Το χειμώνα του 1973, βγήκε στους κινηματογράφους μια από τις πιο συναρπαστικές αλλά και αμφιλεγόμενες ταινίες του κινηματογράφου, «Ο Εξορκιστής» του σκηνοθέτη William Friedkin, με το σενάριο διασκευασμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του William Peter Blatty(1971). Το σενάριο αναφέρεται στην ιστορία μιας μητέρας που προσλαμβάνει έναν εξορκιστή, αφού ιερείς βρίσκουν ότι η κόρη της είναι δαιμονισμένη. Με την κατάλληλη σκηνοθεσία, φωτογραφία, ο κλασικός τρόμος μεταφέρεται στην ταινία που αναδεικνύεται σαν μια από τις κορυφαίες του είδους. Η ταινία έφτασε στους κινηματογράφους στις 26 Δεκεμβρίου 1973, με πρωταγωνιστές τους Ellen Burstyn, Max von Sydow, Jason Miller και την Linda Blair κι έγινε η πρώτη ταινία τρόμου που προτάθηκε και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Σχεδόν τα πάντα σχετικά με την ταινία ήταν ύπουλα και ενοχλητικά, ακόμα κι η αρχική μουσική που είχε προταθεί κι απορριφθεί, για να καταλήξει σε μια σειρά κλασικών συνθέσεων που ερμήνευσε η National Philaphmonic Orchestra αλλά και ένα απόσπασμα από το έργο του Mike Oldfield, Tubular Bells το οποίο ικανοποίησε τον Friedkin, που ήθελε μια μουσική σαν το "Lullaby" του Brahms. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τυχαία ο Friedkin άκουσε ένα απόσπασμα από το Tubular Bells, και το επέλεξε να ακουστεί στην ταινία, η οποία βέβαιαι δεν είχε δείξει κανένα σημάδι επιτυχίας. Η μουσική που αρχικά είχε προταθεί, ήταν σύνθεση του σπουδαίου Αργεντινοαμερικάνου, Lalo Schifrin αλλά παραδόξως, θεωρήθηκε πολύ τρομακτική κι απορρίφθηκε. Το 2005 μιλώντας στο περιοδικό Score Magazine, ο Schifrin χαρακτήρισε το έργο του σαν ένα από τα χειρότερα της καριέρας του, με τον Friedkin να λέγεται ότι όταν το άκουσε, το πέταξε από το παράθυρο. Ο Schifrin έχει δηλώσει σχετικά: «Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια από τις πιο δυσάρεστες εμπειρίες της ζωής μου, αλλά δεν μπορείς να κάνεις επιτυχίες, αν δεν αποτύχεις. Αυτό που συνέβη είναι ότι ο σκηνοθέτης William Friedkin, με προσέλαβε να γράψω τη μουσική για το τρέιλερ κι οι άνθρωποι που το είδαν αντέδρασαν τόσο έντονο που πήγαν στην τουαλέτα για να κάνουν εμετό. Το τρέιλερ ήταν υπέροχο, αλλά η μίξη αυτών των τρομακτικών σκηνών και της μουσικής ήταν πολύ δύσκολη. Τα στελέχη της Warner Brothers μου είπαν ότι ο Friedkin ήθελε να γράψω μια λιγότερη δραματική παρτιτούρα, αφού η ταινία ήταν βαριά από μόνη της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
6/6/23
Δημοσίευση σχολίου