Από το Lockdown στο Rockdown! ήταν το μότο των Uriah Heep, που ήθελαν να συνδέσουν την επετειακή, για τα περισσότερα από πενήντα
χρόνια καριέρας, συναυλία με την επιστροφή στην κανονικότητα. Η μακροζωία ορισμένων συγκροτημάτων γίνεται όχι μόνο αξιοθαύμαστη,
αλλά και αρκετά συνηθισμένη αυτές τις μέρες. Η ιστορία των Uriah Heep ξεκινά το 1970 και γράφεται με 25 studio albums, 21 official live
albums, πωλήσεις πάνω από 45 εκατομμύρια παγκοσμίως και πάνω από 4000 συναυλίες σε κάθε γωνιά της Γης. Μια πορεία που μόνο
στρωμένη με ροδοπέταλα δεν ήταν, καθώς το συγκρότημα είχε να
αντιμετωπίσει ειρωνικές (και αρκετές φορές απαξιωτικές) κριτικές, συνεχείς αλλαγές και θανάτους μελών, έντονα εσωτερικά προβλήματα και συνεχόμενες εξοντωτικές περιοδείες. Στήριγμά τους όλα αυτά τα χρόνια οι πολυάριθμοι αφοσιωμένοι οπαδοί τους, πολλοί από τους οποίους γεμίσαμε το Fuzz, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, για να τους πούμε ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» για όσα μας έχουν προσφέρει, αλλά και να τους δώσουμε δύναμη για τη συνέχεια. Άλλωστε σε έναν μήνα θα κυκλοφορήσει το νέο τους άλμπουμ με τίτλο Chaos and Colour. Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Κάποιοι πρέπει να ήταν εικοσάρηδες όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος Very
‘eavy…Very ‘umble (1970), άλλοι πρέπει να τους είχαν πρωτακούσει λίγα χρόνια αργότερα όταν έβγαζαν (μέσα σε έναν χρόνο!) δύο από τα κορυφαία άλμπουμς του rock (Demons and Wizards και Magician’s Birthday), αρκετοί (ανάμεσά τους κι εγώ) που τους έμαθαν με την
κλασική συλλογή The best of. Φυσικά στο κοινό μπορούσες να δεις εκατοντάδες νέους και νέες, που προφανώς τους έμαθαν από τους γονείς τους (μπορεί κι από τους παππούδες τους).
- Θα περάσετε τέλεια. Χθες στη Θεσσαλονίκη ήταν εκπληκτικοί, μου είπε η υπεύθυνη της εταιρείας, καθώς χρειάστηκε να διευθετηθεί ένα μικρό πρόβλημα που αφορούσε τη θέση μας στον εξώστη του Fuzz. Περνώντας την είσοδο δε γινόταν να μη σταθώ στο merchandise του συγκροτήματος.
Καλόγουστα t-shirts, συλλεκτικά CD, κονκάρδες, ραφτά και μίνι έκθεση συλλεκτικών αντικειμένων, με την κιθάρα που χρησιμοποιούσε ο Mick Box στο Abominog να κλέβει την παράσταση.
Μια μεγάλη λευκή κουρτίνα στέκεται στο πίσω μέρος της σκηνής. Μπροστά της ένα μικρό drum kit, τρία σκαμπό και ένα κήμπορντ. Τα φώτα χαμηλώνουν και οι λέξεις «Uriah Heep – Celebrating 50 years» προβάλλονται στην κουρτίνα. Βλέπουμε ένα βιντεοκλίπ, στο οποίο συνάδελφοί τους, καταξιωμένοι καλλιτέχνες, στέλνουν τις καλύτερες ευχές και τα συγχαρητήρια τους. Λόγια θερμά και εγκάρδια από καλλιτέχνες όπως οι: Alice Cooper, Def Leppard, Rob Halford, Paul
Stanley, Deep Purple, Steve Harris και Joe Lynn Turner, με τον Ian Anderson γράφει τον επίλογο με το φλάουτό του. Με ζεστό χειροκρότημα υποδεχόμαστε τους: Mick Box, Bernie Shaw,
Phil Lanzon, Russell Gilbrook και Dave Rimmer. Ακολουθεί ένα εκπληκτικό ακουστικό σετ 50 λεπτών λιτό, χαλαρό που «δένει» κοινό και συγκρότημα. Ο Bernie Shaw παροτρύνει το κοινό να ξεσηκωθεί
καθώς το «Free Me» αυξάνει τον ρυθμό. Όταν παίζουν το «Come Away Melinda» μπορείς να ακούσεις μια καρφίτσα να πέφτει, ενώ η επιλογή του Confession αποδεικνύει ότι είναι πολλά τα διαμάντια που
κρύβονται στη δισκογραφία τους. Ανάμεσα στα τραγούδια ο Mick Box αφηγείται μερικές ιστορίες, στοχαζόμενος τα τραγούδια και φυσικά δεν παραλείπει να αναφερθεί στον αξεπέραστο Ken Hensley, ο οποίος ήταν η κινητήριος δύναμη των Heep στην καλύτερη εποχή τους στα70s. To Lady in black ολοκληρώνει ιδανικά το πρώτο μέρος της συναυλίας, με το κοινό να συμμετέχει καθολικά και να καλύπτει τη φωνή του Shaw τραγουδώντας αυτό το αθάνατο τραγούδι. Ένα ακόμη βιντεοκλίπ με πλάνα συναυλιών και φωτογραφίες που καλύπτουν πέντε δεκαετίες, μας προετοιμάζει για το δεύτερο
«ηλεκτρικό» μέρος της συναυλίας. Τα ρούχα αλλάζουν, το ίδιο και τα χτενίσματα, αλλά η μαγεία των Uriah Heep ταξιδεύει στον χρόνο. Το Αgainst the Odds από το Sea of Light του 1995 ξεκινά και το Fuzz σηκώνεται στο πόδι! Hangin’ tree και Traveller in time με τον Box να άνει τη χαρακτηριστική του κίνηση στέλνοντας νότες στο κοινό, ενώ ο Lanzon επιβεβαιώνει ότι είναι άξιος διάδοχος του Hensley. Το Sunrise συναισθηματικό και δυνατό παράλληλα. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να φτάσει την ερμηνεία του David Byron, αλλά είναι αλήθεια ότι ο Bernie Shaw τα έχει καταφέρει πολύ καλά και είναι ο μακροβιότερος τραγουδιστής των Uriah Heep.
Στo Too scared to run o Shaw δε φοβάται
τον αυτοσαρκασμό, αφού μάς υπενθυμίζει την ιστορία με το εξώφυλλο του Abominog, που είχε ψηφιστεί ένα από τα χειρότερα εκείνης της χρονιάς. Η εκτέλεση του Free’n easy είναι καταιγιστική και μάς φέρνει στον νου το πόσο επιδραστικοί ήταν οι Uriah Heep στα συγκροτήματα του NWOBHM (Iron Maiden, Saxon, Def Leppard κλπ). Όταν η επιβλητική εισαγωγή του July morning σκεπάζει το Fuzz βλέπεις παντού υψωμένα χέρια και το κοινό τραγουδά μαζί με τον Shaw τη συγκλονιστική εισαγωγή. Δραματικό και μεγαλειώδες κλείνει το κυρίως μέρος της συναυλίας. Απομένει το encore με δυο εμβληματικά τραγούδια, που τραγουδάμε όλοι με μια φωνή: Gypsy και Easy livin’.Πριν αποχωρήσουν, οι Uriah Heep αποθεώνονται και μάς υπόσχονται ότι σύντομα θα επιστρέψουν. Φύγαμε γεμάτοι συναισθήματα, αναμνήσεις και απόλυτα ευχαριστημένοι. Μπορεί να μην είδαμε τον Ken Hensley, τον David Byron, τον Lee Kerslake, τον Gary Thain, τον John Lawton ή και τον John
Wetton, αλλά ξέρουμε ότι το πνεύμα τους ήταν εκεί!
Κείμενο: ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
Φωτογραφίες: ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ
18/12/22
Δημοσίευση σχολίου