Δύο ετών προσπάθειες χρειάστηκαν οι Νεουροκέζοι Aviator για να πετύχουν συμβόλαιο με την RCA και το 1986 να κυκλοφορήσουν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους που κέρδισε τους ακροατές των FM σταθμών με τα ‘Frontline”, “Cant stop” και “Back on the streets”. Αν και το εξώφυλλο δεν σε κερδίζει, το σύνολο των τραγουδιών σε αποζημιώνει με το παραπάνω αφήνοντας, ελπίδες για το μέλλον αλλά το συγκρότημα μετά από μια σειρά συναυλιών διαλύθηκε. Η κυκλοφορία του cd έγινε το 1997 με 2 bonus τραγούδια για να ακολουθήσει άλλη μια το 2019. Ε.Κ.
Οι LeRοux σχηματίστηκαν στο Baton Rouge κι ο ήχος τους είναι πολύ κοντά σε αυτόν των Tot, σε σημείο που ορισμένες φορές τους μπερδεύεις. Το So Fired Up(1983) αν και δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία, είναι ένα πολύ καλό δείγμα της μουσικής τους, με τον Fergie Frederiksen στα φωνητικά να…ζωγραφίζει! Α.Ρ.
Οι Βρετανοί Blue Blud σκάνε μύτη στη rock σκηνή του 1989 με ένα καλοδουλεμένο πρώτο δίσκο που τιτλοφορείτο The Big Noise κι έχει όλα τα χαρακτηριστικά της επιτυχίας, γερές συνθέσεις, πιασάρικα ρεφρέν, καθαρή παραγωγή, τέλεια ισορροπία μεταξύ αμερικάνικου κι ευρωπαικού rock και 2 κομματάρες, «Don’t turn out the light” και “Running Back”. Κι όλα αυτά, υποστηριζόμενα από την έμπειρη metal εταιρεία Music for Nations! Τελικά ο θόρυβος γύρω από τους Blue Blud δεν ήταν τόσο μεγάλος και η επιτυχία μικρότερη του αναμενομένου, παρά τις ζωηρές κριτκές. Στη συνέχεια το συγκρότημα ακολούθησε πιο αμερικάνικο ήχο, μετονομάζεται σε Blue Blood, κυκλοφορεί και δεύτερο δίσκο με τίτλο Universal Language(1991)και σταματά. Αποτέλεσμα: ένα χαμένο A.O.R.διαμάντι για τους φίλους του είδους, κι όχι μόνο. Αναζητήστε το. Ε.Κ.
Ο Καναδάς είχε πάντα μία φυσική ροπή στην μελωδία και στα καλά σχήματα μελωδικού ροκ. Οι Boulevard με καταγωγή από εκεί δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτόν τον άτυπο κανόνα. Το "Into The Street" του 1990 είναι ένα μελωδικό τέρας με καταπληκτικά τραγούδια που ο χρόνος δεν ξεθώριασε. Αν ψάχνετε ποιότητα και ακριβή ερμηνεία στην λέξη υποτιμημένος τσεκάρετε τις δύο πρώτες τους δουλειές στην μακρινή χώρα του ογδόντα.Σ.Γ.
Με καταγωγή από το Λος Άντζελες, τα αδέλφια Richard και Mick Fortune, σχηματίζουν τους Fortune Band. Το 1978 κυκλοφορούν στην WEA τον πρώτο δίσκο με τίτλο το όνομά τους και ήχο κοντά στο soul rock! Έκτοτε ουδέν! Το 1982 κάνουν μια μικρή επιτυχία με το τραγούδι “Airwaves” που ακούστηκε στην ταινία The Last Virgin και το 1985 κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους, αυτή τη φορά έχοντας αλλάξει ύφος. Το Fortune (σ.σ. πάλι ο ίδιος τίτλος) έχει ένα Melodic Hard Rock ύφος κι επί τέλους κάνουν μια σχετική επιτυχία στο ραδιόφωνο αλλά και στις συναυλίες τους. Τα τραγούδια “Thrill of it all”, "Dead Born, “Station” και “Stacey” ακούγονται στους rock σταθμούς των Πολιτειών, δείχνοντας ότι το νερό μπήκε στο αυλάκι και το συγκρότημα βρήκε το σωστό μουσικό ύφος του. Παρ΄όλα αυτά, ξεχάστηκαν για να φθάσουμε στο 2004 και η η επανακυκλοφορία του σε cd, αναθέρμανε το ενδαιφέρον του κόσμου. Κρίμα, γιατί εάν εξαιρετικό A.O.R. άλμπουμ χάθηκε για 20 χρόνια(!). Το άλμπουμ επανεκδόθηκε το 2011, για να επανέλθει το συγκρότημα με καινούργιο δίσκο το 2019. Ε.Κ. Εν έτη 1989, οι Σουηδοί Glory ηχογραφούν το πρώτο δισκογραφικό βήμα τους με τίτλο Danger in this Game, περπατώντας άνετα μεταξύ στο δρόμο του μελωδικού Hard Rock, που ήδη είχαν ανοίξει οι Europe. ‘Όμορφες μελωδίες, καθαρά φωνητικά, δυναμικά riffs, σε ένα hard rock περιτύλιγμα, που διέθετε και πλήκτρα. Ο δίσκος ήταν πολύ καλός αλλά δεν εισέπραξε την υποδοχή που του άξιζε. Κομμάτια σαν τα “Danger in the Game”, “Like an Eagle” και “Survivor” κερδίζουν και τον πιο δύσπιστο ακροατή , αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. Το συγκρότημα δεν ξεχώρισε ούτε με τον δεύτερο δίσκο του , που ήταν κι αυτός καλός. Τι να έφταιξε; Η άδικη σύγκριση με τους Europe, η εποχή Cobain, ίσως και τα 2 μαζί. Πάντως οι Glory άφησαν πίσω τους αυτό το καλό ντεμπούτο άλμπουμ για τους αρχαιολόγους του A.O.R. E.K
Η αποχώρηση του τραγουδιστή των Tokyo Blade, Alan Marsh είναι η αρχή της δημιουργίας των Shogun. O Marsh συνεργάζεται με τον Danny Gwilynn, κιθαρίστα των Chinatown και τους Andy Wrighton μπάσο (επίσης από τους Tokyo Blade), Steve Pierce ντραμς (από τους Genghis Khan-Tokyo Blade) και Toby Martin κιθάρα, με σκοπό τη δημιουργία ενός μελωδικού hard rock σχήματος. Το 1986 κυκλοφορούν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους και τον επόμενο χρόνο, στην Jet Records κυκλοφορούν το 31 Days που θεωρείται το πρώτο επίσημο άλμπουμ τους. Ένα πολύ καλό A.O.R σύνολο τραγουδιών, με χαρούμενες, γλυκόπικρες μελωδίες, μπόλικα πλήκτρα και διπλά, τριπλά φωνητικά κι όλα αυτά τυλιγμένα σε ένα hard rock μανδύα. Παρ’ όλα αυτά, η συνήθης a.o.r. ιστορία επαναλαμβάνεται, με το συγκρότημα να διαλύεται χωρίς συνέχεια με τον Marsh και τα άλλα μέλη να επιστρέφουν στους Tokyo Blade. E.K.
Όταν κυκλοφόρησε το Van Zant (1985, No 170 USA), o Johnny Vam Zant δεν ήταν μέλος των Lynyrd Skynyrd και προσπαθούσε να κάνει καριέρα, έχοντας κυκλοφορήσει ήδη 3 άλμπουμ (αυτό ήταν το τέταρτο). Ο ήχος δεν έχει καμία σχέση με το southern και απευθύνεται σε A.O.R. fans που ψάχνονται για κάτι διαφορετικό. Α.Ρ.
Τους Tall Stories δεν υπάρχει λόγος να τους ξέρει κανείς. Και πράγματι, το άλμπουμ είχε περάσει απαρατήρητο και ο μόνος λόγος που ήλθαν στην επικαιρότητα ήταν ο (καλός) τραγουδιστής Steve Augeri που αντικατέστησε τον Steve Perry στους Journey. Και δεν σταμάτησε εκεί, αφού για ένα μικρό διάστημα είχε αντικαταστήσει και τον Danny Vaughan στουςTyketto! Σήμερα ο Augeri εργάζεται στο τμήμα συντήρησης της αλυσίδα Gap στο Μανχάταν! Α.Ρ.
Το 1994 δεν την λες και την καλύτερη χρονιά για τον μελωδικό ήχο. Την χρονιά αυτή συνέβη το εξής παράδοξο. Μία μπάντα κομήτης κυκλοφορεί ένα δίσκο που έμελλε να γίνει κορυφαίος για το είδος αλλά και κλασσικός για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Οι Βρετανοί Atlantic μέσα από την μοναδική τους δουλειά με τίτλο Power μπλέκουν με μοναδικό τρόπο ατμόσφαιρα με συναισθηματικούς στίχους σε ένα άλμπουμ "δεκάρι" δαγκωτό. Αν επιθυμείτε να βρείτε την χαμένη Ατλαντίδα του AOR, γυρέψτε τον και θα αποζημιωθείτε!Σ.Γ.
Καλωσορίζοντας την καινούρια δεκαετία του ενενήντα οι Αμερικανοί Blue Tears δεν μπόρεσαν ποτέ να απογαλακτιστούν από τον ήχο των Bom Jovi και των Def Leppard του ογδόντα. Το ομότιτλο ντεμπούτο τους συνεχίζει την κληρονομιά με μεγάλο ήχο, αστραφτερή παραγωγή αλλά και με τραγουδάρες. Πώς τα "Rockin' With The Radio" και "Innocent Kiss" δεν παίζονται στα rock clubs, πραγματικά με ξεπερνά....Σ.Γ.
Ο Steve Walsh μετά την αποχώρησή του από τους Kansas θέλησε να ακολουθήσει μια πιο μελωδική κατεύθυνση κλείνοντας περισσότερο στον ήχο των Journey και των Survivor. Για τον λόγο αυτόν συνεργάστηκε με τον συνθέτη και κιθαρίστα Mike Slammer σχηματίζοντας τους Streets, κυκλοφορώντας δύο σκονισμένα διαμάντια ραδιοφωνικής ροκ έκστασης. Το "Crimes In Mind" του 1985 είναι η δεύτερη δουλειά και το τραγούδι "Don't Look Back" είναι ένας ύμνος που δεν πρέπει να σας ξεφύγει! Στην παραγωγή ο τεράστιος Beau Hill. Σ.Γ.
Στους 101 South το πιο αναγνωρίσιμο μέλος είναι ο Roger Scott Craig, πληκτράς με θητεία στους cult ήρωες του AOR, τους Fortune. Το 2000 που κυκλοφόρησε η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά επανέφερε την μνήμη μας στην προϋπηρεσία του αλλά μας σύστησε και έναν εξαιρετικό ερμηνευτή με το όνομα Gregory Lynn Hall. Ένας ακόμη δίσκος Ευαγγέλιο που δεν πρέπει να λείπει από καμία ενημερωμένη δισκοθήκη που ειδικεύεται στον συγκεκριμένο ήχο.Σ.Γ.
Το λεγόμενο scandi aor έχει σαν αιχμή του τους φοβερούς Europe. Από εκεί και πέρα έχει και τους ήρωές του που με αρκετή έμπνευση και έχοντας σαν ηχητική βάση αυτόν τον ήχο των Europe της Countdown/Out Of This World" περιόδου κυκλοφόρησαν δισκάρες που δυστυχώς έμειναν στην αφάνεια. Οι Σουηδοί Bad Habit είναι ένα τέτοιο παράδειγμα συγκροτήματος με μία δουλειά το 1989 ονόματι After Hours που δικαιολογεί το γεγονός πως από την πρώτη ακρόαση γίνεται μια "κακιά συνήθεια" που δεν μπορείς αλλά ούτε επιθυμείς να κόψεις.Σ.Γ.
Ο Peter Beckett υπήρξε μέλος των Player μαζί με τον Ronn Moss ο οποίος διέπρεψε ως ηθοποιός και πρωταγωνιστής στην γνωστή σαπουνόπερα "Τόλμη Και Γοητεία". Το 1991 αποφασίζει να "κατέβει" σαν σόλο καλλιτέχνης και τί έκπληξη! Κυκλοφορεί μία κορυφαία δουλειά, West Coast AOR χαρακτήρα, φέροντας ως τίτλο το επίθετό του μόνο. Ψάχνοντας λίγο περισσότερο τον δίσκο βρίσκουμε τα βαριά ονόματα των Dunn Huff, Michael Thompson, Dave Amato στους συμμετέχοντες. Αν τον εντοπίσετε κάπου αποκτήστε τον πάση θυσία.Σ.Γ
Απορία και παράπονο! Γιατί ρε Cliff Magness δεν έδωσες τα τραγούδια του "Solo", της προσωπικής σου δηλαδή δουλειάς, να τα τραγουδήσει ο τεράστιος Steve Perry στο For The Love Of Strange Medicine; Εξάλλου το 1994 κυκλοφόρησαν και οι δύο δίσκοι. Όχι πως δεν ήταν κομματάρες αυτά που συνέγραψε με τον Steve αλλά νομίζω πως τα καλά τα κράτησε για τον εαυτό του! Όπως και να έχει τραγούδια όπως "It's Only Love", "One Way Out", "Jenny's Still In Love", "Khalela" δεν γράφονται κάθε μέρα και από οποιαδήποτε.Σ.Γ.
Οι Αμερικάνοι Balance είναι ένα να ξεχασμένο αλλά καλό αμερικάνικο Μελωδικό/A.O.R. συγκρότημα που έκαναν την εμφάνισή τους πολύ πριν οι 2 όροι πάρουν σάρκα κι οστά. Τότε το λέγαμε mainstream! Και τα 2 άλμπουμ που κυκλοφόρησαν (το 2009 κυκλοφόρησαν ένα τρίτο, το Equilibrium που το αφήνετε στην ησυχία του), έχουν ενδιαφέρον, έστω κι αν αναγνωρίστηκαν με μεγάλη καθυστέρηση και επανεκδόθηκαν αλλά έστω κι έτσι ακούστηκαν από τους φίλους του A.O.R. Α.Ρ.
Ο Franke Previte είναι ένας από τους υπεύθυνους συνθέτες των τεράστιων επιτυχιών "(I've Had) The Time Of My Life" και "Hungry Eyes" που γνωρίσαμε μέσα από το soundtrack της ταινίας "Dirty Dancing". Ο ίδιος υπήρξε ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Frankie and the Knockouts που δραστηριοποιήθηκε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ογδόντα. Στην τρίτη τους δουλειά με τίτλο Makin' The Point του 1984 εκτός του ότι βρίσκουμε τον Tico Torres στα drums πριν πάει στους Bon Jovi και τον σπουδαίο session κιθαρίστα Bobby Messano, λαμβάνουμε και ένα τέλειο δείγμα ραδιοφωνικού ροκ που είχε ηγετική θέση τότε. Αριστοτεχνικές συνθέσεις που κάνουν και τις πιο "true" καρδιές να λιώσουν σε συναίσθημα και νοσταλγία. Σ.Γ.
Έντεκα τραγούδια στην κλασική παράδοση του AOR/μελωδικού Rock απαρτίζουν το άλμπουμ των Escape, Unbreakable(2012) ή αλλιώς η καλή μέρα από την αρχή φαίνεται και φυσικά πολύ καλό και δυνατό ξεκίνημα με ατμοσφαιρική χρήση των πλήκτρων. Ένα νέο συγκρότημα, αν και ο κιθαρίστας Vince O'Regan συμμετέχει και έχει εμφανιστεί σε άλμπουμ των Eden και Legion μεταξύ άλλων. Στα φωνητικά είναι ένα νέο όνομα τότε, ο Stevie K που έχει περίτεχνο, μελωδικό χάρισμα και στα πλήκτρα ο Roland Moog !! Η μουσική είναι σαν ένα "χαμένο" άλμπουμ της δεκαετίας του '80 AOR/μελωδικό ροκ και τα πλήκτρα ακούγονται πολύ έγχορδα που μπορεί να είναι μια επίκτητη γεύση. Οι επιλογές του άλμπουμ είναι τα "Still Alive", "Moment In Time" και το ομώνυμο κομμάτι περιλαμβάνει πλουσιοπάροχα πλήκτρα, μερικά κορυφαία σόλο κιθάρας και τα "ραγδαία" φωνητικά του Stevie K. Η ημι-μπαλάντα "New Horizon" είναι εντάξει και γενικά το άλμπουμ έχει έναν ωραίο βαθύ, πλούσιο ήχο. Αυτό το ντεμπούτο άλμπουμ αξίζει να το ακούσετε. Ν.Γ.
Το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των Alien (1988) είναι από αυτά που βάζεις στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου σου και ξεχνάς ότι υπάρχει ένας κόσμος έξω... Είμαι μεγάλος θαυμαστής αυτής της μπάντας. Ο ήχος τους μπορεί να σας ταρακουνήσει μέχρι την ψυχή σας. Ένα άλλο ελάχιστα γνωστό γεγονός είναι ότι ένα ριμέικ ενός κλασικού ντεμπούτου ταινιών του 1958 του Steve McQueen με τίτλο The Blob βγήκε στους κινηματογράφους το 1988, με τον Kevin Dillon (Ο αδερφός του Matt και ο ίδιος ένας πολύ ταλαντούχος σταρ). Οι Alien πήραν το επίκεντρο με το θέμα της ταινίας "Brave New Love κι κατάφεραν να φτάσουν το στίγμα τους στην Αμερική. Τα περισσότερα νέα γκρουπ κάνουν εκρηκτική παρουσία με μία ή δύο σύντομες επιτυχίες. Αλλά οι Alien απογειώθηκαν και συνέχισαν με μια μακρά σειρά από σπουδαίες επιτυχίες. Εάν δεν έχετε αυτό το ντεμπούτο άλμπουμ, αποκτήστε το και δεν θα απογοητευτείτε!!! Ν.Γ.
Ακόμη θυμάμαι με πόση λαχτάρα αγόρασα το ομότιτλό άλμπουμ των Drive She Said (1989) κι άκουσα το βινύλιο της μπάντας του Mark Mangold, δημιουργού και πληκτρά των American Tears, Touch, αλλά και του μοναδικού Michael Bolton.Said! Η εταιρεία CBS UK τον έφερε σε επαφή με τον ικανότατο τραγουδιστή Al Fritsch και ο δίσκος τελικά κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη Music For Nations. Η αισθαντική ερμηνεία του Fritsch (πέθανε στα 2018), ταίριαξε απίστευτα με τη μοναδική ικανότητα του πολυοργανίστα Mangold και ο ομώνυμος πρώτος δίσκος τους παραμένει πραγματικά λαμπρός για τους ειδήμονες του χώρου! Al Fritsch φωνή, κιθάρα, πλήκτρα, συμπαραγωγός, Mark Mangold πλήκτρα, φωνητικά, τύμπανα. Απίστευτος δίσκος και όποιος θεωρεί τον εαυτό του ρέκτη του μελωδικοαοροχώρου ΟΦΕΙΛΕΙ να τον έχει!!!!Ν.Γ.
Ο προστατευόμενος του Phil Lynott, Darren Wharton, δημιούργησε τους Dare και πρώτος δίσκος με τίτλο Out of Silence (1988) ήταν και ο καλύτερος!! Είναι αμιγώς A.O.R. και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με δύο βιρτουόζους πληκτράδες, τον Darren Wharton, που είναι και ο τραγουδιστής της μπάντας και τον Brian Cox, μετέπειτα λαμπρό επιστήμονα και παρουσιαστή της τηλεόρασης!! Με τις καταπληκτικές συνθέσεις όπως τα "διαμάντια" της μελωδικότητας, "Abandon", "The Raindance" και το "King Of Spades" δε θα μπορούσε παρά μόνον επιτυχημένος να είναι αυτός ο δίσκος που κυκλοφόρησε στα 1988 από την A&M. Ν.Γ.
Οι Prophet δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο Νew Jersey από τους Scott Metaxas (μπάσο και φωνητικά) και τον κημπορνίστα Joe Zujkowski, οι οποίοι ήταν μέλη των Icarian και των Tom Fuller's Rock City και χαρακτηρίστηκαν από τους κριτικούς ως οι "νέοι Κansas" επειδή σε αρκετές συνθέσεις, ο ήχος τους έμοιαζε πάρα πολύ. Στην αρχή της πορεία τους, έπαιζαν σε διάφορα clubs διασκευές των Queen, Boston, Kansas και Styx και το συγκρότημα αποτελείτο από άλλα τέσσερα μέλη τους Ken Dubman (guitar), William Runco (guitar), Bob Butterfield (drums) και Marc Hoffman (vocals). Το 1985 αποχωρούν από τη μπάντα οι Hoffman και Butterfield και τους αντικαθιστούν ο σπουδαίος τραγουδιστής Dean Fasano, ο οποίος σημειωτέων είχε παίξει με τους Message που συμμετείχαν οι Alex Jon Such και Ritchie Sambora από τους Bon Jovi (!) και το παζλ συμπληρώθηκε με τον θρυλικό Ted Poley στα τύμπανα (μετέπειτα με τους "θεούληδες" Danger Danger).
Έτσι λοιπόν το 1985 οι Prophet κυκλοφόρησαν το παρθενικό ομότιτλου άλμπουμ με τα ιδιαίτερα φωνητικά τους να κάνουν αίσθηση για τις έξυπνες εναλλαγές των ερμηνευτών και παράλληλα να είναι εμφανείς οι επιρροές από τους Kansas εποχής του υπέρτατου Elefante. Το ντεμπούτο των Prophet περιέχει εκπληκτικά τραγούδια και συνδυάζει περίτεχνα τις progressive ενορχηστρώσεις με τις A.O.R. μελωδίες ειδικά σε κομμάτια όπως τα "Away From You", "Sail Away", "Slow Down”, "Power Play" και "Heart Of The Night" με heavy κιθάρες και εξαίσια πλήκτρα (το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε το 1994). Oι πωλήσεις του άλμπουμ άγγιξαν τις 100.000 αντίτυπα, ικανοποιητικό νούμερο για την εποχή αλλά στην πορεία είχαμε αποχωρήσεις λόγω μουσικών διαφορών. Οι Prophet μπορεί να κυκλοφόρησαν μόνο τρία άλμπουμ όμως πέτυχαν να αφήσουν το δικό τους στίγμα σε μία εποχή που κυριαρχούσαν πραγματικά μεγαθήρια. Προσωπικά, τους θεωρώ σαν ένα ακόμη θαυμάσιο γκρουπ που αδικήθηκε αλλά όσοι αγαπάτε τα συγκροτήματα της δεκαετίας του '80 τότε θα ανακαλύψετε ένα πραγματικό θησαυρό. Ν.Γ.
Οι Heartland δεν έχουν κακό άλμπουμ. Έχουν τελειοποιήσει το είδος A.O.R. σε όλες τις κατηγορίες… Είναι εξαιρετικά εύκολο να ακούς αμερικανικό ροκ, στο είδος της κιθάρας-πλήκτρων, χωρίς βαρύ σόλο, ώστε να μπορείς να συγκεντρωθείς περισσότερο στους στίχους. Το Wipe Open(1994) είναι ένα ευχάριστο άλμπουμ, που μπορείτε να αγοράσετε χωρίς δισταγμό. Κυκλοφόρησε σε μια εποχή όπου οι μελωδικές μπάντες είχαν αρχίσει να εξαλείφονται από τη σκηνή, δεν προσέλκυαν την προσοχή και "θάφτηκαν" στους τότε καιρούς. Ακόμα θυμάμαι όταν αγόρασα την κασέτα τους!! Θυμάμαι τα συναισθήματα που ένιωσα όταν άρχισε να αναπαράγεται στο walkman μου (είμαι μεγάλος ναι…)!! Δίσκος υπέροχος, ανεπανάληπτος. Οι Chris Ousey, Gary Sharpe, Steve Gibson δημιούργησαν μαγεία με το "Wide Open" . Μια από αυτές τις κυκλοφορίες που θα είναι πάντοτε στη μνήμη μας και που μας "μεγαλώνει" όμορφα. Ν.Γ.
ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ A.O.R.
Οι Νοκ Άουτ κυκλοφόρησαν ένα και μοναδικό δίσκο το 1990, με ήχο Hard/ Melodicl, με ελληνικό στίχο. Πολύ καλός δίσκος αλλά όταν βγήκε δεν συγκίνησε κανέναν, αφού δεν τους πίστεψε κανείς. Καλά γεμάτα τραγούδια, άξιζαν κάτι καλύτερο. Δυστυχώς τους σνόμπαραν πολλοί μόνο και μόνο γιατί τραγουδούσαν στα Ελληνικά. Η αλήθεια είναι πως ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε με το χέρι του ο κιθαρίστας και ιδρυτής των Νοκ Άουτ, Γιάννης Σαλίχος, δεν τους επέτρεψε καν να σκεφτούν το ενδεχόμενο ενός δεύτερου δίσκου παρά το γεγονός ότι είχαν ένα πενταετές συμβόλαιο με τη BMG και έχαιραν της πλήρους στήριξης του Μίλτου Καρατζά αλλά και του Αλέξανδρου Ριχάρδου.
Θεωρώ ότι οι Νοκ Άουτ είναι ίδια περίπτωση με τους Magna Carta. Δυστυχώς το Ελληνικό κοινό τους γύρισε την πλάτη. Είχαν όμως έντονο μελωδικό στοιχείο και ωραία τραγούδια κι αν δεν τραγουδούσαν στα Ελληνικά, ίσως ο Έλληνας μεταλάς να τους άκουγε τότε και τώρα γεγονός που αποδείχθηκε στο "Journey Of No Return – Rockpages.gr 20th anniversary party" που έγινε στο Κύτταρο στις 26 Μαϊου 2023 ο τραγουδιστής…οδοστρωτήρας Χρήστος Γιατρουδάκης μας γύρισε πίσω στο 1990 και στο μοναδικό άλμπουμ τους. Αεικίνητος πάνω στη σκηνή, μάς παρέσυρε στο πέρασμα του καθώς όλοι στο "Κύτταρο" τραγουδούσαν κάθε στίχο από τα "Πες μου Πως", "Τι Ζητάς" και "Ψέμα στο Ψέμα". Ειδικά στο τελευταίο έγινε μεγάλος χαμός. Απίστευτα επικοινωνιακός και χαρισματικός σου έδινε την εντύπωση ότι δεν έχει περάσει ούτε μέρα από το 1990… Ν.Γ.
Οι Kingdragon σχηματίστηκαν το 2006 από τον Γιώργο Ασπιώτη (ex- Spitfire, Nightfall και Raw Silk). Μετά την κυκλοφορία του (πολύ καλού) αυτοχρηματοδοτούμενο EP με τίτλο Fire In The Sky( 2008) κι απούσια 6(!0 ετών κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Hide The Sun(2014) Οι πιο μυημένοι θα διαπιστώσετε ότι οι Kingdragon είναι επηρεασμένοι από μπάντες όπως οι Pretty Maids, Y & T, Whitesnake, Firehouse και House Of Lords, αν και είμαι βέβαιος ότι θα είστε σε θέση να συμπληρώσετε τον κατάλογο αυτό καθώς το ακούτε ακούγεται στα ηχεία σας.Οι fans του είδους, και ειδικότερα των πρώιμων 90ς, είμαι σίγουρος ότι το λατρεύετε. Μελωδικό Hard Rock, υψηλής πoιότητας παραγωγή, άψογα κιθαριστικά riffs, πλουσιοπάροχα πλήκτρα συνδυαζόμενα αρμονικά με την μοναδική φωνή του Γιώργου Ασπιώτη. Το Hide The Sun είναι πραγματικά από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά στο συγκεκριμένο είδος και ήμουν σίγουρος ότι θα μας απασχολούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ...Για διάφορους όμως λόγους, μετά από μία επιτυχημένη περιοδεία και μερικές μεμονωμένες, εξαιρετικές όμως εμφανίσεις, διέλυσε ή μήπως "μπήκε στον πάγο", καθότι με μεγάλη χαρά διαπιστώσαμε τις προηγούμενες μέρες πως ο μπορεί να κυκλοφορήσει ένα cd me demos και άλλα ηχητικά "καλούδια" της μπάντας …Λέτε να;;Ν.Γ.
Οι Αθηναίοι Coo κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Rock Eyes (1983) κι έπαιζαν μελωδικό Hard Rock με έντονο πάθος και είχαν καλή παραγωγή για τα δεδομένα της εποχής τους. Δυστυχώς χάθηκαν γρήγορα, ψάξτε και τους Booby Trap (1983) την συνεχεία των Coo στο ίδιο ύφος με πιο AOR προσανατολισμούς όμως. Ν.Γ. Η περίπτωση των Joker και του άλμπουμ"Σκάνδαλο" είναι μοναδική, δύσκολο να ταξινομηθεί. Είναι η μόνη μπάντα που με ελληνικό στίχο έγινε γνωστή στο πανελλήνιο – για παράδειγμα: το "Πάρε με μακριά" συνεχίζει να παίζεται στα ραδιόφωνα κι όποιον ρωτήσεις το γνωρίζει. Τα πρώτα τους χρόνια ήταν πιο prog και πειραματικά ενώ πολλοί δεν ξέρουν ότι ο Νάσος Καβαθάς είναι ένας υπερπαραγωγικός συνθέτης που έχει συνεργαστεί με αμέτρητα σημαντικά ελληνικά και ξένα ονόματα της μουσικής. Συναυλιακά, οι Joker ήταν μια υπερδραστήρια, ασταμάτητη live δύναμη, που πολλοί θεωρούν την "καλύτερη εγχώρια live μπάντα της Αθήνας". Το 1995 αλλάζει τελείως η εικόνα, με την επιστράτευση του ονόματος Joker στο supergroup που δημιουργήθηκε με το Μάνο το Μανουσέλη και τον Κυπριανό και που χάραξε την πρώτη επιτυχημένη πορεία, με δίσκο και συναυλίες – και το αειθαλές "Πάρε με μακριά". Μετά τη διάλυση αυτού του σχήματος (1998) παρέμεινε ο Νάσος να συνεχίσει τους Joker, γύρω από τη μουσική του και τα τραγούδια του, (παράλληλα με την πορεία του ως δημοσιογράφου, παραγωγού συναυλιών κλπ). Το όνομα Joker προέκυψε από την αγάπη του για τη μεσαιωνική και αναγεννησιακή μουσική κι από την ιδιότητα του Joker της τράπουλας, να γίνεται μπαλαντέρ, να παίζει παντού. Ν.Γ.
Θα ήταν παράλειψη εάν έλειπαν από το μικρό αφιέρωμα τούτο μία από τις
πολυαγαπημένες μπάντες (και στους ρέκτες του A.O.R.αλλά και προσωπικά) τα
καρντάσια από τη Θεσσαλονίκη, οι Wild Rose! Στο ντεμπούτο τους άλμπουμ τους Half Past Midnight (2011) απλά αυτά που ακούσαμε μας καθήλωσαν από το πρώτο άκουσμα!!Ένας ήχος με τα πλήκτρα
να χρωματίζουν όλες τις συνθέσεις και που ακούγονται τόσο μα τόσο 80ς, με καλογυαλισμένο μοντέρνο σημερινό ήχο! Στην κυκλοφορία αυτήν λοιπόν έχουμε 13 εξαιρετικές συνθέσεις, ατόφιου A.O.R. με λαμπερές μελωδίες, πιασάρικα χορωδιακά φωνητικά, παθιασμένες ερμηνείες από τον Έλληνα Bobby Kimball Γιώργο Μπίτζιο, που διαπρέπει πλέον ως τενόρος στην αλλοδαπή, πανέξυπνες
κιθαριστικές μελωδίες, πλουσιοπάροχα πλήκτρα και ογκώδη/μετρονομική rhythm section! Κυκλοφόρησαν άλλες 3 εξαιρετικές δημιουργίες και αποφάσισαν εδώ και μία επταετία να βάλουν στον πάγο την όποια δραστηριότητα τους…εμείς λέμε όμως ποτέ μη λες ποτέ και ελπίζουμε σύντομα να έχουμε νέα κυκλοφορία τους!! Ν.Γ.
Πολύ χαρακτηριστική περίπτωση οι Taxi του Νίκου Καρβέλα, περιν ακόμα ξεκινήσει την καριέρα –συνεργασία με τη Άννα Βίσση . Στους Taxi μαζί του έπαιζαν οι ς Νίκος Πολίτης (Εξαδάκτυλος, Socrates) τραγούδι/κιθάρα, Τάκης Μαρινάκης (Πελόμα Μποκιού)ντραμς , που αναφέρεται με το ψευδώνυμο Richard Whitman, Γιάννης Σαρόγλου (Poll) μπασό και στα πλήκτρα ο άγνωστος μέχρι τότε, Νίκος Καρβέλας. Οι επιρροές των Taxi ήταν το κλασσικό ροκ της εποχής τους (Toto, Queen, King Crimson κ.α.), αλλά και η reggae που ήταν στα πάνω της τότε, εξ αιτίας της επιτυχίας των Police. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι εμφανή στον ένα και μοναδικό δίσκο που κυκλοφόρησαν το 1980 στην εταιρείας Minos, με τίτλο “Take It Or Leave It”.Α.Ρ.
Την επόμενη Κυριακή: Συγκροτήματα που συνεχίζουν χωρίς κανένα αρχικό μέλος (κι είναι πολλά και γνωστά)
Δημοσίευση σχολίου