Μετά από ένα εξαντλητικό περπάτημα 2χλμ(!) μπήκα στο Rockwave, λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι Saxon. Και στην 1 ώρα που ήταν επάνω στη σκηνή, έπαιξαν ένα γερό best of, δίνοντας όλο το βάρος στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους (Motorcycle Man, Wheels of Steel, Heavy Metal Thunder, Strong Arm of the Law, Denim and Leather, Dallas 1.am, 20.000ft, Crusader, για να κλείσουν με το Princess of the Night), δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να επιλέξει μεταξύ Never Surrender και Ride like the Wind (διασκευή της επιτυχίας του Cristopher Cross που το έχουν κάνει «δικό τους»!) και 2 από τα καινούργια, τα Carpe Diem και Thunderbolt. Ένα χορταστικό 60λεπτο όταν οι προηγούμενοι As I Lay Dying έπαιξαν 70 λεπτά! Δύο παρατηρήσεις: O ήχος στα πρώτα 3 τραγούδια ήταν μέτριος, μετά έφτιαξε και η μπάντα πολύ καλή, με τη φωνή του Byford σε καλό επίπεδο. Τα χρόνια έχουν αρχίσει να του φαίνονται στην κίνηση του αλλά θα μου πεις «και πότε ο Byford ήταν κινητικός;». Δεν είδα καμία διεκπεραιωτή εμφάνιση, αντίθετα, με τους παλαιότερους fans να ρίχνουν τα βλέμματα τους στον κιθαρίστα Brian Tatley των ιστορικών Diamond Head στην πρώτη εμφάνιση μαζί τους αφότου αντικατέστησε τον Paul Quinn που αποχώρησε οριστικά. Δείτε το σχετικό video. Θα ήθελα να τους ξανά δω, με ένα set list διαφορετικών τραγουδιών και καινούργιων και από τα 90’s.
Και στις 22.30, βγήκαν οι Deep Purple ή καλύτερα, οι Τιτανοτεράστιοι. Κρατώντας πολύ μικρό καλάθι και με τις προσδοκίες στο ελάχιστο, είδα έναν τραγουδιστή να προσπαθεί τα μέγιστα και να ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ (τηρουμένων των αναλογιών), μια rhythm section που όμοιά της είχα καιρό να ακούσω, έναν καινούργιο κιθαρίστα που σίγουρα είχε πιο “Blackmore παίξιμο” σε σχέση με αυτό του Mores κι ένα best of set list που με εξαίρεση το No Need to Shout (από το Whoosh) όλα τα άλλα ήταν ένα κι ένα (Highway Star, Picture of Home, Perfect Strangers, Space Truckin’, When a Blind Man Cries όπου ο Gillan ήταν συγκινητικός, Smoker on the Water, Uncommon Man(γραμμένο στη μνήμη του Jon Lord), τεράστια έκπληξη το Anya που ο κόσμος το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, για να κλείσουν με τα κλασικά Hush και Black Night). Μέσα σε όλα αυτά, ο κοντοκουρεμένος Airey, έπαιξε τον Ζορμπά και Τα Παιδιά του Πειραιά, με το κοινό να αντιδρά με πολλά χειροκροτήματα. Όμως για τον Gillan τα σχόλια δεν μπορεί παρά να είναι πολλά αφού όλων τα βλέμματα αλλά και η κριτική είχε πέσει στην ερμηνεία του 78χρονου σήμερα τραγουδιστή που ο χρόνος έχει αγγίξει αλλά παράλληλα και σεβαστεί., Η προσπάθεια και η ερμηνεία του ήταν σπουδαία και θα επαναλάβω τη λέξη που χρησιμοποίησα πιο πάνω, συγκινητικός ΠΟΥΘΕΝΑ όμως δεν σε κάνει να τον λυπηθείς. Ήταν εκεί όρθιος και σε ορισμένα τραγούδια τόλμησε να ουρλιάξει κι ας έτρεμε το χέρι του! Πιστεύω ότι αυτή η συναυλία ήταν ο αποχαιρετισμός μας προς το μεγάλο αυτό συγκρότημα, αφήνοντας μια ζεστή ανάμνηση.
Εκείνο που μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των 7.000 περίπου θεατών ήταν νέοι που ήταν ιδιαίτερη ζεστοί απέναντι στα συγκροτήματα! Τέλος, εύχομαι να περάσατε μια βόλτα από την έκθεση φωτογραφίας και video από το Rock in Athens 85 όπου σε περιόπτη θέση ήταν το συμβόλαιο των Clash με αμοιβή 100.000$ 
TRIVIA
Το κουίζ στο αυτοκίνητο ήταν «ποια ήταν η τελευταία μεγάλη συναυλία που είδαμε στη Μαλακάσα» και η (εύκολη) απάντηση ήταν… Iron Maiden το 2018.
Κείμενο: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Φωτογραφίες: Γιάννης Μπίθας
8/7/23
Ωραία συναυλία από βετεράνους της σκηνής!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή