Απάντηση πρώτη: Ο Ritchie Blackmore!
Σωστή. Ας μην αρκεστούμε όμως στην πρώτη αυτοματοποιημένη σκέψη αλλά ας σταθούμε στην αμέσως επόμενη που ακολουθεί.
Απάντηση δεύτερη: Ο Yngwie J. Malmsteen! Εδώ είμαστε!
Το ταλέντο είναι όπως και ο βήχας, δεν μπορούν να κρυφτούν! Ο νεαρός Yngwie έδειξε την κλίση του στην μουσική από την παιδική του ηλικία. Στα 12 έτη του πήρε το πατρικό όνομα της μητέρας του (Malmsten) και αφού του πρόσθεσε ένα επιπλέον "e" αποφάσισε να χαρακτηριστεί και ως "νεαρός Βίκινγκ", Yngwie, όνομα με το οποίο θα έγραφε ιστορία στην συνέχεια. Ως έφηβος πλέον ήταν ολοκληρωμένος κιθαρίστας έχοντας απορροφήσει στο παίξιμό του κλασσικούς βιρτουόζους και συνθέτες όπως ο Niccolò Paganini και ο Johann Sebastian Bach και φυσικά ο Ritchie Blackmore, ο καλλιτέχνης που έμελλε να είναι η κύρια πηγή αντίγρ.....συγνώμη.... έμπνευσης ήθελα να πω ασχέτως αν ο ίδιος θα υποστηρίζε αρκετά χρόνια αργότερα πως έμεινε ανεπηρέαστος από τον εν λόγω Θεό! Η πορεία του Yngwie στα eighties ήταν "τερματισμένη" ανοδική. Με το καλημέρα, δηλαδή με την πρώτη του σόλο δισκογραφική δουλειά βραβεύτηκε με Grammy για το καλύτερο Instrumental Rock Track ενώ το νεοκλασσικό του στυλ παιξίματος μετατόπισε τις βάσεις επιδραστικότητας που πρωτίστως είχε θέσει ο μέγιστος Eddie Van Halen. Επίσης να επισημάνουμε πως υπήρξε και μεγάλος "σκάουτερ" τραγουδιστών οι οποίοι έκαναν άξια καριέρα και οι οποίοι για το τότε ήταν οι μεταλαμπαδευτές της hard rock φλόγας που προερχόταν από τα seventies, μέσα από το στοιχειωμένο κάστρο του Ritchie Blackmore! Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε η ίδια η Fender το 1988 με την "signature Fender Stratocaster guitar" που δημιούργησε για τον ίδιο, κάνοντάς τον μαζί με τον Eric Clapton τους πρώτους καλλιτέχνες που έλαβαν τέτοια τιμή. Τί να λέμε τώρα!
Το 1990 ήταν μία δύσκολη αλλά και δημιουργική χρονιά για τον Σουηδό μαέστρο. Έχοντας νωπές τις μνήμες αλλά και τα ψυχικά τραύματα από το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε τρία χρόνια πριν βρήκε το σθένος και την έμπνευση να επιστρέψει με ένα από τα καλύτερα αλμπουμς που έβγαλε ποτέ, με το φοβερό Eclipse. Η Polydor Records θα αναλάβει για ακόμα μία φορά την κυκλοφορία που έμελλε να είναι και η τελευταία τους συνεργασία.
Ο δίσκος θα φτάσει στο Νο. 112 του Αμερικάνικου Billboard και θα καρφωθεί μέσα στην πενηντάδα σε ακόμη έξι χώρες. Fast forward στην πορεία του Yngwie Malmsteen από το 1990 μέχρι σήμερα. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να φτάσεις στο σημείο να αμαυρωσείς ένα δρόμο που ήταν μονόδρομος για την κορυφή. Επαναληψιμότητα ως προς τον χαρακτήρα των τραγουδιών, φλυαρία δίχως λόγο, βαριεστημάρα και το χειρότερο όλων, φωνητικά από τον ίδιο! Το κακό έγινε. Επιστροφή στο 1990. Ο Yngwie ήταν μία ασταμάτητη δύναμη που εκτός από το ότι ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας του ογδόντα (προσωπική άποψη) γνώριζε πως μία δισκογραφική δουλειά χρειάζεται πρωτίστως ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ αλλά και ομαδικότητα με καλλιτέχνες που θα πρόσφεραν ο καθένας ξεχωριστά την τέχνη του και που όλοι μαζί θα προσπαθούσαν για το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα. Πάνω σε αυτή την αρχή στηρίχθηκαν δισκάρες Marching Out, Trilogy, Odyssey και φυσικά το Eclipse που συνεχίζει να αναδεικνύει το μεγάλο συνθετικό και εκτελεστικό ταλέντο του μέσα από ένα σετ τραγουδιών που μπορεί να μην διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, διαθέτουν όμως μέτρο, μελωδίες, ατμόσφαιρα, νεοκλασσική ταυτότητα και φλερτάρουν επικίνδυνα με το ραδιοφωνικό ροκ που παιζόταν στους αληθινούς ροκ σταθμούς της εποχής. Αν και ο ίδιος άλλαζε τους μουσικούς σαν τα πουκάμισα σε κάθε δίσκο, πάντοτε έβρισκε τα κατάλληλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το διαφορετικό όραμα που είχε κάθε φορά για το έργο του. Στο Eclipse λοιπόν ήταν η ώρα του μεγάλου Goran Edman να σταθεί πλάι στον ψηλό Σουηδό συμπατριώτη του. Ο Goran Edman είχε στο παρελθόν συμμετοχές σε Madison (τρομερό συγκρότημα), σε John Norum και είχε κάνει και κάποια demos για τους Vinnie Vincent Invasion. Όπως οι προηγούμενες φωνές που διαδέχτηκε στον Malmsteen, έτσι και εκείνος διέθετε μία απίστευτη φωνή μεγάλης έκτασης, γνώριζε πολύ καλά να εφαρμόζει τις διαφορετικές ερμηνευτικές τεχνικές, είχε ίνδαλμα τον Paul Rodgers τον οποίο και "έπιανε" σε στιγμές και ήταν ο πλέον αρμόδιος για να συνεχίσει και να επεκτείνει τον εμπορικό σχεδιασμό που είχε εφαρμοστεί στο Odyssey, με κύριο υπεύθυνο τον Joe Lynn Turner.
Κάπως έτσι, κάθε τραγούδι στο Eclipse είναι μπολιασμένο με δυναμικά ραδιοφωνικά "vibes" που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή, δίνοντας φυσικά μεγάλο αβαντάζ και στο κεντρικό πρόσωπο του άλμπουμ που κατορθώνει να λάμψει και πάλι με την Fender του αλλά και να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους συναδέλφους του οι οποίοι αρέσκονταν να κυκλοφορούν ορχηστρικές σόλο δουλειές με μεγαλύτερη απήχηση σε καθεαυτού μουσικούς κύκλους. Άλλος ένας σπουδαίος μουσικός που συμπορεύτηκε με τον Yngwie για αρκετό χρονικό διάστημα ήταν ο αδικοχαμένος Mats Olausson που δηλώνει παρών σε αυτή την δουλειά. Κρυφή διακριτική δύναμη με ατμοσφαιρικά πλήκτρα και με ισχυρή άποψη ως προς την δομή των τραγουδιών. Ο κύκλος των μουσικών για το Eclipse κλείνει με τις συμμετοχές των Michael Von Knorring (τύμπανα) και Svante Henryson (μπάσο). Από την στιγμή όμως που ακουμπήσει η βελόνα στα αυλάκια του δίσκου, τί μπορεί να ακούσει κάποιος στο Eclipse;
Τα κουτάκια της ταχύτητας και της ενέργειας τικάρονται μονομιάς. Το δυναμικό, βιρτουόζικο παίξιμο του Yngwie έρχεται να δέσει με τον αποφασιστικό χαρακτήρα του υπόλοιπου συγκροτήματος σε ένα σετ τραγουδιών με αρκετές διακυμάνσεις. Το "Making Love" που ξεκινάει τον δίσκο είναι πιο "down to earth" συγκριτικά με τους δυναμίτες που μας είχε συνηθίσει ο Μαέστρος ως αρχή στα προηγούμενα άλμπουμς του. Μην σας πτοεί το γεγονός αυτό όμως, το τραγούδι είναι κομματάρα! Σε ανάλογο εμπορικό και ραδιοφωνικό τόνο συνεχίζει και το "Bedroom Eyes" με καθηλωτικό εναρκτήριο ριφ και θανατηφόρο ρυθμό.
Το "Save Our Love" είναι μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έχει γράψει ο Σουηδός, δεύτερη μετά το θεϊκό "Dreaming" . Με έντονη Μπαρόκ ατμόσφαιρα, εγκάρδιους στίχους και αψεγάδιαστη εκτέλεση που δεν ξεχνάει ποτέ να εξυπηρετεί πρωτίστως το ίδιο το τραγούδι. Απλά υπέροχο!
Η ώρα του Επικού Νεοκλασσικού στοιχείου για το οποίο φημίζεται ο Yngwie φθάνει με το "Motherless Child" . Πιο Rainbow και από τους Rainbow θα λέγαμε. Το τραγούδι πατάει πάνω στην φόρμα του "Kill The King" που όρισε το ευρωπαϊκό Power Metal και ο Yngwie πάνω στον "Man In Black". Λίγο πιο κάτω στο άλμπουμ βρίσκεται άλλη μία φοβερή κομματάρα, το "Demon Driver", που κινείται στα ίδια πλαίσια.
Η Erika Norberg υπήρξε γυναίκα του Malmsteen στα eighties καθώς επίσης και τραγουδίστρια. Στο Eclipse γράφει τους στίχους για το τραγούδι "Devil In Disguise" ενώ στο "Judas" που ακολουθεί η ταστιέρα της Stratocaster παίρνει φωτιά από τα εκτός ελέγχου δάχτυλα του νεαρού Βίκινγκ.
Το "What Do You Want" είναι πασπαλισμένο με την A. O. R. σκόνη με τα πλήκτρα να οδηγούν και την κιθάρα να παρεμβαίνει σε καίρια σημεία. Προσωπικά, όταν το πρώτο άκουσα τα μάτια μου έκαναν "φρουτάκια", για ευνόητους λόγους.
Ο Mats Olausson χρησιμοποιεί την μαγεία του για να χρωματίσει και να δώσει χαρακτήρα στο τρομερό "Faultline" που συνεχίζει, με περιεχόμενο που αφορά τον όλεθρο που προκαλεί ο σεισμός. Το "See You In Hell (Don't Be Late)" κεντρίζει το ενδιαφέρον του ακροατή με την επική μάχη μεταξύ Malmsteen και Olausson στο μέσο του τραγουδιού ενώ ο δίσκος κλείνει με το ορχηστρικό "Eclipse" που αποτελεί ένα σεμινάριο κιθάρας για επίδοξους αλλά και φτασμένους κιθαρίστες.
Συμπερασματικά, το άλμπουμ έχει έναν φοβερά ποιοτικό χαρακτήρα και έρχεται να κλείσει την μεγάλη περίοδο ακμής του Yngwie Malmsteen. Μία περίοδο στην οποία στάθηκαν πάρα πολλοί καλλιτέχνες για να εμπνευστούν και να μεταφέρουν μέσα από το έργο τους ιδιαίτερα στα δύσκολα για το metal χρόνια της δεκαετίας του ενενήντα. Ακόμη και αν η κορυφή δεν πατήθηκε ξανά από τον ίδιο, ο θρόνος του στο πάνθεον των Guitar Heroes έμεινε παντοτινά δικός του.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
29/3/23
Δημοσίευση σχολίου