Αυτός είναι ο πρώτος στίχος της μεγάλης επιτυχίας των Van Halen, “Jump” που χαρακτήρισε όχι μόνο το συγκρότημα αλλά κι ολόκληρη τη δεκαετία του 80! Το άλμπουμ 1984 (No2 USA, No 15 UK, 1984), άλλαξε την ιστορία των Van Halen αλλά κι ολόκληρου του αμερικάνικου hard rock. Μπορεί τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους να μην είχαν πιάσει το σφυγμό του πρώτου πολύ καλού ομότιτλου άλμπουμ τους αλλά το 1984 ήταν «άλλο» άλμπουμ. Έχοντας αφήσει πίσω τους το Diver Down (1982) με τα 5 στα 12 τραγούδια του να είναι διασκευές, το μυαλό του Eddie Van Halen είχε μπει στη διαδικασία μουσικών αλλαγών, αλλαγές που εκμυστηρεύτηκε στους David Lee Roth και στον έμπειρο παραγωγό Ted Templeman. Αλλαγές στον ήχο τους που περιλάμβαναν synthesizer, κάτι που βρήκε τους 2 προηγούμενους κυρίους εντελώς αντίθετους. Το σκεπτικό τους ήταν απόλυτα σωστό ”Πως είναι δυνατόν ένας guitar hero να βάλει synthesizer στη μουσική του;”
Έως και το 1983, Eddie ήταν απασχολημένος με τη στήσιμο του δικού του στούντιο, ονομάζοντας το 5150 από τον κώδικα κλήσης στην Καλιφόρνια για άτομα που παρουσιάζουν κίνδυνο για τον εαυτό τους ή τους άλλους λόγω ψυχικής διαταραχής. Μαζί του ο ηχολήπτης Donn Landee, που με το που στήθηκε το studio άρχισε να ηχογραφεί το Eddie να παίζει synthesizers, γράφοντας όλα τα sessions των καινούργιων τραγουδιών τους. Η ιδέα που είχε μπει στο μυαλό του ήταν heavy κομμάτια με κιθάρα και synthesizers. Ένα είδος που ΗΔΗ είχε αρχίσει να ακούγεται στη Δυτική Ακτή και να κατακτά το ραδιόφωνο, χρειαζόταν όμως μια μεγάλη επιτυχία για να καθιερωθεί.
Κι η επιτυχία αυτή….ψηνόταν. Η απόφαση του Eddie ήταν αμετάκλητη, προχώραγε με ένα συνδυασμό ήχου κιθάρας και synthesizers, περνώντας ημέρες ολόκληρες μαζί με τον Landee κλεισμένος στο studio. Απ έξω, οι Templeman και David Lee Roth περίμεναν έως και 5 ημέρες(!) για να τους ανοίξουν, αφού βέβαια είχαν σπάσει τα τηλέφωνα! Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησαν ήταν το “Jump” που ήταν το πρώτο "synth-rocker" στην ιστορία της μουσικής. Το riff που ακούγεται από τα synthesizer είχε γραφτεί το 1981 από τον Eddie αλλά τότε το συγκρότημα το είχε απορρίψει γιατί ήταν εντελώς έξω από τη αισθητική του. Ο παραγωγός Ted Templeman ήταν αυτός που σκάλισε τις ταινίες, βρήκε τη μελωδία και πρώτα από όλους έπεισε τον Roth να το ερμηνεύσει που ήταν εντελώς αντίθετος στην ιδέα χρήσης synthesizers. Πως τα κατάφερε; Μπήκαν σε μια Mercury του 1951, με τον roadie Larry Hostler στο τιμόνι κι άκουγαν από το κασετόφωνο τις ηχογραφήσεις του Eddie. O Roth πείστηκε κι έγραψε τους στίχους που βασιζόντουσαν σε ένα αληθινό γεγονός που είχε παρακολουθήσει στην τηλεόραση όταν ένα απεγνωσμένος άνθρωπος απειλούσε να πηδήξει από ένα κτίριο και το πλήθος από κάτω τον παρότρυνε να …πηδήξει (jump). Στο τραγούδι, οι στίχοι έχουν διαφορετικό νόημα και δεν ενισχύουν την ενέργεια της αυτοκτονίας, αλλά βλέπουν την πλευρά της ζωής με δράση και αγάπη, με τον Roth να παραδέχεται ότι ο Hostler (ο roadie), συνέβαλε στο νόημα των στίχων. O Daryl Hall σε παλαιότερη συνέντευξή του, δήλωσε ότι ο Eddie του είχε πει ότι το riff των synthesizers το είχε εμπνευστεί από το τραγούδι των Hall and Oates, 'Kiss on My List', ενώ ο ίδιος ο Eddie είχε πει ότι ήταν επηρεασμένος από τα τραγούδια των AC/DC, «τρία ακόρντα όλα κι΄όλα».
To “Jump”(Νο1 Αμερική. Νο7 Μ.Βρετανία) ήταν ότι καλύτερο για να ξεκινήσει το άλμπουμ, με το επίσης πολύ καλό “Panama”να συνεχίζει (καμία σχέση με τη χώρα, αλλά για ένα …αυτοκίνητο που έτρεχε σε αγώνες και ονομαζόταν "Panama Express") να παίρνει την σκυτάλη και συνεχίζει. Το "Hot for Teacher" , σύνθεση και των 4 μελών, είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά του άλμπουμ και πριν λίγα χρόνια οι αναγνώστες ενός αμερικάνικου μουσικού περιοδικού με ειδίκευσης στα ντραμς, ψήφισαν την εισαγωγή του (διπλή μπότα από τον Alex Van Halen)σαν την Καλύτερη Εισαγωγή με Ντραμς. Προφανώς δεν θα είχαν ακούσει το “Stargazer”!
Το video σκηνοθέτησαν οι Pete Angelus και David Lee Roth και μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 80, με πρωταγωνιστή τον Waldo, μαθητή του John Marshall High School (εκεί γυρίστηκε το video), O Waldo φοράει μεγάλα γυαλιά και παπιγιόν, μπαίνει στο σχολικό λεωφορείο από την υπερπροστατευτική μητέρα του. Τα παιδιά στο λεωφορείο του κάνουν bulling, ο οδηγός που υποδύεται ο Roth του λέει να καθίσει και ξεκινούν τα τύμπανα. Δύο μοντέλα εμφανίζονται ως δασκάλες στο βίντεο, η Donna Rupert (1981 επιλαχούσα στο διαγωνισμό Miss Canada), που υποδύεται τη δασκάλα χημείας και η Lillian Müller, η οποία υποδύεται τη δασκάλα Phys Ed. Και οι δύο καθηγήτριες σκίζουν τα φορέματά τους για να αποκαλύψουν ένα μπικίνι, στις επευφημίες των μαθητών. Στο τέλος του βίντεο, τα παιδιά φαίνεται ότι μεγάλωσαν και έγιναν ο ένας γυναικολόγος (Alex Van Halen), ο άλλος παλαιστής σούμο (Michael Anthony), ο τρίτος ασθενής σε ψυχιατρείο (Eddie Van Halen) και ο τέταρτος παρουσιαστής εκπομπής παιχνιδιών (Roth). Όσο για τον Waldo, αν κρίνω από την τελευταία σκηνή του video, μου κάνει για νταβατζής!!!! Το "Girl Gone Bad" που κλείνει την Α πλευρά του βινύλιου, γράφτηκε στο σωμάτιο ενός ξενοδοχείου όπου έμενε ο Eddie με την τότε σύντροφό του και μετέπειτα γυναίκα του, ηθοποιό Valerie Bertinelli. Εκείνη κοιμόταν όταν του ήλθε η έμποενευση κι έτσι σηκώθηκε πήρε ένα κασετόφωνο που είχε πάντα μαζί του, έφερε πολύ κοντά την κιθάρα για να μην την ξυπνήσει και ηχογράφησε το riff! Ένα από Ειδική μνεία για το “I'll Wait" που ήταν το δεύτερο single που πέρασε εντελώς αδιάφορο στην Ευρώπη αλλά στην Αμερική τα πήγε πολύ καλά, αφού σταμάτησε στο Νο13 του chart των μικρών δίσκων. Κι αυτό βασίζεται στα πλήκτρα και είναι τα μόνα τραγούδια με τόσα synthesizers (όλα παίζονται από τον Eddie). Οι στίχοι μιλούν για μια γυναίκα που φορά σε διαφήμιση και κατά τη διάρκεια, ο Templeman είδε ότι η σύνθεση δεν «περπάταγε» και κάλεσε τον τραγουδιστή Michael McDonald των Doobie Brothers, να το συνεφέρει. Και το συνέφερε.
Το 1984 σταμάτησε στο Νο2 του αμερικάνικου chart μεγάλων δίσκων, πίσω από το Thriller του Michael Jackson όπου στο τραγούδι "Beat It" σόλο κιθάρα παίζει ο…Eddie Van Halen. Εκείνο που έχει σημασία για το 1984 είναι ότι είναι ένα ομοιογενές άλμπουμ, έστω και αν τα synthesizers άλλαξαν τον ήχο τους. Γι αυτό και τα υπόλοιπα τραγούδια που δεν αναφέρθηκαν πιο πάνω, στέκονται και δεν είναι απλά rock tracks.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Η τεράστια επιτυχία του 1984 έφερε δραστικές αλλαγές στη σύνθεσή τους αφού αποχώρησε ο David Lee Roth κι αντικαταστάθηκε επάξια από τον Sammy Hagar και κυκλοφόρησαν το άλμπουμ 5150 (διαβάζεται "fifty-one-fifty",1986).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/11/22
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ 1984
Όλη η μαγεία των Van Halen συμπυκνωμένη σε ένα άλμπουμ-ορόσημο! Το “MCMLXXXIV” ή
«1984» στην κανονική απόδοση της λατινικής χρονολογίας είναι το πιο επιτυχημένο
άλμπουμ των Αμερικάνων hard rockers, διαμαντένιο παρακαλώ (με πάνω από 10 εκ.
αντίτυπα σε πωλήσεις) μαζί με το εκρηκτικό ντεμπούτο τους (ένα από τα σημαντικότερα
άλμπουμ στην ιστορία του rock). Το έκτο στούντιο άλμπουμ τους, που όντως κυκλοφόρησε
την 9 η Ιανουαρίου 1984, θα μπορούσε να είναι και το πρώτο τους νο.1 άλμπουμ στις ΗΠΑ
(έγινε στον γειτονικό Καναδά), αν δεν έπεφτε πάνω στο θηρίο Thriller του Michael
Jackson, που είχε καπαρώσει την κορυφή από την 26 η Φλεβάρη 1983 που κυκλοφόρησε έως
και την 14 η Απρίλη 1984, μπλοκάροντας πολλούς επίδοξους μνηστήρες (μεταξύ αυτών και
το “Pyromania” των Def Leppard) από την πρώτη θέση. Είναι το πλέον χαρακτηριστικό
άλμπουμ των Van Halen, με το super-hit “Jump”, το πρώτο και μοναδικό τους νο. 1 single.
Το “1984” έσπασε το συγκρότημα, με τον εξωπραγματικό frontman “Diamond” David Lee
Roth (το πρότυπο του rock star από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και σε όλη την δεκαετία
του ’80) να συγκρούεται με τον δημιουργικό εγκέφαλο του συγκροτήματος, τον ασύλληπτο
κιθαρίστα Eddie Van Halen, με αφορμή, αρχικά την εκτεταμένη χρήση πλήκτρων (!) και μετά
με όλες τις εσωτερικές συγκρούσεις του συγκροτήματος που ήρθαν στην επιφάνεια. Οι
δρόμοι τους χώρισαν μετά την κυκλοφορία και την τεράστια επιτυχία του δίσκου,
αφήνοντας, ωστόσο, σε εμάς τους fans την πιο σημαντική στιγμή της παρακαταθήκης τους.
Μπορεί να συνέχισαν στον δρόμο των επιτυχιών με τον εξαιρετικό Sammy Hagar στην θέση
του τραγουδιστή, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ ξανά να πιάσουν το μαγικό επίπεδο των έξι
κυκλοφοριών τους με τον David Lee Roth, που έκαναν κυριολεκτικά χαμό και τους είχαν
καταστήσει ένα από τα κορυφαία αμερικανικά συγκροτήματα όλων των εποχών.
Δημοσίευση σχολίου