Εδώ και περισσότερο από δύο δεκαετίες, ΔΕΝ περιμένω απολύτως τίποτε από τους καινούργιους δίσκους των παλαιών συγκροτημάτων που έκτισαν την μεγάλη καριέρα τους, στη δεκαετία του 70. Για να είμαι ειλικρινής, στην περίπτωση των Uriah Heep αυτό το…θεώρημα, ισχύει από τα άλμπουμ Sea of Light (1995) και Sonic Origami (1998), όπου όλα τα επόμενα ήταν δυνατά, καλοπαιγμένα, με (πολύ) καλή παραγωγή, αλλά συνθετικά υστερούσαν εμφανώς. Π.χ από το τελευταίο,Living the Dream, ξεχώρισα το “Waters Flowin” κι από εκεί και πέρα…τίποτα. Έτσι όταν πήρα στα χέρια μου το Chaos & Colour(2023, Νο76 Μ.Βρετανία), οι προσδοκίες μου ήταν λίγες.
Τα πρώτα 5 τραγούδια είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ενδεικτικά για το τι θα ακούσουμε και στα υπόλοιπα. Πλούσια πλήκτρα, wah wah, διπλά και τριπλά φωνητικά, απίστευτα σφιχτοδεμένη παραγωγή, ποιότητα και παίξιμο, προσπάθεια για μελωδίες αλλά εκεί τελειώνουμε. Τι λείπει; Η σύνθεση που θα σε κάνει να ξανά ακούσεις το τραγούδι. Λείπει αυτό το μαγικό φίλτρο που κάνει ένα τραγούδι να ξεχωρίζει. Και μου θύμισε ακριβώς το ιδιο συναίσθημα με το προηγούμενο άλμπουμ τους Living the Dream, που είχε όλα τα παραπάνω, εκτός από συνθέσεις. Θα μπορούσα για να εντυπωσιασω τον αναγνώστη, γράφοντας για «βομβαριδιστικό παίξιμο», «βαρύ κι ασήκωτο Hammond”κι ένα σωρό τέτοια, αλλά ας περιοριστούμε σε κάτι πιο γήϊνο.
Πέραν του παραγωγού Jay Ruston που η δουλειά του είναι εξαιρετική (και λίγα γράφω), και πάλι όπως στο Living the Dream, τον πρώτο λόγο στον ήχο τον έχει ο οργανίστας Phil Lanzon που έχει προοδεύσει το παίξιμό του. ΟΛΑ τα τραγούδια του Chaos and Colour, βασίζονται στα πλήκτρα του! Θα κλείσω με την παρατήρηση ότι οι Uriah Heep δεν έχουν παρεκλίνει στο παραμικρό από τον ήχο που τους έκανε σπουδαίους πριν από 50 χρόνια και με επίπεδα ενέργειας να είναι ιδιαίτερα υψηλά. Αν μου έμεινε ένα τραγούδι, αυτό είναι Hurricane, που συνθέσαν ο ντράμερ Russel Tillbrook κι ο Simon Pinto, με τους στίχους να μιλούν για το πώς οι πρόγονοί μας έβλεπαν τις καταιγίδες και πώς αυτές μπορούν να ερμηνευθούν ως μηνύματα από τους Θεούς.
Ο τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται στις χαοτικές στιγμές που περάσαμε στην εποχή της καραντίνας, με την παύση των περιοδειών και τη διακοπή πολλών επαγγελματικών δραστηριοτήτων. Κι όπως λέει ο Box «το μόνο χρώμα που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν το χρώμα της μουσικής, που βοήθησε πολύ κόσμο να μείνει όρθιος».
8/10
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
15/3/23
Δημοσίευση σχολίου