 |
Έχετε, άραγε, αναρωτηθεί, τι ήταν αυτό που έκανε το ελληνικό ροκ των 70s ακαταμάχητο;
Τι ήταν αυτό, που το έκανε να αναδεικνύεται ανάμεσα στα ιερά τέρατα που διέπρεπαν κι
απ’ τις δυο πλευρές του Ατλαντικού; Όχι, δεν ήταν η ελληνική γλώσσα, ή -τουλάχιστον- δεν
ήταν μόνο η ελληνική γλώσσα. Οι Socrates, το σημαντικότερο ελληνικό γκρουπ, είχαν μόνο
αγγλικό στίχο. Τότε; Η απάντηση είναι απλή: Ήταν η αμεσότητα της επικοινωνίας. Ήταν η
αφιλτράριστη διεπαφή των οπαδών του ροκ με τα ντόπια ινδάλματά τους. Ήταν αυτή η
ανεπιτήδευτη σχέση, που διαμορφωνόταν μέσα από τις συναυλίες, τα νυχτερινά live,
ακόμα και τα μουσικά πρωινά ή απογευματινά, που διοργανώνονταν σε σινεμά ή σε μικρές
σκηνές. Αυτή ακριβώς τη στενή, τη μοναδική και ανεπανάληπτη επαφή μας με τους τότε
ήρωές μας, έρχεται να μας θυμίσει, με τη γλαφυρή περιγραφή του, ο συγγραφέας
Παναγιώτης Γαλανόπουλος. Μέσα από το νοσταλγικό του κείμενο, ο Γαλανόπουλος μάς
ταξιδεύει πίσω στο χειμώνα 73-74, στο club “Hobby” της Πλατείας Αμερικής(στην οδό Κύπρου, σχεδόν γωνία με την οδό Λευκωσίας), όπου τα Κυριακάτικα απογεύματα μπορούσαμε να απολαύσουμε ζωντανά τα σούπερ γκρουπ «Εξαδάκτυλος» (φωτογρταφία) και «Μπουρμπούλια», να στεκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από τους αγαπημένους μας μουσικούς και να συζητάμε μαζί τους, κι όλα αυτά με ένα πολύ φθηνό
εισιτήριο!
Ας αφήσουμε όμως, καλύτερα, την πένα του Γαλανόπουλου να μας οδηγήσει στην υπόγα
του Hobby (που, δυστυχώς για τις αναμνήσεις μας, δεν υπάρχει πια) και να απολαύσουμε
-σε απόσταση αναπνοής, επαναλαμβάνουμε - τον Πουλικάκο, το Σιδηρόπουλο, τον Πολύτιμο, τον Τσιλογιάννη κι όλους εκείνους τους άξιους μουσικούς, που μας συνέπαιρναν και μας έκαναν συνεπιβάτες
στο υπέροχο ταξίδι τους.
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
Κυριακή απομεσήμερο χειμώνας του 73 μπορεί του 74 τέλος χειμώνα αρχές άνοιξης οι δρόμοι στην Αθήνα σχεδόν άδειοι κατέβαινες με το τρόλεϊ στην Πλατεία Αμερικής έπαιρνες το δρόμο προς τα κάτω την έκανες κάπου δεξιά και χωνόσουνα στο Χόμπυ ένα καταγώγιο μια υπόγα που είχε καθιερώσει κυριακάτικες απογευματινές με Μπουρμπούλια κι Εξαδάκτυλο.Εξαδάκτυλας; τι είν’ αυτός; έχει έξη δάκτυλα; αυτό ήταν το στάνταρ πείραγμα του πατέρα μου όταν του έλεγα πού πάω κάνα ρεμπέτη μάλλον φανταζότανε κάνα χασικλή με έξι δάκτυλα έτσι νόμιζα τότε τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν έπεφτε και πολύ έξω μπαίνοντας στο Χόμπυ πίσω από το τραπεζάκι ο συνηθισμένος λεχρίτης που μάζευε τα φράγκα και πίσω του ο Τσιλογιάννης ο ντράμμερ των Μπουρμπουλιών σκυμμένοι πάνω από ένα ραδιοφωνάκι ακούγανε τα ματς της Κυριακής Στάθης Γαβάκης Βασίλης Γεωργίου χούντα ΥΕΝΕΔ και τα τοιαύτα δεν υπήρχε τότε το κωλοχανίο που λέγεται τηλεόραση και αν υπήρχε δεν υπήρχαν τα αρωματισμένα σκατά που λέγο-νται Εμ Τι Βι κάτω ετοιμάζονταν ν’ αρχίσουν και ψάχνανε τον Τσιλογιάννη κάποια στιγμή κατέβαινε τη στενή απότομη σκάλα να πάρει θέση στη σκηνή πλάι του φόραγε το μπάσο ο Βασίλης Ντάλλας ήτανε τα Μπουρμπούλια η ρύδμ σέκσιον του Σαββόπουλου όταν ήταν ροκάς τώρα είχαν ενωθεί με το Δάμονα και το Φιντία τον Παντελή Δεληγιαννίδη από τη Θεσσαλονίκη και τον Παύλο Σιδηρόπουλο ο Παντελής έπαιζε κιθάρα είχε μια ωραία μαύρη Λες Πωλ τη θυμάμαι ακόμα και τώρα ντροπαλό παιδί ολοκληρωμένος κιθαρίστας με μαύρο κατσαρό μακρύ μαλλί και δίπλα του ο Παυλάρας Παυλάκι τον φωνάζαν τότε ντροπαλό παιδί κι αυτός με μακρύ μαλλί και μουσάκι είχε τότε και λίγο κοιλίτσα τραγούδαγε έπαιζε ντέφι φλογέρα μαράκες και κάπου κάπου ένα μικρό ξύλινο αυλό που κάτι τράβαγε και σφύριζε σαν πουλάκι τα κουβάλαγε μέσα σ’ ένα ταγάρι δε θυμάμαι τι παίζανε ακριβώς μόνο ότι παίζανε παπάδες γαμώ τις μπάντες ήτανε μου φαίνεται παίζανε και τον Μπάμπη το Φλου από τότε οι τρείς φύγανε νέοι πολύ νωρίς τη γλύτωσε μόνο ο Τσιλογιάννης ίσως γιατί είναι γερό σκαρί ίσως γιατί την έκανε έγκαιρα κατά Ολλανδία μεριά μακριά από το βρωμότοπο με τα πρώτα τραπέζια πίστα τα τελάρα τα λουλούδια τις λεμουζίνες τις πουτάνες τα σπασμένα πιάτα κρεαταγορά λαχαναγορά πατσατζίδικα και ανθόγαλο με μέλι στην Ομόνοια το ροκ εν ρολλ όμως άνθιζε my my, hey hey/ rock and roll is here to stay μόλις τέλειωναν τα Μπουρμπούλια ανέβαινε στη σκηνή το βαρύ πυροβολικό ο Εξαδάκτυλος με τον Δημήτρη Πολύτιμο στα πλήκτρα τον Κώστα Δουκάκη και το Νίκο Πολίτη στις κιθάρες στη ντράμς το Λεωνίδα Αλαχαδάμη ένα άλλο παιδί στο μπάσο δε θυμάμαι τώρα πώς τον λέγανε όπως όμως και να τον λέγανε ήταν ο μπασίστας του Εξαδάκτυλου χειμώνα του 74 Πλατεία Αμερικής στο Χόμπυ και αυτό τα λέει όλα ο Λάκης
Διακογιάννης ήταν στο σαξόφωνο γινόταν Εξαδάκτυλος χωρίς σαξόφωνο; δίπλα του ο Δημήτρης Πουλικάκος κάπως βαριεστημένος αλλά αποφασιστικός κάτι σαν το μεγάλο βράχο του ροκ εν ρολλ που γύρω του ξεφύτρωναν οι ροκάδες όπως οι πολυκατοικίες στις πλαγιές του Λυκαβηττού απομεσήμερο στην χειμωνιάτικη σκυθρωπή χουντική Αθήνα ο Παυλάρας δηλαδή τότε τι ήτανε; του Στρέφη; ρε τι Στρέφη και Λυκαβηττός δε γαμείς ψηλά καπέλα ούτε και ο Εξαδάκτυλος θυμάμαι καλά τι έπαιζε σίγουρα πάντως παίζανε Στόουνς παίζανε και μπλουζ παίζανε και τα λεγόμενα Ζάππικα πού να θυμάμαι τώρα θυμάμαι όμως πολύ καλά εκείνο τον τυπάκο κάθε Κυριακή καθισμένο κάπου δίπλα μας πάντα στην ίδια θέση πάντα μόνος με το που τέλειωνε κάθε τραγούδι φώναζε με όλη τη δύναμη της φωνής του «ΣΥΜΠΑΘΥ ΜΗΤΣΟ ΣΥΜΠΑΘΥ» «ΣΥΥΜΠΑΑΘΥΥΥ-ΥΥΥΥΥ» σε λίγο είχε βραχνιάσει συνέχιζε όμως απτόητος μέχρι που έκλεινε η φωνή του ο Μήτσος δεν του έδινε σημασία ίσως και να του την έσπαγε αλλά στο τέλος τον λυπόταν γύριζε κι έκανε νόημα στους άλλους για το Σύμπαθυ εισαγωγή η ντραμς με τις μαράκες του Μήτσου και του Λάκη μετά όλοι μαζί Μι Ρε Λα Μι Μι Ρε Λα Μι και please allow me to introduce myself I’m a man of wealth and taste ο Μήτσος και ακκορντόσολα οι Λες Πωλ και what’s puzzling you is the nature of my game ο Μήτσος και σαξοφωνιές ο Λάκης και σόλα οι κιθάρες σόλα κι ο Πολύτιμος και γινόταν της πουτάνας και απορώ πώς μπορώ ακόμα και κάθομαι και γράφω και δεν έχω πεταχτεί επάνω ν’ αρχίσω να πηδάω δεν ξέρω πού ή από πού το πάρτυ όμως κάπου εκεί τελείωνε μέναμε για λίγο στις καρέκλες αποσβολωμένοι σηκωνόμαστε ύστερα με βαριά καρδιά σέρνοντας τα πόδια προς την έξοδο πλησιάζοντας την σκάλα τους βλέπαμε την παρέα του ποπ ιλέβεν καθισμένους όλους μαζί στη σειρά αγόρια και κορίτσια με τα μακριά τους μαλλιά μεγαλύτεροι από μας εμείς είμαστε ακόμα πιτσιρικίστεροι στα μάτια μας φαίνονταν σαν να ’ταν από άλλο κόσμο έναν κόσμο που ακόμα δεν είχαμε μπει αλλά μας έτρωγε ο κώλος μας να μπούμε έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον εκεί έξω που το βλέπαμε ότι ήταν έτοιμος να μας καταπιεί σχολεία φροντιστήρια στρατός σπουδές δουλειά καφενείο γήπεδο και μουρμούρα η γυναίκα κι ο μπόμπιρας στο Λούνα Παρκ την Κυριακή μια μέρα τους είδαμε πάλι στη σειρά όλους μαζί αλλ’ αυτή τη φορά σε φωτογραφία φάτσα κάρτα στην πρωινή εφημερίδα μεγάλη επιτυχία των αρχών εξαρθρώθηκε κύκλωμα διακίνησης και εμπορίας οι φάτσες τους μαρτυρούσαν ότι είχε πέσει και ξύλο η χούντα φρόντιζε για την αποκάθαρση της μόστρας του βρώμικου κόσμου της δεν ήταν μόνο οι κουμμουνιστές απειλή ήταν και τα παιδιά που ονειρεύονταν ξύπνιοι που ονειρεύονταν έναν άλλο κόσμο απ’ αυτόν εδώ έναν κόσμο που το όνειρο συναντάει την πραγματικότητα κι ας μην ήξερε κανείς αν αυτός ο κόσμος υπάρχει μπροστά μας φαινόταν ανοιχτός και παράξενος οδρόμος κανείς δεν ήξερε που βγάζει τον πήραμε άλλοι προχωρήσαμε σιγά σιγά κρατώντας και λίγο πισινή είμαστε εδώ ακόμα άλλοι χωθήκαν με τα μπούνια και χάθηκαν γρήγορα στο βάθος the highway is for gamblers you’d better use your sense, take what you have gathered from coincidence ίσως γιατί δεν κρατήσανε πισινή δεν κρατήσανε κάποια καβάτζα αυτούς δεν τους θάψαν σε νεκροταφεία θάφτηκαν σαν οδόσημα στις άκρες του δρόμου if I should die before my time should come won't you bury my dead body out on the Highway 51 του δρόμου του κόσμου που όπως έλεγε ο νομπελίστας δεν τον κυβερνάει ούτε ο θεός ούτε ο διάβολος του κόσμου του όνειρου στα μάτια των παιδιών στα καθίσματα του Χόμπυ του κόσμου της πραγματικότητας στα ρούχα τους και στα μαλλιά τους στα κορμιά και στα φιλιά τους στο κράτημα της γκίμπσον και στο σκάσιμο της φέντερ στο χτύπο της μπαγκέτας στο χάι χατ και της μπότας στην γκραν κάσα του κόσμου που είναι και του όνειρου και της πραγματικότητας που δεν είναι ούτε του όνειρου ούτε της πραγματικότητας που είναι και του καλού και του κακού που δεν είναι ούτε του καλού ούτε του κακού που είναι και του θεού που τόσες φορές επικαλέστηκαν στα τραγούδια τους και του διάβολου που χαιρέταγαν σαν να ’ταν κολλητός τους του κόσμου που δεν είναι ούτε του θεού ούτε του διάβολου του κόσμου του ροκ εν ρολλ του κόσμου και του ροκ και του ρολλ I hear the whistle blowing an’ I got my debts to pay when I got a mind to ramble Lord I got a mind to stay.
Γεια και χαρά σας Παύλο Κώστα Βασίλη Παντελή
Γεια και χαρά σας μάγκες!
Τώρα θυμήθηκα και ποιος ήταν τότε ο μπασίστας του Εξα-δάκτυλου. Ο Γιώργος Φιλιππίδης.
Γεια και χαρά και σε σένα Γιώργο!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
21/2/23
Το κείμενο αυτό έχει δημοσιευτεί το 2017, στο βιβλίο του Γαλανόπουλου, με τίτλο «α/δ»
(εκδόσεις Σμίλη). Ο Παναγιώτης Γαλανόπουλος έχει εκδώσει τέσσερα ακόμη βιβλία.
Δημοσίευση σχολίου