Το 1983 βρίσκει τους Styx στην κορυφή με τους πλατινένιους δίσκους The Grand Illusion (1977), Pieces of Eight (1978), Cornerstone (1979), Paradise Theatre (1981) να κοσμούν τους τοίχους των σπιτιών τους και τις περιοδείες τους ξεπουλάνε σαν ζεστό ψωμι. Όμως έχουμε μπει στη δεκαετία του 80 που η μουσική έχει αλλάξει και το rock ή τουλάχιστον ένα μέρος του, τα συγκροτήματα έχουν βάλει νερό στο κρασί τους, κάνοντας τη μουσική τους πιο light. Είναι η εποχή που οι Discotheque φτιάχνουν τις επιτυχίες και ΜΕΤΑ τις παίζει το ραδιόφωνο και τα λεγόμενα disco rock (σ.σ. πάντα θεωρούσα βλακώδη τον όρο) παιζόντουσαν μανιωδώς. Το 1982 οι Styx αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα με τις διάφορες Ευαγγελικές ομάδες που ισχυριζόνουσαν ότι τα τραγούδια του άλμπουμ τους Paradise Theatre(1981) περιείχαν υποσυνείδητα σατανικά μηνύματα. Καθώς οι διαμαρτυρίες εντάθηκαν, ο οργανίστας Dennis DeYoung αλλά και τα υπόλοιπα μέλη έπρεπε να υπερασπιστούν τη δουλειά τους. Με τη λογοκρισίας προ των πυλών, το συγκρότημα βρισκόταν σε περιοδεία στην Ιαπωνία, όπου ο DeYoung εξεπλάγη από τη φιλοξενία αλλά και την τεχνολογική πρόοδο των Ιαπώνων! «Οι Ιάπωνες είναι ευγενικοί, εργατικοί, πολύ εργατικοί» είπε αργότερα «κι έλεγαν όλη την ώρα «domo arigato» που σημαίνει «Σας ευχαριστώ πολύ». Τότε έτυχε να ακούσει τη λέξη roboto που στα γιαπωνέζικα σημαίνει ρομπότ. Η λέξη κόλλησε στο κεφάλι του κι όταν επέστρεψε σπίτι του, παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με εργοστάσια παραγωγής που χρησιμοποιούν ρομποτική τεχνολογία. Όλα συνδυάστηκαν στο μυαλό του και κατέληξε να γράψει μια rock όπερα που μάς μετέφερε σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου το rock είναι απαγορευμένο. Κι έτσι την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου του 1983, οι Styx κυκλοφορούν το 11ο άλμπουμ της δισκογραφίας τους με τίτλο Kilroy Was Here (Νο3 Αμερική, Νο67 Μ.Βρετανία) με τον τίτλο δανεισμένο από ένα meme που έγινε δημοφιλές κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συνήθως εμφανίζεται στα γκράφιτι. Η προέλευσή του δεν είναι σαφής, αλλά η φράση και το χαρακτηριστικό σκίτσο συνδέθηκαν με τους Αμερικάνους στρατιώτες στη δεκαετία του 1940: ένας φαλακρός άνδρας (μερικές φορές απεικονίζεται να έχει μερικές τρίχες) με μεγάλη μύτη να κρυφοκοιτάει πάνω από έναν τοίχο με τα δάχτυλά του να σφίγγουν τον τοίχο.
Όταν έγινε η παρουσία των καινούργιων τραγουδιών τους σχτα στελέχη της εταιρείας, εκείνοι αμέσως ξεχώρισαν το «Mr. Roboto» σαν βασικό single, με τον DeYoung να το απορρίπτει. Όμως οι άνθρωποι της εταιρείας επέμεναν, ο DeYoung υποχώρησε και το «Mr. Roboto» έφθασε στο Νο. 3 του Billboard Hot 100 μικρών δίσκων της Αμερικής.
Τα τραγούδια του Killroy Was Here αλλά και, κυρίως, το ίδιο το “Mr. Roboto» σηματοδότησαν μια απότομη αλλαγή κατεύθυνσης, με τα φουτουριστικά θέματα και την synth-pop-rock μουσική, να κατακτά την Αμερική (αλλά και την Ευρώπη). Σίγουρα τους έφερε ένα νέο κοινό που ίσως να μην τους ήξερε καθόλου μέχρι τη στιγμή που άκουσαν το “Mr.Roboto” αλλά από την άλλη κάποιοι απογοητεύτηκαν (σ.σ. όπως εγώ). «Ίσως αν είχαμε κυκλοφορήσει πρώτα τη μπαλάντα «Don’t Let It In», να μην γινόταν αυτό, γιατί το “Mr.Roboto” θα τους «καθόταν» ευκολότερα» είπε ο DeYoung. Το άλμπουμ δεν πήγε τόσο καλά, ξεπερνώντας το 1.000.000 αντίτυπα στην Αμερική όταν το 3 προηγούμενα είχαν το καθένα πάνω από 3.500.000 αντίτυπα! Αυτή η αλλαγή πλεύσης που οφειλόταν στον DeYoung, δημιούργησε ένα σχίσμα ακόμα και μέσα στους Styx το οποίο το συγκρότημα θέλοντας και μη, έπρεπε να υποστηρίξει. Δεμ ήταν καθόλου τυχαίο ότι μετά την περιοδεία προώθησης του άλμπουμ, χώρισαν για να ξανά ενωθούν 7 χρόνια(!) μετά, το 1990 κυκλοφορόντας το Edge of the Century, χωρίς τον Tommy Shaw με το "Mr. Roboto" να μην βρίσκεται στα περισσότερα set lists τους! Από τα υπόλοιπα τραγούδια, η mid tempo μπαλάντα «Don’t Let It In»(Νο6 Αμερική), είναι με διαφορά ένα κομμάτι που ξεχωρίζει και με όλα τα υπόλοιπα να συμπλήρώνουν με αξιοπρέπεια τον δίσκο, δημιουργώντας μάλλον ένα άνισο τελικό αποτέλεσμα.
Ακούγοντας ξανά και ξανά το μεγαλοεπιβολο Killroy Was Here, αισθάνθηκα ότι rock όπερα του DeYoung δεν ταίριαζει με κανένα τρόπο με τη δομική σύνθεση των προηγούμενων άλμπουμ τους αλλά και με την εμπορική επιτυχία τους! Παρ΄όλο που οι Tommy Shaw και James Young (κιθαρίστας), το έβγαλαν από τα set list των περιοδειών των Styx , o αποχωρήσας DeYoung δεν του γύρισε ποτέ την πλάτη, ερμηνεύοντάς το εκατοντάδες φορές για να το επιστρέψουν και οι Styx στα set lists τους. Σήμερα, μετά από μια σειρά αντεγκλήσεων, οι Styx και ο DeYoung μπορεί να μην μοιράζονται ποτέ ξανά τη σκηνή, αλλά διατηρούν ένα επίπεδο σεβασμού για τον άλλον – ειδικά όταν πρόκειται για το τι κατάφεραν να πετύχουν μαζί.
TRIVIA
Η 10λεπτη ταινία, στοίχισε 1.000.000$, για να προωθήσει ένα δίσκο κι ένα τραγούδι που μάλλον έδιωξε ένα κομμάτι του κοινού τους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/6/23
Δημοσίευση σχολίου