Όταν ανακάλυψα τους Uriah Heep, είχαν ήδη κυκλοφορήσει τα Demons and Wizards (που αγόρασα πρώτο) και The Magician's Birthday. Μαθητής του 6τάξιου Η! Γυμνάσιου, στην οδό Νικοπόλεως, κοντά στην Πλτ. Κολιάτσου, οι γνώσεις μου γύρω από το rock μόλις είχαν αρχίσει να επεκτείνονται και οι Uriah Heep με βοήθησαν πολύ. Το Magician's Birthday ήταν ότι καλύτερο για να με μυήσει σε ένα πιο πολύπλοκο μουσικό κόσμο, που με υποδέχτηκε με ένα μελοδραματικό και το αξεπέραστο πλούσιο "Sunrise" όπου ο David Byron, έδινε τον καλύτερο εαυτό του. Είναι απίστευτο πόσες εκατοντάδες φορές έχω ακούσει αυτό το τραγούδι, κι ΟΛΕΣ αυτές πάντα μου άρεσε! Μπορεί το “Spider Woman” να πέρασε και να μην άγγιξε αλλά τα άλλα 3 που έκλειναν την πρώτη πλευρά του βινύλιου ήταν μοναδικά: το γρήγορο κιθαριστικό (μέχρι εξάντλησης) "Blind Eye", το απόκοσμο "Echoes in the Dark" και το πανέμορφο “Rain” ήταν (είναι) όλα τους διαμάντια. Το "Sweet Lorraine" ήταν ένα τραγούδι που ποτέ δεν μου άρεσε σε αντίθεση, θα έλεγα ότι σήκωνα τη βελόνα και την έβαζα στο “Tales” που είχε την ίδια μαγεία με το "Echoes in the Dark".
Το άλμπουμ κλείνει με το 10λεπτο ομώνυμο κομμάτι που σε ορισμένες στιγμές κουράζει, αλλά σε γενικές γραμμές καλή εντύπωση, με τα ντραμς του Lee Kerslake και την κιθάρα του Mick Box να συναγωνίζονται!
Θα πρότεινα να ακούσετε το Magician’s Birthday, όχι σαν συνέχεια του Demons and Wizards (σ.σ. από πού έως που….) αλλά σαν ένα ανοιχτό βιβλίο με μουσικές εικόνες που είναι γεμάτες highlights. κι για μια ακόμα φορά αναδεικνύει το τεράστιο συνθετικό ταλέντο του οργανίστα/κιθαρίστα Ken Hensley και έβαζε το συγκρότημα απέναντι στον heavy ήχο (σ.σ. τότε το λέγαμε hard rock, δεν υπήρχε ο όρος heavy) των Black Sabbath και Deep Purple, ακριβώς επειδή οι Uriah Heep είχαν μια μαγεία ή καλύτερη μελωδία, που ξεχώριζε. Άσε που ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που η θεματολογία των στίχων τους είχε να κάνει με το χώρο του φανταστικού. Το εξώφυλλο ζωγράφισε ο Μάγος Roger Dean που έδωσε στην όλη εικόνα του δίσκου, άλλη διάσταση και μετέφερε τη μουσική σε ζωγραφιά. Υπέροχο. Δυστυχώς οι νεότεροι δεν μπορείτε να γευθείτε τη μαγεία του, αφού οι εκδόσεις cd δεν προσφέρουν χώρο για να το απολαύσεις
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Έχοντας κυκλοφορήσει δύο πραγματικά άλμπουμ διαμάντια (σ.σ. δεύτερη φορά γράφω αυτή τη λέξη), την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το Sweet Freedom, που παρ’ όλο που αντιμετωπίστηκε ελαφρά, «έλα μωρέ τώρα», ήταν πολύ καλό!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/4/23
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ MAGICIAN’S BIRTHDAY
Με κίνδυνο να γίνω κουραστικόs στουs αναγνώστεs, θα επαναλάβω για πολλοστή φορά πόσο σημαντική χρονιά ήταν το 1972 μέσα στο οποίο γράφτηκαν μερικά απ τα σπουδαιότερα άλμπουμs όλων των εποχών! σαν μιά μαγική σχεδόν συμπαντική αρμονία να συγχρονίστηκε με τουs γήινουs μουσικούs ώστε να κυκλοφορήσουν τουλάχιστον καμμιά εικοσαριά απ τα κορυφαία all time classics. δεν θα τα απαριθμήσω βέβαια, αλλά μέσα σ αυτά συγκαταλέγεται και το εξαιρετικό The Magician's Birthday των Uriah Heep! το πέμπτο άλμπουμ τηs σπουδαίαs μπάνταs δεν ακούγεται επιλεκτικά ανά κομμάτι, αλλά το ρουφάs ολόκληρο απ το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό (όπωs πχ. Argus), και το ξανακούs επαναληπτικά χωρίs να κουράζει ποτέ! το καλύτερο ever line up του συγκροτήματοs έγραψε μερικέs αξεπέραστεs κομματάρεs που ακούμε φανατικά με την ίδια δίψα και πάθοs μετά από 51 χρόνια. διαχρονικά κι ανεπανάληπτα τα Sunrise, Sweet Lorraine, Blind Eye, Spider woman, Tales, καθώs και το ομώνυμο δεκάλεπτο κομμάτι με τιs απρόβλεπτεs αλλαγέs, αποτελούν τη καλύτερη απόδειξη για το οτι μ αυτό το δίσκο οι Uriah Heep κατέκτησαν τη κορυφή τηs συνθετικήs τουs δημιουργίαs. μαζί με το Demons and Wizards πιστεύω οτι είναι οι πιό σημαντικέs δισκογραφικέs στιγμέs τηs πολύχρονηs καριέραs τουs! με προεξάρχοντα τα αεικίνητα πλήκτρα του Ken Hensley, τα έξυπνα κιθαριστικά riffs του Mick Box και την διαυγή κρυστάλλινη φωνή του David Byron, όλα λειτουργούν ιδανικά σε μιά μουσική πανδαισία με ισορροπημένο τρόπο ώστε η σωστή τοποθέτηση των ήχων να υπηρετεί τα τραγούδια χωρίs στείρα επίδειξη δεξιοτεχνίαs! δικαιολογημένα ανήκει στα σημαντικά και απαραίτητα - must have - άλμπουμs, το οποίο έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην υπερδημοφιλή κατηγορία του classic hard rock που τόσο αγαπάμε!
Bonus info: εδώ μιά όμορφη επανεκτέλεση του Blind Eye, με τη συμμετοχή του δαιμόνιου Ian Anderson που δίνει το δικό του στίγμα με το φλάουτο.
Δημοσίευση σχολίου