"Σάμγουερ In 80'sland" (δανείζομαι τον τίτλο από το εξαιρετικό βιβλίο του Παναγιώτη Παπαϊωάννου) όταν τα όνειρα, τα συναισθήματα και οι φιλοδοξίες ήταν τόσο μεγάλες όσο μεγάλα σε μήκος και σε φούντωμα ήταν τα μαλλιά, υπήρξε ένα μουσικό είδος που πρότεινε μία διαφορετική καλλιτεχνική τοποθέτηση με εκπροσώπους συγκροτήματα, μερικά εκ των οποίων έπιασαν κορυφή. Το είδος στο οποίο αναφερόμαστε ονομάζεται "New Romantics" και ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα που το αντιπροσώπευσαν ήταν οι Duran Duran στις τάξεις των οποίων σιγόκαιγε μία "ροκάδικη" καρδιά που περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθεί. Αυτή είναι η ιστορία του Andy Taylor, κιθαρίστα των Duran Duran και του εκπληκτικού μελωδικού διαμαντιού του με τίτλο Thunder που κυκλοφόρησε το 1987.
Τα λόγια του Andy Taylor δεν χωρούν αμφισβήτηση :
"I'm a rock fan, but the girls hung out at the disco – I recommend a large portion of both."
Τα είπες όλα μεγάλε! Το καλύτερο όμως; Μας το απέδειξες!
Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι για τους "νεορομαντικούς" σούπερ σταρς, με τις αντιδικίες να κυριαρχούν έναντι της μουσικής, ο Andy Taylor πήρε το καπελάκι του με συνοπτική διαδικασία και έστρεψε το βλέμμα του στην Αμερική και πιο συγκεκριμένα στο L. A., την Μέκκα του Rock 'n' Roll του ογδόντα.
OTAN O ANDY TAYLOR ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ STEVE JONES
Νωρίτερα από εκείνον είχε φτάσει ο Steve Jones (πρώην Sex Pistols) ο οποίος εισπνέοντας τον αέρα του L. A. είχε αποκτήσει έντονες hard rock ανησυχίες. Όταν ο Taylor συνάντησε τον Jones διαπίστωσαν με έκπληξη πως μοιράζονται από κοινού την ίδια αγάπη για τον hard rock ήχο, ανεξαρτήτως του αντίθετου backround που διέθεταν. Η απόφαση για κοινή συνεργασία με απώτερο σκοπό την δημιουργία μίας προσωπικής δουλειάς του Taylor ήταν μονόδρομος!
Πριν όμως όλη αυτή η χημεία περάσει στα αυλάκια του βινυλίου, χρειαζόταν ένα καλό τεστ για να καταλάβουν οι ίδιοι πως δεν ζούσαν ψευδαισθήσεις. Το single "Take It Easy" που γράφθηκε για την ταινία "American Anthem" στρογγυλοκάθισε στο νούμερο 24. Καλή αρχή! Η συμμετοχή στην πιο Hot τηλεοπτική σειρά της εποχής (και όχι μόνο!), Miami Vice, πρώτα με την κομματάρα "When The Rain Comes Down" (νούμερο 43) για τις ανάγκες του soundtrack Miami Vice II και της τηλεοπτικής εμφάνισης του Andy Taylor με τους Power Station έδωσαν με την σειρά τους το πράσινο φως για την αλλαγή επιπέδου. Η Αμερική αλλά και ο κόσμος όλος ήταν έτοιμοι να δεχθούν στις "σκληρές" ταξιαρχίες τους έναν πρώην "φλώρο". Αγκαλιά με την έμπνευση αλλά και το πάθος για να γράψουν μουσική που μιλά στην καρδιά τους, το δίδυμο Jones (guitar, composition) και Taylor (vocals, guitar, composition) ήθελαν άξιους συνεργάτες που θα τους επέτρεπαν να ξεδιπλώσουν απενοχοποιημένα τον "χαρντροκάδικο" εαυτό τους. Την σιγουριά αυτή την βρήκαν σε παίχτες όπως Mickey Curry (drums), Patrick O'Hearn (bass), Brett Tuggle (keyboards), Paulinho Da Costa (percussion), Mark Volman (backing vocals) και Howard Kaylan (backing vocals). Ο τίτλος που δόθηκε στον δίσκο ήταν Thunder και ήταν όντως ένας κεραυνός εν αιθρία όχι τόσο σε πωλήσεις, όσο σε μουσική ποιότητα. Ένας δίσκος με πλούσιες δόσεις Αμερικάνικου "ποζεράδικου" hard rock που γουστάρουμε, με ρομαντισμό και συναίσθημα. Μέσα από μόλις εννέα τραγούδια αυτοί οι δύο αντίθετοι μουσικοί πόλοι θα διαπίστωναν σε βάθος χρόνου πώς κάνοντας αυτό που πραγματικά γουστάρεις μπορείς να γράψεις ιστορία, αφού το Thunder πλέον στις μέρες μας θεωρείται ως ένα από τα κλασσικά αγαπημένα αλμπουμς της μελωδικής σκηνής.
Και μεταξύ μας, όλο αυτό οφείλεται σε ένα και μόνο τραγούδι που όμως είχε και έχει την δύναμη να ξεσηκώνει σε οποιαδήποτε κλαμπ και αν παίζει .Αν το "I Might Lie" δεν είναι μία hard rock εξτραβαγκάνζα τότε δεν μπορώ να φανταστώ ποιό άλλο τραγούδι θα μπορούσε να είναι. Ο κυρίως λόγος για τον οποίο έμεινε γνωστή η hard rock κατεύθυνση του Andy Taylor διαθέτει ξεσηκωτικό ρυθμό πολύ κοντά σε Motley ύφος, ρεφρέν που το μαθαίνεις σαν προπαίδεια και φοβερό κιθαριστικό σόλο με όλα τα "φαντεζί" κόλπα που προϋποθέτει η σκηνή. Με δύο λέξεις, κλαμπίστικος ύμνος!
Το "Don't Let Me Die Young" συνεχίζει σε δυναμισμό ότι ξεκίνησε ο Ύμνος! Η απαλή φωνή του Andy Taylor προκαλεί μία γλυκιά αντίθεση με την ένταση της μουσικής προσφέροντας μία ταιριαστή μοναδικότητα.
Η ώρα που οι πληγωμένες καρδιές θα αρχίσουν να αιμορραγούν φτάνει με το τραγούδι "Life Goes On". Η τρυφερότητα των Bon Jovi και του Bryan Adams σερβίρεται με υποδειγματικό τρόπο μέσα από μία μπαλάντα τηλεοπτικών - κινηματογραφικών προδιαγραφών.
Αν ζούσατε στην Αμερική την δεκαετία του ογδόντα, ήσασταν έφηβος, είχατε μακριά μαλλιά, οδηγούσατε Camaro του 69 και βγαίνατε ραντεβουδάκια με cheerleader του κολεγίου σας τότε σίγουρα θα είχατε σε κασέτα επιλογών μέσα στο αυτοκίνητό σας το ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ. Το "Thunder" είναι ένα ανέμελο τραγούδι που σκιαγραφεί μέρες και χρόνια ανεπανάληπτα που δεν θα έρθουν ποτέ ξανά δυστυχώς!
Η επιστροφή σε κάτι που αγαπάμε πολύ, θέλουμε να έχει πάντα ένα "happy ending". Ο σταθερός ρυθμός, η χαλαρή κιθάρα και το άμεσο ρεφρέν αφήνουν ως υπονοούμενο αυτό το "ευτυχισμένο τέλος" στο τραγούδι "Night Train". Άκρως μελωδικό και τέρμα συναισθηματικό είναι μία από τις σπουδαίες στιγμές του άλμπουμ και βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά του.
Σέξυ και γκρουβαριστό ακολουθεί στην συνέχεια το "Tremblin'". Το μοναδικό μελανό σημείο που αδικεί γενικά όλο το δίσκο είναι η μέτρια παραγωγή του. Ευτυχώς όμως τα τραγούδια είναι τόσο καλά, που προσωπικά μιλώντας, δεν με ενοχλεί καθόλου.
Το mid-tempo "Bringin' Me Down" θα ήταν ένα απλώς ωραίο τραγούδι αν δεν εμβολιζόταν από ένα μελωδικό κιθαριστικό σόλο που κυριολεκτικά το κολλάει στον εγκέφαλο. Τρομερή έμπνευση που στηρίζεται στο πιο δύσκολο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο, στην απλότητα.
Η μελαγχολική κιθάρα του "Broken Widdow" ζωγραφίζει γκρίζους χειμωνιάτικους ουρανούς και φέρνει στο νου κρύες χειμωνιάτικες μοναχικές ημέρες που ενδεχομένως να συνοδεύονται και από κάποια απογοήτευση. Φυσικά μιλάμε για κομματάρα η οποία όμως καλό θα ήταν να την αποφύγετε αν περνάτε μία φάση όπως η παραπάνω.
Το τελευταίο, instrumental, τραγούδι ονομάζεται "French Guitar", διαθέτοντας μία ατμόσφαιρα που σε καταλαμβάνει. Πανέμορφο, που φέρνει μνήμες από "Top Gun" και από άλλες ταινίες της εποχής βάζοντας ένα λαμπρό τέλος στον δίσκο αλλά και στην hard rock σταδιοδρομία του Andy Taylor.
Η εταιρεία στην οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ ήταν η MCA, γνωστή και ως "σφαγέας" των καλλιτεχνών, ενώ η Αμερική πρόσφερε την θέση 46 στα charts στον Taylor. Η συνέχεια θα βρει τον Andy Taylor στην καρέκλα του παραγωγού με αλμπουμς όπως Back Street Symphony και Laughing On Judgement Day των Thunder καθώς και Soul Destruction από τους The Almighty. Και αν αναρωτιέστε από πού πήραν το όνομά τους οι Thunder, έχετε την απάντησή σας στον συγκεκριμένο δίσκο.
 |
| Το ενναλακτικό εξώφυλλο και η φωτογραφία με τον Steve Jones |
Ο δίσκος "Thunder" στην ολότητά του διαθέτει έμπνευση, πολλά "hooks" και απαράμιλλη μουσικότητα. Στην πολύ μακρινή "χώρα του ογδόντα" ο "νεορομαντιστής" Andy Taylor παρέα με τον "πάνκη" Steve Jones άστραψαν και βρόντηξαν με το κιθαριστικό τους hard rock δημιούργημα αφήνοντας τις συνέπειες να μιλούν από μόνες τους τα υπόλοιπα χρόνια. Wild Boys Always Shine!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
15/2/23
Δημοσίευση σχολίου