Τις προηγούμενες ημέρες, διάβασα την αυτοβιογραφία του Bruce Dickinson, What Does This Button Do? αλλά κι ένα παλαιότερο τεύχος του Kerrang (από τα ελάχιστα που έχω στο αρχείο μου) όπου ο Adrian Smith αλλά κι ο Mick Wall αναφέρονται στη Slavery World Tour, την περιοδεία των Iron Maiden του 1984, που τους εκτόξευσε στον ουρανό. Η World Slavery Tour και το άλμπουμ Pοwerslave ήταν ένας δυνατός συνδυασμός που περιείχε 189 εμφανίσεις σε 331 ημέρες σε 171 πόλεις και διήρκεσε έως τον Ιούλιο του 1985. Το 1984 δεν υπήρχε όριο για τοΜεγάλο Συγκρότημα κι ο ουρανός δεν ήταν πια το σύνορό τους! Τo Powerslave είχε σαρώσει και ήταν η βάση για το πιο επικό εγχείρημά τους μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ποιο ήταν αυτό; Μα η κατάκτηση της Αμερικής που ήλθε, αλλά όχι στο μέγεθος που την ήθελαν. Λεπτομέρειες. Τον Αύγουστο του 1984 ξεκίνησε η World Slavery Tour με θέμα την Αίγυπτο (όπως και το εξώφυλλο του Powerslave), μια περιοδεία που τους μετέτρεψε σε ένα από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα της δεκαετίας και παράλληλα έδωσε στον κόσμο ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων των εποχών, το Live After Death. Οι μετοχές του συγκροτήματος, ανέβηκαν στο δισκογραφικό δείκτη όπως και σε αυτόν των περιοδειών, αλλά από την άλλη πλευρά, εξόντωσε τα μέλη του συγκροτήματος μόλις είχαν πατήσει τα 25, και βιολογικά άντεχαν. Όπου μιλάει ο Dickinson, είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του το οποίο δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, ενώ όπου μιλούν οι Smith και Mick Wall, είναι αποσπάσματα από το Kerrang. Σε ένα κόσμο που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα την περεστρόικα και τη γκλάσνοστ, το συγκρότημα ξεκινά την Slavery Tour από το Torwal Hall της Βαρσοβίας, με το ημερολόγιο να δείχνει 9 Αυγούστου 1984. Kαι δεν έμειναν σε μια μόνο ημερομηνία αλλά παίξανε άλλες 4, σε Lotz, Poznan, Wraclaw και Katowice, με την Τσεχοσλοβακία να αρνείται να τους δερχτεί! Κι όλα αυτά, όταν η χώρα μας μόλις είχε αρχίσει δειλά να μπαίνει στον χάρτη των περιοδειών, αλλά με μεγάλη αβεβαιότητα εκ μέρους των ατζέντηδων. «Κάναμε πρόβες για την περιοδεία σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στο Fort Lauderdale και μείναμε σε ένα παραθαλάσσιο μοτέλ γεμάτο κατσαρίδες. Σύντομα, οι διακοπές τελείωσαν. Ήταν καιρός να μεταναστεύσουμε στην Αυτοκρατορία του Κακού, πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, όπως ονομαζόταν η Ανατολική Ευρώπη, στην Πολωνία για να ανοίξουμε την περιοδεία» λέει ο Bruce Dickinsonμε τα λόγια του να δείχνουν την ένταση που υπήρχε στη χωρισμένη Ευρώπη. «Δεν σκέφτηκα πολύ την πολιτική πλευρά. Αναρωτιέμαι αν μας χρησιμοποιούν ως εργαλείο προπαγάνδας, αλλά τουλάχιστον παρέχουμε ψυχαγωγία στα παιδιά», προσθέτει ο Steve Harris. Και συνεχίζει ο Dickinson «Η υποδοχή ήταν εξαιρετική. Ένιωσα ότι ήλθαν να μας δουν όχι για να περάσει η ώρα τους ή σαν κάτι διαφορετικό, αλλά γιατί υπήρχε μια αλλαγή στον αέρα παντού. Ήταν μια στιγμή ελπίδας και ένιωθα ότι ήμασταν ο φάρος της ». Ο δημοσιογράφος Howard Johnson (τότε έγραφε στο Kerrang!) λέει ότι οι στρατιώτες που βρισκόντουσαν δίπλα τους κάθε στιγμή έβγαζαν τα πουκάμισά τους για ένα mosh και πετούσαν τα καπέλα τους στον αέρα»! Εκείνο που έχει μείνει περισσότερο από όλα, ήταν η επίσκεψη τους σε ένα club, κάτι σαν disco όπως τη χαρακτηρίζει ο Nicko McBrain, όπου γινόταν ένας γάμος με 300 άτομα καλεσμένους που χόρευαν βαλς και τοπικούς χορούς. Όταν μπήκαμε μέσα, οι άνθρωποι του club μας ρώτησαν αν θέλουμε να τζαμάρουμε κι απαντήσαμε θετικά. Δείτε το video όπου παίζουν το “Smoke on the Water” με τους καλεσμένους να χορεύουν. Προσέξτε στην αρχή του video, τον McBrain που φοράει τη μπλούζα της Εθνικής Αγγλίας!
Η εντυπωσιακή σκηνοθεσία με τη σκηνή, που χρειάστηκε 2 μήνες να φτιαχτεί, να παραπέμπει στην Αίγυπτο με τον Eddie μούμια, τη σαρκοφάγο, τη Σφίγγα κι όλα τα συναφή, να δημιουργούν μια από τις καλύτερες περιοδείες που έγιναν στον πλανήτη. Όμως όλα πίεζαν. Οι sold out συναυλίες, ο κόσμος, ο tour manager, ο ατζέντης, τα ταξίδια και το συγκρότημα εξουθενώθηκε. Η σκηνή κόστισε περί τις 145.000 £, αλλά οι Iron Maiden έγραψαν το όνομά τους σε μια πρωτοποριακή περιοδεία. Ακόμα και σήμερα, ο Dickinson πιστεύει ότι η Slavery Tour ήταν η καλύτερή τους, γιατί ήταν ο σωστός συνδυασμός επικών πραγμάτων ήταν υπερβολικός και χωρίς την άνεση των σημερινών δυνατοτήτων της τεχνολογίας αλλά και των μεταφορών να φαίνεται ακόμα κουραστικότερος (από το βιβλίο του What Does This Button Do? ).
«Άνοιξε το κεφάλι μου κι έτρεχε λίγο αίμα, ένας roadie το κοίταξε προσεκτικά κι ο Rod Smallwood (manager) του είπε «ίσως αιμορραγήσει λίγο ακόμα, θα φαίνεται υπέροχο στην κάμερα». Την επόμενη μέρα, η φωτογραφία του με το ματωμένο μέτωπο ήταν πρωτοσέλιδο! Σημειωτέον ότι σε αυτή την περιοδεία ο Dickinson έπρεπε να τραγουδάει έξι βράδια την εβδομάδα για 13 μήνες, και αυτό τον κατέβαλε. Το πρόγραμμά ήταν τρελό. «Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πραγματικά να φύγω. Δεν εννοώ μόνο τους Maiden, εννοώ να σταματήσω εντελώς τη μουσική. Το World Slavery Tour ήταν υπέροχο, αλλά δεν μπορούσα να ξανά κάνω μια περιοδεία 13 μηνών. Γι αυτό κι αποφάσισα να απέχω από τη συγγραφή τραγουδιών του επόμενου άλμπουμ (Somewhere In Time), ακόμα και να σταματήσω τη μουσική. 13 μήνες κλεισμένος σε πολυτελή tour bus, επιχρυσωμένα δωμάτια ξενοδοχείων. Σε κάποιος φαίνεται σαν όνειρο αλλά είναι πολύ δύσκολο, πιστέψτε». (What Does This Button Do?)
«Στις 11 Ιανουαρίου παίζαμε στο Rio και στις 14 παίζαμε στη Νέα Υόρκη. Από τις παραλίες και τα μπάνια, βρεθήκαμε στα χιόνια και τις χαμηλές, υπό του 0 θερμοκρασίες» λέει ο Adrian Smith «όλοι αρρωστήσαμε». Τον Μάρτιο του 1985, ήρθαν οι ημερομηνίες για την Καλιφόρνια, και οι εμφανίσεις τους στο Λος Άντζελες, στην Long Beach Arena. 4 βραδιές σε έναν sold-outχώρο περίπου 14.000 θέσεων. Ο παραγωγός τους Martin Birch ηχογράφησε και τις 4 βραδιές, διαλέγοντας τα κατάλληλα κομμάτια από την κάθε μια. Όπως ισχυρίστηκε και ο ίδιος, την πρώτη βραδιά το συγκρότημα ίσως ήταν λίγο «μαγκωμένο» διότι θα γνώριζε ότι κάποιος τους ηχογραφούσε. Την δεύτερη βραδιά θα ήταν καλύτερα, θα είχαν «ξεψαρώσει» και ενδεχομένως ένα έξτρα μικρόφωνο να έμπαινε σε κάποιο επιπλέον σημείο της σκηνής για καλύτερη ηχογράφηση. Την τρίτη μέρα θα ήταν ένα φοβερό σόου, αλλά κάτι μπορεί να πήγαινε στραβά, όπως να χαλούσε ένας ενισχυτής ή να καιγόταν κάποιο καλώδιο. Οπότε θα έπρεπε να ηχογραφηθεί και η τέταρτη βραδιά για να καλυφθούν τα τυχόν προβλήματα που θα προέκυπταν στις προηγούμενες βραδιές! Το Live After Death κυκλοφόρησε μετά το τέλος της World Slavery Tour, τον Οκτώβριο του 1985 στην ηχογραφημένη του εκδοχή, σε διπλό βινύλιο, και μέχρι τον Φεβρουάριο του 1986 είχε βγει σε βίντεο και laserdisc. Οι 3 πλευρές του άντλησαν υλικό από πιθανότατα την δεύτερη και την τρίτη βραδιά στην Long Beach Arena, ενώ η τέταρτη πλευρά από μία εκ των εμφανίσεων τους στο θρυλικό πλέον Hammersmith Odeon του Λονδίνου.
Οι Iron Maiden επέζησαν της περιοδείας και έγιναν ένα από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα στον κόσμο στο πίσω μέρος της. Αλλά με κόστος. Εκτός από το προσωπικό τίμημα σε κάθε μέλος, άνοιξαν οι πρώτες ρωγμές που τελικά θα οδηγούσαν τον Dickinson στην αποχώρηση. «Δεν είχαμε την εμμονή να κατακτήσουμε την Αμερική, αν τους αρέσαμε οκ, αν πάλι όχι, και πάλι οκ» λέει ο Harris. Ευτυχώς για εμάς, η περιοδεία αλλά και οι δίσκοι μας έγιναν πλατινένιοι».
Για την εποχή του, αλλά και μέχρι και σήμερα, το Live After Death είναι το (απόλυτο) οπτικοακουστικό ντοκουμέντο του μεγαλύτερου metal συγκροτήματος στον κολοφώνα της ακμής του. Κλείνει την δεύτερη περίοδο τους, λειτουργώντας άτυπα και ως ένα «best of», σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του και ουσιαστικά αποτελώντας το τελευταίο μεγάλο διπλό live album του metal, παράδοσης που κρατούσε από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Παρόλο που οι Maiden θα πατούσαν ακόμα ψηλότερες κορυφές με τα άλμπουμ Somewhere In Time και Seventh Son Of A Seventh Son και τις εμφανίσεις τους στο NEC Arena του Birmingham και την επακόλουθη κυκλοφορία του Maiden England, τις δύο εμφανίσεις τους ως headliners στο Monsters Of Rock και μία απίστευτα επιτυχημένη διαδρομή που κρατάει ως τις μέρες μας, η εποχή του Live After Death και της περιοδείας τους World Slavery Tour αποτελεί ΤΟ ορόσημο, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για ολόκληρη την metal σκηνή, και οφείλουμε σε αυτό το πλαίσιο να επανακαθορίσουμε την σημασία, την ωμή δύναμη και την καλλιτεχνική ομορφιά του εν λόγω live, διότι μετά από τόσες ακροάσεις και συζητήσεις μπορεί να το θεωρούμε «δεδομένο».
Η περιοδεία τελικά έφτασε στο τέλος της στο Irvine της Καλιφόρνια, την 5η Ιουλίου του 1985, αφήνοντας το συγκρότημα εξαντλημένο και αποστραγγισμένο από κάθε δύναμη, που για πρώτη φορά μετά από χρόνια χρειάστηκαν γεμάτες διακοπές για να επανέλθουν.
Δυστυχώς, δεν έκλεισε αναίμακτα μιας και στο Quebecτου Καναδά ο 18χρονος Daniel Pitre έπεσε από ένα ύψος 30 περίπου μέτρων στην αρένα Colisée de Québec και σκοτώθηκε, κάτι που το συγκρότημα έμαθε δυστυχώς μετά το τέλος της συναυλίας. Τέλος σημειώνεται ότι μερικά από τα συγκροτήματα που άνοιγαν τις συναυλίες των Maiden ήταν οι Accept, οι Waysted του Pete Way, οι ανερχόμενοι Motley Crue, οι Twisted Sister, οι Queensrycheκαι οι WASP, ενώ σε κάποιες βραδιές είχαν πάρει μέρος οι Ratt, οι Saxon και οι Fastway.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/1/23
Την επόμενη Κυριακή: 43 άλμπουμ για να κλείσεις μια καρίερα. Ο Επαμεινώνδας Κολιός κι ο Αλέξανδρος Ριχάρδος θυμούνται το τελευταίο άλμπουμ της δισκογραφίας συγκροτημάτων που ή αποσύρθηκαν ή συνεχίζουν χωρίς να ξανά βγάλουν δίσκο.
Δημοσίευση σχολίου