Η οικογένεια του Vincent Damon Furnier, του γνωστού σε όλους μας Alice Cooper θα
μετακομίσει τα χρόνια της εφηβείας του από το Detroit στην Αριζόνα. Εκεί ο νεαρός Alice
θα συναντήσει τους Glen Buxton (lead κιθάρα), Michael Bruce (ρυθμική κιθάρα &
keyboards), Dennis Dunaway (μπάσο) και Neal Smith (drums) με τους οποίους θα
σχηματίσει τους Nazz. Το όνομα ωστόσο ήταν δεσμευμένο με αποτέλεσμα το σχήμα να
μετονομαστεί σε Alice Cooper. Ο νεαρός μάλιστα ερμηνευτής της μπάντας ευφυώς
σκεπτόμενος πέτυχε να κατοχυρώσει για τον εαυτό του το όνομα, που θα τον ακολουθούσε
στην μακρόχρονη καριέρα του.
Το συγκρότημα αναζητώντας την τύχη του θα μετακομίσει στο LA. Εκεί θα παρακολουθήσει
μια ζωντανή εμφάνισή τους ο Shep Gordon, ο οποίος προσφέρθηκε να γίνει manager του συγκροτήματος (παραμένει manager του Alice Cooper ως τις μέρες μας)! Ο Gordon εξασφάλισε συμβόλαιο στην δισκογραφική εταιρία του Frank Zappa με την οποία το σχήμα θα κυκλοφορήσει τα δύο πρώτα μέτρια άλμπουμ του.
Το συγκρότημα θα επιστρέψει στο Detroit, σε μια πόλη που τους ταίριαζε περισσότερο. Η
κομβική στιγμή ωστόσο ήταν όταν η Warner αγόρασε τη Straight Records του Frank Zappa.
Ο διάσημος παραγωγός και συνεργάτης των Aerosmith Jack Douglas είδε ότι το συγκρότημα
είχε προοπτικές, ο ίδιος όμως όντας απασχολημένος πρότεινε στον νεαρό παραγωγό Bob
Ezrin να τους αναλάβει.
Ο Erzin διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο το ακατέργαστο ταλέντο των μελών του
γκρουπ κυκλοφορώντας μέσα σε διάστημα λίγων μηνών το Love It to Death, το πρώτο από
μια σειρά κλασικών άλμπουμ του συγκροτήματος. Με τον Erzin το γκρουπ δούλευε στο
studio για πάνω από 10 ώρες την ημέρα. Αν και στην αρχή υπήρχαν ενστάσεις, το
συγκρότημα θα εγκαταλείψει το ψυχεδελικό πειραματικό ύφος των προηγούμενων δίσκων
στρεφόμενο σε hard rock μονοπάτια.
Περιέχοντας τουλάχιστον τρία all time classics το Love It to Death καθίσταται υποχρεωτικό
για κάθε φίλο του κλασικού ροκ που σέβεται τον εαυτό του. Το «Caught in a Dream» με τον
υπέροχο ρυθμό, το εκπληκτικό ρεφρέν δείχνει ένα συγκρότημα αποφασισμένο να πετύχει.
To «I’m Eighteen» είναι αναμφίβολα το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι από το άλμπουμ. Το
κομμάτι προέκυψε όταν ο Erzin άκουσε το τζαμάρισμα της μπάντας όπου έπαιζαν την
μελωδία. Διέκρινε αμέσως την εν δυνάμει επιτυχία και ζήτησε από το συγκρότημα να το
κάνουν ξεχωριστό κομμάτι.
Η αρχική εκδοχή του κομματιού ξεπερνούσε τα 8 λεπτά με το γκρουπ να μειώνει δραστικά
την διάρκειά του προκειμένου να εξασφαλίσει το πολυπόθητο airplay των ραδιοφωνικών σταθμών. Αποτελεί σήμα κατατεθέν του Alice, που για πάνω από μισό αιώνα δεν βγήκε από
το setlist των ζωντανών του εμφανίσεων. Ο μέσος έφηβος στις Ηνωμένες Πολιτείες θα ταυτιστεί με στίχους όπως «I’m in the middle without any plan…I’m eighteen and I like it!» εκτοξεύοντας την δημοφιλία του συγκροτήματος. Τρίτο στην σειρά το επίσης πολύ καλό Long Way to Go με το πιασάρικο ρεφρέν και τον εκπληκτικό ρυθμό αιχμαλωτίζει από την πρώτη ακρόαση.
Στην συνέχεια η ποιότητα των συνθέσεων θα πέσει καθώς το Black Juju παρά την
εκπληκτική δουλειά του Smith στα τύμπανα και τα πολύ καλά keyboards δεν φτάνει στο
επίπεδο των προηγούμενων συνθέσεων. Η φωνή του Alice στην μέση της σύνθεσης καθώς
ουρλιάζει «wake up wake up wake up» εντυπωσιάζει, αν και σε κάθε περίπτωση η διάρκεια
των 9 και πλέον λεπτών προδίδει την προσπάθεια του Erzin να γεμίσει το άλμπουμ. Μπορεί
κανείς να διακρίνει επιρροές από πρώιμους Pink Floyd αν και φυσικά το στιχουργικό
υπόβαθρο είναι εντελώς διαφορετικό καθώς οι στίχοι αναφέρονται σε κάποιον που
πεθαίνει, ταριχεύεται και επιστρέφει ως ζόμπι – αρκετά τρομακτικό θέμα για την εποχή
που ηχογραφήθηκε!
To Is It My Body, που ακολουθεί, είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ και μια
από τις κλασικότερες συνθέσεις του συγκροτήματος. Εξαιρετικό εναρκτήριο riff στην
κιθάρα, φοβερό μπάσο και υποδειγματική ερμηνεία από τον Alice.
Το Hallowed By My Name είναι μάλλον η πιο αδιάφορη σύνθεση του δίσκου. Ίσως αυτός
είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το μόνο που δεν έχει παιχτεί ποτέ
ζωντανά.
Περνώντας στο Second Coming έχουμε ένα ακόμη κλασικό Alice Cooper κομμάτι! Είναι άξιο
απορίας πώς αυτό το κομμάτι δεν έγινε επιτυχία. Στιχουργικά ο Cooper βάζει τον Χριστό να
σκέφτεται ότι ο διάβολος γίνεται εξυπνότερος και πόσο θα του άρεσε να περπατά και πάλι
στο νερό!!! Εξαιρετική κιθαριστική δουλεία από τον Buxton, ενώ ήταν ιδέα του ευφυούς
Erzin το κομμάτι να κλείνει με πιάνο, το οποίο μας εισάγει στο εμβληματικό Ballad of
Dwight Fry.
Το Ballad of Dwight Fry είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα κομμάτια της ροκ μουσικής
με το οποίο το συγκρότημα θέλησε να αποτίνει φόρο τιμής στον ηθοποιό Dwight Frye,
γνωστό για τις ερμηνείες του στο ρόλο παρανοϊκού στον κινηματογράφο. Μάλιστα για νααποφύγουν τυχόν νομικά ζητήματα άλλαξαν τον όνομα αφαιρώντας στον τίτλο το τελευταίο
γράμμα από το επώνυμο του ηθοποιού. Το πιάνο στην εισαγωγή, η φωνή του μικρού
παιδιού, που αναζητά τον πατέρα του και φυσικά ο Cooper που ξετυλίγει την ιστορία του
Dwight, που νοσηλεύεται στο ψυχιατρείο και προσπαθεί να δραπετεύσει είναι
συγκλονιστικά. Το καταπληκτικό ρεφρέν, η καθηλωτική ερμηνεία του Alice καθώς ουρλιάζει
I’ve gotta get out of here προκαλούν ανατριχίλα 50 χρόνια μετά! Highlight σε κάθε ζωντανή
εμφάνιση του Cooper έκτοτε.
Το Love It to Death κλείνει με το «χαρούμενο» Sun Arise. Πρόκειται για μια σύνθεση του
Αυστραλού τραγουδοποιού και ερμηνευτή Rolf Harris και του επίσης Αυστραλού
φυσιοδίφη Harry Butler, η οποία κυκλοφόρησε το 1960! Προκαλεί εντύπωση η επιλογή του
γκρουπ το ανάλαφρο Sun Arise να διαδέχεται το σκοτεινό έπος Ballad of Dwight Fry.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ εικονίζει τα μέλη του συγκροτήματος με τον Cooper να ποζάρει
με τον αντίχειρά του να προεξέχει στο ύψος του επίμαχου σημείου. Φυσικά το εξώφυλλο
λογοκρίθηκε (βρισκόμαστε στο μακρινό 1971) με αποτέλεσμα η Warner Bros να το
επανακυκλοφορήσει με «πειραγμένο» εξώφυλλο.
Έχει σωστά υποστηριχθεί ότι στο Love It to Death έρχονται στο προσκήνιο όλα τα δυνατά –
και όχι μόνο – στοιχεία κάθε μουσικού του συγκροτήματος. Ο Alice Cooper αν και δεν
φημίζεται για τις φωνητικές του επιδόσεις – καταφέρνει να τοποθετεί την φωνή του
ιδανικά σε κάθε σύνθεση. Η εκφραστικότητα και το θεατρικό ύφος ερμηνείας έρχονται στο
προσκήνιο σε αυτό το άλμπουμ και θα αποτελέσουν στο εξής αναπόσπαστο στοιχείο της
ερμηνείας του.
Εξαιρετική πέραν κάθε αμφιβολίας είναι η συνεισφορά των Dennis Dunaway και Neal
Smith στο μπάσο και τα τύμπανα αντίστοιχα. Είναι πραγματικά κρίμα που ο Smith μετά την
διάλυση του συγκροτήματος εγκατέλειψε την μουσική για να ασχοληθεί με την πώληση
ακινήτων.
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και για τους δύο κιθαρίστες του άλμπουμ, τον Glen
Buxton και τον Michael Bruce καθώς είναι υπεύθυνοι για κάποια εκπληκτικά μέρη του
άλμπουμ. Αν και δεν υπήρξαν ποτέ βιρτουόζοι, συνθετικά βρίσκονταν σε πολύ καλό
επίπεδο. Αν πρέπει να τους πιστώσουμε κάποια αδυναμία, αυτή συνίσταται στην δυσκολία
τους να βρουν έναν καλό ήχο στην κιθάρα με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία του άλμπουμ ο
ήχος της κιθάρας να ακούγεται αρκετά «τσιριχτός».
Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι το 1971 δεν διέθεταν την πολυτέλεια του σύγχρονου εξοπλισμού
με τα ειδικά εφέ. Αυτός είναι και ο λόγος που οι μεταγενέστερες ζωντανές εκτελέσεις των
κομματιών αυτών είναι καλύτερες και πιο δυνατές σε σχέση με τις αρχικές. Εξάλλου είναι
γεγονός ότι ο Cooper στην προσωπική του πορεία θα συνεργαστεί με κιθαρίστες με
εξαιρετική τεχνική και πολύ καλό ήχο.
Το άλμπουμ γνώρισε επιτυχία σκαρφαλώνοντας στην 35 η θέση του Billboard 200 στις ΗΠΑ
και στην 28 η στην Μεγάλη Βρετανία, αν και οι κριτικές της εποχής χαρακτήριζαν το Love It
to Death ως μια μέτρια κυκλοφορία. Ο χρόνο ωστόσο δικαίωσε την μπάντα!
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το ίδιο έτος το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει το πολύ καλό Killer, το οποίο χαίρει
μεγαλύτερης εκτίμησης σε σχέση με τον προκάτοχό του. Αυτό εν πολλοίς οφείλεται στο ότι
το συγκρότημα παρουσιάζεται περισσότερο συνειδητοποιημένο όσον αφορά την μουσική
κατεύθυνση αλλά και λόγω καλύτερης παραγωγής!
Αν το συγκρότημα αντί για δύο άλμπουμ είχε μόνο μία κυκλοφορία με τα καλύτερα
κομμάτια από το Love It to Death και το Killer θα είχαμε ένα από τα καλύτερα hard rock
άλμπουμ ever…
TRIVIA
- Η φωνή του μικρού παιδιού, που αναζητά τον πατέρα του, στο Ballad of Dwight Fryανήκει σε μια 20χρονη φίλη του γκρουπ.
- Το 1998 η εταιρία που κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα για το άλμπουμ μήνυσε τους Kiss με τον ισχυρισμό ότι το τραγούδι «Dreamin» από το Psycho Circus «θύμιζε» πολύ το Im Eighteen των Alice Cooper. Τελικά το θέμα διευθετήθηκε εξωδικαστικά.
 |
| Υο οπισθόφυλλο |
24/2/23
Την επόμενη Παρασκευή: John Lee Hooker The Healer
Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΖΗΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ LOVE IT TO DEATH
Το Love It To Death ήταν ένας δίσκος που επιθυμούσα να αποκτήσω από την πρώτη στιγμή που είδα σε βιντεοκασέτα το Trashes The World, καθώς ήθελα να ακούσω τις στούντιο εκτελέσεις των κομματιών. Ατόφιο Detroit hard rock που από το πρώτο άκουσμα κιόλας ο ενθουσιασμός μου ήταν πολύ μεγάλος. Κλασσικά κομμάτια όπως I'm Eighteen, Is It My Body και Ballad Of Dwight Fry είναι όλα εδώ. Ήμουν τόσο τυχερός που κατάφερα να αποκτήσω την αυθεντική λογοκριμένη έκδοση του 1971, που σήμερα είναι πολύ σπάνια. Οι φωτογραφίες στο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο απεικονίζουν το original Alice Cooper group, κατί που έπαψε να συμβαίνει στα μεταγενέστερα albums, μιας και η περσόνα του Alice Cooper δεν είχε επισκιάσει ακόμα την υπόλοιπη μπάντα. Ο δίσκος στο σύνολό του βγάζει μια αυθεντικότητα και μία ατμόσφαιρα που έχει στοιχεία από την πρώιμη εποχή του συγκροτήματος σε συνδιασμό με τις μεγάλες στιγμές που θα ακολουθούσαν πολύ σύντομα. Το Love It To Death καταλαμβάνει μία πολύ ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη μου. Είναι ο δίσκος που γέννησε την περσόνα και το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Alice Cooper.
Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης
The Greek Nightmare Alice Cooper Fan Club/Κιθαρίστας Snakebite
Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης
The Greek Nightmare Alice Cooper Fan Club/Κιθαρίστας Snakebite
Δημοσίευση σχολίου