ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: "ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΔΩΣΑ ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΜΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ, ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ METAL ΣΚΗΝΗΣ"

Rock FM, Atlantis, η «πειρατική» διαδρομή του, η αξία του Assault Attack των MSG, το δισκάδικο του «Τσίτου», η μουσική εφημερίδα ΟΖ, το βιβλίο του 665 Ημέρες και… μία Ζωή METAL, η «μεγάλη αγάπη του για τα…μαθηματικά»(!) και  πολλά άλλα, ενδιαφέροντα, στη συνέντευξη τοιυ Άγγελου Γεωργιόπουλου που ακολουθεί.
Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος.  
Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να ακούει heavy;
Εύλογα θα ξαναγίνουμε νέοι έστω και στην ανάμνηση!...Ξεκίνησα στο Γυμνάσιο. Συγκεκριμένα το 1980, 13-14 ετών. Από μία επίσκεψη στον φίλο-συμμαθητή Βασίλη Βέτσα για «διάβασμα» στα μαθηματικά (!). Είχε ένα compact στερεοφωνικό της εποχής, νομίζω μάρκας JVC, το είχε φέρει ο πατέρας του από Ιαπωνία. Μου έβαλε στο πικ-άπ διάφορα «σκληρά», Rory Gallagher, Scorpions, KISS, Thin Lizzy, UFO, Black Sabbath…Αυτό ήταν! Θυμάμαι να είμαι εξτασιασμένος από το άκουσμα σαν να είχα ανακαλύψει χαμένο θησαυρό! Φοβερό συναίσθημα, λυτρωτικό! Στη συνέχεια προέκυψαν κάποιες συλλογές σε κασέτες ενώ παράλληλα αγόραζα από κοινού με τον Βασίλη κάποια albums Van Halen, Scorpions, Queen, Lynyrd Skynyrd, Deep Purple… Σιγά σιγά ξεκίνησα να αποκτώ τη δική μου δισκοθήκη. Αρχικά σε μορφή κασέτας. Το 1981 επίσης, πρωτοξάδερφα από τις ΗΠΑ που είχαν έρθει για διακοπές στην Άνδρο μας άφησαν δώρο Scorpions το “Blackout”, Billy Squire “ Don't Say No”, AC/DC “Back In Black”…ταυτόχρονα στο σπίτι είχαμε ένα πικ-άπ βαλίτσα, μονοφωνικό, το χρησιμοποιούν οι γονείς μου για τα γλέντια παίζοντας 45άρια λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής.  Δεν άργησαν όμως να έρθουν τα πρώτα βινύλια, 1983, δίχως την κατάλληλη ηχητική υποδομή. Σε αυτό, το οποίο έχω ακόμα, είχα λιώσει το The Number of The Beast των Maiden καθώς και το Killers (2ο και 3ο κατά σειρά αγορασμένα βινύλια).Το σημαντικό γεγονός όμως προέκυψε με τη «μεγαλειώδη» για την εποχή αγορά του πρώτου στερεοφωνικού από τον αδερφό μου. Είχε βρεθεί στις  Η.Π.Α με την προοπτική να σπουδάσει αλλά λόγω σοβαρών διαδικαστικών προβλημάτων, σχετικά με την παραμονή του, κατέληξε να δουλεύει ως pass boy σε ελληνικά εστιατόρια, μόνο βραδινή βάρδια. Επιστρέφοντας με τα χρήματα αυτά αγοράστηκε το στερεοφωνικό. Έφερε όμως μαζί του και αρκετές κασέτες. To Whiplash ep από Metallica, “Sacred Heart” Dio, Exodus “Bonded by Blood”, Υ&Τ “Earth Shaker”…1985…

Ποιος  ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Ήταν το album Assault Attack του Michael Schenker, το δεύτερο κατά σειρά προσωπικό του. Το είχα αγοράσει από ένα δισκάδικο στην Κηφισιά σε μία σχολική κοπάνα «για καφέ» της εποχής. Μαθητής 3ης γυμνασίου, 1983, σε δραχμές. Σήμερα αναλογικά με το euro η αξία του ακούγεται χαβαλέ αλλά τότε ήταν μαζεμένες από το χαρτζιλίκι του πατέρα…Γύρω στις 750 δρχ., χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος. Τον συγκεκριμένο μου τον κατάσχεσαν με δεκάδες ακόμα album μαζί  με τα μηχανήματα του πειρατικού σταθμού studio 652 όταν μας έπιασε το ραδιογωνιόμετρο το 1991. Τον αγόρασα ξανά από το Μοναστηράκι απολυόμενος από τον στρατό.

Από ποιο κατάστημα ή καταστήματα αγόραζες δίσκους;
Αρχικά από το δισκάδικο του «Τσίτσου» στα Νεα Λιόσια (σήμερα Ίλιον). Σταθερά στο Happening. Μετά ανακαλύψαμε, σχεδόν ταυτόχρονα, το Δισκάδικο της Αθηνάς…Φυσικά από το Rock City στη Σωκράτους στην Πλατεία Βάθης και αραιά και πού από το Μοναστηράκι. Στο τελευταίο πηγαίναμε κυρίως στο Top Man για κονκάρδες, T-Shirt, ραφτά… ή στο Remember για περικάρπια, ζώνες με καρφιά…, το Remember ήταν πιο κοντά στην Punk φιλοσοφία αλλά αυτό ουδόλως μας απασχολούσε.

Με ακροατές και την  Fritha Jenkins των Skyclad

Μετά από τόσα χρόνια, τους έχεις κρατήσει;
Φυσικά!!! Δεν αποτελούν μονάχα ανάμνηση μιας εποχής ανέμελης, νεανικής, πρωτο-επαναστατικής συμπεριφοράς και αμφισβήτησης. Είναι κομμάτι μιας υπέροχης, από πλευράς πρωτόγνωρων εφηβικών εμπειριών, περιόδου, κομμάτι της ιστορίας μου ως άνθρωπος που υπήρξε νέος και θέλει να παραμείνει ως έτσι μέσω των αναμνήσεων, της νοσταλγίας που σου προκαλεί η κατοχή τους, το ηχητικό τους άκουσμα. Φέρνουν στο νου την πορεία μου αρχικά ως θαμώνα στα club Victoria, Ombre, Renegate, Rainbow (στο Μπραχάμι), Crazy, Laluna… μετέπειτα ως Dj στα Χωρίς Ανάσα, Ηχόχρωμα, Paranoid, ΤΝΤ, Guillotine, On Stage… Τις βραδιές και τα ξενύχτια με αδερφούς Dj, τους Κώστα Βογιατζόγλου, Μάκη Μακρή, Άρη Κουθουρίδη, Μάκη Παγουλάτο…Τις ερωτικές περιπέτειες, την λανθάνουσα κοινωνικοποίηση που αρχικά είχαμε επιλέξει ταυτίζοντας το Heavy Metal με τον Χουλιγκανισμό, τα εφηβικά μας λάθη, το κάθετι που γευόμασταν ως πρώτη φορά αλλά κυρίως το ατέλειωτο ταξίδι που προσφέρει τελικά ως απόσταγμα, μετά από χρόνια μαζί του, στη γνώση, στον ιδιαίτερο του πολιτισμό που απορρέει από το πολυεπίπεδο της θεματικής και ηχητικής του…Στην αυτογνωσία που επιχειρούμε έχοντας το metal συνοδοιπόρο ζωής. Για αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους αποτελούν τον προσωπικό μου Νόστο, την επιστροφή που όλοι μας επιχειρούμε ανά τακτά διαστήματα, στην αρχή της συνειδητής πορείας μας…Αναμφίβολα κομμάτι της ψυχικονοηματικής «μεταλικής πατρίδας μου». Του τότε, του τώρα του αύριο…Η δική μου Ιθάκη!

Με  τον αδελφό του Δημήτρη (δ) και μέλη των Picture

Πως βρέθηκες στο  ραδιόφωνο; Δεκαετία του ’80 ως φοιτητής υπήρξε ένας πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός, το Studio 652 στο Ίλιον. Τον είχαν δύο φίλοι οι οποίοι έπαιζαν λαϊκά και Disco της εποχής. Με τις γνωστές αφιερώσεις, ξέρεις. Κάποια στιγμή ενώ ήδη άκουγα heavy metal τους πρότεινα να κάνουμε ένα δίωρο, 4 με 6 τα ξημερώματα κάθε Παρασκευή και Σάββατο, παίζοντας hard rock, heavy. Έτσι ξεκίνησα, ερασιτέχνης στα πειρατικά FM. Έμεινα έως ότου μας κλείσανε το 1991. Μας έπιασε το ραδιογωνιόμετρο. Τότε όμως ήμουν ήδη στον Rock FM. Είχε μεσολαβήσει ο φίλος Χρήστος Διακουμής που εκτελούσε χρέη ηχολήπτη. Άκουσε πως ζητούσαν παραγωγό για Heavy Metal. Με πρότεινε λοιπόν. Έτσι μετά από ένα σύντομο ραντεβού στα τότε γραφεία της εφημερίδας «Η Πρώτη» η εκπομπή «Σκληρό Σαν Μέταλλο» βγήκε αέρα. Στην διάρκεια παραμονής μου αρχικά παρουσίαζα μόνος μου μετά με τον Πάτροκλο Αργυράκη και μετά ξανά μόνος. Εξακολουθούσα όμως να κάνω κάποιες εκπομπές-παρουσίες στο Studio 652, μία στο τόσο, με τα ψευδώνυμα «Alien», «O Πρίγκιπας της Νύχτας»! Όταν έληξε η συνεργασία με τον Rock FM αρνούμενος να κόψω από το πρόγραμμά μου το φερόμενο ακραίο metal, Death, Black… τα Demo από εγχώρια σχήματα των οποίων η παραγωγή δεν πληρούσε τα νέα στάνταρ του κυριλέ rock προφίλ του σταθμού, πήγα στον Space. Συμμετείχα στη βραδινή Rock ζώνη που είχε αναλάβει ο Παύλος Γιαννακούρης μαζί με τον Γρηγόρη Βάιο. Εκδιώχθηκα όμως από τον ιδιοκτήτη όταν έπαιξα τους "Αντίδραση". Ήταν μία χειμωνιάτικη εκπομπή που ήθελα να αναδείξω τα κοινά αντικομφορμιστικά στοιχεία μεταξύ Punk και Metal. Ακολούθησε ο 902 αριστερά έχοντας εκπομπή με τον Ανδρέα Στασινόπουλο. Αυτά μέχρι τον Μάρτιο του 1995. Γυρνώντας από τον στρατό επιχείρησα στον Shock FM του Κώστα Μυλωνά αλλά ο σταθμός δεν είχε πορεία, πέρασα από Atlantis, κάπου το 2001. Τότε, έτσι ξαφνικά, σαν από σόκ, ξενέρωσα! Μου ήταν ανυπόφορο να παίζω Play list. Ακατανόητο για μια κατεξοχήν ενημερωτική, ζωντανή στο γίγνεσθαι εκπομπή. Ο τότε ιδιοκτήτης του σταθμού πίεζε να κάνουμε τον κατά παραγγελία DJ σε μια προσπάθεια να δείξει ότι εκτιμά το κοινό του. Μαλακίες! Αισθάνθηκα να γίνομαι Jukebox! Αυτόβρόντηξα!...Ξαναέγινε μια προσπάθεια επιστροφής στον Rock FM. Όμως για ακόμα μια φορά οι προσδοκίες για αυτόνομη Metal εκπομπή δίχως ηχητικές εκπτώσεις και περιορισμούς στην ελευθερία του προφορικού λόγο αποδείχτηκαν όνειρο θερινής νυκτός! Γνωρίζεις άλλωστε πολύ καλά, ως παλαιότερος των ερτζιανών και πρωτοπόρων μαζί με τον Γιάννη Κουτουβό (R.I.P) στις metal εκπομπές, ότι η εποχή που ένα αναλογικό ραδιόφωνο στηρίζονταν στον αυθορμητισμό, στο πάθος και στην ελεύθερη επιλογή της μουσικής που έπαιζε ο όποιος παραγωγός έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Στις μέρες μας είναι απλά διεκπεραιωτής ενός προεπιλεγμένου play List…Μικροφωνική μαριονέτα με σαφή κομματική ταυτότητα! Ειδικά δε, όταν ακούω το χιλιοειπωμένο μότο: “ακούτε τον Τάδε FM, τον Rock σταθμό της πόλης” εκνευρίζομαι αφάνταστα…Πως είναι δυνατόν να θεωρείται το σταθμό βρε γελοίοι rock χωρίς Heavy Metal εκπομπή?...Είναι να τους αγνοείς… και να τους λυπάσαι!

Θυμήσου ορισμένες από τις καλύτερες και τις χειρότερες ραδιοφωνικές σου στιγμές 

Υπήρξαν αρκετές και από τα δύο. Ξεχωρίζω ως καλύτερη την τελευταία μου περίοδο στον Rock FM όταν αυτός βρίσκονταν στην Πλατεία Ακαδημίας. Μία ώρα πρίν την έναρξη της εκπομπής, ειδικά Σάββατο στις 15.00 το μεσημέρι και μία ώρα μετά το πέρας, έως τις 19.00, τόσο το studio όσο και ο χώρος υποδοχής του σταθμού κατακλύζονταν από μεταλλάδες, μουσικούς συγκροτημάτων, φανζινάδες…Ένα καλώς εννοούμενο παζάρι ανθρώπινης άποψης και μεταλλικής κοινωνικοποίησης. Ανταλλαγή demos από κάθε γωνιά του πλανήτη, αγοροπωλησίες βινυλίου συγκροτημάτων από Βραζιλία μέχρι Σουηδία …Φοβερή ατμόσφαιρα! Η χειρότερη… Θα τη γενικεύσω: το πέρασμά μου από τον Atlantis.

Θα υπάρξει συνέχεια για κάποιο άλλο βιβλίο;

Έχω έρθει ήδη σε μια πρώτη συμφωνία για την έκδοση ενός ακόμα…Δεν θα ήθελα επί του παρόντος να αποκαλύψω τη θεματική του, όχι από φόβο αλλά λόγω αρνητικής ρευστότητας γενικότερα στις εκδόσεις.   Απλά θα πώ ότι θα είναι, εύχομαι να είναι… αποκαλυπτικά Heavy Metal!  Ήταν ζωντανή επίσης μέχρι πρίν λίγο καιρό η πρόθεση για την έκδοση δύο βιογραφιών συγκροτημάτων. Δυστυχώς ενώ αρχικά υπήρξε ενθουσιώδη ανταπόκριση σήμερα το εγχείρημα δείχνει να αναβάλλεται λόγω οικονομικού κόστους. Η κατάσταση δυστυχώς στη χώρα είναι σε όλους τους τομείς ζοφερή, απαγοητευτική και μετά λύπης στερείται προοπτικής καλυτέρευσης. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια από πλευράς μου να ευοδωθούν τα εκδοτικά πλάνα όμως στην ταμπακιέρα αυτό που μετρά δεν είναι το τι θέλω μα το τι μπορούν οι άμεσα εμπλεκόμενοι να προσφέρουν…Μακάρι να είχα τη δυνατότητα του μπορώ! Στις 2 φωτογραφίες αριστερά, επάνω με τον Μιχάλη Νικολαϊδη των Heaven and Hell και κάτω με τους Γιώργο Στρατάκη κιαι Μάκη Μακρή (Rust).  

Στα περιοδικά δεν είχες μεγάλη παρουσία. Που οφείλεται αυτό;
Κοίτα, ξεκίνησα με την εφημερίδα Oz του Πανούτσου τέλη 80s, κάποια στιγμή έγινε περιοδικό. Όταν απολύθηκα από φαντάρος η μοίρα του σταμάτησε … Συνεργάστηκα με τον Πάνο Τζανετάτο έχοντας το πόστο του αρχισυντάκτη στα περιοδικά Iron, Metal Youth. Διαφώνησα όμως με τον Πάνο για λόγους ιδεολογικούς. Ειδικά με τη γραμμή περιεχομένου του Forest… Κινούνταν στη γραμμή που ο ίδιος επιτακτικά ήθελε να ακολουθήσει, πως το ιδίωμα του Black Metal είναι μόνο για την άρια φυλή, το Heavy Metal είναι ανδρικό μόνο «σπορ» και άλλες γελοιότητες περί καθαρών και μη μετά φαλλοκρατικών, ομοφοβικών, σεξιστικών, ρατσιστικών σχολίων και απόψεων…Προφανώς είχε την εντύπωση ότι θα υποκύψω σε «τίτλους και επιφανείς ρόλους». Αθετούσε τον αντικομφορμιστικό ελευθεριακό χαρακτήρα του Metal κομίζοντας αρχιδιές ολοκληρωτισμού! Μετά έκανα το δικό μου περιοδικό, το Attack. Επιχείρησα να γίνω εκδότης, εντός και εκτός εισαγωγικών, όπως θες πάρ’ το. Δεν τα καταφέραμε. Mε αξιόμαχη συντακτική ομάδα, Johnny Κομούτος, Χριστόφορος Κοτσώνης, Μπάμπης Ρεμπελάκης κ.ά., Άκη Πότσιο στα γραφιστικά, Παύλο Γιαννακούρη στην προ-επιμέλεια… Δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουμε το περιοδικό το οποίο και χρηματοδότησα με τον αδερφό μου Δημήτρη. Περιμέναμε να γίνει η εκκαθάριση του τρέχοντος τεύχους για να προχωρήσουμε στην έκδοση του επομένου … Αυτό ήταν πολύ χρονοβόρο, έπαιρνε ενάμιση, κάποιες φορές και δύο μήνες. Δεν είμασταν σταθεροί στην μηνιαία κυκλοφορία. Να συμπληρώσω πως πρίν το Iron είχα κάποιες σκόρπιες συνεργασίες… Με το Metal Invader, ειδικά στην περίπτωση της βιντεοκασέτας Fire and Ice,  με κάποια fanzines… Rocka Rolla, Bio rock, κ.ά. Μου είχε γίνει μάλιστα και πρόταση από τον Βαγγέλη Μπαλτά της Sound & Vision pr και των Rock City «να μιλήσει κάτω» ώστε να γράφω στο Metal Hammer την οποία ευγενικά αρνήθηκα, ομοίως και από τον Jorge Osmak της Mολών Λαβέ…Ιστορικά να σημειώσω την παρουσία μου ως αρχισυντάκτη στην μεταλλική εφημερίδα Rock Time με εκδότη τον Θέμη Χ.  ιδιοκτήτη του club Χωρίς Ανάσα καθώς και της Metal Vision όπου επιχείρησε μόλις για  δύο τεύχη ο Μπαλτάς, στο επίσης αυτοχρηματοδοτούμενο video περιοδικό Metal Zone που  προέκυψε μέσα από την τηλεοπτικές metal εκπομπές «Σκηνές Rock», «Rock n Blue», «Underground World» που για χρόνια είχα στo Blue Sky TV, στο DTV, στο High TV (τελευταία παρουσία το 2011). Γενικά ήθελα να είμαι ανεξάρτητος, αποδεσμευμένος από τον χαρακτήρα του «υποτακτικού συντάκτη», εκείνου που πρέπει να συμβαδίζει παράλληλα με την διαφήμιση που προσφέρουν στο έντυπο οι δισκογραφικές δηλ., να αβαντάρει τις κυκλοφορίες, θάβοντας ενδεχόμενη αρνητική άποψη για αυτές. Αυτή την θεμιτή πρακτική για κάποιους, ανεπιθύμητη για άλλους, τη μάχομαι ως αξιακή αρχή μέχρι σήμερα. Όπως επίσης αντιτίθεμαι στην τακτική τα συγκροτήματα, και δή τα εγχώρια, να αναγκάζονται να πληρώνουν πακέτα προβολής στα μεταλλικά ΜΜΕ ή πάλι για να συμμετάσχουν στα μεγάλα εγχώρια φεστιβάλ. Κατανοώ την ανάγκη για προβολή του έργου του δημιουργού, αποτελεί όμως μείζον θέμα ηθικής κατάπτωσης, αναξιοπρέπειας, ευτελισμού της τέχνης η εγχρήματη υποταγή στους «μεταλλοπατέρες» και επαγγελματίες ταγούς του Metal. Χωρίς να αμφισβητώ την αγάπη των τελευταίων για το είδος ή πάλι το δικαίωμα να ζήσουν επαγγελματικά από αυτό δεν δέχομαι αυτό να πραγματοποιείται και με τα χρήματα των εγχώριων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων. Τουλάχιστον μην προκαλούν όταν μιλούν με θράσος για προσφορά. Εδώ έχουμε καθαρή εκδούλευση!...Υπάλληλοι γάρ!

Ποια ήταν η πρώτη και ποια η καλύτερη συνέντευξη που έχεις πάρει;
Αλήθεια τώρα!... Δεν θυμάμαι την πρώτη!...Είχα μείνει πάντως εμβρόντητος από την ειλικρίνεια, τον σεβασμό και την χαλαρότητα του να απαντά σε κάθε ερώτηση από τον King Diamond για τις ανάγκες της μουσικής εφημερίδας Oz  το ίδιο και με τον Tom Angelripper των Sodom. Μια συνέντευξη που είχε κυκλοφορήσει ως προσφορά σε μορφή κασέτας με το περιοδικό Metal Forces με μεσολάβηση της FM records. Πραγματικά δεν γνώριζα τι επρόκειτο να συμβεί όταν έδωσα κόπια της συνέντευξης στην υπεύθυνη ξένου ρεπερτορίου της FM. Ο Βαγγέλης Μπαλτάς είχε αποχωρήσει τότε από το συγκεκριμένο πόστο…καλά! δεν αναφέρομαι στα αγγλικά μου!...Crust! ...Row! Kάπου το 1994.

Ποιο ήταν το κίνητρο σου για το βιβλίο 665 Ημέρες;

To βιβλίο “665 Ημέρες και… μία Ζωή METAL” ήταν ένα απωθημένο ψυχής που υπήρχε από την δεκαετία του ’90. Mε τον φίλο που δεν υπάρχει πια στην ζωή Τάσο Μενεμενόγλου είχαν γίνει κάποιες επαφές με τον εκδοτικό οίκο Οξύ. Το συμφωνητικό όμως για την έκδοσή του περιελάβανε κάποιους όρους στους οποίους τάχθηκα εξ αρχής ενάντια. Δημιουργούσαν επι της ουσίας μια καρικατούρα δηλ., έπρεπε να κινηθεί αυστηρά στο μουσικό είδος χωρίς πολιτικές προεκτάσεις (δεν αναφέρομαι σε κόμματα ούτε στις ανάλογες αυτών ιδεολογίες), χωρίς ιδιαίτερη κοινωνιολογική ανάλυση και ιδίαν άποψη … Θεατρινισμός! Αρνήθηκα να το υπογράψω. Αρχές του 2017 ήρθα σε επαφή με τον εκδοτικό οίκο ΚΨΜ μέσω του φίλου καθηγητή Πανεπιστημίου Αλέξανδρου Κοντογιάννη που διατηρούσε επαφές από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Αρχικά με τις εύλογες αμφιβολίες. Αυτές ευτυχώς κάμφθηκαν με μιάς. Ο Δημήτρης Γκόβας, σύμβουλος έκδοσης του ΚΨΜ, είναι κι αυτός θιασώτης του metal με αποτέλεσμα η έκδοση να πάρει σχεδόν τυπικό χαρακτήρα. Ήταν απλά θέμα χρόνου. Το βιβλίο βγήκε στις 720 σελίδες. Περιλαμβάνει όχι μόνο την ιστορία του metal έτσι όπως την βίωσα προσωπικά στα 80s αλλά και τις παράλληλες συνιστώσες- σχέσεις του, με τις θρησκείες, με τις διάφορες πολιτικοιδεολογικές ομάδες … Τις φιλοσοφικές και ηθικές θεωρίες που το διέπουν, τον ρόλο των γυναικών σε αυτό,  την σημειολογική ανάλυση συμβόλων και φετίχ, το dress code… Μέχρι το πώς επιδρά στον εγκέφαλο και το ανθρώπινο σώμα … Απαντήσεις, μετά έρευνας, αν π.χ. θα πρέπει να ξαναγίνει underground ή όχι … Ποια είναι τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα που συναντάμε, κ.ά. Υποστηρίζω βάσιμα πως είναι πολλά βιβλία μέσα σε ένα. Χωρισμένο σε δύο κύρια μέρη. Το πρώτο μέρος με τίτλο Metal-ικό Χρονολόγιο αναφέρεται κυρίως σε προσωπικά βιώματα σε μια προσπάθεια υποκειμενικής ανάγνωσης των 80’ς ενώ  το δεύτερο προσφέρει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να σχηματίσει επάνω στον γενικό τίτλο «Αναλύοντας το Metal» τη δική του άποψη μέσα από 9 κεφάλαιά τα οποία επίσης χωρίζονται σε θεματικές ενότητες, όλες μετά πηγών βιβλιογραφίας…Υπάρχουν και συνεντεύξεις ανθρώπων με σημαίνοντα ρόλο, τόσο σχετικά με τη φιλοσοφία και τον πολιτισμό του είδους όσο και για τη σημερινή του πορεία αναφορικά με το μέλλον του, την εκπαιδευτική του σημασία, την μουσική του ιστορία στη χώρα μας και όχι μόνο, το αν ο «θάνατός του», η σημερινή του μειωμένη απήχηση στις νέες γενιές, η φθίνουσα εμπορικότητά του, είτε ως αγαθό είτε ως καταναλωτικό μουσικό προϊόν αποτελεί μύθο ή ζώσα πραγματικότητα… Πάντα σε προσωπική άποψη, τα άπαντα του είδους".

 Ποιοι είναι οι αγαπημένοι δίσκοι σου;

Ενδεικτικά και μόνο, για την οικονομία της ερώτησης. Saxon το Live “The Eagle Has Landed”, Crush “Kingdom of The Kings, Celtic Frost “Into The Pandemonium”, Exodus “Bonded By Blood, Black Sabbath “Heaven And Hell, Dimmu Borgir “Enthrone Darkness Triumphant”, Mekong Delta “The Music of Erich Zann”, Flames “In Agony Rise”, Tiamat “The Astral Sleep”, Manowar “Sign of the Hammer”, Motley Crue “Shout at the Devil”, Selefice, το Ep “I Met a God” ….Όλα του Dio!

Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που τελικά δεν τους απέκτησες ποτέ και θα ήθελες να τους έχεις στη δισκοθήκη σου
Όλους εκείνους που δεν έχω!!!!

Με Ηλία Λογγινίδη

Εξακολουθείς να αγοράζεις δίσκους σε φυσική μορφή ή προτιμάς το κατέβασμα;(Ποιοι ήταν οι τελευταίοι δίσκοι που αγόρασες ή κατέβασες)
Δεν θα αρνηθώ ότι κατεβάζω καθαρά για λόγους οικονομικούς. Προσπαθώ όμως όσο μου το επιτρέπουν οι γενικότερες, δύσκολες για όλους μας συνθήκες, την αγορά βινυλίου. Δεν μπορώ να φανταστώ το Heavy Metal μακριά από τα 180gr! Πρόσφατα αγόρασα-μάτωσα για το box set των Celtic Frost “Dance Macabre” ενώ κατέβασα το album “ Ordalies” των Γάλλων blacksters Vehemence.

Από τα σύγχρονα ελληνικά metal συγκροτήματα (από το 2000 και μετά) ποια σε εντυπωσίασαν;
Mου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω χρονικά. Βασικά δεν το επιθυμώ. Πιστεύω στην ενότητα του Όλον Metal της εγχώριας σκηνής ανεξάρτητα ιδιώματος. Μακριά από ημερομηνίες, χρόνους, έτη παρουσίας, συνεπή ή όχι δισκογραφική παρουσία. Θα αναφερθώ λοιπόν ενδεικτικά και με τυχαία σειρά σε μερικά  πρόσφατα album που με εντυπωσίασαν ηχητικοθεματικά. Από παλιούς και νέους… Abyssus “Death Revival”,  Fortress Under Siege “ Atlantis”, Steel Arctus “Master of War”, Amken “Passive Aggression”, Spitfire “Denial to Fall”,  Paladine “Entering the Abyss”, Flames “Resurgence”, Darkest Oath “Daemonic Pyre ov Gnosis”, Syntelia “The Secret Last Syllable”, Deviser “Evil Summons Evil”, Penthos “Penthos”, Blind Justice το Ep “Asgardian Steel”…
Ποια η σχέση της οικογένειας σου με τη δισκοθήκη σου; 

Μέχρι πρότινος υπήρχε ένα χωροταξικό πρόβλημα. Δεν είναι μόνο τα βινύλια και τα cd. Είναι και το έντυπο αρχείο, οι φωτογραφίες, οι αφίσες, τα περιοδικά, τα fanzines…τα Demos…Το τελευταίο διάστημα, λόγω προσωπικών καταστάσεων, επειδή μένω πάλι μόνος έχει επέλθει ισορροπία. Αυτό που με απασχολεί είναι όλη αυτή η παρακαταθήκη να εκτιμηθεί ακουστικά, ιστορικά, μα πάνω απ’ όλα συναισθηματικά  και υπαρξιακά από την κόρη μου. Ευτυχώς οι ενδείξεις είναι θετικές!

Πoιά ήταν η πρώτη ξένη και ποια η πρώτη ελληνική συναυλία που είδες; 

Η  πρώτη ξένη ήταν η συναυλία Saxon μαζί με Spitfire στη Ριζούπολη το 1986 και η πρώτη ελληνική των Heaven and Hell στην Πλάκα σε ηλικία 15 ετών. Τυχαία! Ακούσαμε, ανεβήκαμε τα σκαλιά και μπήκαμε στο Skylab (!) 1981.

Με τον Nick Holmes(Paradise Lost)

Μετά από τόσα χρόνια στο ραδιόφωνο, τι σου έμεινε;  
Κοινότυπα απαντώ, μια γλυκόπικρη γεύση…Θα μείνω μονάχα στα «γλυκά». Οι φιλίες, οι γνωριμίες, η δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων με μουσικούς, με ακροατές, με συνοδοιπόρους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, συντάκτες κλπ., ακόμα και με εχθρούς του είδους, φονταμενταλιστές, ημιμαθείς στο metal…Η ηθική ικανοποίηση στο άκουσμα πως ποτέ δεν πρόδωσα τα μουσικά μου πιστεύω, τον μεταλλικό αντικομφορμισμό, τις ηθικές του είδους αξίες περί ισότητας, ισονομίας, ελευθερίας, περί δικαιώματος ζωής και άποψης των ανθρώπων ανεξάρτητα από φύλλο και φυλή, ότι τάχθηκα υπέρμαχος της εγχώριας σκηνής, όχι από δηθενιά μα από ειλικρινή πίστη σε αυτήν…. Και εξακολουθώ να προασπίζομαι τις παραπάνω απόψεις-θέσεις. Τόσο με τη συμβολή μου στην ταινία “Metal Under Hellas”  με θέμα την απαρχή του Heavy Metal στην Ελλάδα που ο σκηνοθέτης Γιώργος Βακάλης έχει ξεκινήσει όσο και προασπιζόμενος τον ελευθεριακό χαρακτήρα που οφείλει να έχει το ραδιόφωνο… Το μεταλλικό ραδιόφωνο. Έχω επιστρέψει άλλωστε στο μετερίζι του μικροφώνου εδώ και μερικούς μήνες κάνοντας διαδικτυακή εκπομπή κάθε Πέμπτη 20.00-22.00 στο Metalourgio web radio/zine με τίτλο Metal-ική Αντιγνώση…Σύνθημα μου ήταν και παραμένει το: «Non Serviam, No Mercy…Heavy Metal και μετά την Ανάσταση των Νεκρών!!!!»....
Αλέξανδρε σε ευχαριστώ για την τιμή, για τη χαρά και την ευγένεια της φιλοξενίας-συνέντευξης. Εύχομαι ότι καλύτερο, με υγεία, δύναμη και αισιοδοξία για όλες και όλους μας στη μεταλλική κοινότητα!

19/2/23 

Την άλλη Κυριακή: Alvin Lee and Ten Years After: Μια ξεχασμένη συνέντευξη από το 1998.
 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος