Η δεκαετία του ’70 ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τη νεανική μπάντα των Spice (David Byron: φωνή, Mick Box: κιθάρα, Paul Newton: μπάσο και Alex Napier: ντραμς). Πρώτα απ’ όλα, εξασφάλισαν συμβόλαιο με τη Vertigo Records και μπήκαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του debut album τους. Δεύτερον, απέκτησαν πέμπτο μέλος, τον κημπορντίστα-κιθαρίστα-τραγουδιστή Ken Hensley (πρώην The Gods και Toe Fat). Και τρίτον, επηρεασμένοι προφανώς από το γεγονός ότι στη Μεγάλη Βρετανία, το έτος 1970 ήταν αφιερωμένο στον Charles Dickens (λόγω της συμπλήρωσης 100 χρόνων από το θάνατό του), αποφάσισαν να μετονομαστούν σε “Uriah Heep”, δανειζόμενοι το όνομα ενός (αντιπαθέστατου) χαρακτήρα από το μυθιστόρημα “David Copperfield”. Επειδή, μάλιστα, ο τύπος αυτός, στο βιβλίο αυτοχαρακτηριζόταν ως “very ‘umble” (έκοβε επίτηδες το “h”, για να δίνει την εντύπωση του ευγενούς), αποφάσισαν να δώσουν στο άλμπουμ τους τον πολύ ευρηματικό τίτλο Very ‘eavy, Very ‘umble. Κι έμειναν στην Ιστορία! Οι Uriah Heep συγκαταλέγονται πια στα πιο αντιπροσωπευτικά και επιδραστικά γκρουπ του βρετανικού hard rock, δίπλα σε μπάντες του μεγέθους των Deep Purple, των Led Zeppelin και των Black Sabbath! Όσο για το πρώτο τους άλμπουμ, παρ’ όλο που στην αρχή είχε χλιαρή υποδοχή, σήμερα θεωρείται από πολλούς, ειδικούς και μη, ως ένα από τα τρία καλύτερα άλμπουμ των Uriah Heep.
Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ KEN HENSLEY
Σίγουρα, το πιο σημαντικό γεγονός, απ’ όσα αναφέραμε πιο πάνω, είναι ο ερχομός του Ken Hensley! Ποιος ξέρει τι τον έκανε να πιστέψει τόσο στο μέλλον αυτού του γκρουπ, ώστε να παρατήσει σχήματα σαν τους Gods και τους Toe Fat. Οι μεν Gods ήταν gods, όνομα και πράμα, αφού -εκτός από τον Hensley- υπήρξαν μέλη τους ο Mick Taylor, o John Glascock, o Greg Lake και ο Lee Kerslake! Στους δε Toe Fat (πάλι μαζί με Glascock και Kerslake), o Ken Hensley ήταν ο αρχηγός και ο frontman. Κι όμως, εκείνος θέλει την πορεία του στη μουσική να συνεχίζεται δίπλα στον Mick Box, τον David Byron και τους άλλους! Όταν έγινε πια επίσημο μέλος των Spice, τους βρήκε στο στούντιο, να έχουν ήδη ηχογραφήσει δύο τραγούδια, το "Come Away Melinda" και το "Wake Up (Set Your Sights)", τα οποία πέρασαν στο άλμπουμ έτσι όπως ήταν, χωρίς δηλαδή τη συμμετοχή του Ken Hensley (στα κομμάτια αυτά, πλήκτρα παίζει ο session μουσικός Colin Wood). Πήρε πάντως μέρος στην τελευταία συναυλία που έδωσαν με το όνομα “Spice”, στις 21 Φεβρουαρίου 1970, ως support των Deep Purple. Τέσσερεις εβδομάδες αργότερα, στις 20-3-1970, το νέο πενταμελές σχήμα εμφανίζεται, για πρώτη φορά, με το όνομα "Uriah Heep” στο Τεχνικό Κολλέγιο του Salisbury.
Η ηχογράφηση του άλμπουμ έγινε στα Lansdowne Studios του Λονδίνου, με παραγωγό τον Gerry Bron, ο οποίος -έναν χρόνο αργότερα- ιδρύει την Bronze Records (εταιρία με την οποία συνεργάζονται πλέον οι Uriah Heep, αδιάλειπτα μέχρι το 1983). Η ημερομηνία κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ είναι η 13η Ιουνίου 1970. Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο David Byron, σχεδόν αγνώριστος ανάμεσα σε ιστούς αράχνης. Ίσως, ένα όχι και τόσο επιτυχημένο εξώφυλλο.
Στις ΗΠΑ, το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του ’70, με άλλο εξώφυλλο (εξίσου συζητήσιμης αισθητικής). Στην αμερικάνικη έκδοση αναγράφεται απλώς το όνομα του γκρουπ, παραλείπεται δηλαδή ο τίτλος Very ‘eavy, Very ‘umble” Υπάρχει επίσης μια μικρή διαφορά στο περιεχόμενο. Τα τραγούδια, στο original LP, είναι τα εξής:
Πλευρά Α’
1. Gypsy
2. Walking in Your Shadow
3. Come Away Melinda
4. Lucy Blues
Πλευρά Β’
1. Dreammare
2. Real Turned On
3. I’ll Keep on Trying
4. Wake Up (Set Your Sights)
 |
| To αμερικάνικο εξώφυλλο |
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
Πριν προχωρήσουμε στην αναλυτική παρουσίαση των τραγουδιών, θα πρέπει να επισημάνουμε τρία θεμελιώδη χαρακτηριστικά αυτού του άλμπουμ. Πρώτον, είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Uriah Heep, όπου η μπάντα, όπως είναι φυσικό, ψάχνεται σε διάφορα μουσικά στυλ, από prog και heavy metal, μέχρι blues και jazz. Κάποιες επιλογές τους είναι επιτυχημένες και μας προϊδεάζουν για το μέλλον, κάποιες άλλες, όπως το “Lucy Blues”ή το “Come Away Melinda”, είναι μάλλον ατυχείς. Δεύτερον, το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, το μεγαλειώδες “Gypsy”, είναι ευχή και κατάρα, καθώς επισκιάζει, με το τεράστιο μέγεθός του, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια! Εμείς εδώ, σήμερα, θα προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε από την σκιά αυτής της κομματάρας.
Σημειώστε, ότι θα παρουσιάσουμε τα υπόλοιπα 7 κομμάτια του LP, διότι το “Gypsy” το έχουμε ήδη παρουσιάσει μόνο του, εδώ . Τρίτον, το άλμπουμ αυτό ΔΕΝ περιέχει συνθέσεις του Ken Hensley, αφού τα τραγούδια, που προορίζονταν για ηχογράφηση, είχαν ήδη γραφτεί όταν αυτός ήρθε στο συγκρότημα. Έτσι, το συνθετικό βάρος πέφτει εδώ στους Box και Byron, και -λιγότερο- στον Newman. Αντίθετα, στους επόμενους δίσκους του γκρουπ, η συμμετοχή του Hensley στη σύνθεση είναι καταλυτική. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Walking in Your Shadow: Ένα όμορφο κομμάτι, με απλά ριφάκια και ωραία μελωδία, ένα τραγούδι που σήμερα θα αποκαλούσαμε “classic rock”! Παρ’ όλο που έρχεται αμέσως μετά το “Gypsy” (όπου το αρμόνιο κυριαρχεί), αυτό δεν περιέχει καθόλου αρμόνιο, αλλά δύο κιθάρες (Box και Hensley).
Come Away Melinda: Πρόκειται για διασκευή ενός παλιού τραγουδιού των Weavers (ενός πολύ σημαντικού γκρουπ των ‘50s, που καταστράφηκε από τον γερουσιαστή McCarthy). Το στυλ του και το πολιτικό του μήνυμα είναι, όπως είπαμε, αταίριαστα με το άλμπουμ, είναι όμως μια πολύ όμορφη, μελαγχολική μελωδία, που δίνει στον Byron την ευκαιρία να μας δείξει και τη ευαίσθητη πλευρά του ως τραγουδιστή. Παρ’ όλες, πάντως, τις αντιρρήσεις των κριτικών, το τραγούδι αυτό γνώρισε επιτυχία και , για κάποιο διάστημα, ήταν σήμα κατατεθέν του γκρουπ.
Lucy Blues: Το επόμενο «μαύρο πρόβατο» του δίσκου! Είναι εντελώς έξω από τον χαρακτήρα του γκρουπ να παίζουν blues! Είπαμε όμως: Είναι το ντεμπούτο άλμπουμ και οι Uriah Heep δεν ξέρουν ακόμα «πού θα κάτσει η μπίλια». Στους Led Zeppelin, ας πούμε, ταίριαξαν τα blues. Στους Jethro Tull, όχι. Πώς μπορείς να ξέρεις αν δεν δοκιμάσεις; Πάντως, είναι ωραίο δείγμα jazz rock και bluesy πιάνου, με όμορφα σόλο κιθάρας και αρμόνιου.
Dreammare: Η δεύτερη πλευρά του LP ξεκινάει με αυτή τη σύνθεση του μπασίστα Paul Newton, που συνδυάζει έξυπνα τις λέξεις “dream” και “nightmare”. Είναι ένα τυπικό Heep κομμάτι, με φοβερή εισαγωγή Hammond, με «βαριά» κιθάρα με φουλ παραμόρφωση και υπέροχες πολυφωνίες.
Real Turned On: Το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, μετά το “Walking in Your Shadow”, που δεν έχει πλήκτρα. Ωραίο ροκ κομμάτι, με εντυπωσιακά (και πιασάρικα) riff. Στο μέσο του κομματιού (στο ιντερλούδιο, ας το πούμε) ακούγεται και δεύτερη κιθάρα, προφανώς του Ken Hensley.
I’ll Keep On Trying: Το κομμάτι αυτό περιέχει όλα τα συστατικά της επιτυχίας των Uriah Heep, το συνδυασμό κιθάρας/Hammond (τόσο στο intro, όσο και στο outro), το σόλο κιθάρα με το τυπικό wah-wah του Mick Box, την επιβλητική φωνή του David Byron και τις άψογες τριφωνίες των μελών του γκρουπ, που έμελλε να γίνουν το σήμα κατατεθέν τους.
Wake Up (Set Your Sights): Ένα εντελώς ξεχωριστό κομμάτι, καθόλου τυπικό για Uriah Heep, καθώς ενσωματώνει πολλά στοιχεία jazz. Ως σύνθεση και ως δομή, μπορεί να θεωρηθεί σαν prog, που περιέχει όμως πολλά jazzy στοιχεία, που εναλλάσσονται με γνήσιες ροκ συγχορδίες. Είναι ίσως το πιο ξεχωριστό κομμάτι του άλμπουμ, μετά το Gypsy. Ιδιαίτερη στιγμή, η χρήση του mellotron στα μισά του κομματιού.
Κλείνοντας την παρουσίαση, να διευκρινίσουμε κάτι: Στην αρχή του άρθρου, αναφέραμε τον Alex Napier, ως ντράμμερ του συγκροτήματος. Στην πραγματικότητα, ο Alex Napier συμμετείχε σε 6 από τα κομμάτια του δίσκου και αποχώρησε πριν τελειώσουν οι ηχογραφήσεις. Ως αντικαταστάτης του επιλέχθηκε ο Nigel “Ollie” Ollson, που παίζει ντραμς στα τραγούδια “Dreammare” και “Lucy Blues”. Ούτε όμως αυτός στέριωσε! Λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, άφησε τους Uriah Heep και έγινε ο μόνιμος ντράμμερ του Elton John. Την θέση του πήρε ο Keith Baker, που κάνει το δισκογραφικό του ντεμπούτο με την μπάντα στο επόμενο άλμπουμ τους, το Salisbury.
ΠΩΛΗΣΕΙΣ
Παρά την υψηλή ποιότητα των τραγουδιών του, το Very ‘eavy, Very ‘umble δεν έκανε καθόλου αισθητή την παρουσία του στα charts. Γενικά, δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Uriah Heep συγκίνησαν ποτέ ιδιαίτερα το Βρετανικό ή το Αμερικανικό κοινό. Εδώ, το αριστούργημά τους Demons and Wizards με το ζόρι έπιασε το top 20. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό οφείλεται στις πολύ συγκρατημένες κριτικές που τους επιφύλασσαν τα ειδικά περιοδικά. Και δεν αναφέρομαι εδώ μόνο στην περίφημη κριτική της Melissa Mills (Rolling Stone Magazine), που είχε δηλώσει ανενδοίαστα ότι «αν αυτό το γκρουπ τα καταφέρει, εγώ θα πρέπει να αυτοκτονήσω». Μιλάω γενικότερα. Κανείς δεν έδειχνε για τους Uriah Heep τον ενθουσιασμό, που έδειχνε για αντίστοιχες δουλειές των Deep Purple ή των Black Sabbath. Ας είναι! Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι δίκαιος. Σε πείσμα πάντως όλων των κριτικών, το άλμπουμ αυτό θεωρείται -όπως είπαμε- ένα από τα κορυφαία του γκρουπ, το δε γκρουπ δεν έχει σταματήσει να υπάρχει, συνεχώς από το 1970! Και θα υπάρχει πάντα στην καρδιά μας!
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
25/11/22
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ VERY ‘EAVY, VERY ‘UMBLE”
 |
| Το εσωτερικό του διπλού εξώφυλλου |
Ένα από τα πολλά άλμπουμ που λόγω ηλικίας, αγόρασα αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Έχοντας γοητευτεί από τη μουσική και τις μελωδίες τους, μόλις το βρήκα εισαγωγής στη Στροφή του Μανάκου στα Εξάρχεια, το πήρα αμέσως, εντυπωσιασμένος από το»φοβιστικό» εξώφυλλο αλλά γοητευμένος από τα τραγούδια του.Ακόμα και σήμερα το ακούω με την ίδια λαχτάρα!
Δημοσίευση σχολίου