Λονδίνο, έτος 2023. Πόλη μαγική και διαχρονική, που πατάει με ευκολία πάνω στις διαστάσεις του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Μία παγκόσμια μητρόπολη, ενθύμιο της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που κυβέρνησε ποτέ τον κόσμο, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και που σαν διεθνές χωνευτήρι (όπως όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες, άλλωστε) έχει κάτι για τον καθένα και την καθεμιά. Ένα πρότυπο πόλης που δείχνει πως θα είναι, νομοτελειακά, όλες οι μητροπόλεις του κόσμου (παρούσες και μελλοντικές) στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν. Αν η Νέα Υόρκη είναι ο δυτικός πόλος και μία εκ των Χονγκ Κονγκ – Σιγκαπούρη – Τόκιο (εξαρτάται ποιον θα ρωτήσεις) είναι ο ανατολικός πόλος της παγκόσμιας πυξίδας, το Λονδίνο, από τα μέσα του 19ου αιώνα και έπειτα, βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο.
Είχα να επισκεφτώ το Ηνωμένο Βασίλειο από το μακρινό 2005, οπότε και για προσωπικούς λόγους, μετά την απόλυση μου από τον ένδοξο Ε.Σ., ταξίδεψα εκεί με τελικό προορισμό το γραφικό Canterbury. Μόνο μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, το 2022, το πήρα απόφαση, όταν με φίλους κανονίσαμε να κλείσουμε εισιτήρια για να δούμε τους θρύλους Iron Maiden στην περιοδεία The Future Past Tour 2023, η οποία κατά τα φαινόμενα δεν θα περνούσε από την Ελλάδα, όχι μόνο για λόγους logistics αλλά, υποθέτω, και λόγω των γνωστών περιστατικών στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2022.
Η ιδέα ήταν δελεαστική. Το νέο setlist θα περιλάμβανε τραγούδια από το δεύτερο αγαπημένο μου άλμπουμ των Maiden, Somewhere In Time, τραγούδια που δεν είχαν παρουσιαστεί live μέσα από το τελευταίο άλμπουμ Senjutsu, αλλά και μερικά ακόμη κλασικά αγαπημένα των fans. Συν αυτώ, είχα μία φίλη η οποία μπορούσε να με φιλοξενήσει, προσφέροντας, επιπλέον, εξαιρετικά ψαγμένες επιλογές για την παραμονή μου εκεί. Και η συνεισφορά της, από ένα παιχνίδι της μοίρας, δεν σταμάτησε εκεί.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ
Έφτασα στο Gatwick το πρωί της 4ης Ιουλίου, όμως, παρά τις σαφείς οδηγίες που είχα λάβει για τον τελικό μου προορισμό, το Whitechapel, λίγο η ανυπομονησία μου, λίγο το μπούγιο, λίγο οι συγκεχυμένες κατευθύνσεις από το προσωπικό των σταθμών με έστειλαν στην στάση London Victoria, αντί του Farringdon στο οποίο επιθυμούσα να πάω. Φτάνοντας εκεί, ένιωσα πως δεν πέρασε σχεδόν καθόλου ο χρόνος από την τελευταία φορά που ήμουν στην Αγγλία, άλλωστε εκεί είχα περάσει 4 χρόνια ως φοιτητής (όχι στην Victoria, στην Βόρεια Ουαλία). Όλα φαινόντουσαν σωστά και γνώριμα. Έκατσα να πιώ μια μπύρα (η πρώτη για να εγκαινιάσω τις διακοπές μου και η κύρια πηγή … ενυδάτωσης μου κατά την παραμονή μου εκεί), παρατηρώντας την δραματική αλλαγή στις τιμές, περίπου μιάμιση φορά πάνω από τότε που ήμουν φοιτητής.
Γενικά, οι διακοπές στο Λονδίνο είναι πλέον ένα κάπως ακριβό σπορ, οπότε εάν θελήσετε να πάτε, φροντίστε να έχετε βάλει στην άκρη ένα επαρκές ποσό, εάν θέλετε να φάτε, να πιείτε, να δείτε θεάματα και να ψωνίσετε. Οι συγκοινωνίες είναι επίσης τσουχτερές, με ένα ημερήσιο εισιτήριο για το δίκτυο του μετρό να ανέρχεται στις £20 περίπου (κοντά στα €23). Οι χρεώσεις έχουν να κάνουν με τους σταθμούς στους οποίους μπαινοβγαίνει ο κάτοχος του εισιτηρίου, ανάμεσα στις έξι ζώνες του Λονδίνου και δεν είμαι μία και ενιαία χρέωση, ανεξάρτητα από τους σταθμούς.Ευγνωμοσύνη λοιπόν για το ταπεινό μας €1,20 ενιαίο εισιτήριο στις συγκοινωνίες στην Αθήνα (ή, για να το θέσω στην ίδια βάση σύγκρισης, €4,10 Ευρώ για το ημερήσιο)!
Η καλύτερη επιλογή είναι να αναζητήσετε μία «οκ» περιοχή στο ευρύτερο κέντρο του Λονδίνου, για να μετακινήστε εύκολα με την συγκοινωνία και να βγάλετε μία Oyster Card (επαναφορτιζόμενη κάρτα συγκοινωνιών) ώστε να μπορείτε να περπατήσετε στην πόλη. Μόνο έτσι το ζει κανείς κατά την γνώμη μου. Το Whitechapel είναι μία τέτοια περιοχή, κατακλυσμένο από μουσουλμάνους, κυρίως μετανάστες από – αλλά όχι αποκλειστικά - το Μπαγκλαντές. Γενικά, στο Λονδίνο, οι πάσης φύσεως ξένοι είναι η πλειοψηφία, στην οποία δεν ανήκουν πλέον οι λευκοί Αγγλοσάξονες.
Σε μία διαφήμιση στον σταθμό του Whitechapel διαπίστωσα ότι ένα άλλο πολύ αγαπημένο μου συγκρότημα, οι KISS, έπαιζαν στο Ο2 Arena την 5η Ιουλίου. Τα εισιτήρια; Ακριβά για το budget μου και (υπέθεσα) sold-out. «Ωραία θα ήταν», σκέφτηκα και συνέχισα προς την έξοδο, ενθυμούμενος μελαγχολικά την μοναδική ευκαιρία που είχα να τους δω στην Ελλάδα, στις 18 Μαΐου 2007 στην Μαλακάσα, όπου παρά το γεγονός ότι είχα πάρει το εισιτήριο μου, δεν μπόρεσα να παραστώ για οικογενειακούς λόγους.
 |
Το Whitechapel είναι ένα βολικότατο σημείο για τις λονδρέζικες εξορμήσεις. Στρατηγικά τοποθετημένο κοντά στον Τάμεση και στον Πύργο του Λονδίνου, περιστοιχισμένο από ζωντανές και πολύχρωμες γειτονιές, γεμάτες αγορές, μπαρ, pub και εστιατόρια, δίνει άμεση πρόσβαση σε πολλά σημεία ενδιαφέροντος σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η φήμη του βέβαια, εκτός Λονδίνου, έχει να κάνει με την δράση του διαβόητου δολοφόνου Jack the Ripper (ή όπως τον αποκαλούμε στην Ελλάδα Τζακ ο Αντεροβγάλτης), πριν 135 χρόνια περίπου. Με μία απλή έρευνα στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει στους χάρτες τα σημεία όπου βρέθηκαν τα θύματα στο Whitechapel, ένα εκ των οποίων βρίσκεται στην πίσω έξοδο του σταθμού του μετρό!
Η υπόλοιπη μέρα συνεχίστηκε με μία βροχερή περιπλάνηση σε πολυτελείς γειτονιές του Λονδίνου. Η παρουσία ζάμπλουτων μουσουλμάνων (και μάλλον όχι Βρετανών στην υπηκοότητα) είναι αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς, κοιτώντας ελαφρώς αδιάκριτα μέσα από τα μεγάλα παράθυρα των σπιτιών. Με την μοναδική, μικρή και ελαφρώς καχεκτική μας ομπρέλα, που όμως έβγαλε τα λεφτά της, περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στο αρχοντικό Mayfair και το εναλλακτικό Soho. Το Λονδίνο πρέπει να το περπατήσεις για να το ζήσεις και μάλιστα μακριά από τους (πλέον) πολύ τουριστικούς δρόμους, όπως πχ η Oxford Street, η οποία έχει ευτελιστεί σε μεγάλο βαθμό λόγω τουριστικών μαγαζιών που έχουν ανοίξει κατά μήκος της, με σουβενίρ και συναφή αντικείμενα. Το περπάτησα αρκετά λοιπόν, κάνοντας περίπου 92 χλμ. την εβδομάδα που πέρασα εκεί.
ΜΗΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΥΣ KISS;
Την επόμενη μέρα, περίπου απόγευμα, έσκασε στο inbox το μήνυμα που σηματοδότησε το μεγαλύτερο προσωπικό μου comeback σε συναυλία. Η φίλη μου με ρώτησε αν «θέλω να δω τους Kiss με £11». Υποτίθεται πως αυτή είναι η τελευταία περιοδεία των Kiss, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ διαρκεί 23 χρόνια, από το 2000 που ανακοίνωσαν την πρόθεση τους να εγκαταλείψουν την ενεργό δράση. Το δίχως άλλο, ένα κόλπο marketing, από αυτά στα οποία οι Kiss είναι πρωτοπόροι, προσπαθώντας παράλληλα να κατακτήσουν, με πονηρό τρόπο, τον τίτλο της πιο μακράς σε διάρκεια αποχαιρετιστήριας περιοδείας. Προσπάθησα να της εξηγήσω, συγκαταβατικά, ότι μάλλον αυτή είναι κάποια προμήθεια που συμπεριλαμβάνεται σε κάποια άλλη (!) τιμή εισιτηρίου που θα την δει παρακάτω στην διαδικασία. Που να ‘ξερα ο αδαής! Αφού μου έστειλε σχετικό screenshot διαπίστωσα ότι όντως, έλεγε αλήθεια. Σοκ.
Πως προέκυψε το £11 όμως θα αναρωτηθεί κανείς; Λοιπόν, υπάρχει ένα site στο οποίο οι εγγεγραμμένοι χρήστες έχουν την δυνατότητα, έστω και την τελευταία στιγμή να αποκτήσουν πρόσβαση σε θεάματα και μάλιστα σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, που δεν έχουν καμία σχέση με τις κανονικές τιμές του πάροχου που διαχειρίζεται την διάθεση των εισιτήριων. Από ότι φαίνεται η συναυλία των Kiss στο O2 δεν ήταν sold-out, με αποτέλεσμα να διατεθούν κάποιες εναπομείνασες θέσεις μέσω του συγκεκριμένου site στο περίπου 8% (!!!) της κανονικής τιμής. Ενδεικτικά, αναφέρω ότι οι θέσεις στις οποίες καθίσαμε κόστιζαν £135. Πραγματικά, δεν υπάρχει. Όνειρο ζω, μην με ξυπνάτε!
Με τέτοια τύχη στο πλευρό μας φτάσαμε χαλαροί κι ωραίοι στο O2 Arena λίγο πριν τις 21:00 που θεωρητικά θα έβγαιναν οι Kiss. Το O2 είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος κλειστός συναυλιακός χώρος στο Ηνωμένο Βασίλειο (πίσω από το Manchester Arena), χωρητικότητας 20.000 θεατών και ουσιαστικά η καρδιά των live events της Αγγλικής πρωτεύουσας. Βρίσκεται στην χερσόνησο του Greenwich και εξυπηρετείται από τον σταθμό μετρό North Greenwich. Στον πυρήνα αυτής της εγκατάστασης βρίσκεται η αρένα, ενώ περιμετρικά (αλλά εντός της) υπάρχουν pubs, εστιατόρια και αίθουσες σινεμά. Προσωπικό αγαπημένο μου, που επισκέφτηκα και τις τρεις φορές που βρέθηκα στον χώρο, το εξαιρετικό μπεργκεράδικο Five Guys, αμερικανική αλυσίδα που φημίζεται τόσο για τα απλά και νόστιμα burger της όσο και για τις τηγανητές πατάτες με μίγμα μπαχαρικών Cajun που βάζουν φωτιά στον ουρανίσκο!
Το προσωπικό που εξυπηρετεί το merchandise και τα μπαρ (όχι τα καταστήματα αλλά αυτά της αρένας) στο O2 είναι λίγο – πως να το πω – αργό. Δεν πιάνουν τις ταχύτητες που έχουμε εδώ στην Ελλάδα. Ενδεικτικό το γεγονός ότι αν αρχίσουν να βαριούνται, δεν μπαίνουν και στην διαδικασία να σε ενημερώσουν για το τι παίζει σε περίπτωση πχ που ένα είδος merchandise μπορεί να έχει ξεπουλήσει σε ένα σημείο αλλά μπορεί να υπάρχει σε κάποιο άλλο στο Ο2. Έτσι λοιπόν, επειδή δεν βρήκα το μπλουζάκι που ήθελα και θεωρώντας ότι έχει ξεπουλήσει, πήρα ένα καπέλο στην διόλου ευκαταφρόνητη τιμή των £40. Οι υπάλληλοι εκεί, που δεν έβλεπαν την ώρα να την κοπανήσουν, δεν μου εξήγησαν την πολύ απλή πιθανότητα ότι θα μπορούσα να βρω το μπλουζάκι στο merchandise point του επάνω διαζώματος, όπερ και εγένετο. Κοινώς, πρέπει να τους «προγκήξεις» για να ξυπνήσουν, να το πω βουκολικά, αν και αυτό παίζει να περάσει απαρατήρητο μιας και είναι κάπως κάθετοι στα θέματα που ενδεχομένως μπορεί να θεωρηθούν και ως «παρενόχληση προς το προσωπικό». Βλέπετε, αυτά τα λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη.
Ακούμε το intro της συναυλίας που δεν ήταν άλλο από το “Rock N’ Roll” των Led Zeppelin και τρέχω μόνος μου στην είσοδο στο πάνω διάζωμα της αρένας, καθώς οι Kiss εμφανίστηκαν στις γιγαντοοθόνες του O2, να διασχίζουν τους διαδρόμους μέχρι την σκηνή, με τον κόσμο να ξεσπάει σε ιαχές. Τελικά καθίσαμε στην θέση μας και μαγεμένοι είδαμε την «hottest band in the world» να πατάει το σανίδι του Ο2.
Το τι ακολούθησε ακόμα δεν μπορώ να σας το μεταφέρω με ακρίβεια. Ξεκίνησαν με το θρυλικό “Detroit rock city” κι έζησα ν μια από τις εμπειρίες που τις περιβάλλει ο προσωπικός σου μύθος, που είναι λίγο σαν θολές, που ξέρεις ότι τις έζησες αλλά είναι λες και τις έζησες ένα δευτερόλεπτο και μετά χάθηκαν. Και σε αυτό έβαλε το χεράκι του το εντυπωσιακό stage των Kiss με οθόνες-κάτοπτρα, προβολείς, προτζέκτορες και πυροτεχνήματα, laser και γιγαντoθόνες της μπάντας, εξέδρες και φώτα… όλα στην υπηρεσία των Kiss. Εκατέρωθεν της κύριας σκηνής βρισκόντουσαν τα γιγάντια (φουσκωτά, υποθέτω) αγάλματα των περσόνων των Kiss (Demon, Starchild, Spaceman, Catman) με τεράστια λάβαρα του Kiss Army, το οποίο, κάποτε, εξ όσων γνωρίζω, ήταν το μεγαλύτερο (με τα περισσότερα εγγεγραμμένα μέλη) μουσικό fan club στον κόσμο.
Η συνέχεια δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από … επική! “Shout it out loud”, “Deuce” κλάμα μέσα μου εγώ, σε άρνηση ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο μπροστά στα μάτια μου, με ένα χαζό γέλιο μονίμως καρφωμένο στο πρόσωπο μου. Τι ζήσαμε….και οι ύμνοι να συνεχίζουν, “War machine” και “I love it loud” από το αγαπημένο “Creatures of the night”, πάρτι στα “Heaven's on Fire” και “Lick it up”, ο Gene “The Demon” Simmons να καταπίνει φωτιές στο “I Love It Loud”, το πολυαγαπημένο μου “Cold gin” από το πρώτο άλμπουμ που είχε την τιμητική του με τα (εκτός από το “Deuce”) και με τα “100,000 Years” και “Black Diamond”, διανθισμένα με τα απαραίτητα σόλο κιθάρας και ντραμς, όπως στην περιοδεία που μας έδωσε το μυθικό “Alive!”. Ακούσαμε πράγματα από το υποτιμημένο “Rock and Roll Over” (δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά αυτό), όπως τα “Makin’ Love” και “Dr. Love” (αν και θα προτιμούσα ένα “I want you”), έπαιξαν τραγούδια από την πιο πρόσφατη δισκογραφία τους, όπως το “Psycho circus” από το ομώνυμο άλμπουμ και το “Say yeah” από το “Sonic Boom”. Το τέλος του κυρίως σόου ήταν άκρως εντυπωσιακό, με τον Simmons να φτύνει αίμα προλογίζοντας το “God of thunder”, με τα μέλη των Kiss να ανεβαίνουν στον αέρα, πάνω σε ειδικά διαμορφωμένες εξέδρες, ενώ ο “Starchild” Paul Stanley μας αποτελείωσε με μία θεαματική πτήση πάνω από το εκστασιασμένο πλήθος για να προσγειωθεί μόνος του σε μία ατομική σκηνή στο κέντρο της αρένας. Από εκεί αυτός ο γνήσιος rock star μας τραγούδησε, εν μέσω φρενίτιδας (προσωπικής μου και όχι μόνο), το “Love gun”.
To encore ήταν ουσιαστικά τα τρία μεγαλύτερα hits της μπάντας. Η επιτυχία-έκπληξη του 1977, “Beth”, που την ερμήνευσε ο ντράμερ της μπάντας (ως είθισται), Eric Singer, ο οποίος αναδύθηκε από το δάπεδο της σκηνής παίζοντας πιάνο. Έπειτα, το πιάνο έφυγε και μία ντισκομπάλα στο κέντρο της οροφής του Ο2 άρχισε να ρίχνει την αντανάκλαση της παντού, με εμάς να ζούμε μέρες “Dynasty”, με το super-hit “I was made for loving you” όπου χόρεψαν μέχρι τα πλακάκια και τα καθίσματα. Όπως συνηθίζεται, το σόου έκλεισε με το τραγούδι που σφράγισε την μοίρα των Kiss. “Rock N’ Roll All Nite”, party every day όλοι μας και κάτι τόνοι κομφετί με δεκάδες μπαλόνια έχουν κατακλύσει την αρένα του Ο2. Έτσι έκλεισε ένα υπερθέαμα που μόνο οι Kiss και ελάχιστοι άλλοι θα μπορούσαν να προσφέρουν. Η τελευταία φορά αυτής της τεράστιας μπάντας στο Λονδίνο θα μείνει αξέχαστη σε όλους τους παρευρισκόμενους. Το υπογράφω. Περιττό να πω ότι δεν είδαμε τίποτα σε support, ούτε καν ασχοληθήκαμε, αν και από ότι ενημερώθηκα πηγαίνοντας εκεί, την συναυλία άνοιξαν οι Ουαλοί Skindred και οι Λονδρέζοι Wild Things.
Η επόμενη μέρα απλά πέρασε βολτάροντας στο Brick Lane και στις τοπικές αγορές τους, δοκιμάζοντας γεύσεις και χαζεύοντας μικρομάγαζα. Το απόγευμα βίωσα μία άλλη εμπειρία, σουρεάλ αυτή την φορά, επισκεπτόμενος από σπόντα ένα τύπου ελληνικό φεστιβάλ στο Brunswick, με καλεσμένους μουσικούς τον … διάσημο μπουζουκτσή Χρήστο Νικολόπουλο, τον πρώην παίκτη του “Survivor” και λαϊκού τραγουδιστή στο κυρίως επάγγελμα, Πάνου Καλλίδη καθώς και τις τραγουδίστριες… Desi Slava και Αγγελική Δάρρα. Το πιάτο που έσπασε δεν περιγράφεται. Σκηνικά που πλέον στην χώρα μας δεν γίνονται (από όσο ξέρω τουλάχιστον). Παρόλαυτα, για λόγους ασφαλείας (!) δεν επιτρεπόταν το σερβίρισμα μπύρας σε γυάλινα ποτήρια!
Κάτι, όμως με τραβούσε προς το Ο2. Έτσι την επόμενη μέρα, αποφάσισα να κινηθώ πάλι προς τα εκεί. Ήξερα ότι η 7η Ιουλίου αυτή θα ήταν η πρώτη μέρα που θα έπαιζαν οι Iron Maiden στο O2, με τα εισιτήρια να εξαντλούνται στην προπώληση. Ευτυχώς, την ώρα που τα εισιτήρια της πρώτης μέρας εξαφανιζόντουσαν, το συγκρότημα προνόησε να κλείσει και δεύτερη μέρα στο Ο2, έχοντας «plan B» για την τεράστια ζήτηση που είχε δημιουργηθεί.
Πριν, όμως, επισκεφθώ το Ο2, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα από το Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο του Λονδίνου(Δες φωτό) με εκθέματα κυρίως από τον 20ο αιώνα. Από τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Ψυχρό Πόλεμο καθώς και τις ποικίλες συρράξεις από το 1900 μέχρι σήμερα, στις οποίες συμμετείχε το Ηνωμένο Βασίλειο, τόσο κοντά του (π.χ. Ιρλανδία) όσο και μακριά (όπως π.χ. στα Falklands, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν). Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός κάτι που είχα δει και το 2019 κατά την επίσκεψη μου στο Δουβλίνο. Η είσοδος ήταν δωρεάν, με κάποια κυτία που απλά ήταν εκεί για τους επισκέπτες να αφήσουν κάτι συμβολικό, τύπου φιλοδώρημα. Από ότι έμαθα, η βιομηχανία του τζόγου στηρίζει τις δομές πολιτισμού με κάποιο μερίδιο από τα κέρδη της. Αποτέλεσμα είναι όλοι να έχουν δωρεάν πρόσβαση στα μουσεία, τα οποία, εκτός από τα καταστήματα με τα σουβενίρ, έχουν και πολλές διαδραστικές λειτουργίες που είναι πολύ ελκυστικές, κυρίως για παιδιά που τα επισκέπτονται με το σχολείο τους και φεύγουν γεμάτα γνώσεις κι εμπειρίες. Το άλλο αξιοπερίεργο ήταν ότι πολλοί από τους επισκέπτες του μουσείου φορούσαν t-shirts των … Maiden! Είμαστε όλοι λάτρεις της Ιστορίας υποθέτω!
Επέστρεψα στο O2 και κατευθύνθηκα προς τον μεγάλο merchandise πάγκο δίπλα από την κύρια είσοδο του Ο2 (εκεί που το προ-προηγούμενο βράδυ στους Kiss μου είπαν βαριεστημένα ότι δεν είχαν το t-shirt που έψαχνα). Είχε μία ουρά-σαλιγκάρι, όπου έβλεπα, μεταξύ άλλων, κάτι εξωφρενικά t-shirts από το Donington του ’88 (τα γνήσια, όχι ρέπλικες), οπότε και οι Maiden είχαν παίξει headliners στο Monsters of Rock για πρώτη φορά, πάνω από τους νεαρούς τότε Guns N’ Roses (με την τύπου κόντρα Dickinson - Axl Rose) και τους μεγάλους Kiss. Αυτόν τον Ιούλιο τους είδα και τους τρεις. Μία ακόμη απόδειξη ότι ζούμε στο matrix!
H διαδρομή μέχρι το O2, στις συγκοινωνίες και τις μετεπιβιβάσεις ήταν γεμάτος με fans των Maiden, όλων των εθνικοτήτων, φύλων και ηλικιών. Μία πραγματική εικόνα παγκοσμιοποίησης. Το κοινό δεν ήταν αποκλειστικά Βρετανοί, μάλλον μοιρασμένο σε Βρετανούς και ένα διεθνές κοινό, με μικρή πλειοψηφία τους δεύτερους. Γερμανοί, Σκανδιναβοί και Ανατολικοευρωπαίοι από Ευρώπη, Αμερικάνοι από όλη την αμερικάνικη ήπειρο, άνθρωποι από την Μέση Ανατολή και την Ινδία, και Ασιάτες από την Άπω Ανατολή, όλοι στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα, με ένα και μοναδικό σκοπό. Να δουν, να ακούσουν και να χειροκροτήσουν το αγαπημένο τους συγκρότημα, τους Iron Maiden. Το αγαπημένο metal συγκρότημα όλων, βρισκόταν, ήδη από την 28η Μάϊου, στον δρόμο και την περιοδεία “The Future Past Tour 2023”.
Φτάσαμε εγκαίρως στον χώρο και μετά από μία βόλτα στο merchandise (τώρα δεν πήρα κάτι, εντάξει είπαμε!), μπήκαμε στο O2 όπου έψαξαν τις τσάντες μας, σε μηχάνημα με ακτίνες-Χ, σαν αυτά που έχει στο αεροδρόμιο (όχι έλεγχος με το μάτι όπως στο ΟΑΚΑ πέρυσι), και κατευθυνθήκαμε προς τον δεύτερο έλεγχο, ξανά με μηχανήματα που ελέγχουν αν κουβαλάς κάτι πάνω σου (πάλι, όπως στα αεροδρόμια). Έτσι διασφαλίστηκε, σε ένα μεγάλο ποσοστό, ότι αν γίνει κάποια στραβή, να επέμβει, άμεσα και στον ελάχιστο παρεμβατικό βαθμό, το προσωπικό ασφαλείας, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Η συναυλία ξεκίνησε με τους Raven Age, ένα αξιόλογο σχήμα το οποίο έχει κι ένα παραπάνω «προσόν» για να ανοίγει τις συναυλίες των Maiden. Την μπάντα έχει φτιάξει ο γιος του Steve Harris, George, με τον έτερο κιθαρίστα τους Dan Wright. Οι Raven Age, που δημιουργήθηκαν το 2009 και κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, το EP “The Raven Age” το 2014, έχουν παίξει support στους Tremonti (2014, 2018), τους Anthrax (2017) και τους Killswitch Engage (2018), αλλά, όπως και η πανέμορφη κόρη του Steve, Lauren Harris, έχει ανοίξει για τον πατέρα της με την προσωπική της μπάντα, έτσι και ο George είχε ακολουθήσει σε περιοδεία τόσο τους British Lion (αυτό το όχι και τόσο … επιτυχημένο project του Steve) όσο και τους Maiden το 2016 στην περιοδεία του “Book of souls”. Πλέον, στην τρίτη περιοδεία που ανοίγουν για τον Steve Harris, o Dan Wright έχει αντικατασταθεί από τον κιθαρίστα Tommy Gentry, ενώ οι υπόλοιποι που απαρτίζουν το συγκρότημα είναι οι Matt James (φωνητικά), Matt Cox (μπάσο) και Jai Patel (ντραμς). Το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής τρία άλμπουμ, με πιο πρόσφατο το πολύ φρέσκο “Blood Omen” (2023) και γενικά θεωρώ ότι αξίζει να τους ρίξετε μία …. αυτιά.
Εκεί κάποια λεπτά μετά τις 21:00, λοιπόν, ξεκινάει, με απότομη διακοπή της playlist που έπαιζε στο διάλειμμα, το πλέον γνώριμο σε όλους μας intro των Maiden, το “Doctor, doctor” των θρύλων UFO, στην ζωντανή του εκτέλεση από το “Strangers in the night”. Το intro τελειώνει και η αρένα σκοτεινιάζει, μέσα σε έντονες επιδοκιμασίες και χειροκροτήματα από τον κόσμο. Και τότε ξεκινάει. Οι πρώτες νότες του “Blade Runner (End Titles)” ξεκινούν να δονούν το Ο2, με τα «ψηφιακά» φωτορυθμικά της σκηνής να παίζουν ανάλογα, όπως τότε στην περιοδεία “Somewhere on Tour” του 1986, για να μπει η εισαγωγή του “Caught somewhere in time”. Μαγεία, δέος, συγκίνηση, όλα μαζί τα συναισθήματα και οι διαθέσεις σε πλήρη εγρήγορση, με όλο το κοινό να είναι καθολικά συντονισμένο με το μεγαλείο των Iron Maiden, της κλασικής πλέον σύνθεσης που είναι και η μακροβιότερη στην ιστορία του συγκροτήματος με τους Bruce Dickinson (φωνητικά), Steve Harris (μπάσο), Dave Murray, Adrian Smith και Janick Gers (κιθάρες) και Νicko McBrain (ντραμς).
Τι να πρωτοθυμηθώ, σε ποια εικόνα να σταθώ; Το πλήθος άρχισε να τραγουδάει, άλλοι κουνούσαν με βουβή συγκίνηση τα χέρια τους στον αέρα, άλλοι χάζευαν την μπάντα μαγεμένοι ψελλίζοντας τους στίχους. Ταξίδι πίσω στον χρόνο και στο μαγικό 1986. Σαν να μην έφτανε ο τυφώνας “Caught somewhere in time”, το συγκρότημα συνέχισε με το δεύτερο τη σειρά έπος και δημιούργημα του Adrian Smith, το δεύτερο single του δίσκου, “Stranger in a strange land”. Εντάξει, σε εκείνο το σημείο όλη η αρένα του O2 χοροπηδούσε, πολλοί και από τα κάτω διαζώματα (επάνω σε εμάς ήταν κομματάκι απότομα η αλήθεια είναι, εγώ που έχω και μία ακρο-υψοφοβία μάσησα λίγο) και είχα χαζέψει από το δέος, σκεπτόμενος πόσα τέτοια τραγούδια έχουν πλέον οι Maiden μετά από 43 χρόνια δισκογραφίας, που θα σε κάνουν να νιώθεις πάλι έφηβος και γεμάτος όρεξη και ενέργεια. Με κάποιο τρόπο αυτό το τραγούδι μιλάει πολύ μέσα μου, οπότε δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Πάντως, αν θυμάμαι καλά, εδώ κάπου άρχισε και τον χαιρετισμό ο Bruce, καλωσορίζοντας για δεύτερη βραδιά στον χώρο και ζητώντας την κατανόηση του κόσμου για την μικρή καθυστέρηση, η οποία δεν οφειλόταν σε άλλον από τον … Dave Murray, ο οποίος είχε κολλήσει στην κίνηση μέσα σε ένα τούνελ, αφού πριν είχε πρόβλημα με το αυτοκίνητο που θα τον έφερνε στο Ο2 και δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα!
Μετά τις ανατριχίλες των δύο υπέρ-κόμματων από το “ Somewhere In Time", έφτασε η ώρα για λίγο “Senjutsu”, για να μην φύγουμε τελείως μέσα στην σκουληκότρυπα των 80s. Το συγκρότημα έπαιξε διαδοχικά τα “The Writing on the Wall”, “Days of Future Past” και “The Time Machine”. Το πρώτο εξ’ αυτών, που ήταν και το πρώτο τραγούδι που αποκαλύφθηκε από το “Senjutsu”, είχε παιχτεί και στο κομμάτι του “Legacy of the Beast” πέρυσι.
Συνέχεια με την διάσημη εισαγωγή του “The Prisoner”, μία συνεργασία του Adrian Smith με τον Steve Harris, που ξεσήκωσε τους πάντες στο πόδι, άλλωστε είναι πολυαγαπημένο τραγούδι και αυτό από το άλμπουμ που κάποιοι θεωρούν το καλύτερο του συγκροτήματος, το θρυλικό “Number of the Beast”. Στα κιθαριστικά break και solo έπαιξε τρελό κοπάνημα, δειλά-δειλά άρχισε να δημιουργείται κι ένα μικρό mosh pit κάτω στην αρένα, από ξένους (μάλλον Γερμανούς και Σκανδιναβούς) fans. Έπειτα, η σκηνή βάφτηκε καταπράσινη και η μπάντα ξεκίνησε με το “Death of the Celts”, άλλο ένα δυνατό κομμάτι από το “Senjutsu” που δεν ακούσαμε πέρυσι. Πριν ξεκινήσει το τραγούδι ο Dickinson έκανε μία περίεργη εισαγωγή, το πήγε λίγο «μέσω Λαμίας», μιλώντας για έθνη που ήταν ιστορικά και χάθηκαν, αφομοιωμένα από άλλα, στην πορεία της Ιστορίας. Κοιτάω με νόημα τον κουμπάρο μου και αυτός μου απαντάει «κάνε πλάκα» στο οποίο απάντησα «έχε γούστο». Μετά τα περσινά μπινελίκια, δεν ήθελα να ακούσω κάτι που θα με ξενέρωνε περίπου ένα χρόνο μετά και πάνω από 3.000 χλμ. μακριά από την Αθήνα. Ευτυχώς δεν ήταν τo εθνικό μας Maiden άσμα. Με (ομολογώ) ανακούφιση, παρακολούθησα επί 10 λεπτά τον Bruce να μας αφηγείται τον βίο, την πολιτεία και την τελική εξαφάνιση των Κελτών από τα κιτάπια της Ιστορίας.
Κάτι πιο ανάλαφρο για την συνέχεια, το single από το δεύτερο Νο. 1 άλμπουμ τους “Seventh son of a seventh son”, το γνωστό και επιτυχημένο (όταν κυκλοφόρησε πήγε στο νο. 3) “Can I play with madness”, με τον κόσμο να ανεβαίνει λίγο ξανά μετά τα 10 λεπτά μαθήματος γιατους Κέλτες. Ήταν η κατάλληλη στροφή για να ξαναγυρίσουμε στο “Somewhere In Time” με το επίσης ξεσηκωτικό “Heaven can wait”, ένα τραγούδι το οποίο σημαίνει πολλά για μένα, όχι λόγω μουσικής ή στίχων αλλά επειδή ήμουν από τους τυχερούς που σε αυτό το τραγούδι, στην εμφάνιση των Maiden στην Μαλακάσα την 2η Αυγούστου 2008 (στο πλαίσιο της “Somewhere Back in Time World Tour”), ανέβηκα πάνω στην σκηνή με κάμποσους άλλους τυχερούς, χαζεύοντας όλο το πλήθος που παραληρούσε από κάτω και τους έξι αγαπημένους Iron Maiden να με περιτριγυρίζουν.
Τα φώτα χαμήλωσαν, επικράτησε ησυχία, άρχισε να ακούγεται άνεμος να φυσάει και τότε ανατρίχιασα. Είχε έρθει η στιγμή για το εθνικό μας απωθημένο σε συναυλία Iron Maiden. Για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας και μάλιστα σε αυτή την περιοδεία έπαιξε το τραγούδι που διακαώς ζητούσαμε όλοι οι Έλληνες fans να ακούσουμε όλα αυτά τα χρόνια και πάντα τρώγαμε πόρτα, μέχρι και τρολάρισμα! Ακόμα και ο Bruce, όταν είχε έρθει στο Παλλάς της οδού Βουκουρεστίου, τον Νοέμβρη του 2019, για την παρουσίαση του βιβλίου του “What does this button do?”, είχε δώσει μία … διπλωματική απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν το παίζουν στην Ελλάδα για τους Έλληνες fans, λέγοντας πως δεν ενδιαφέρονται να το εντάξουν στο set και δεν θεωρεί τόσο ιδιαίτερη την περίσταση. Έλα όμως που η περίσταση ήρθε, 4 χρόνια μετά, στην άλλη άκρη της Ευρώπης. “My son, ask for thyself another kingdom, for that which I leave is too small for thee”, λέει ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος ο Β’ στον γιο του, τον νεαρό πρίγκηπα Αλέξανδρο, αυτόν που αργότερα η Ιστορία θα τον βάφτιζε Μέγα, όταν αυτός δάμασε τον ατίθασο Βουκεφάλα.
Σε εκείνο το σημείο της συναυλίας οι Maiden απλά δεν καταλάβαιναν τίποτα, καθόλου έλεος, “Fear of the dark” και έφτασε η ώρα που τραγουδούσαν μέχρι και οι περαστικοί έξω από το O2. Το ομώνυμο τραγούδι από το τρίτο νο. 1 άλμπουμ τους στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι ίσως ο πιο δημοφιλής συναυλιακός ύμνος τους (εντάξει, μαζί με το “Number of the Beast”), τα ξέρετε, το έχετε κάνει κι εσείς στα εδώ live και αυτό στο Λονδίνο δεν επρόκειτο να διαφέρει. Είμαστε στο ζενίθ του set list, το οποίο κλείνει εν μέσω πανηγυρισμών, κυριολεκτικά, με το τραγούδι που κλείνει τις περισσότερες συναυλίες του συγκροτήματος, το «βαφτιστικό» τους, “Iron Maiden”.
Φυσικά, δεν θα έκλεινε έτσι η συναυλία, πλέον το ξέρουμε ότι ακολουθεί encore! Ξεκίνησε με το εξαιρετικό “Hell on Earth” από το “Senjutsu”, μία από τις δυνατότερες στιγμές του άλμπουμ για να γυρίσουν άμεσα στο κλασικό ρεπερτόριο τους και το “The Trooper”, όπου φυσικά έγινε το «σώσε». Σίγουρα, όλοι αυτοί οι fans που συνάντησα στο Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο το διασκέδασαν λίγο παραπάνω εδώ! Και πάνω που αναρωτιόμασταν πως και δεν έχει παίξει το μεγάλο hit από το “Somewhere In Time”, να σου και το “Wasted Years” έτσι για να μας πάρει αγκαλιά και να μας παρηγορήσει που αυτό το μεγάλο συναυλιακό event έφτασε στο τέλος του. Ένα από τα πιο οικουμενικά τραγούδια τους συγκροτήματος, το οποίο δεν αφήνει ασυγκίνητους ακόμα και αυτούς που δεν ακούν, κατά κανόνα, heavy metal, ίσως λόγω του πανανθρώπινου μηνύματος και νοήματος του. Η συναυλία τελείωσε και αφού αφήσαμε να περάσουν μερικά λεπτά για να συνέλθουμε, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να φάμε κάτι για να χορτάσουμε και το σώμα εκτός από την ψυχή μας. Και μαντέψτε: τo burger και οι πατάτες στο Five Guys είναι ακόμα πιο νόστιμα μετά από συναυλία Iron Maiden. Εκεί είδα και τον μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο με t-shirt Blaze Bayley (!), από το προσωπικό του σχήμα όχι από τις δουλειές του με τους Maiden, ήταν κάτι από αυτά που τα βλέπεις μια στο τόσο εκεί έξω και μάλιστα τράβηξα φωτογραφία για να θυμάμαι ότι κυκλοφορούν και αυτοί οι τύποι ανάμεσα μας!
Η αποχώρηση μας από τον χώρο στάθηκε λίγο προβληματική, μιας και 20.000 κόσμος αναχωρούσε από τον σταθμό North Greenwich, μέσω ενός μετρό που θα έκλεινε σύντομα και τα δρομολόγια είχαν αραιώσει δραματικά, γεγονός που σήμαινε ότι ανά συρμό θα επιβιβαζόντουσαν χιλιάδες. Χωριστήκαμε με την παρέα, αφού κανονίσαμε συνάντηση την επόμενη μέρα κι εγώ μετά από κάποια ταλαιπωρία (τέτοια ώρα, τέτοια λόγια) έφτασα στο σπίτι σε προχωρημένη ώρα, όπου κατέρρευσα πανευτυχής για ύπνο!
 |
| Στην κάτω δεξιά φωτό ο Κώστας Τσιρανίδης (με το καπέλο). |
Τρεις μέρες μετά, την Τρίτη, αποφάσισα να πάω ανατολικά και συγκεκριμένα, έβαλα πλώρη για το διάσημο Cart & Horses, στην θρυλική pub όπου σύμφωνα με τον μύθο, γεννήθηκαν οι Iron Maiden το 1975. Μετά από μόλις δύο στάσεις στην σύγχρονη Elizabeth Line, κατέβηκα στον σταθμό Maryland, όπου δίπλα του βρίσκεται, σε απόσταση μόλις 100 μέτρων, αυτή η ιστορική pub. Δίχως να χάσω χρόνο, μπήκα μέσα και παρήγγειλα στο μπαρ, αφού έριξα μία ματιά στον κατάλογο. Ό,τι μπύρα κυκλοφορεί υπό το όνομα των Maiden υπάρχει εκεί, μαζί με πολλές άλλες, κάποιες από λονδρέζικες μικροζυθοποιίες (κάτι που παίζει πάρα πολύ στις pub του Λονδίνου, γενικότερα) και άλλες πιο mainstream. Η διακόσμηση του μαγαζιού αποτελούνταν κυρίως από κειμήλια των Iron Maiden. Είναι ένα άτυπο μουσείο για το συγκρότημα, έχοντας κορνιζωμένες πολλές φωτογραφίες, σκίτσα από τον δημιουργό του Eddie, Derek Riggs, υπογεγραμμένα αντικείμενα, έγγραφα και αποκόμματα, όπου έχουν συνεισφέρει νυν και πρώην μέλη του συγκροτήματος, γενικά ένας μικρός παράδεισος για όλους τους Maiden fans. Εκείνη την ώρα ήμασταν μόνο τρία άτομα, ένας πελάτης που κούμπωνε μπυρόνια από νωρίς (εγώ είχα πάει εκεί από τις 13:00 και αυτός ήταν ήδη εκεί), ο μπάρμαν (που σου έκανε πιο πολύ για καθηγητής που είχες στο φροντιστήριο στο λύκειο, παρά για μπάρμαν) κι εγώ. Ακούγοντας την προφορά του barman μου έκανε για αυστραλιανή και τον ρώτησα αν είναι από την Αυστραλία για να πάρω την απάντηση ότι είναι από … την Αλβανία! Ο Κάστρο (Kastro Pergjoni) έχει αγοράσει την pub από το 2016 και από τότε την τρέχει, συνεργαζόμενος κατά διαστήματα με τον επίσημο οργανισμό Iron Maiden, με παλιότερα μέλη του συγκροτήματος αλλά και fans. Ήταν αυτός που οργάνωσε τον έρανο για τον ταλαίπωρο πρώην τραγουδιστή των Iron Maiden Paul Di'Anno (τον θυμήθηκα αμυδρά από κάτι φωτογραφίες στο site του σχετικού fundraising), και το χειρουργείο του πριν λίγα χρόνια, ο οποίος έρανος, μάλιστα, συγκέντρωσε ένα σημαντικό ποσό, κάπου £11,000 , το οποίο συμπλήρωσε, σύμφωνα με τον Κάστρο, «ο Rod με τον Steve», όπως μου είπε χαρακτηριστικά. Επίσης είχε αναλάβει σε συνεργασία με το κροατικό fan club, την τύπωση t-shirts με σχέδιο του Derek Riggs, τα οποία, παρά την τσιμπημένη τιμή τους (€40 με έξοδα αποστολής από Κροατία), εξαφανίστηκαν.
O Κάστρο είχε έρθει στην Ελλάδα στην ηλικία των 14 ετών και αρχικά δούλευε και έμενε στην Κόρινθο κάπου στα nineties. Μετά πήγε Κέρκυρα και από εκεί έφυγε για την Αγγλία όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Αν και φαντάζομαι μιλάει και καταλαβαίνει ελληνικά (μου είπε ότι γνωρίζει και κάποια άτομα από το ελληνικό fan club των Maiden), η κουβέντα μας έγινε εξ’ ολοκλήρου στα αγγλικά. Εκεί τα είπαμε για τον Di Anno, για το σκηνικό με τους πυρσούς στην Αθήνα, για το πως τρέχει το μαγαζί και για τα events που διοργανώνουν συνέχεια εκεί και διάφορα άλλα, περί ανέμων και υδάτων. Το Cart & Horses διαθέτει δικό του merchandise, από το οποίο πήρα ένα αναμνηστικό t-shirt στις £28, ενώ είχε και καπέλα, κούπες, κάποια ήδη μπαρ και κάμποσα άλλα είδη. Αφού βγάλαμε και την καθιερωμένη φωτογραφία, τον αποχαιρέτησα και την έκανα για Camden, όπου θα βρείτε κυριολεκτικά τα πάντα σε εναλλακτικά, vintage και second-hand ρούχα και παπούτσια, ακόμα και μάρκες και σειρές που έχουν καταργηθεί, σουβενίρ, διάφορα μικροαντικείμενα και αρκετές καντίνες για να φάτε και να πιείτε.
Μπήκα σπίτι και πραγματικά ένιωθα άλλος άνθρωπος, δύσκολο εκ μέρους μου να συμμαζέψω πράγματα, αναμνήσεις, εικόνες στο μυαλό μου. Μου πήρε αρκετές μέρες μέχρι να επιστρέψω στην πεζή καθημερινότητα. Αυτές είναι εμπειρίες, να είμαστε καλά και να έχουμε λεφτά και χρόνο να ταξιδεύουμε, άντε και στα επόμενα τώρα!
Την άλλη Κυριακή: Η άνοδος και η πτώση των Men at Work
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
27/8/23
Φιλε μου σε ευχαριστουμε που διεθεσες τον χρονο και μοιραστηκες ολες αυτες τις αναμνησεις και εμπειριες μαζι μας. Πραγματικα μετα απο τετοιες συναυλιες (και το λεω με προσωπικη εμπειρια) ξαπλωνεις κατω στο δαπεδο της αποβαθρας του μετρο που περιμενεις για να σε παει πισω στον προορισμο σου φωναζοντας προς τον ουρανο :"Τωρα μπορεις να με παρεις. Τα εχω ζησει ολα" (σταθμος μετρο Wembley καλοκαιρι 2000, δεν λεω το συγκροτημα, την επομενη μερα το Wembley θα γκρεμιζοταν για να γινει στη θεση του το νεο Wembley). Για αυτο σε καταλαβαινω απολυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ Το κωλοΛονδινο ειναι απιστευτα ακριβο
Σε ευχαριστώ πολύ φίλε.... είναι από αυτές τις καταστάσεις που όλοι κάπου ταυτιζόμαστε, έχεις απόλυτο δίκο!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για το feedback σου, να σαι καλα!
ΚΤ
Πολύ ωραίο το άρθρο. Ήμουν κι εγώ την ίδια ημέρα στους IRON MAIDEN.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το merchandise έχεις δίκιο αλλά νομίζω ότι έτσι είναι και ήταν πάντα. Ένας φίλος που αγόρασε την μπλούζα Alexander the Great όταν βγήκε από το επίσημο site , μαζί με τα μεταφορικά του πήγε 45€. Άρα οι 40 λίρες ήταν καλές.
Η συναυλία φοβερή, απίστευτος ο Bruce!!! Θεωρώ όμως ότι και οι συνθήκες μέσα στην αρένα ήταν οι καλύτερες.
Το κοινό δεν συγκρίνεται με εμάς τους Έλληνες. Μπορεί να είμαστε μερικές φορές και όχι όλοι ακραίοι αλλά το πάθος μας δεν νομίζω ότι το φτάνουν οι Άγγλοι. Και αν παρατήρησες μάλλον όσοι είμαστε Έλληνες σε όλη τη συναυλία κραταγαμε το ρυθμό με αποκορύφωση το Alexander the Great. Αν δεν τους ξεσήκωνε ο Bruce δεν γινόταν τίποτα. Είχα μπροστά μου μία Αγγλίδα που χόρευε το Can I play with madness , τσιφτετέλι. Τα είδα όλα.
Τέλος ήταν απελπισία όντως να φύγεις με το μετρό. Για δύο μέτρα απόσταση να μπεις, πέρασαν 5 συρμοί, όλοι έρχονταν γεμάτοι, και όταν καταφέραμε να μπούμε , δεν θυμάμαι μετά από πόση ώρα, πολλοί μέσα λιποθυμούσαν. Απαράδεκτο.
Ναι σε όλα... ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας συνόψισες εξαιρετικά την βραδιά! Εγώ θα πω "και στα επόμενα"!
ΔιαγραφήΓεια σου Κωστα, τι κανεις; συμφοιτητης απο Bangor εδω..
ΑπάντησηΔιαγραφή