Μόλις ο αρχισυντάκτης μου πρότεινε να τσεκάρω το live της 18ης Φλεβάρη στο Temple στο Γκάζι, με τον κιθαρίστα του Alice Cooper, Ryan Roxie και το πασίγνωστό στα πέριξ tribute σχήμα στον Μεγάλο, Snakebite, δεν το σκέφτηκα και πολύ. Σάββατο βράδυ, συναυλία, καμιά μπύρα στα γνωστά rock μαγαζιά της περιοχής στην συνέχεια…η φάση προδιαγραφόταν ευοίωνη.
Έσκασα στο Temple περίπου μία ώρα μετά την υποτιθέμενη ώρα έναρξης (20:30) και λέω υποτιθέμενη διότι από ότι έμαθα το πρώτο σχήμα που θα εμφανιζόταν στην σειρά, οι Wild Machine, δεν ήρθαν ποτέ. Διαπίστωσα (εκ των υστέρων) ότι από το μεσημέρι υπήρξε σχετική ανάρτηση στην σελίδα τους στο FB ότι λόγω απρόβλεπτων συνθηκών δεν θα έπαιζαν. Ελπίζω να μην έγινε κάτι κακό, σε κάθε περίπτωση ευχόμαστε όλα καλά. Έμαθα ότι το κενό κάλυψε με DJ set ο Johnnie Holliday των Scream Idol, που βρέθηκε και αυτός στον χώρο.
Όταν έφτασα έπαιζαν ήδη οι Scream Collision, ένα σχήμα που δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω στο παρελθόν. Οφείλω να πω ότι με κέρδισαν με τον τρόπο τους. Ένα συγκρότημα που κινείται στον χώρο του progressive, με ωραίες δικές τους συνθέσεις και καλή σκηνική παρουσία, εξαιρουμένων δύο σημείων: ο frontman τους έσκυβε και καθόταν χαμηλά πολλές φορές κατά την διάρκεια του live, κάτι που έχει νόημα αν το κάνεις μία-δυο φορές ή ελάχιστες παραπάνω σε μία μεγάλη σκηνή, πολύ μεγαλύτερη από αυτή του Temple. Για τον συγκεκριμένο χώρο πιστεύω ότι του στέρησε πόντους από την σκηνική παρουσία του. Βλέποντας το συγκρότημα, υπήρχε ένα κενό στην μέση.
 |
| Scream Collision |
Επίσης, πήγε να καρφώσει και δυο-τρεις ψηλές που δεν του βγήκαν (και δεν χρειαζόταν να το κάνει κιόλας), αλλά δεν πειράζει, γενικά ήταν καλός στην απόδοση του. Το δεύτερο ήταν το γεγονός ότι ο κατά τ’ άλλα εξαιρετικός κιθαρίστας έπνιξε κυριολεκτικά το δεύτερο σόλο του “Mr. Crowley” του Ozzy Osbourne, μία εκ των τριών διασκευών που έπαιξε το συγκρότημα. Οι άλλες δύο ήταν το “Another brick in the wall” των Pink Floyd και το “Remember tomorrow” των Iron Maiden, τα οποία πήγαν αρκετά καλά. Απλά θέλω να πω, αν επιλέξεις να διασκευάσεις ένα τραγούδι, φρόντισε να μπορείς να το παίξεις ολόκληρο και όπως πρέπει. Γενικά, το πρόσημο της εμφάνισης τους ήταν θετικότατο, όπως επίσης ωραία ήταν και τα δικά τους τραγούδια από το μοναδικό τους άλμπουμ Memories. Όχι μόνο είχαν επιτυχία με το κοινό αλλά κατάφεραν να καλύψουν και την απουσία των Wild Machine, προσφέροντας ένα γεμάτο σετ και προετοιμάζοντας κατάλληλα τον κόσμο για το «κυρίως πιάτο» που θα ακολουθούσε. Αξίζουν την προσοχή σας και εγώ θα περιμένω και το δεύτερο άλμπουμ τους (όταν και εάν με το καλό…)
Ακολούθησε ανάπαυλα, προκειμένου να ετοιμαστούν οι headliners της βραδιάς. Γενικά, ο ήχος ήταν σε πολύ καλό σημείο παρά τον μικρό χώρο, ο οποίος είχε ήδη γεμίσει με κόσμο – και στο πάνω πάτωμα. Καθ’ όλη την διάρκεια της βραδιάς, το merch του Ryan Roxie, των Snakebite και των Scream Collision βρισκόταν στο σύνηθες σημείο, στο πίσω μέρος του χώρου (δίπλα στο πίσω μπαρ). Σε πολύ χαλαρό ρυθμό τα μέλη των Snakebite ανέβηκαν πάνω και έφτιαξαν την σκηνή τους, με το αστέρι της βραδιάς, τον Ryan Roxie, να βγαίνει κι αυτός, διαμορφώνοντας το δικό του σημείο.
Η αρχή έγινε λοιπόν από τους Snakebite, χωρίς τον Roxie, παίρνοντας μας από το χέρι για μία βόλτα στο θρυλικό 70s παρελθόν του αληθινού Πρίγκηπα του Σκότους. Βασικά, η αρχή είχε γίνει από το προηγούμενο βράδυ στο pre-show party όπου έπαιξε μουσική ο ίδιος ο Ryan Roxie και ο Κώστας Σάββας, που εκτός από φίλος του πρώτου, ήταν και ο διοργανωτής της συναυλίας στο Temple.
Τι καλύτερο λοιπόν για να δημιουργηθεί από την αρχή η κατάλληλη ατμόσφαιρα, με το “Welcome to my nightmare”. Το οποίο διαδέχτηκαν τα “Devil’s food” και “Black widow”. Με όλα τα θεατρικά, τους μονολόγους του Vincent Price δια στόματος του frontman Αντώνη Παπαδόπουλου (ο “Alice” στους Snakebite), τις αραχνούλες, όλο το πακέτο! Μαζί του ο «πρόεδρος» Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης στην κιθάρα (όντως ο πρόεδρος του Greek Nightmare Alice Cooper Fan Club), ο Αντώνης Σπαθαρος επίσης στην κιθάρα, ο Φοίβος Ανδριόπουλος στα ντραμς, ο Δημήτρης Κότσικος στο μπάσο και σε ρόλους ηθοποιών/κομπάρσων ο Σπύρος Σπυρόπουλος και η Δήμητρα Παρτσανάκη. Εν συνεχεία, ακούσαμε τα πιο “deep cuts”, “Go to hell” και “Wish you were here”.
Γεννημένος στην Καλιφόρνια σε μουσική οικογένεια, ο Ryan Roxie ξεκίνησε την κιθάρα από νεαρή ηλικία, έχοντας ως βασικές επιρροές τους Brian May (Queen), Elliot Easton (The Cars) και Rick Nielsen (Cheap Trick). Εξ’ ου και η συμμετοχή του στο power pop σχήμα Candy, μαζί με το μετέπειτα μέλος των Guns N’ Roses, Gilby Clarke. Στην συνέχεια, συνέχισε με τους υπόλοιπους, πλην Gilby, στους Εlectric Angels. Με αυτούς τράβηξε την προσοχή της μουσικής βιομηχανίας, με το πολύ καλό, ομώνυμο ντεμπούτο τους (“Electric Angels”, 1990), όχι για πολύ όμως, μιας και το σχήμα διαλύθηκε to 1992 μετά από την κυκλοφορία του άλμπουμ. Ο Roxie έπαιξε μαζί με τον Gilby Clarke στις προσωπικές κυκλοφορίες του δεύτερου, καθώς και στο δεύτερο άλμπουμ των Slash’s Snakepit. O Clarke ήταν αυτός που τον σύστησε στον Alice Cooper πριν 27 χρόνια, γεγονός που μας φέρνει στο σήμερα.
Από εκεί και πέρα απολαύσαμε και άλλες μεγάλες επιτυχίες του Alice Cooper. Σε τυχαία σειρά, “Be My Lover”, “Is It My Body”, “No More Mr. Nice Guy”, “Billion Dollar Babies”, “I’m eighteen” από τα ιστορικά ‘70s, “He’s Back”, “Bed of Nails” και “Poison” από τα επικά ‘80s, “Hey Stoopid” από τα 90s. Αν μη τι άλλο, ένα χορταστικό set, που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Αρχηγός! Μετά, το σόου διένυσε τα πιο πρόσφατα άλμπουμ του Alice Cooper, όπως τα “Brutal Planet”, “Man of The Year”, “Perfect” και “Dirty Diamonds”, αναμφίβολα, εξαιρετικές δουλειές, όπου ο ίδιος ο Roxie έβαλε το χεράκι του. Μάλιστα όταν ο Κωνσταντίνος «έφαγε» μία χορδή της Gibson SG του, o Ryan το πήρε πάνω του, μέχρι να τακτοποιηθεί το θέμα και σα να μην συμβαίνει τίποτα, αφού μίλησε στο κοινό, έπαιξε το “Me generation” από το δικό του άλμπουμ Imagine your reality. Πόσο παιχταράς πια, πόσο cool;
Κάπου στα μεσάνυχτα, βγήκαν τα μπαλόνια στην σκηνή, οι Snakebite έβαλαν τα ημίψηλα καπέλα τους και η συναυλία έκλεισε πανηγυρικά, σε οικογενειακή ατμόσφαιρα, με το “School’s Out”, όπως είχε κάνει και ο Alice Cooper το καλοκαίρι. Αν αφήσουμε απ’ έξω την δυσλειτουργία του smoke machine (είχε λυσσάξει και δεν σταματούσε) και το σπασμένο ταμπούρο του Φοίβου που αντικαταστάθηκε (όπου πάλι ο Roxie συγκάλεσε εικονικό band meeting, φοβερή ατάκα η οποία μου έμεινε), όλα πήγαν μια χαρά!
ΥΓ: Εδώ θα ήθελα να κλείσω σε μία πιο προσωπική νότα και να σας πω ότι αυτό το live θα το θυμάμαι για πάντα, διότι είναι το τελευταίο που παρακολουθώ ως μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού λένε και για εμένα το «προσωρινό» ήταν 17 ολόκληρα χρόνια. Άσχετα με αυτό φυσικά, εμείς θα εξακολουθούμε να τα λέμε από εδώ κανονικά, δεν χανόμαστε!
Κείμενο/φωτόγραφίες: ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
Δημοσίευση σχολίου