Η σχέση που μπορεί να έχει ο καθένας μας με κάποια αλμπουμς και κατ'επέκταση με κάποια συγκρότηματα είναι πολλές φορές προσωπικά ιδιαίτερη. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που κρατώντας στα χέρια σου έναν δίσκο ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο, με την μουσική του να επιτελεί την άμεση σύνδεση με πρόσωπα και καταστάσεις που έμελλε να τα μεταφέρεις στην μνήμη σου πολλά χρόνια αργότερα. Μία μικρή δική μου ιστορία συνοδεύει το κορυφαίο άλμπουμ Infinity των Stratovarius που κυκλοφόρησε το 2000.
Σε μια εποχή που η Γη και εμείς μαζί ήμασταν είκοσι τρία χρόνια νεότεροι, θα ήταν ένα Κυριακάτικο μεσημέρι στην καρδιά του καλοκαιριού που θα άραζα στο σπίτι μου κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια προσπαθώντας να ξεπεράσω το ανυπόφορο συναίσθημα της πλήξης. Η τηλεόραση τότε θα είχε στις επιλογές της ένα κανάλι με την ονομασία Seven X στο οποίο είχα τσεκάρει ανά διαστήματα μία εκπομπή με τίτλο "Metal Explosion" που έπαιζε αυτά που γούσταρα να ακούω. Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν κατά τύχη έπεσα πάνω της αλλά η μετωπική ήρθε όταν άκουσα και είδα το βίντεο κλιπ του "Hunting High and Low". Απερίγραπτο συναίσθημα! Από που να το πιάσω; Από την μουσική που ήταν σαν βελάκι που καρφώνεται στο κέντρο του στόχου; Από την αισιοδοξία, την δυναμικότητα και τον φωτεινό χαρακτήρα του τραγουδιού; Από το βίντεο κλιπ που εξελισσόταν σαν μία ταινία με φόντο την σύγχρονη Ιαπωνία εναλλάξ με στιγμιότυπα από το συγκρότημα που έπαιζε σε ένα χώρο πλημμύρισμενο από νερό; Η βαριεστημάρα με την μία πήρε δρόμο και η μεταλλική καρδιά άρχισε να φλέγεται ασορτί με την κάψα του μεσημέριου. Η νέα εβδομάδα που θα ξεκίναγε θα με έβρισκε στα stands των cds των καταστημάτων Metropolis ψάχνοντας με μανία στην δισκογραφία των Stratovarius το "Hunting High and Low". Έτσι η απόκτηση του νέου τους τότε άλμπουμ με την ονομασία Infinity έγινε γεγονός και η σχέση μου με την μουσική που περιέχει ιδιαίτερη και μοναδική αφού στην κυριολεξία το έλιωσα από τις συνεχείς ακροάσεις!
Στο στρατόπεδο των Stratovarius το 2000 τα πράγματα παρουσίαζαν μία ανοδική σταθερότητα. Σταθερότητα γιατί η σύνθεση του συγκροτήματος, με μέλη τους Kotipelto, Tolkki, Johansson, Kainulainen, Michael, είχε μείνει αμετάβλητη από το 1996 και η καλλιτεχνική χημεία που υπήρχε είχε δώσει τα διαπιστευτήριά της μέσα από τρομερούς δίσκους όπως Episode(1996), Visions(1997) και Destiny (1998). Ο ανοδικός τώρα χαρακτήρας της πορείας τους είχε εικονική αποτύπωση στα Φιλανδικά charts με πρωτιές βλέπε Destiny αλλά και με αξιόλογα πλασαρίσματα όπως η θέση νούμερο 4 του Visions. Οι Stratovarius βρίσκονταν σε ένα "peak" διαρκείας επαναπροσδιορίζοντας τον Power Metal ήχο των Helloween, εμπλουτίζοντάς τον με πολλά νεοκλασσικά στοιχεία που φώναζαν από χιλιόμετρα δύο ονόματα: Ritchie και Yngwie! Δικαίως λοιπόν αγαπήθηκαν και θεωρήθηκαν εκτός από πρωτοκλασάτους εκπροσώπους του Euro Power Metal, στηρίγμα του σκληρού ήχου σε μία εποχή που η φλόγα είχε χαθεί από πολλούς ήρωές μας.
Το Infinity ακολούθησε και αυτό με την σειρά του τον άτυπο κανόνα του συγκροτήματος. Έγινε αμέσως Nο1 στην Φιλανδία και μουσικά διατήρησε την αρμονική συμβίωση Metal με μακροσκελή συμφωνικά περάσματα, εγκαινιάζοντας το millenium με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το "Hunting High And Low" έγινε ύμνος του Power Metal ιδιώματος της Ευρώπης. Πιασάρικο, ουσιαστικό, με σόλο από τον σπουδαίο Timo Tolkki που συμπληρώνει την μελωδία αποτελεί ένα από τα καλύτερα διαχρονικά τραγούδια της ταυτότητας των Stratovarius. Το φουριόζικο "Millenium" σκάει σαν δυναμίτης στα ηχεία στην συνέχεια. Τα υπερηχητικά τύμπανα του τεράστιου Jorg Michael με την δίκαση να βαράει κόφτη είναι ένα από τα στοιχεία που εντυπωσιάζουν σε αυτή την κομματάρα.
Οι Stratovarius είχαν πάντα ψαγμένους στίχους στα τραγούδια τους. Στο "Mother Gaia" η αναφορά γίνεται στον πλανήτη που μας φιλοξενεί και που πληγώνουμε καθημερινά και σε βάθος χρόνου με τις ενέργειές μας. Ως προς τον χαρακτήρα του τραγουδιού, έχουμε να κάνουμε με μία σοβαρή μπαλάντα διάρκειας οκτώ περίπου λεπτών που περιέχει "prog" και "symphonic " συστατικά. Οι ανατριχίλες θα έρχονται κάθε φορά που ο Timo Kotipelto θα τραγουδάει.... "I have seen the Liiiight..." αγγίζοντας το διάστημα με την έκταση της φωνής του. Το παρατεταμένο σόλο του Timo Tolkki που καταλήγει μέχρι το τέλος θα συνδέει πάντα μυαλό και ψυχή με τους Κλασσικούς συνθέτες που αν μη τι άλλο θα ένιωθαν μια περηφάνεια ακούγοντας την κληρονομιά τους!
Δυνατό Power Metal εμψυχωτικού χαρακτήρα είναι το "Phoenix" που ακολουθεί. Και εδώ η συνθετική πένα του Timo Tolkki μεγαλουργεί με ένα σπουδαίο ύμνο ζωής. Ο Jens Johansson εκτός από βιρτουόζος των πλήκτρων είναι εξαιρετικός και στην δημιουργία τραγουδιών. Στο "Glory Of The World" η επιδεξιότητα στα σόλος από πλήκτρα και κιθάρα δεν έχει όριο ενώ η σύνθεση που πιστώνεται στον Johansson είναι δεκάρι δαγκωτό.
Χιτάκι είναι και το "A Million Light Years Away" με τα πλήκτρα να καθοδηγούν το τραγούδι το οποίο περνάει από φάση ηρεμίας σε φάση ξεσπάσματος ενώ η κιθάρα του Tolkki στο σημείο του σόλο δεν γίνεται να μην αγγίξει κάτι από την ψυχή σου.
Το τραγούδι "Freedom" λόγω ατμόσφαιρας κυρίως θα φέρνει πάντα στο μυαλό μου τις ανοιχτές θάλασσες που δεν γνωρίζουν από περιοριστικά όρια. Το περιεχόμενό του έχει να κάνει με την αξία της ζωής και λειτουργεί άνετα ως κίνητρο για να απαλλαχθούμε από την καθημερινή μας μιζέρια. Φυσικά για Power Metal πώρωση δεν μιλάμε....
Το πιο επικό κομμάτι του δίσκου είναι αυτό με την μεγαλύτερη διάρκεια. Το τραγούδι "Infinity" με τα 9:22 λεπτά του συνοψίζει την καλλιτεχνική ουσία των Stratovarius μέσα από μία πορεία ωρίμανσης στα χρόνια που παρήλθαν. Μελωδικό, προοδευτικό, δυναμικό, ουσιώδες, με παρεμβάσεις από όργανα κλασσικής μουσικής σε καθηλώνει αυξάνοντάς σου την αγωνία για την εξέλιξή του μέχρι την στιγμή του τέλους. Εννέα λεπτά όχι άσκοπου χρόνου και ακατάπαυστης φλυαρίας αλλά εννέα λεπτά έντασης που περνάνε μέχρι να συνειδητοποιήσεις τί άκουσες.
Το φινάλε είναι σύντομο και χαλαρό. Ακουστικού χαρακτήρα το "Celestial Dream" αφήνει πίσω του την αίσθηση της αισιοδοξίας, καλώντας σε για ακόμα μία ακρόαση του δίσκου από την αρχή.
Ο σπουδαίος Derek Riggs με φήμη που τον συνδέει με τους Iron Maiden έχει την επιμέλεια του εξώφυλλου του δίσκου ενώ τέσσερα bonus τραγούδια ήταν διαθέσιμα σε διαφορετικές εκδόσεις του άλμπουμ: "Why Are We Here?", "It's a Mystery", "What Can I Say" και "Keep the Flame", τα οποία όλα μαζί θα περιέχονταν αργότερα στην συλλογή Intermission που θα κυκλοφορούσε ένα χρόνο αργότερα. Το Infinite είναι ένας σπουδαίος δίσκος και το αποτέλεσμα της χημείας των μελών μεταξύ τους. Ίσως η τελευταία κορυφαία στιγμή των Φιλανδών στην μέχρι τώρα καριέρα τους αφού τα γεγονότα έτρεχαν και σύντομα θα ερχόταν η ρήξη μαζί με την πτώση, βγαλμένα και τα δύο από τους χειρότερους εφιάλτες.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
5/7/23
Δημοσίευση σχολίου