Βέβαια, στον χρυσόδετο κι ασήκωτο τόμο της ιστορίας βιβλίο του metal, το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν έχει καταγραφεί με τα χρυσά γράμματα που έχουν καταγραφεί οι τρείς προηγούμενες δουλειές του Ozzy και μάλιστα έχει αποκηρυχθεί και από τον ίδιο, ο οποίος σε μια συνέντευξή του το 2019 δήλωσε μεταξύ άλλων ότι το Ultimate Sin είναι το λιγότερο αγαπημένο του άλμπουμ. Ότι σ’ αυτό δεν υπάρχει έμπνευση, όλα ακούγονται ίδια και ότι αν υπήρχε περίπτωση να ξαναηχογραφήσει ένα άλμπουμ από την αρχή, θα ήταν αυτό. Γενικότερα, η φήμη που ακολουθεί την κυκλοφορία αυτή είναι ότι έχει ακολουθήσει πιο εμπορικούς δρόμους, σε μια προσπάθεια του Ozzy να πάρει μερίδιο από την επιτυχία του εμπορικού hard rock της τότε εποχής. Φτάνουν, μάλιστα, ορισμένες κριτικές να το χαρακτηρίζουν ως glam metal άλμπουμ, πράγμα που είναι, τουλάχιστον, αστείο.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΥΝΘΕΣΗΣ
Μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ του, Bark at the Moon, o Ozzy πέρασε άλλη μια φάση έξαρσης των καταχρήσεών του σε αλκοόλ και ναρκωτικά, γεγονός που τον οδήγησε να μπει στην κλινική αποτοξίνωσης Betty Ford. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην κλινική, τη διαδικασία σύνθεσης νέων κομματιών ανέλαβε ο κιθαρίστας Jake E. Lee, αφού πρώτα εξασφάλισε ένα καλύτερο συμβόλαιο όσον αφορά τις χρηματικές απολαβές από τα δικαιώματα των τραγουδιών, καθώς στο προηγούμενο άλμπουμ τον είχαν ρίξει οικονομικά. O Lee ετοίμασε 12 κομμάτια όπου έγραψε σχεδόν τα πάντα: τις στροφές των κομματιών, τα ρεφρέν, τα σόλο, τις γέφυρες, τα μέρη του μπάσου, ακόμα και τα τύμπανα, χρησιμοποιώντας ένα drum machine. Για τον Ozzy έμειναν κάποιες μελωδίες και οι στίχοι, τους οποίους όμως στο μεγαλύτερο ποσοστό τους έγραψε ο επί μακρόν μπασίστας της μπάντας, Bon Daisley, που την περίοδο εκείνη όμως τα είχε τσουγκρίσει με τον Ozzy και είχε απολυθεί από την μπάντα. Μετά από παράκληση όμως του τελευταίου και αφού έλαβε ικανοποιητική αμοιβή, συμφώνησε να ασχοληθεί μόνο με τους στίχους. Έτσι, χάρη στους Lee και Daisley, το άλμπουμ ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο όταν βγήκε ο Ozzy από την κλινική και το μόνο που είχε να κάνει ήταν να γράψει τα φωνητικά και να συμπληρώσει λίγους στίχους.
Το Ultimate Sin, κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1986 και την μπάντα αποτελούσαν, εκτός του Ozzy στα φωνητικά, o Jake E. Lee στις κιθάρες, ο Randy Castillo στα τύμπανα και ο Phil Soussan στο μπάσο, που αντικατέστησε τον Daisley, Στην παραγωγή ήταν ο Ron Navison, ο οποίος είχε τεράστια εμπειρία, δουλεύοντας ως παραγωγός και μηχανικός ήχου με μεγάλα ονόματα του χώρου όπως οι Led Zeppelin, UFO, Heart, Chicago, Europe κ.α. Η σχέση του βέβαια με τον Lee ήταν έντονη αφού ο κιθαρίστας τον θεωρούσε κλειστόμυαλο σε νέες ιδέες και μάλιστα έχει δηλώσει ότι την περίοδο τον ηχογραφήσεων πήγαινε στο studio με το άγχος τί νέα διαφωνία θα προκύψει μεταξύ τους αντί να ευχαριστιέται την όλη διαδικασία. Πέρα από αυτό όμως και εκ του αποτελέσματος, ο Navison έκανε εξαιρετική δουλειά.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το κομμάτι που επιλέχθηκε να προωθήσει το άλμπουμ ως πρώτο single, ήταν το κλασικό, πλέον, “Shot in the Dark”, μια φοβερή σύνθεση που συμπυκνώνει στην διάρκειά της ολόκληρη την ουσία του άλμπουμ: άψογα φωνητικά από τον Ozzy, εξαιρετική κιθαριστική δουλειά από τον Lee, ωραία μελωδία και μια ιδανική γέφυρα που οδηγεί στο γνωστό πιασάρικο ρεφρέν. Πιθανόν το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ που περιέργως έχει τοποθετηθεί στο τέλος του tracklist. Πέρα όμως από την ποιότητά του, το τραγούδι έχει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία καθώς προέρχεται από το 1983 και την μπάντα Wildlife στην οποία έπαιζε μπάσο ο Phil Soussan (μπασίστας, όπως είδαμε, στο Ultimate Sin). To τραγούδι δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα από τους Wildlife και παρέμεινε σε demo μορφή, μέχρι που το ανέσυρε από την αφάνεια ο Soussan και με τις απαραίτητες τροποποιήσεις μπήκε στο άλμπουμ του Ozzy. Χρόνια αργότερα, προέκυψαν θέματα με τα δικαιώματα του κομματιού από τα άλλα μέλη των Wildlife, με αποτέλεσμα σε κάποιες επανεκδόσεις του Ultimate Sin και σε κάποιες συλλογές του Ozzy να μην περιλαμβάνεται!
Αν υπάρχουν κομμάτια που μπορούν να κοντράρουν στα ίσα το “Shot in the Dark” για τη θέση του καλύτερου κομματιού του άλμπουμ, αυτά είναι τα εξής δυο: το πρώτο είναι το “Secret Loser”, ένα γρήγορο τραγούδι με πιασάρικο riff, τέλεια licks και solo από τον Lee, ωραίο συναίσθημα στα φωνητικά και γέφυρα/ρεφρέν για σεμινάριο, που παραδόξως, δεν επιλέχθηκε ως single, αν και είχε όλα τα εχέγγυα να πάει πολύ καλά. Το δεύτερο κομμάτι είναι το θεϊκο “Killer of Giants” με την τέλεια κιθαριστική ακουστική εισαγωγή και την επική του συνέχεια. Μια σύνθεση για τον ψυχρό πόλεμο (δυστυχώς, επίκαιρη και σήμερα), αργή και σκοτεινή , με θεατρικότητα και ένταση στα φωνητικά του Ozzy και με το καλύτερο, ίσως, σόλο του Lee από όλα τα υπόλοιπα κομμάτια.
Πέρα από την παραπάνω κορυφαία τριάδα κομματιών, οι υπόλοιπες συνθέσεις είναι πολύ καλές και καμία δεν κουράζει. Ιδιαίτερα το ομώνυμο, “Ultimate Sin”, ιδανικό για opener του άλμπουμ, το “Thank god for the Bomb”, ένα ακόμη επίκαιρο τραγούδι σχετικά με τον κίνδυνο των πυρηνικών όπλων, με σπινταριστό ρυθμό και ωραίο σπάσιμο στη γέφυρα και το “Never know why”, κλασικό κομμάτι αφιερωμένο στον τρόπο ζωής των ροκάδων και την κόντρα τους (τότε, τουλάχιστον) με την υπόλοιπη κοινωνία.
Τα υπόλοιπα τρία κομματάκια “Lightning strikes”, “Fool like you”, “Never” – αν και έχουν ένα στοιχείο επανάληψης, κρατάνε αξιοπρεπώς το επίπεδο του δίσκου, με το τελευταίο να θυμίζει λιγάκι Black Sabbath εποχής Technical Ecstasy ή Never say die. Γενικά, ο δίσκος διαρκεί σχεδόν 41 λεπτά, οπότε είναι δύσκολο να κουραστεί ο ακροατής έστω και αν θεωρήσουμε ότι μπορεί να υπάρχουν 1-2 fillers.
ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
Το The Ultimate Sin είχε αρκετή επιτυχία, φτάνοντας μέχρι την θέση 6 του Billboard για να μείνει στη θέση 30 στο τέλος του 1986, ένα χρόνο σχεδόν μετά την κυκλοφορία του. Στις HΠΑ έγινε διπλά πλατινένιο(2.000.000 αντίτυπα) και για την προώθησή του πραγματοποιήθηκε περιοδεία με 122 εμφανίσεις. Όσον αφορά τα singles, κυκλοφόρησαν άλλα δύο, το Ultimate Sin, μόνο στη Μεγάλη Βρετανία και το “Lightning Strikes”, μόνο στην Αυστραλία.
Παρά την αμφισβήτηση που έχει δεχθεί, είναι μια πολύ καλή και ποιοτική κυκλοφορία, ένα χαρακτηριστικό άλμπουμ κλασικού heavy metal της αξεπέραστης δεκαετίας του ’80, σαφώς καλύτερο του προηγούμενου, Bark at the moon και πολύ κοντά στην ποιότητα του ντεμπούτου, Blizzard of Ozz. Βοήθησε τον Ozzy να ξεπεράσει άλλη μια κρίση με τους προσωπικούς του δαίμονες και τον κράτησε ψηλά στις προτιμήσεις των hard rock/metal οπαδών παρότι το glam/hair metal άρχιζε να κερδίζει έδαφος με γοργούς ρυθμούς.
Ταυτόχρονα, με την κυκλοφορία του, έκλεισε άλλη μια περίοδος για τον Ozzy Osbourne, όπως αυτές ορίζονται, από τους κιθαρίστες με τους οποίους συνεργάστηκε. Έτσι, μετά την περίοδο του θρυλικού και αδικοχαμένου Randy Rhoads, με τα Blizzard of Ozz (1980) και Diary of a Madman (1981) κλείνει και η περίοδος του Jake E. Lee, των Bark at the moon (1983) και The Ultimate Sin. Δυστυχώς, αν και πάνω στη δουλειά κυρίως του Lee στηρίχθηκε η επιτυχία του άλμπουμ, το ευχαριστώ προς αυτόν ήταν, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας, να απολυθεί από τον Ozzy (με παρέμβαση προφανώς της bitch συζύγου του, Sharon) χωρίς προφανή λόγο.
 |
| Το οπισθόφυλλο |
ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ
Μετά το τέλος της περιοδείας για το άλμπουμ και την απόλυση του Lee, ακολούθησε και η απόλυση του μπασίστα Phil Soussan και η επαναφορά στο σχήμα του Bob Daisley. Ο νέος κιθαρίστας της μπάντας ήταν ο Zakk Wylde, τον οποίο επέλεξε ο Ozzy ακούγοντας ένα demo από τα πολλά που του είχαν σταλεί όταν ανακοίνωσε ότι ψάχνει νέο συνεργάτη.
Το πρώτο άλμπουμ με τον Wylde στις κιθάρες και αυτό που εγκαινιάζει την τρίτη περίοδο του Ozzy, ήταν το No rest for the wicked(1988), μια πολύ καλή κυκλοφορία στην οποία ο 21χρονος τότε Zakk εντυπωσιάζει με το παίξιμό του. Η αποκλειστική συνεργασία του madman με τον Wylde θα συνεχιστεί μέχρι το άλμπουμ Black Rain του 2007, αν και η ποιότητα των άλμπουμ του Ozzy, μετά το No rest… , θα είναι φθίνουσα, με εξαίρεση ίσως το Ozzmosis του 1995.
TRIVIA
Ο αρχικός τίτλος που προοριζόταν για το άλμπουμ ήταν Killer of Giants
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
21/12/22
Δημοσίευση σχολίου