ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ HEAVY METAL ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 80; ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΙΡΗΝΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

Ολόκληρη η δεκαετία του 80 ημέρα προς ημέρα, χρονιά προς χρονιά ήταν γεμάτη από τον ήχο του Heavy Metal που τη χαρακτήρισε πέρα ως  πέρα. Ορθόδοξο heavy, μελωδικό, sleaze, hard ‘n’ heavy, Thrash, Speed, A.O.R. (Adult Oriented Rock), hair metal και τόσες άλλες μουσικές  ταυτότητες, που ΟΛΕΣ έχουν μια κοινή ρίζα. Όμως έχετε σκεφτεί, ποια ήταν η πιο σημαντική χρονιά της δεκαετίας του 80, που εκτίναξε το heavy metal;  Απαντούν οι Μάρκος Σακελλαρίου, Δημήτρης Σειρηνάκης κι Αλέξανδρος Ριχάρδος.

Κυττώντας  μια προςε μια όλες τις χρονιές της δεκαετ'ίας του 80, η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό ήταν το 1987; Και υπάρχουν πολλές αιτίες για να είναι αυτή η χρονιά η καλύτερη στην ιστορία του Heavy Metal, αφού το είδος εκτινάχθηκε με κυκλοφορίες ιστορικών άλμνπουμ όπως Whitesnake (1987), Motley Crue (Girls, Girls, Girls), Guns and Roses (Apetite for Destruction) ή το φοβερό Priest…Live τω Judas Priest; Και δεν φθάνουν μόνο αυτά. Είχαμε κι ένα από τα καλύτερα Monsters of Rock όλων των εποχών με πρωταγωνιστές 80.000 θεατές και στη σκηνή τους Bon Jovi, Dio, Metallica, Anthrax, W.A.S.P. και Cinderella. Χάρμα ιδέσθαι! Κι όμως, το 1987 ήταν η ΔΕΥΤΕΡΗ καλύτερη χρονιά για το heavy metal, αφού, πάντα σε προσωπικό επίπεδο, αφού το 1980 ήταν η Καλύτερη Χρονιά του. Γιατί κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα heavy άλμπουμ όλων των εποχών, το Back in Black των AC/DC που είναι κι ένα από τα καλύτερα στη δισκογραφία τους. Γιατί κυκλοφόρησαν άλμνπουμ που έβαλαν τιες βάσεις για τη συνέχεια όπως τα πρώτα άλμπουμ των Def Leppard, On through the Night και το ομότιτλο των Iron Maiden που εκτός του ότι ήταν πολύ καλά, που συνετέλεσαν στην εξέλιξη του metal στην καινούργια δεκαετία. H EMI κυκλοφόρησε τη low budget συλλογή Metal for Muthas με τους «άγνωστους» Iron Maiden, Samson, Angelwitch, Praying Mantis κ.α. για να μείνει στην ιστορία σαν μια από τις πλέον προφητικές συλλογές όλων των εποχών. Γιατί συναυλιακά είχαμε τον Paul Loasby, να προτείνει στο μάνατζμεντ των Rainbow ένα ολοήμερο event, με μπάντες αποκλειστικά hard/heavy και τους ίδιους headliners.  Έγιναν κάποιες συζητήσεις με τον Ritchie Blackmore να προτιμά  μία εμφάνιση στο τότε σπουδαίο τριήμερο festival του Reading, όπου ο ανταγωνισμός θα ήταν μεγαλύτερος από ονόματα όπως Gary Moore, Rory Gallagher, Ozzy, Def Leppard, Iron Maiden, Gillan  και Whitesnake (σ.σ. στο ίδιο φεστιβάλ Gillan, Whitesnake και Rainbow!!!!!!).

Τελικά κατέληξα ν στο νεογέννητο Monsters of Rock με τη λίστα να  συμπληρώνουν οι Judas Priest, Saxon, Scorpions,  April Wine, Riot και Touch. Να επανέλθω στο Reading Festival που ίσως το περάσετε  αβλεπί, παρακαλώ ξανά διαβάστε τα ονόματα και θα καταλάβαιτε τι είδαν όσοι ήταν εκεί…. Και για επιστρέψω στις κυκλοφορίες δίσκων που χαρακτήρισαν όχι μόνο τη χρονιά αλλά ολόκληρη τη δεκαετία, στα χέρια μου κρατάω το πρώτο άλμπουμ των Michael Schenker Group με τον Γερμανό κιθαρίστα να έχει κόψει (λίγο) τη μαλλούρα του, τους  Rush να κυκλοφορούν το Permanent Waves που άλλαξε την καριέρα τους, τους Black Sabbath να πατούν ένα γερό restart και με την πρόσληψη του Ronnie James Dio να (ξανά εκιτινάζουν την καριέρα τους, τους άγνωστους Diamond Head να κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους, το Lightning to the Nations, που στην εποχή του (σ.σ.ίσως και μεταγενέστερα), πέρασε απαρατήρητο ( σ’ ευχαριστούμε Lars). Για να μην αναφέρω το Ace of Spades ή το Blizzard of Ozz. Όλα ένα κι ένα ένα,  όλα επιδραστικά. Για όλους τους παραπάνω λόγους, για εμένα το 1980 ήταν η σημαντικότερη χρονιά στο χώρο του heavy metal. Γιατί τότε μπήκαν οι βάσεις!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
 

Ήταν άραγε το 1980 η καλύτερη χρονιά στο Heavy Metal; Νομίζω πως έχει να κάνει με την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς. Αν το βλέπεις βάσει του προσωπικού γούστου του καθενός, αν με ρωτήσεις εμένα προσωπικά θα σου έλεγα το 1986 ως την καλύτερη χρονιά λόγω της γιγάντωσης του thrash εκείνη την χρονιά και της κυκλοφορίας των σημαντικότερων albums που θεμελίωσαν και οριοθέτησαν το ιδίωμα. Αν το εξέταζες από της εμπορικής απήχησης, τότε σίγουρα η απάντηση που ψάχνεις βρίσκεται κάπου στην τριετία 1987 – 1989.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η πρώτη χρονιά των ‘80s αποτελεί μία χρονιά – ορόσημο. Ύστερα από μία περίοδο στα τέλη των ‘70s όπου ο σκληρός ήχος προσπαθούσε να βρει την νέα του ταυτότητα, το 1980 ήταν μία χρονιά όπου έδωσε νέα πνοή στο hard rock και στο heavy metal. Και αυτό έγινε κυρίως με την έκρηξη του New Wave Of British Heavy Metal κινήματος. Iron Maiden, Def Leppard, Saxon, Angelwitch, Diamond Head, White Spirit, Girlschool, Raven, συγκροτήματα που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν άγνωστα στην μάζα, κυκλοφορούν albums που κάνουν όλα τα κεφάλια να γυρίσουν προς το μέρος τους και να δώσουν σημασία σε ότι γινόταν εκείνη την στιγμή στην Βρετανία. Παράλληλα, συγκροτήματα που ήδη μεγαλουργούσαν από τα seventies, βλέπουν τις μετοχές τους να εκτοξεύονται με τα album που κυκλοφορούν εκείνη την χρονιά (Judas Priest British Steel, Motorhead Ace Of Spades, AC/DC Back In Black) ενώ άλλοι κάνουν μία εκπληκτική επανεκκίνηση (Black Sabbath Heaven And Hell, Ozzy Osbourne Blizzard Of Ozz) και παίζουν καταλυτικό ρόλο στην ανανέωση του ήχου.

Αν καθίσουμε και δούμε ημερολογιακά τις κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς είναι σίγουρο ότι θα ζαλιστούμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο μέσος heavy metal οπαδός ήταν κάθε εβδομάδα στα δισκάδικα έχοντας σοβαρό δίλημμα για το τι θα έπρεπε να αγοράσει. Τι κάνεις, για παράδειγμα, στις 14 Απριλίου 1980 όταν κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα το British Steel των Judas Priest και το ομώνυμο ντεμπούτο των Iron Maiden (συγκροτήματα που περιόδευαν μαζί εκείνη την εποχή στην Βρετανία). Τι αγοράζεις, τι διαλέγεις, τι αφήνεις πίσω;
Ας μη το κουράζουμε και πολύ. Απ’ όπου και να το πιάσεις, το 1980 είναι μία από τις σημαντικότερες heavy metal χρονιές όλων των εποχών. Και αν είσαι λάτρης του αγνού, ανόθευτού hard & heavy ήχου, τότε ΝΑΙ ΕΙΝAI H ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΣΚΛΗΡΟΥ ΗΧΟΥ!!!
ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ
Ο Μάρκος Σακελλαρίου είναι συντάκτης του Metal Hammer


1983 the “kill ‘em all year” year..
Είναι θαυμάσιο από την μια και από την άλλη θαυμαστό το να αναπολεί κάποιος τα πιο δημιουργικά χρόνια της σύγχρονης μουσικής όπως αυτά διαμορφώθηκαν στα 80s. Μια δεκαετία την οποία όχι μόνο αναπολούμε εμείς που τη ζήσαμε, αλλά για έναν περίεργο λόγο την ασπάζονται και θέλουν με τον δικό τους τρόπο να την ζήσουν και νεότερες γενιές οι οποίες εκείνα τα χρόνια τα διαπερνούν νοερά μόνο με τη σκέψη τους και τις αφηγήσεις των ανθρώπων που τα έζησαν. Φυσικά δεν είναι τυχαίο πως ότι αναπαράγει τα ήθη, τις συνήθειες, τη μόδα, τη μουσική, τα χρώματα κλπ  αυτής της περιόδου είναι πάντα στη μόδα και έχει κάτι το ξεχωριστό. Η αλήθεια είναι πως ειδικά στην μουσική, και δη στο rock, hard rock, heavy metal η συγκεκριμένη δεκαετία ήταν συναρπαστική, μοναδική και το στίγμα της θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο. Είναι το ότι δημιουργήθηκε ένα κύμα νέων συγκροτημάτων που γνώρισαν παγκόσμια αναγνώριση, είναι πως τα charts ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού συχνότατα είχαν σωρεία κυκλοφοριών του είδους, είναι πως το MTV δημιουργήθηκε και έδωσε πολύ χώρο στις μπάντες του σκληρού ήχου, είναι πως τότε τα μεγάλα φεστιβάλ καθιερώθηκαν, είναι πως τα πιο πολλά μεγαθήρια των 70s προσαρμόστηκαν και συνέχισαν, είναι πως ο μονοδιάστατος metal ήχος βρήκε εξόδους διαφυγής και ανανέωσης από την πιο μελωδική μορφή του, έως την πιο ακραία… είναι τόσα πολλά που θα μπορούσαμε ακόμα να αναφέρουμε, μα νομίζω πως είναι περιττό και ανούσιο να χάνουμε εδώ το χρόνο μας με ένα θέμα το οποίο χρίζει κοινωνιολογικής ανάλυσης και θα χρειαζόντουσαν πραγματικά πολλές σελίδες για να αναλυθεί. Απλά τα 80s ήταν λαμπρά από όλες τις απόψεις! Θυμάμαι πως έπεφταν στα χέρια μας κυκλοφορίες ή ακούγαμε από φίλους μπάντες και κάπου σαστίζαμε, γιατί ήταν τόσο πολλά τα νέα σχήματα, τόσο καλές οι δουλείες τους που κάπου έχανες τον έλεγχο στο τέλος μη μπορώντας να απορροφήσεις τόσο πολλά αλλά και τόσα πραγματικά καλά ακούσματα.  Ήταν η εποχή που «δικαιολογούσε» το να είσαι φανατικός heavy metal ή rock οπαδός και να καμαρώνεις για αυτό. Ήταν και τα μοναδικά στην μέχρι σήμερα ιστορία χρόνια που το heavy metal ήταν τόσο δημοφιλές και τόσο πολύ μέσα στη μόδα επίσης. Κάποιοι πιστεύουν πως αυτή η μουσική πέθανε πριν το μισό της δεκαετίας του 80 γιατί εκείνα τα χρόνια ο μονολιθικός του ήχος εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία. Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στην ίδια την διατύπωση της προηγούμενης πρότασης. Ξαναδιαβάστε αν δε καταλάβατε.

Το ζητούμενο βέβαια εδώ είναι να μπορέσει κάποιος να επιλέξει μια χρονιά, που είναι η πιο αγαπημένη του από όλα εκείνα τα θαυμαστά χρόνια. Η αξιολόγηση δεν γίνεται φυσικά να είναι αντικειμενική και ούτε θα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Η δική μου άποψη δεν θα έχει καθόλου λοιπόν το στοιχείο της αντικειμενικότητας, αλλά πιο πολύ θα έχει το στοιχείο του ρομαντισμού και της νοσταλγίας όταν σαν παιδί 15 ετών τότε, ανακάλυπτα με πολύ ταχείς ρυθμούς μπάντες και μουσικές διαδρομές οι οποίες ήταν μοναδικά συναρπαστικές και μέχρι και σήμερα με συνοδεύουν. Ένα στοιχείο επίσης που ο αναγνώστης πρέπει να λάβει υπόψιν του, είναι το πόσο διαφορετικά ήταν εκείνα τα χρόνια από την άποψη της ενημέρωσης. Τότε αναζητούσες να ακούσεις νέες κυκλοφορίες στο ράδιο ή στους παράνομους σταθμούς των FM, έψαχνες κριτικές σε περιοδικά (στο ΠΟΠ & ΡΟΚ δηλαδή και στις πρώτες εκδόσεις του περιοδικού Heavy Metal), ρωτούσες φίλους και γνωστούς στα δισκάδικα εάν το τάδε άλμπουμ ήταν καλό, έκανες ανταλλαγή δίσκων και κασετών για να ακούσεις κάτι νέο, δεν είχαμε youtube, blogspot, torrents, Spotify και ιντερνετ γενικά, για να βρίσκεις ότι θες, όταν το θες. Ένας δίσκος μπορεί να έφτανε μέχρι τα ράφια των δισκοπωλείων με μεγάλη καθυστέρηση, μπορεί να μην έφτανε και ποτέ μερικές φορές, και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις  όταν ανακάλυπτες μια μπάντα στο δεύτερο ή τρίτο της άλμπουμ… Για παράδειγμα, η πρώτη μου ακουστική  επαφή με Iron Maiden ήταν ότι άκουσα στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη το “Where eagles dare” και κατόπιν ανακάλυψα το “The number of the beast”… Έτσι κάπως λειτουργούσαν τα πράγματα τότε. Και μιλάω για το 1983. Τι ωραία χρονιά.. ήμουν πρώτη λυκείου τότε, και αγόραζα κρυφά μουσικές κασέτες, γιατί πικαπ δεν είχαμε στο σπίτι. Την Ελληνική και όχι μόνο κοινωνία ακόμα την τρόμαζε η rock μουσική, πόσο δε το metal, ενώ στην Αμερική την ίδια χρονιά έφτιαχναν την Parents Music Resource Center προκειμένου να προστατεύσουν κάποιοι την νεολαία από τα σεξιστικά, σατανιστικά και γενικά ανήθικα μηνύματα που έστελναν κυρίως τα heavy metal συγκροτήματα.
1983 λοιπόν και σήμερα αν κοιτάξεις πίσω, θαυμάζεις τι μουσικές κυκλοφορίες έβγαιναν στον αέρα… Blue Oyster, Gary Moore Victims of the Future (εδώ τον ανακάλυψα), Motley Crue, KISS  Lick It Up(το πρώτο χωρίς make up), Def Leppard, ZZ Top, Journey, Saxon και τόσα άλλα. Αμέτρητα.
Για εμένα το 1983 εκτός από το ότι ήταν μια αποκαλυπτική χρονιά, είναι μια εξαιρετικά ποιοτική χρονιά παράλληλα. Φαντασθείτε λοιπόν φέτος να ήταν η χρονιά στην οποία για πρώτη φορά στην ιστορία ένα heavy metal album θα πήγαινε νο1 στο Billboard της Αμερικής (Quiet Riot - Metal Health) ρίχνοντας από εκεί τους Police, και την ίδια στιγμή το single τους “Come on feel the noise” ήταν στο Nο5 των hit singles. Να ήταν φέτος η χρονιά που άκουγες για πρώτη φορά στη ζωή σου Metallica και Slayer, που περίμενες να ακούσεις τον Gillan στους Black Sabbath ενώ σχεδόν ταυτόχρονα να περιμένεις και τον Ozzy να επανέρχεται μετά το θάνατο του Randy Rhoads. Η χρονιά που ένας κιθαρίστας σαν τον Malmsteen πρώτη φορά ακούγεται στον κόσμο μέσω των Steeler στους οποίους μένει για 4 μήνες μόνο και κατόπιν μέσα στην ίδια χρονιά πάει στους Alcatrazz και κυκλοφορούν το καταπληκτικό No Parole from Rock N' Roll, οι KISS να βγάζουν το make up τους, ο Ronnie James Dio να κυκλοφορεί το μνημειώδες Holy diver. Φαντάσου σήμερα να άκουγες για πρώτη φορά το Separate ways των Journey, και (μην γελάτε), το Total eclipse of the heart της Bonnie Tyler, ή τα Modern love και China Girl του Bowie, ενώ θα εντυπωσιαζόσουν με το Moonlight shadow του Oldfield… Nα αντίκρυζες  την ανάποδη πεντάλφα  και τα μούτρα των Motley Crue στο Shout at the devil...  και από την άλλη να ακούς τους Dexy’s Midnight Runners στο “Come On Eileen”..
1983 Η χρονιά που ενώ γίνονται όλα τα παραπάνω,  … ενώ η Βίσση παντρεύεται τον Καρβέλα, ο Mustaine απολύεται από τους Metallica, οι Τoto κερδίζουν Grammy, πρωτοκυκλοφορεί το CD στις ΗΠΑ, αυτή τη χρονιά επίσης δημιουργήθηκε το πρώτο karaoke μηχάνημα στον πλανήτη, το Thriller του Michael Jackson (αν και κυκλοφόρησε τέλη Νοεμβρίου του 1982) θα είναι για 37 εβδομάδες στο Νο1, ενώ οι Def Leppard με το Pyromania και αυτοί θα γευτούν την κορυφή του κόσμου, θα τρυπήσει ο εγκέφαλος μας με το The trooper των  Iron Maiden και στο walkman σου να ακούς στο repeat στο “Hit the lights”, γίνεται και η περίφημη συναυλία του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη, ιδρύεται το internet… και εγώ τον Ιούνιο τελειώνω την πρώτη Λυκείου θεωρώντας το The revolution by night (Blue Oyster Cult0) ως είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών..
Επίσης τότε ήταν που για πρώτη φορά ακούσαμε τις εκφράσεις “Gunter glieben glauchen globen” και “too-loo-rye-ay” και γαμώ το κέρατο μου ακόμα και σήμερα δεν είμαι και τόσο σίγουρος τι σημαίνουν τελικά…  (νομίζω γνωρίζετε από ποια τραγούδια προέρχονται!)
 Μα  πείτε μου.. δεν ήταν μια συναρπαστική χρονιά;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΙΡΗΝΑΚΗΣ
“I’m frustrated! Outdated! I really wanna be overrated!”

 7/5/23

Την επόμενη Κυριακή: Συνέντευξη Βασίλης Μερζιώτης.
 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος