ALVIN LEE: "ΟΤΑΝ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΠΕΤΑΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, ΚΑΘΕΣΑΙ ΗΣΥΧΑ"

Το όνομα των Βρετανών blues rockers Ten Years After είναι πολύ αγαπητό στους Έλληνες rock fans, ειδικά όσοι είναι άνω των 55 ετών! Κάποιοι τους είχαν ανακαλύψει πριν ακόμα εμφανιστούν στο Woodstock και φυσικά πριν η ταινία παιχτεί στους ελληνικούς κινηματογράφους, αλλά ο γράφων τους ανακάλυψε, εκστασιασμένος βλέποντας τον στο Woodstock, με την κόκκινη ES-335 Aged Sixties Cherry, την οποία την αποκαλούσε “Big Red”! Έκτοτε, παρακολούθησα την πορεία τόσο των Ten Years After, εν συντομία T.Y.A.  όσο και του ίδιου του Alvin Lee που εννοείται ότι ήταν ένας από τους πολλούς νεανικούς ήρωές μου (και παρέμεινε). Είχα την τύχη να τον δω σχεδόν όλες τις φορές που έπαιξε στην Αθήνα, αλλά η συναυλία του στο Blues Hall στην Λεωφόρο Αρδηττού 144 στο Μετς, μού έχει εντυπωθεί στο μυαλό, όχι γιατί τον είδα, αλλά επείδη ΔΕΝ τον είδα, αφού  νωρίτερα του είχα πήρα συνέντευξη κι όταν έφθασα ήμουν(κυριολεκτικά), ο τελευταίος με αποτέλεσμα ούτε να βλέπω ούτε να ακούω καλά. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ο (απίστευτα) πολύς κόσμος. Για την ιστορία, το Blues Hall ήταν ένας άξιος χώρος του blues rock και για 2 χρόνια, τον «έτρεξε» ο Γιάννης Αγγελάτος, φιλοξενόντας ονόματα όπως Eddy “The Chief” Clearwater Band, Snowy White & White Flames, Νick Gravenites & Backbone, Louisiana Red & Blues Wire, Big Time Sarah & Blues Cargo, Nine Below Zero, Questionmark And The Mysterians κ.α. Σήμερα φιλοξενεί το club Harlem.Τα σημαντικότερα αποσπάσματα από αυτή τη συνέντευξη θα διαβάσατε πιο κάτω, με μια εισαγωγή από το Woodstock και τη μνημειώδη εμφάνισή τους. Ο Alvin Lee πέθανε στις 6 Μαρτίου 2013, μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης ρουτίνας για τη διόρθωση ενός μη φυσιολογικού καρδιακού ρυθμού.

   Η εμφάνιση τoυς στο Woodstock στις 17 Αυγούστου 1969, ήταν κομβική για την ιστορία τους αλλά και για την εξέλιξη του rock. Μόλις είχαν έλθει από συναυλία στο St. Louis, καλύπτοντας το τελευταίο κομμάτι προς το Woodstock με ελικόπτερο, επειδή οι δρόμοι είχαν κλείσει από τα αυτοκίνητα, σε ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα. Το ελικόπτερο πέταξε πάνω από το 500.000 ανθρώπους που περίμεναν να δουν τους Alvin Lee, Leo Lyons, Ric Lee και Chick Churchill. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζαν σε ένα φεστιβάλ, αφού είχαν προηγηθεί οι εμφανίσεις τους σε Bath, Newport και Maryland, το Woodstock ήταν ακόμα μια ημερομηνία στην περιοδεία τους. «Απλά, είχε χαθεί ο ορίζοντας από τον κόσμο» όπως είπε ο Alvin Lee. Τα πράγματα ζόρισαν όταν βρισκόμενοι ακόμα στα παρασκήνια, κατάλαβαν ότι μπορούσαν να παίξουν εν μέσω καταιγίδας, με τους ανθρώπους γύρω τους να τους λένε να «προσέξουν μην πάθουν ηλεκτροπληξία», για να τους απαντά με μάλλον ειρωνικό τρόπο ο Alvin Lee “ναι,  αλλά σκεφτείτε πόσους δίσκους θα πουλήσουμε»! Ένα αναπάντεχο πρόβλημα που αντιμετώπισαν ήταν η έλλειψη…τσιγάρων κι έτσι κατέφυγαν στο κοινό για να τους ζητήσουν, ιδέα που στέφθηκε από επιτυχία, αφού μάζεψαν 30 τσιγαριλίκια! Η αλήθεια είναι ότι οι Ten Years After ποτέ δεν έγιναν Cream ή Led Zeppelin, αλλά τουλάχιστον όταν προβλήθηκε η ταινία, κέρδισαν εκατομμύρια φίλους σε όλο τον κόσμο και μεταξύ αυτών και τον γράφοντα. Μπορεί ποτέ να μην μάθαμε εμείς στην Ελλάδα τα παρατσούκλια του Alvin Lee που ήταν Captain Speed Fingers και The Fastest Guitar In The West, αλλά το «I’m Going Home» έγινε απαραίτητο συστατικό για τα πάρτι μας, έστω κι αν δεν χορευόταν! Το παράδοξο με αυτό το τραγούδι είναι ότι είχε κυκλοφορήσει σε μικρό δίσκο (single) το 1968 κι είχε αποτύχει εμπορικά (σ.σ. είχε συμπεριληφθεί στο live άλμπουμ Undead (1968) και χρειάστηκε να περάσει 1 χρόνος και κάτι παραπάνω για να το μάθουμε όλοι! Παράλληλα, η νεολαία της Αμερικής, ανακάλυψε μια καινούργια σειρά Βρετανικών ονομάτων, ένα καινούργιο British Invasion με τους Who, Joe Cocker, Ten Years After,Keef Hartley Band που είχαν βρεθεί στη σκηνή του κι είχαν βρετανικό διαβατήριο!

Κι αν τα 30 τσιγαριλίκια σας φάνηκαν εκτροχιασμός, τότε τι θα πείτε για την εμφάνιση Singer Bow της Νέας Υόρκης, μόλις ένα μήνα πριν το Woodstock, στις 13 Ιουλίου 1969 όταν οι Led Zeppelin τζαμάρισαν με τους Jeff Beck, Rod Stewart, Ric Lee (ντράμερ των Ten Years After), Glenn Cornick (μπασίστας Jethro Tull) και Ron Wood. Η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο όταν ο John Bonham έσκισε(!) τα ρούχα του κι ετοιμαζόταν να βγάλει και το εσώρουχό του, αλλά τον πρόλαβαν! Λίγο πριν το…ξέσκισμα, είχαν ξεκινήσει να πετούν ο ένας στον άλλο ότι έβρισκαν μπροστά τους με τον Jeff Beck να πετάει ένας ποτήρι πορτοκαλάδας στον Alvin Lee η οποία έπεσε όλη στην κιθάρα του! Η βραδιά τελείωσε με τους Plant, Page και Bonham να συνοδεύονται από τους Rod Stewart(σ.σ ήταν μέλος του Jeff Beck Group) και να τζαμάρουν παίζοντας blues!
Η αλήθεια είναι ότι στις λίγες φορές που οι Ten Years After, Jeff Beck και Led Zeppelin εμφανίστηκαν στη ίδια σκηνή, τα προβλήματα ήταν δεδομένα.  Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, τσακωνόντουσαν ακόμα και για το φαγητό, με τις γροθιές να είναι σε πρώτο πλάνο. Για να επιστρέψω στην μεγάλη όπως εξελίχθηκε εμφάνιση των Ten Years After στο Woodstock, το συγκρότημα αλλά και ο manager τους αξιοποίησαν την επιτυχία τους, κάνοντας άλλες 27 αμερικανικές περιοδείες σε επτά χρόνια! Δεν είχαν χρόνο ούτε για να συνθέσουν καινούργια τραγούδια, τα συνέθεταν κατά τη διάρκεια της περιοδείας! Ίσως από τους 4 μουσικούς, μόνο ο Alvin Lee να ήταν πιο συνηθισμένος στην πίεση και στα δύσκολα αφού ήταν…απόφοιτος της σχολής του Star Club του Αμβούργου (σ.σ. εκεί που έπαιξαν και οι Beatles) όπου είχε παίξει το 1962 ως μέλος των Jaybirds. «Με βοήθησε το LSD να ξεπεράσω τη συνεχή πίεση. ‘Ίσως σε αυτό να οφείλεται ότι καταφέρναν να είμαστε πάντα σωστοί στην παράδοση των άλμπουμ Stonedhenge, Ssssh, Cricklewood Green και Watt.

Κανείς δεν είχε προσέξει ότι στο εξώφυλλο του Stonehenge, στο βισυνί φόντο πίσω από τις πέτρες, υπάρχουν ζωγραφισμένοι ναργιλέδες, ενώ ο τίτλος Cricklewood Green, ενώ ακούγεται αθώος, στην πραγματικότητα  αναφερόταν στα υλικά που χρειάζονται για ένα απολαυστικό κάπνισμα, σύμφωνα με τη διάλεκτο ενός τοπικού εμπόρου ναρκωτικών! Βέβαια ο ίδιος χρόνια μετά, αναλογίζεται πως τα κατάφερε και ΔΕΝ μπήκε στο club των νεκρών rock stars πριν από τα 30. “Μια φορά ξύπνησα στα παρασκήνια με τους roadies να μού ρίχνουν νερό  γιατί νόμιζαν ότι πέθαινα. Η πίεση της περιοδείας αλλά κι όταν είσαι ο frontman, όλοι βασίζονται σε σένα για να αποδώσεις. Οι Ten Years After ήταν ένα συγκρότημα 4 μουσικών, αλλά είχα την ευθύνη όλων και έτσι ποτέ δεν το απόλαυσα. Σε μια στιγμή όλοι οι δημοσιογράφοι ήθελαν να μιλήσουν ΜΟΝΟ με εμένα, είχαμε τυπώσει μπλουζάκια με το πρόσωπό μου. Δεν το χάρηκα,  ήταν εξοντωτικό, ίσως επειδή ποτέ δεν μου άρεσε η αναγνώριση και ήθελα να κρατώ χαμηλό προφίλ. Ίσως να έκανα λάθος. Ο Rod Stewart λάτρευε να τραβάει την προσωπικότητα, αλλά εγώ είχα άλλο χαρακτήρα. Θυμάμαι σε μια περιοδεία με τους Who, ο Keith Moon πέταξε τούρτες σε ένα περιπολικό και ακολούθησε έλεγχος της αστυνομίας και στο δικό μου δωμάτιο. Είχα τρομοκρατηθεί. Όταν κουβαλάς ναρκωτικά δεν πετάς τηλεοράσεις από τα παράθυρα, κάθεσαι ήσυχα! Το 1974 η πίεση οδήγησε το συγκρότημα στη διάλυση με την κυκλοφορία του άλμπουμ Positive Vibrations, με τον Alvin Lee την επόμενη χρονιά να κυκλοφορεί το προσωπικό του άλμπουμ, Pump Iron! (1975) αν και 2 χρόνια νωρίτερα είχε προηγηθεί το άλμπουμ On the Road to Freedom(1973, Νο 138 Αμερική) με τον Αμερικάνο gospel(!) τραγουδιστή Mylon LeFevre, που δεν χαροποίησε καθόλου τους fans του.  «Είχα αρχίσει να αποκτώ τη φήμη του «δύσκολου» τόσο με το συγκρότημα όσο και με τους δημοσιογράφους. Μάλλον ήταν αλήθεια, αλλά είχα βαρεθεί να είμαι με τους Ten Years After. Έπαιζα άσχημα και ο κόσμος μου έλεγε ότι ήμουν υπέροχος! Είχε χαθεί η λογική». Η προσωπική καριέρα του συνεχίστηκε με την κυκλοφορία των άλμπουμ Let it Rock (1978), Rocket Fuel(1978), Ride On (1979), Free Fall (1980), RX5 για να φθάσουμε στο Still on the Road to Freedom (2012) που ήταν το τελευταίο του. Ο ίδιος θεωρεί πολύ σημαντική τη συνεργασίας του με τον Αμερικάνο gospel τραγουδιστή Mylon LeFevre, που γνωρίστηκαν όταν το συγκρότημα του, οι LeFevres έπαιξαν support στους T.Y.A. Στη συνέχεια ο Lee τον προσκάλεσε για διακοπές στο σπίτι του στη Jamaica όπου έγραψαν τα τραγούδια του δίσκου. «Ήμουν ήδη απογοητευμένος με τους T.Y.A. και εκείνη η συνεργασία μου φάνηκε ό,τι καλύτερο είχε κάνει για καιρό. Ο LeFevre ήταν ένας τέλειος γνώστης  του gospel και το τραγούδι του «Without Him» ερμήνευσε κι ο Elvis Presley. (Μη φανταστείτε ότι θα ακούσετε…gospel τραγούδια, αλλά σίγουρα ΔΕΝ θα ακούσετε τον Blues ήχο των T.Y.A.)

Όσο  κι αν προσπαθήστε δεν θα δείτε τους ναργιλέδες στη μικρή φωτό του Stonehedge.

Είχε μεγάλο πρόβλημα με τα ναρκωτικά και τα αυτοκίνητα, νομίζω ότι με τη συνεργασία μας, βρήκε μια διέξοδο. Ο Mylon (LeFevre) έφερε Steve Winwood, Jim Capaldi (ντράμερ στους Traffic), Mike Patto, Mick Fleetwood, George Harrison (εμφανίζεται με το όνομα «Hari Georgeson»), Ian Wallace(ντράμερ King Crimson), Buzz Burrell (Bad Company) και τον Ronnie Wood. Τους έφερε χωρίς να πληρωθούν! Τότε γνώρισα τον George Harrison και κάναμε παρέα. Με έπαιρνε τηλέφωνο στη 1 τα ξημερώματα για να τζαμάρουμε. Όταν έφυγα από τη Βρετανία για να ζήσω στη Marbella (ισπανικό θέρετρο), με κατηγόρησε ότι τον εγκατέλειψα. “Η Marbella είναι όμορφη αλλά δεν μου λείπει. Ίσως επειδή την έχω συνδυάσει με το διαζύγιό μου κι βρέθηκα με οικονομικές δυσκολίες. Τα έξοδά μου ήταν περισσότερα από το έσοδά μου και σχεδόν έχασα όλα τα χρήματά μου, σε σημείο που άρχισα να παίζω συναυλίες σε μικράclub για 1.000 £ τη βραδιά. Είχα πατώσει! Έτσι πούλησα ότι είχα αγοράσει στην Αγγλία, έβγαλα σε δημοπρασία όλα τα αναμνηστικά μου από το Woodstock, τους χρυσούς δίσκους και τις κιθάρες μου. Δεν μου έχει μείνει τίποτα από αυτά». Τον ρώτησα αν αληθεύει η φήμη ότι αρνιόταν να παίξει τα κλασικά  «Love Like A Man» και «I’d Love To Change The World» και μου απάντησε: «Ήμουν λίγο κακός με το κοινό. Δεν με νοιάζει τόσο τώρα, γιατί μερικά από αυτά τα παλιά τραγούδια ακούγονται σαν παλιοί φίλοι. Εξακολουθώ να παίζω κιθάρα κάθε μέρα, τουλάχιστον δύο ώρες και θέλω να ευχαριστώ τον εαυτό μου και τη γυναίκα μου Evi».

TRIVIA
O George Harrison παίζει στο slide κιθάρα άλμπουμ του Alvin Lee, Nineteen Ninety-Four, στα κομμάτια “The Bluest Blues” και “I Want you (She’s So Heavy).

Την άλλη Κυριακή: Συγκροτήματα που πήραν το όνομά  τους από υπαρκτά πρόσωπα. 

 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΡΙΧΑΡΔΟΣ

26/2/23

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος