.jpg)
Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ
Το rock κοινό έμαθε τον Uli Jon Roth από τα τέσσερα κλασικά άλμπουμς των Scorpions (Fly to the rainbow, In trance, Virgin Killer και Taken By Force), πριν οι μουσικές του επιλογές τον οδηγήσουν εκτός συγκροτήματος, με τον Matthias Jabs να γίνεται ο αντικαταστάτης του. Ο Uli σχηματίζει τους Electric Sun και ξεκινά το νέο μουσικό του ταξίδι έχοντας στο πλάι του αξιόλογους μουσικούς όπως οι: Ule W. Ritgen (μπάσο), Clive Edwards (ντραμς), Sidhatta Gautama (ντραμς, percussion), Nicky Moore (φωνητικά). Στο διάστημα 1979-1981 κυκλοφορεί δύο άλμπουμς Earthquake (1979) και Firewind (1981)], με σημαντική καλλιτεχνική αξία, αλλά ελάχιστη εμπορική επιτυχία. Μετά το Firewind οι Electric Sun περιοδεύουν σαε Γαλλία και Γερμανία. Τότε ο Uli αισθάνεται «άδειος» και ανακοινώνει στο συγκρότημα ότι χρειάζεται ένα χρόνο άδεια, γιατί μέχρι τότε συνεχώς ηχογραφούσαν ή έδιναν συναυλίες. Ο Uli αξιοποιεί αυτή την περίοδο για να βελτιωθεί σα βιολιστής, αλλά και για τη σύνθεση νέων τραγουδιών. Φυσικά δεν παραλείπει να επισκεφθεί και τα Μάταλα! Τελικά τον προσεγγίζει ο Dave Corke – ήταν ο πρώτος μάνατζερ των Judas Priest – που δηλώνει θαυμαστής του. Ο Corke πείθει τον Roth πώς ήρθε η στιγμή να επανέρθει και αποφασίζουν να προχωρήσουν στο επόμενο επίπεδο με τους Electric Sun. Ο Uli θα πει στον Dave: «Θα κάνουμε ένα νέο άλμπουμ, έχω κάποια νέα τραγούδια, αλλά θέλω μια μεγαλύτερη μπάντα». Πρώτα σχηματίζει μια επταμελή μπάντα, κάνουν πρόβες στο Λονδίνο και χρησιμοποιεί δύο ντράμερ, καθώς ο Uli αδυνατεί να επιλέξει μόνο έναν. Η σκηνική παρουσία τους είναι εντυπωσιακή. Έχει προσθέσει keyboards και χρησιμοποιεί δύο τραγουδιστές. Με το νέο συγκρότημα και τα νέα τραγούδια περιοδεύει στη Σουηδία ως ένα ζέσταμα, πριν την ηχογράφηση. Η μίνι περιοδεία τους έχει μεγάλη επιτυχία, οπότε δίνουν μερικές συναυλίες και στην Αγγλία, σε μεγάλες αίθουσες (Hammersmith Odeon, Birmingham Odeon, Newcastle City Hall). Οι συναυλίες είναι σχεδόν ή εντελώς sold out. Ο λόγος ήταν ότι εκείνη την περίοδο το “Firewind” ξαφνικά άρχισε να γνωρίζει μικρή επιτυχία, καθώς το συνόδευαν θετικές κριτικές. Πολλές συνεντεύξεις και απρόσμενη επιτυχία, που οδηγούν σε δισκογραφικό συμβόλαιο με την EMI. Έτσι ο Uli επικεντρώνεται στην ηχογράφηση του τρίτου άλμπουμ των Electric Sun, του Beyond the astral skies. Το πρώτο εξάμηνο του ’84 περιπλανιέται σε διάφορα στούντιο κάνοντας ηχογραφήσεις. Υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στον ήχο των Electric Sun. Χρησιμοποιούνται πλήκτρα, νέοι τραγουδιστές, ποικίλα κρουστά, η μουσική είναι διαφορετικά ενορχηστρωμένη και πιο μελωδική. Δίπλα στον Uli συναντάμε δέκα μουσικούς και τραγουδιστές, συμπεριλαμβανομένου του πρώην ντράμερ των Jethro Tull, Clive Bunker και του Nicky Moore (Samson).
Έξι μηχανικοί ηχογράφησης, πέντε μηχανικοί μίξης και επτά στούντιο απασχολήθηκαν σ’ αυτό το φιλόδοξο μουσικό εγχείρημα. «Έπαιζα όλο το μπάσο μόνος μου. Αυτή ήταν μια εντελώς νέα προσέγγιση και προσθέσαμε φωνητικά και αρκετά πλήκτρα που δεν υπήρχαν στα άλλα δύο άλμπουμς, επειδή τότε ήθελα σκόπιμα να διατηρήσω τον ήχο της κιθάρας όσο πιο καθαρό γίνεται, όπως έγινε με τα Earthquake και Firewind. Μετά σκέφτηκα πραγματικά ότι θέλω πλήκτρα και μέχρι σήμερα σκέφτομαι το ίδιο» θα δηλώσει ο Uli. Μια άλλη καινοτομία είναι η χρησιμοποίηση, για πρώτη φορά, της θρυλικής Sky guitar. Μια καινοτομία που σύμφωνα με τον Uli δεν άλλαξε δραματικά τον ήχο των Electric Sun: «Έπαιξα με τη Sky Guitar αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Στο μεγαλύτερο μέρος παίζω με τη λευκή Stratocaster, επειδή η κιθάρα Sky δεν είχε το σωστό pickup (ηλεκτρομαγνητική συσκευή που καταγράφει τις δονήσεις των χορδών και τις μετατρέπει σε ηλεκτρικά σήματα). Χρησιμοποίησα επίσης ακουστικές κιθάρες δώδεκα και έξι χορδών.» Το πρώτο κομμάτι του Beyond the astral skies, το «The Night the Master comes», επιλέχθηκε για single. O Uli θυμάται: «Εκείνες τις μέρες ήταν πολύ σημαντική η κυκλοφορία ενός single. Η δισκογραφική εταιρεία EMI είχε έναν προϋπολογισμό για την παραγωγή αυτού του βίντεο που αντιστοιχούσε σε γύρισμα δύο ημερών. Το απόλαυσα και εκείνη την περίοδο έγραψα το σενάριο. Τότε ήμασταν πολύ περήφανοι γι’αυτό και έλαβε καλές κριτικές, σήμερα πολλοί λένε ότι φαίνεται παλιό, επειδή υπάρχουν οι μουσικοί που φορούν ρούχα δεκαετίας του ‘80 και περπατούν. Το έπαιξαν αρκετά στο MTV, αλλά ίσως στις μέρες μας φαίνεται πολύ 80s. Θεωρώ ότι μερικές από τις σκηνές ήταν πολύ καλές, αλλά η υπόθεση είναι μπερδεμένη. Υπήρχε πολύ χαμηλός προϋπολογισμός και ίσως δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου.» Το «I'll be there» έχει απίστευτο σόλο, επικό και δραματικό, ένα σόλο που σύμφωνα με τον Uli είναι το καλύτερό του με τους Electric Sun. Το “Eleison” και το “Son of Sky” ενορχηστρώθηκαν, με τη φωνή της σοπράνο Elizabeth McKenzie να παραπέμπει σε κλασική μουσική και όπερα. Το ενδιαφέρον του Uli για την κλασική μουσική ξεκινά πριν ακόμη γίνει μέλος των Scorpions, πίσω στις μέρες των Dawn Road. Ο φίλος του ο Achim Kirschning μέλος κι αυτός των Scorpions για ένα μικρό διάστημα), του έπαιζε στο πιάνο όλα αυτά τα καταπληκτικά κομμάτια κλασικής μουσικής. «Αυτό συνέβη στην εφηβεία μου, οπότε ξεκίνησα να ασχολούμαι με Κλασική Μουσική. Προσωπικά είχα κάποιους δασκάλους αλλά όχι πολλούς, συνήθως έκανα περιστασιακά κάποια μαθήματα, αλλά αγόραζα βιβλία και σπούδαζα αυτή τη μουσική. Όταν ακούω ένα τραγούδι όπως το «Kyrie Eleison», η μουσική και πνευματική δύναμη που πηγάζει από αυτή τη μουσική, με κάνει να μπορώ να το ακούσω μόνο μία φορά. Ήταν κάτι απίστευτο για μένα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατό. Κομμάτια όπως το “Confutatis” ή το “Lacrimosa” είναι το μέγιστο που μπορείς να κάνεις με τη μουσική. Αυτή η μουσική γράφτηκε λίγους μήνες πριν πεθάνει ο Μότσαρτ το 1792, 5 Δεκεμβρίου για την ακρίβεια. Με συγκίνησε τόσο βαθιά αυτή η μουσική που σκέφτηκα: «Πρέπει να το μιμηθώ». Άρχισα να εμπνέομαι. Το "Eleison" και το "Son of sky" ήταν έντονα ορχηστρικά κομμάτια, αν και υπάρχει πολλή κιθάρα σε αυτά. Τα ηχογράφησα χρησιμοποιώντας ένα Yamaha FZ700T87. Αρχικά έμεινα πολύ ικανοποιημένος αλλά μου πήρε δέκα μέρες για κάνω τη μίξη στο στούντιο. Δούλευα μέρα με νύχτα σε σημείο παράνοιας. Στο τέλος το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια κακή απομίμηση αυτού που είχα στο μυαλό μου.»
Στο δεύτερο εξάμηνο του ‘84 οι Electric Sun κάνουν πρόβες και το πρώτο εξάμηνο του 1985 ξεκινούν μια πολύ μεγάλη περιοδεία που περιελάμβανε το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία και τη Σουηδία. Ακολούθησε η πρώτη αμερικανική περιοδεία μέχρι τον Ιούλιο, που ήταν επιτυχημένη, αν και χάνουν πολλά χρήματα, εξαιτίας των κακών χειρισμών του μάνατζέρ τους. «Ο μάνατζέρ μου ήταν πολύ δημιουργικός, αλλά με τα χρήματα δεν ήταν τόσο ικανός. Δεν ήταν ποτέ στην περιοδεία ο ίδιος και βασικά ξοδέψαμε υπερβολικά για τον εξοπλισμό και την μετακίνησή μας. Μετά από όλα αυτά, οι Electric Sun για μένα έπρεπε να τελειώσουν γιατί ένιωθα ότι είχα φτάσει στο μέγιστο σημείο. Η τελευταία μας παράσταση ήταν στο Ουισκόνσιν του Μιλγουόκι, ήταν στο Beerfest. Έκαναν αυτό το πανηγύρι δίπλα στη λίμνη κάθε χρόνο και ήταν 4 Ιουλίου με τα πυροτεχνήματα να σβήνουν εντυπωσιακά. Αυτή ήταν η τελευταία συναυλία των Electric Sun μέχρι το 2018 όταν οι Electric Sun θα ξαναγεννηθούν» θυμάται ο Uli. Μερικά κομμάτια που ερμηνεύουν συνήθως ζωντανά δεν συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ: «Daughter of the inner sun», «Neptunian love», «On that night» και το «City lights». Ήταν demos από το “Beyond the Astral Skies” και προορίζονταν για το 4ο Electric Sun LP που είχε στα σκαριά ο Roth, αλλά τελικά έμεινε ημιτελές. Το “Daughter of the inner sun” είχε καλό riff και ο αδερφός του Uli, ο Zeno (που συμμετέχει στο Beyond the astral skies), το πήρε και δημιούργησε ένα ακόμη καλύτερο riff για το κομμάτι “Eastern sun”.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εντυπωσιακό εξώφυλλο είναι ένα ακόμη έργο τής συντρόφου του Uli της Monica Dannemann. H Dannemann δεν το είχε ζωγραφίσει ειδικά για το άλμπουμ, αλλά όταν είδε τον πίνακα ο Uli σκέφτηκε ότι ταιριάζει απόλυτα. «Λατρεύω τα χρώματα και μου αρέσει αυτό που έκανε. Βασικά, ζωγράφισε έναν ταξιδιώτη μέσα στο χώρο και τον χρόνο και αυτή η ιδέα ταίριαζε τέλεια με το concept του συγκεκριμένου άλμπουμ. Χρησιμοποίησε το πρόσωπο του αρχαίου και εμπνευσμένου Αιγύπτιου Φαραώ, ενός βασιλιά της Αιγύπτου, του Ακενατών, ο οποίος ήταν σύζυγος της βασίλισσας Νεφερτίτης. Ήμουν πολύ χαρούμενος με αυτό το άλμπουμ και ήταν δώρο που είχα μια τόσο μεγάλη καλλιτέχνιδα όπως η Monica για τα εξώφυλλα. Ήταν τόσο καλή με τα πορτρέτα, τα χρώματα και τις λεπτομέρειες. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να το κάνουν. Ήταν μια εξαιρετική καλλιτέχνιδα. Συνήθως ζωγράφιζε από φωτογραφίες. Πολύ συχνά, όταν συγκρίνεις τους πίνακές της, το άτομο μοιάζει ακριβώς όπως στη φωτογραφία, αλλά κατάφερε να βάλει περισσότερη ψυχή σε αυτόν τον πίνακα. Είναι απίστευτα ζωντανός και μπορώ να δω το πνεύμα του ατόμου σε αυτό το πρόσωπο. Συχνά κατάφερνε να ξεπεράσει τη φωτογραφία που είναι κάτι εξαιρετικά ιδιαίτερο, που μόνο ελάχιστοι ζωγράφοι μπορούν να κάνουν.»
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Μετά την περιοδεία για το άλμπουμ ο Roth σταμάτησε τις περιοδείες για δεκατρία χρόνια. «Δεν σκόπευα να σταματήσω για τόσον καιρό. Σταμάτησα τους Electric Sun το 1986. Το 1987 έγραψα τραγούδια, ήθελα να κάνω άλλο άλμπουμ και έκανα μια ηχογράφηση demo αλλά μετά αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό.» θα δηλώσει σε συνέντευξή του. Εκείνη την εποχή δέχεται μια δελεαστικότατη πρόταση από τον σπουδαίο Jack Bruce, που προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα μουσικό τρίο στα πρότυπα των θρυλικών Cream των οποίων ήταν βασικό μέλος. Για τη θέση του ντράμερ τα είχε βρει με τον επίσης κορυφαίο Cozy Powell και για την κιθάρα ήθελε τον Uli (σαν αντι-Clapton). Οποιοσδήποτε μουσικός θα δεχόταν, καθώς η εμπορική επιτυχία του project έμοιαζε εξασφαλισμένη, αλλά ο Uli ανήκει στους ελάχιστους που αδιαφορούν για την εμπορικότητα. Λέει στον Bruce ότι δεν του αρέσουν αυτού του είδους τα σχήματα και ότι είναι κακός στα φωνητικά ειδικά σε σύγκριση με τον Eric Clapton. Τελικά ο Bruce θα προχωρήσει το project (με συνεργάτες τους Ginger Baker (drums) και Gary Moore (guitar)) δημιουργώντας το βραχύβιο σχήμα BBM. Ο τραγικός χαμός της Dannemann, παρέτεινε το διάστημα απουσίας του και τελικά βρίσκουμε τον Uli Roth να κυκλοφορεί νέο υλικό το 1996 (Sky of Avalon – Prologue to the Symphonic Legends (with Sky Orchestra)).
 |
| Το οπισθόφυλλο |
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Uli Jon Roth είναι ξεχωριστός καλλιτέχνης. Οι απόψεις του για τη ζωή, τη μουσική και την τέχνη είναι συναρπαστικές. Η πορεία του με τους Scorpions, η αυθεντικότητά του, η προσήλωση στις αξίες του, οι δρόμοι που άνοιξε με τη Sky guitar, τον έχουν καταξιώσει στη συνείδηση όλων. Στο Beyond the astral skies αντιλαμβανόμαστε το rock να συνδυάζεται με την κλασική μουσική, προσεγγίζοντας με ευφάνταστο τρόπο την κοσμοθεωρία του Uli Jon Roth. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Martin Luther King.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
28./7/23
Ο ΜΑΝΟΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΟ BEYOND THE ASTRAL SKIES
Με την τρίτη σόλο προσπάθεια του Uli Jon Roth μετά την αποχώρηση του από τους Scorpions το 1978 έχουμε το άλμπουμ Beyond the Astral Skies του 1985. Αφήνοντας πίσω τον κλασσικό hard rock και ψυχεδελικό 70's ήχο επιχειρείται να στρέψει την καλλιτεχνική του πορεία προς το μέλλον, συνδυάζοντας πόπ και ροκ μελωδίες και μια εμφανή κατεύθυνση προς κλασικιζουσες και οπερατικες φόρμες. Κάτι βέβαια που προϋπήρχε στην οπτική του κιθαρίστα και με το προσωπικό του σχήμα βρήκε την ευκαιρία να το εφαρμόσει.
Κατά την γνώμη μου είναι μία ημιτελής προσπάθεια χωρίς αξιομνημόνευτες συνθέσεις και τα πολλά ανομοιογενή υλικά καταλήγουν να δώσουν ένα όχι ιδιαίτερα θελκτικό αποτέλεσμα.
Χρειαζόταν βοήθεια στην παραγωγή και στις ενορχηστρώσεις, ίσως κάποιους κανονικούς τραγουδιστές όπερας και μία κάποια ορχήστρα να δίνει το χρώμα. Όχι synthesizers.
Βασική προϋπόθεση μεγαλύτερο κεφάλαιο να στηρίξει αυτή την προσπάθεια.
Στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του hard rock και του metal ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν σίγουρα εκτός τόπου και χρόνου. Πολύ καλύτερα τα δύο προηγούμενα σόλο άλμπουμς του Uli.
Φυσικά όλα αυτά είναι προσωπική μου άποψη καθαρά .
Το παίξιμο του Uli ανεξάρτητα από όλα τα προηγούμενα ήταν όπως πάντα πλούσιο σε συναίσθημα και τεχνικά άψογο."
Ο Μάνος Ζώης είναι μέλος του ελληνικού fan club των Scropions
Δημοσίευση σχολίου