανικό μέσο για να αναδυθούν τα "αρώματα" της ψυχής όταν ο ήλιος ξεκινά να δύει.
Λίγο πριν την δημιουργία του super group των Bad English και με το κεφάλαιο των Journey να έχει κλείσει (προσωρινά) αποτελώντας πλέον σπουδαία αναφορά στο βαρύ βιογραφικό του, η ήρεμη κιθαριστική δύναμη που ακούει στο όνομα Neal Schon θα θελήσει να εκφράσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες μέσα από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο βγαίνοντας πλέον απόλυτα εκτεθιμένος ως μονάδα στο ευρύ κοινό. Η δουλειά αυτή υπήρξε η ευκαιρία για τον Neal να αναδείξει της "ροκάδικες" καταβολές του έχοντας ως πρωταγωνιστή την απαράμιλλη ικανότητά του στην εξάχορδη αλλά και την "σωστή" φωνή του όταν το τραγούδι το απαιτούσε. Το Late Nite θα μπορούσε να ήταν ένα από τα αλμπουμς που θα συνέχιζαν την κληρονομιά των Journey φέροντας το λογότυπο του συγκροτήματος αν ο Neal Schon είχε την αποκλειστικότητα στην ηγεσία αφού η μουσική που περιέχει, ορχηστρική και μη, συντάσσεται απόλυτα με το μέχρι τότε όχημά του.
Η πρώτη σκέψη που κάνει το μυαλό βλέποντας ένα ορχηστρικό κατά βάση δίσκο από ένα φημισμένο κιθαρίστα είναι ότι πάλι θα βομβαρδιστούμε από ανούσια φλυαρία που για να πιάσεις το νόημα θα πρέπει να είσαι ο ίδιος μουσικός, σίγουρα από εκτελεστική δεινότητα και σίγουρα από μια μικρή δόση βαρεμάρας στο τέλος. Ο Neal Schon εδώ έρχεται να ανατρέψει κάθε προγνωστικό! Έρχεται να αποδείξει πως δεν χρειάζεται να παίζεις ένα εκατομμύριο νότες το λεπτό και να ανεβοκατεβαίνεις ασταμάτητα την ταστιέρα για να γίνει αντιληπτό ότι είσαι παιχταράς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συνθέτεις έντονη συναισθηματικά μουσική με εκπληκτική μελωδία που θα την προάγεις με το παίξιμό σου και που δεν θα την καπελώνεις με το Εγώ σου. Από εκεί και πέρα όλα είναι εύκολα και ο τίτλος του σπουδαιότερου μελωδικού κιθαρίστα στην μουσική ιστορία μπορεί να φλερτάρει με το όνομά σου. Το όραμα του Neal Schon κλήθηκαν να το υλοποιήσουν σπουδαίοι μουσικοί. Πρώτος και καλύτερος ο πληκτράς, παραγωγός και συν συνθέτης με τον Schon, ο Bob Marlette. Ο Jonathan Cain, φίλος από τους Journey και ξανά συνεργάτης στους Bad English στην συνέχεια. Ο Randy Jackson στο μπάσο, ο Omar Hakim στα τύμπανα μαζί με τον Deen Castronovo και τον "προφέσορα" Steve Smith. Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τον Mark Spiro ως ενίσχυση στον τομέα της σύνθεσης. Όλοι αυτοί οι Τιτάνες πετυχαίνουν να δημιουργήσουν ένα μεταβαλλόμενο ηχητικό τοπίο που άλλοτε είναι επικό, άλλοτε συναισθηματικό αλλά σε όλες τις εκφάνσεις του παραμένει απόλυτα μελωδικό. Με τον τρόπο αυτό, ένα κατά βάση κιθαριστικό άλμπουμ ξεφεύγει από τον σωρό, αποκτά χαρακτήρα και φυσικά μεγάλο ενδιαφέρον. Σχεδόν όλα τα τραγούδια αιχμαλωτίζουν τον ακροατή με την δομή τους που στηρίζεται κατά βάση στις μελωδίες. Κάπως έτσι, με υπόγειο τρόπο, ο Neal Schon αφήνει τον χειμαρρώδη χαρακτήρα του να ξεδιπλωθεί, με τα εκπληκτικά του solos που δεν τα χαρακτηρίζεις και "piece of cake"! Ευέλικτα θα καταπιαστεί και με τα φωνητικά που αν και δεν είναι ευλογημένος με την φωνή του Απόλυτου Steve Perry, θα δεχτεί την νέα πρόκληση με αρκετή αξιοπρέπεια. Πάμε να δούμε όμως τα τραγούδια. Το "Le Dome" είναι μία εισαγωγή του ενός περίπου λεπτού με αισθαντικά πλήκτρα και ακουστική κιθάρα που θέτουν το ύφος και την διάθεση του δίσκου προσφέροντας μία αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης, βοηθώντας τον ήλιο να δύσει και την νύχτα να ρίξει το πέπλο της.
Το τραγούδι "Late Nite" μας μεταφέρει στην καρδιά της νύχτας. Έρημοι δρόμοι, φώτα της πόλης, απόλυτη ησυχία με έναν μόνο ήχο να διακόπτει την μοναδική αυτή τάξη. Αυτός ο ήχος προέρχεται από την κιθάρα του Neal Schon που σκαλίζει πτυχές της ψυχής και ανασκάπτει μνήμες από τον χρόνο που πέρασε αλλά δεν ξεχάστηκε. Καθαρά κινηματογραφικό ορχηστρικό τραγούδι που το μόνο που του οφείλεις είναι να το απολαύσεις σε ένα ψηλό σημείο της πόλης, με φόντο την θάλασσα από τα νυχτερινά φώτα. Αν βάλεις κολλητά και το "The Loner" από τον άλλο Θεό, Gary Moore, τότε είσαι σε καλό δρόμο.
Ο Glen Burtnik έχει ένα μικρό μέρος ευθύνης για την καταπληκτική σύνθεση που ακολουθεί με την ονομασία "Softly". Μία τρυφερή ερωτική μπαλάντα με φωνητικά από τον Neal που φωνάζει από μακριά το όνομα των Journey. Τεράστιε Neal, πότε κανένας δεν είχε και δεν έχει τις μελωδικές ευαισθησίες σου στην κιθάρα!
"The Theme"! Τόσο απλά! Το κεντρικό θέμα ίσως κάποιας ταινίας; Το μυαλό μου πάει καρφί σε "Top Gun" για κάποιο λόγο. Το κεντρικό θέμα από το soundtrack της προσωπικής μας ζωής; Θα μπορούσε! Εννέα λεπτά χασίματος στις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μας συνδέοντας αναμνήσεις από ταινίες με προσωπικές καταστάσεις. Δύο μάτια που λειτουργούν σαν προτζέκτορας αφήνοντας το φιλμ της σκέψης να αναπαραχθεί στον τοίχο που είναι καρφωμένα.
Νοσταλγικός τόνος με αρκετή μελαγχολία που μπλέκεται σαν κουβάρι στις μελωδίες του Neal Schon και με γυναικεία φωνητικά από την Sheryl Crow έρχεται με την σειρά του να μας συνεπάρει το "I'll Be Waiting".
Το "I'll Cover You" ήταν βίντεο κλιπ της εποχής. Εντύπωση κάνει ο Αραβικός rock παλμός του πάνω στον οποίο ο Neal Schon κάνει για ακόμα μία φορά την κιθάρα του να μιλήσει. Φοβερά κλασσάτος κιθαρίστας που διαθέτει μαγεία στα δάχτυλά του.
Ένα ακόμη τραγούδι που δεν θα απογοητεύσει είναι το "Rain's Coming Down". Ένα "rollercoaster" μουσικής με progressive, blues, jazz και φυσικά με AOR στοιχεία. Αν αυτά τα περιμένατε πάνω κάτω, αυτό που δεν είχατε φανταστεί είναι την παθιασμένη ερμηνεία του Neal Schon, πράγμα στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει.
Το "Smoke Of The Revolution" έχει ανεβασμένο ρυθμό, κολλητικό ρεφρέν και ξεφεύγει λίγο από το μελαγχολικό κλίμα του δίσκου. Όπως και το "Inner Circles" που στηρίζεται στην τεχνική αρτιότητα του Neal Schon.
Το υπέροχο "Steps" συγγενεύει με το "The Theme" και είναι το τέλειο παράδειγμα μελωδικού ηλεκτρισμού σε πέντε λεπτά που σου κόβουν την ανάσα.
Για το τέλος, τί θα λέγατε για "ξεροψημένο μπέικον" ή άλλως "Blackened Bacon"; Η λέξη "Black" του τίτλου ταυτίζεται με την μουσική που συνοδεύει και θέλει να δηλώσει την αγάπη και τον σεβασμό του Neal Schon για τους μαύρους μπλουζίστες του Μισσισσιπή που άνοιξαν τον δρόμο πολλές δεκαετίες πίσω.
Συμπερασματικά, το Late Nite είναι ένα μοναδικό A.O.R. κιθαριστικό άλμπουμ που κάθε νότα του έχει ψυχή και συναίσθημα. Αρμόδιος υπεύθυνος ο κύριος Neal Schon. Όταν από τα εφηβικά σου χρόνια δέχεσαι προτάσεις από φτασμένους, Santana και Clapton, να συμμετάσχεις στα σχήματά τους τότε σίγουρα έχεις κάτι το ξεχωριστό. Όπως φάνηκε, δεν έπεσαν έξω!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
2/8/23
Δημοσίευση σχολίου