Οι Sweet ιδρύθηκαν το 1968 στο Λονδίνο και πρωτοέγιναν γνωστοί το 1971, με το τραγουδάκι “Funny, Funny”, που έγραψε γι’ αυτούς το δίδυμο των επιτυχιών της εποχής εκείνης, ο Nicky Chinn και ο Mike Chapman. Ήταν ένα τραγουδάκι τσιχλόφουσκα (bubblegum song), στο στυλ του “Sugar Sugar” των Archies ή του “Yummy Yummy Yummy” των Ohio Express. Βλέποντας την επιτυχία που είχε το “Funny Funny”, οι Chinn και Chapman συνέχισαν να τροφοδοτούν τους Sweet με ανάλογες bubblegum επιτυχίες, όπως το “Co Co” (1971) και το “Poppa Joe” (1972). Παράλληλα, οι Sweet υιοθέτησαν την εξεζητημένη (σε βαθμό υπερβολής) εμφάνιση, με τα πολύχρωμα ρούχα, τους κοθόρνους και το κραυγαλέο μακιγιάζ, που καθιέρωσαν πρώτοι οι T. Rex και ακολούθησαν οι Mott the Hoople, οι Slade, ο Gary Glitter, οι ΑΒΒΑ και τόσοι άλλοι. Έτσι, μέσα κυρίως από αυτές τις κακόγουστες στυλιστικές επιλογές τους, αλλά και τον σταθερό προσανατολισμό τους προς τον χορό και τη διασκέδαση, οι καλλιτέχνες αυτοί δημιούργησαν σχολή, που ονομάστηκε “glam rock”.
Οι Sweet όμως δεν μπορούσαν να επαναπαυτούν στα τραγουδάκια των Chinn και Chapman. Ήταν, βλέπετε, όλοι τους λάτρεις των Who και μέσα τους σιγόκαιγε διαρκώς η φλόγα του hard rock, που το υπηρετούσαν τότε ονόματα σαν τους Led Zeppelin, τους Black Sabbath και τους Deep Purple. Πώς να μείνουν στα τσιχλοτράγουδα; Άρχισαν λοιπόν, σιγά-σιγά, να εμπλουτίζουν τα σινγκλάκια τους, που στην Α’ πλευρά είχαν τα χιτάκια των Chinn και Chapman, με ροκιές δικής τους σύνθεσης και παραγωγής, που έβαζαν στη Β’ πλευρά. Παράλληλα, στις συναυλίες τους, απέφευγαν να παίζουν τα σουξέ τους, δίνοντας περισσότερο χώρο στα flip side τους και σε κάποια rock ‘n’ roll medley. Για να έρθει πια, τον Σεπτέμβρη του 1973, το καθοριστικό γεγονός που άλλαξε για πάντα την πορεία τους.
Ο ΚΑΥΓΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΟΡΟΥ
Ήταν λοιπόν, όπως είπαμε, Σεπτέμβρης του 1973 και οι Sweet είχαν κλείσει μια συναυλία στο Palace Theatre and Grand Hall, στο Kilmarnock της Σκοτίας. Στο χώρο των θεατών είχαν ξεκινήσει κάποιες αποδοκιμασίες κατά των μελών του γκρουπ για τον τρόπο που ήταν ντυμένοι και μακιγιαρισμένοι. Σύντομα, οι αποδοκιμασίες αναβαθμίστηκαν σε ένα μπαράζ εκτόξευσης μπουκαλιών, μέχρι που ήταν αδύνατον στους Sweet να παραμείνουν άλλο στη σκηνή. Αντί όμως, το γεγονός αυτό να τους αποθαρρύνει, τους πρόσφερε -αντιθέτως- την ιδέα για ένα τραγούδι, όπου θα απαθανιζόταν αυτή η αντάρα που ξέσπασε μέσα στην αίθουσα χορού, αυτό το “Ballroom Blitz” με άλλα λόγια. Έτσι, ζήτησαν από τους Chinn και Chapman ένα τραγούδι, που οι στίχοι του θα περιέγραφαν το χάος που επικράτησε στο Grand Hall, και η μουσική του θα αναπαριστούσε τη βιαιότητα της σκηνής, αναμειγνύοντας την κιτσαρία του glam rock με τον επιθετικό χαρακτήρα του νεοεμφανιζόμενου punk, αλλά και τα εκκωφαντικά φωνητικά του hard rock. Οι Chinn και Chapman ακολούθησαν αυτή τη γραμμή και το αποτέλεσμα ήταν το “Ballroom Blitz”, ένα πραγματικά πρωτότυπο τραγούδι, που συνδυάζει ιδανικά τον κοφτό ρυθμό του rock ‘n’ roll με την πιο χαρακτηριστική ποπ τεχνοτροπία. Το κομμάτι αποτέλεσε την πιο μεγάλη, έως τότε, επιτυχία των Sweet, χτυπώντας Νο2 στα UK single charts και Νο 5 στο US Billboard Hot 100, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα τη φήμη των μελών του γκρουπ. Σ’ αυτό, άλλωστε, βοήθησε πολύ και το γεγονός, ότι στην αρχή του τραγουδιού, ο τραγουδιστής Brian Connolly ρωτάει τους υπόλοιπους: “Are you ready Steve? (εννοεί τον μπασίστα Steve Priest), Andy? (τον κιθαρίστα Andy Scott), Mick? (τον ντράμερ Mick Tucker)”. Και αφού παίρνει απ’ όλους θετική απάντηση, ανακοινώνει: “Alright fellas, let's go”. Εκεί ακριβώς ξεκινάει ο καταιγιστικός ρυθμός του κομματιού, που -μαζί με τους υπαινικτικούς στίχους του και τις hard rock επιρροές του- ξεσήκωνε αμέσως τους fans. «Η Μεγάλη Βρετανία περνούσε δύσκολους καιρούς τότε», διηγείτο αργότερα ο Andy Scott. «Συνήθως, κάτω από τέτοιες συνθήκες, γεμίζουν οι pub και ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει, για να ξεφύγει από τις σκοτούρες του. Έτυχε, λοιπόν, σ’ εμάς ο κλήρος να γίνουμε το κανάλι διαφυγής των ανθρώπων από τις έννοιες τους».
Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Το “Ballroom Blitz” αποτέλεσε τον τροχιοδείκτη της νέας πορείας του γκρουπ, που εμπεδώθηκε στη συνέχεια με νέες, μεγάλες επιτυχίες, όπως το “Fox on the Run”, το “Action” και το “Love is Like Oxygen”, όλα πλέον γραμμένα από τα μέλη του γκρουπ. Η συνεργασία τους με τους Chinn και Chapman τελείωσε με το “Ballroom Blitz”. Ίσως γι’ αυτό, αργότερα, ο Mike Chapman, νιώθοντας προφανώς πικρία για το τέλος της συνεργασίας τους, προσπάθησε να χαλάσει την όμορφη ιστορία της δημιουργίας του τραγουδιού, παρουσιάζοντας μια νέα, εντελώς διαφορετική, εκδοχή: «Εκείνον τον καιρό, προσπαθούσαμε, ο Nicky (Chinn) κι εγώ, να γράψουμε τραγούδια, που δεν είχαν κανένα νόημα. Το Ballroom Blitz είναι ένα τέτοιο δείγμα. Εγώ πρότεινα τον τίτλο και κάτσαμε μαζί κάτω και γράψαμε για έναν τύπο, που είχε ένα φοβερά τρομακτικό όνειρο, ότι η τελευταία του ηχογράφηση πήγε άπατη. Ήταν λοιπόν (υποτίθεται) σε μια ντισκοτέκ, σε μια αίθουσα χορού, μάλλον υπό την επήρεια ναρκωτικών, γιατί είχε παραισθήσεις. Είχαμε χρησιμοποιήσει αρκετές παράξενες λέξεις στο τραγούδι, που όμως δεν τις θυμάμαι πια, γιατί υποχρεωθήκαμε να τις αλλάξουμε».
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗΣ
30/6/23
Δημοσίευση σχολίου