O Jim Croce (προφέρεται Κρότσε) ανήκει σ’ εκείνη τη γενιά των μουσικών, που, ακολουθώντας το παράδειγμα του Bob Dylan, βούτηξαν στη μεγάλη δεξαμενή τής αμερικάνικης φολκ μουσικής και δημιούργησαν μια σχολή τροβαδούρων, που μέσα από απλές μελωδίες, καθημερινούς στίχους και με τη συνοδεία μιας κιθάρας, τραγουδούσαν για τα όνειρα και για τα προβλήματα του μέσου ανθρώπου. Ειδικά ο Jim Croce, που με τη μουστάκα του, τη μυτόγκα του, το τσακίρικο βλέμμα του και τα ατίθασα μαλλιά του έδινε αμέσως την εντύπωση ότι δεν τραγουδούσε απλώς για τον μέσο άνθρωπο, ΗΤΑΝ ο μέσος άνθρωπος, χωρίς φτιασιδώματα και υπερβολές. Και παρόλο που έφυγε πολύ νωρίς απ’ τη ζωή, μόλις 30 ετών, συγκαταλέγεται σήμερα στους πιο ρομαντικούς, εκφραστικούς τροβαδούρους της δεκαετίας του ’70, όπως ο John Denver, o Don McLean, o Harry Nilsson και ο Harry Chapin.
Ο Jim Croce γεννήθηκε το 1943, στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας. Γιός Ιταλών μεταναστών, ήταν καλός μαθητής και, μόλις τέλειωσε το σχολείο, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Ψυχολογία και Γερμανικά, πήρα μάλιστα και Master’s. Στο Πανεπιστήμιο διαπίστωσε την κλίση του στη μουσική, χάρη στη συμμετοχή του στη φοιτητική χορωδία, όπου μάλιστα σύντομα έγινε αρχηγός της. Το 1963, σε ηλικία 20 χρονών, γνώρίσε τη μετέπειτα γυναίκα του Ingrid. Η 16χρονη τότε Ingrid συμμετείχε σ’ ένα διαγωνισμό τραγουδιστών, όπου ο Jim ήταν κριτής. Αμέσως μετά τη γνωριμία τους, άρχισαν να γράφουν μαζί τραγούδια, που τα παρουσίαζαν σε μικρές σκηνές, χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση. Όταν πια τα δυο παιδιά παντρεύτηκαν, το 1966, έλαβαν ένα πολύ περίεργο γαμήλιο δώρο από τους γονείς του Jim: Μια επιταγή 500 $, την οποία όφειλε να χρησιμοποιήσει ο Jim για να γράψει το πρώτο του άλμπουμ! Αυτό που επεδίωκαν στην πραγματικότητα οι γονείς του Jim, ήταν να του δώσουν τα μέσα να κάνει το κέφι του και, αφού συνειδητοποιούσε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά «εκεί έξω», να μαζευτεί με τη γυναικούλα του και να βρει μια «σοβαρή δουλειά». Το κόλπο όμως απέτυχε! Διότι ο Jim, με τα λεφτά αυτά, ετοίμασε ένα άλμπουμ σε 500 αντίτυπα, που πουλήθηκαν όλα, αφήνοντας μάλιστα κέρδος 2500 $. Άντε να τον μαζέψεις τώρα! Από εκεί και πέρα, η γυναίκα του και αυτός περιόδευαν ακατάπαυστα και έγραφαν νέα τραγούδια, ώσπου μάζεψαν υλικό για ένα νέο άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε το 1969, με τίτλο “Jim and Ingrid Croce”. Το άλμπουμ όμως δεν είχε καμιά επιτυχία, οπότε το ζευγάρι γύρισε άρον-άρον στη Φιλαδέλφεια, όπου ο Jim έκανε ό,τι δουλειά εύρισκε (οικοδόμος, οδηγός φορτηγού, οξυγονοκολλητής) για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Και κάπου εκεί, που όλα έδειχναν μαύρα, η τύχη του αλλάζει.
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ MAURY MUEHLEISEN
Ήταν λοιπόν το 1970, όταν ο Jim Croce γνωρίστηκε με τον πιανίστα, κιθαρίστα, τραγουδιστή και τραγουδοποιό Maury Muehleisen, έναν πολυτάλαντο πιτσιρικά 21 χρονών από το New Jersey. Η γνωριμία τους έγινε μέσω του παραγωγού Joe Salviuolo, ενός παλιού φίλου του Jim απ’ το κολλέγιο, ο οποίος θεώρησε ότι θα ταίριαζαν πολύ καλά οι δυο τους και τους σύστησε στους Νεοϋορκέζους παραγωγούς Tommy West και Terry Cashman. Στην αρχή ο Maury έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε, ενώ ο Jim τον συνόδευε στην κιθάρα. Σύντομα όμως οι ρόλοι άλλαξαν, με τον Jim να τραγουδάει και να παίζει ρυθμική κιθάρα και τον Maury να παίζει σόλο κιθάρα. Στο πιάνο έκατσε ο Tommy West. Πάνω που τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν, ο Jim μαθαίνει ότι η Ingrid είναι έγκυος και λίγο αργότερα, το Σεπτέμβρη του 1971, φέρνει στον κόσμο τον Adrian James (A.J.) Croce, που αργότερα έγινε και αυτός σημαντικός μουσικός. Ο ερχομός του παιδιού σήμαινε ένα πράγμα για τον Jim: Τώρα πια έπρεπε οπωσδήποτε να πετύχει!
Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ
Το 1972, ο Jim Croce υπέγραψε συμβόλαιο με την ABC Records, για την ηχογράφηση τριών άλμπουμ. Χάρη στο πλούσιο υλικό που διέθεταν ο Jim και ο Maury, ηχογραφήθηκαν αμέσως τα δύο πρώτα άλμπουμ: Το You Don’t Mess Around With Jim και το Life and Times. Το πρώτο έβγαλε τρία πολύ επιτυχημένα single, το "You Don’t Mess Around With Jim” (US #8) , το “Operator (That’s Not the Way it Feels)” (US #17) και το “Time in a Bottle”, που πήγε US #1, δυστυχώς όμως, μετά τον θάνατο του Jim Croce. Άμεσος αντίκτυπος αυτής της επιτυχίας ήταν η οικογένεια Croce να μετακομίσει στο San Diego της Καλιφόρνιας, όπου ο Jim ενίσχυε διαρκώς τη δημοφιλία του, εμφανιζόμενος σε πολύ αγαπημένα TV Shows της εποχής, όπως το “Tonight Show” και το “Dick Cavett Show”. O Jim είχε μεγάλο επικοινωνιακό χάρισμα και οι εμφανίσεις του ήταν πάντα εξαιρετικά επιτυχημένες. Έτσι, όταν κυκλοφόρησε το 2ο άλμπουμ, το Life and Times (1973), ανέδειξε αμέσως ένα Νο 1 σινγκλ: το funky “Bad, Bad Elroy Brown”. Η νέα αυτή, ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσουν ο Croce και ο Muehleisen μια εξαντλητική περιοδεία στις ΗΠΑ, ενώ αμέσως μετά αποβιβάστηκαν στην Ευρώπη, όπου έπαιξαν στο Λονδίνο, στο Δουβλίνο, στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ και στη Ζυρίχη.
Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΥ
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1973, ο Jim Croce και 4 στενοί συνεργάτες του (μεταξύ αυτών και ο 24χρονος Maury Muehleisen) επιβιβάστηκαν σε ένα μικρό νοικιασμένο αεροσκάφος, που θα τους μετέφερε από τη Λουϊζιάνα στο Τέξας για την επόμενη εμφάνισή τους. Ο καιρός ήταν ομιχλώδης και, εξ αιτίας αυτού, ο πιλότος δεν είδε ένα δέντρο στο τέλος του διαδρόμου, με αποτέλεσμα να πέσει επάνω του και το αεροσκάφος να εκραγεί, αφαιρώντας τη ζωή του πιλότου και των πέντε επιβαινόντων. Αργότερα, είπαν ότι ο πιλότος υπέστη καρδιακή προσβολή κατά την απογείωση. Όπως και να έχει, αυτό ήταν το άδοξο τέλος μιας καριέρας, που ποιος ξέρει σε τι ύψη θα έφτανε, διαφορετικά. Το τραγικό της υπόθεσης, βέβαια, είναι ότι ο Jim Croce, τελειώνοντας το τρίτο του άλμπουμ, μόλις μια εβδομάδα πριν τον θάνατό του, είχε εξομολογηθεί στους δικούς του, ότι είχε βαρεθεί τις ατέρμονες περιοδείες και ότι ήθελε να αποσυρθεί, έστω για λίγο, με την οικογένειά του που υπεραγαπούσε. Εξίσου τραγικό επίσης, αλλά αναμενόμενο, ήταν το αυξημένο ενδιαφέρον του κοινού μετά το δυστύχημα, που όχι μόνο έστειλε το νέο άλμπουμ στη θέση 2 των charts, αλλά αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον και για τα δύο προηγούμενα. Επιπλέον, τρία σινγκλ του νέου άλμπουμ ανέβηκαν ψηλά στα charts: Το "Workin' at the Car Wash Blues", το "I'll Have to Say I Love You in a Song" και το "I Got a Name". Παρά ταύτα, τίποτα απ’ αυτά δεν φαινόταν να φέρνει κάποιο κέρδος στην οικογένεια του Jim Croce. Η χήρα του Ingrid, μόλις 26 χρονών, ξαφνικά έμεινε ολομόναχη, με ένα δίχρονο παιδάκι, και χρειάστηκε να παλέψει νομικά επί 12 χρόνια, μέχρις ότου αποκτήσει τα δικαιώματα των τραγουδιών του. Εν τω μεταξύ, η ίδια δεν μπορούσε να συνεχίσει την τραγουδιστική της καριέρα, διότι, ύστερα από μια εγχείρηση, είχε πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά στις φωνητικές της χορδές, ενώ και ο γιός της Adrian James έχασε, σε μεγάλο βαθμό, την όρασή του, ύστερα από μια νευρολογική ασθένεια. Πάντως, αργότερα, η μεν Ingrid έγινε επιτυχημένη εστιάτορας, ο δε A.J. διακεκριμένος μουσικός τζαζ.
Το 2012, το "I Got a Name" ξαναβρέθηκε στην επικαιρότητα, μέσα από το φιλμ του Quentin Tarantino Django Unchained. Για μία ακόμη φορά, ο Tarantino τίμησε έναν παλιό rocker, όπως είχε κάνει με τον Harry Nilsson και τους Stealers Wheel στο έργο του Reservoir Dogs και με τον Dick Dale (και τους Del-Tones) στο Pulp Fiction.Το "Time in a Bottle" χρησιμοποιήθηκε για την τηλεοπτική ταινία She Lives!, στη χώρα μας προβλήθηκε με τον τίτλο "Θα Ζήσει"(1973) κι έγινε μεγάλη επιτυχία.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
You Don’t Mess Around With Jim (1972)
Life and Times (1973)
I Got a Name (1973)
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
28/8/23
Δημοσίευση σχολίου