Η πρώτη του επαφή με τον χώρο, είχε γίνει ήδη από το 1990, όταν κυκλοφόρησε το φοβερό προσωπικό του άλμπουμ, Blaze of Glory, ως soundtrack της ταινίας-γουέστερν, Young Guns II. Μετά το συγκεκριμένο φιλμ, ο Jon άρχισε να κάνει μαθήματα υποκριτικής, όχι τόσο για να βρει ρόλους ως ηθοποιός αλλά κυρίως, για να έρθει σε επαφή με σεναριογράφους και να μπορέσει να γράψει τραγούδια για ταινίες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της ενασχόλησης και του πειραματισμού του με τον χώρο της έβδομης τέχνης, γεννήθηκαν οι ιδέες για το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ. Οι ιδέες αυτές, πήραν σάρκα και οστά το 1996, όταν βρέθηκε στο Λονδίνο για τα γυρίσματα της ταινίας The Leading Man στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκεί, ήρθε σε επαφή με το μουσικό ρεύμα της Britpop, που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε άνθηση και εντυπωσιάστηκε από συγκροτήματα όπως οι Pulp,Blur,Manic Street Preachers κ.α. Όσο διαρκούσαν τα γυρίσματα και εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι μετά από χρόνια ήταν μόνος του και ήρεμος, μακριά από τις υποχρεώσεις της μπάντας αλλά και της οικογένειάς του, πειραματίστηκε με τα νέα μουσικά ερεθίσματα που είχε και έγραψε τα κομμάτια που τον επόμενο χρόνο θα αποτελούσαν τη δεύτερη προσωπική του κυκλοφορία, με τίτλο Destination Anywhere.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1997 και για την παραγωγή του ο συνεργάστηκε με γνωστά ονόματα του χώρου όπως τον παλιό γνώριμο Desmond Child, τον Dave Stewart των Eurythmics, τον Eric Bazilian των The Hooters και τον Stephen Lironi, παραγωγό της Britpop μπάντας, Black Grapes. Όσον αφορά τους μουσικούς που συμμετείχαν, ο αριθμός είναι αρκετά μεγάλος, με τον πυρήνα να αποτελούν ο Hugh McDonald στο μπάσο, (μπασίστας των Bon Jovi από το These Days μέχρι και σήμερα), ο Kenny Aronoff στα ντραμς, ενώ τις κιθάρες ανέλαβε κυρίως ο Jon με κάποιες συμμετοχές από τους Stewart, Lironi, Bazilian και 1-2 άλλων κιθαριστών.
Από μουσικής άποψης, το Destination Anywhere δεν έχει καμία σχέση ούτε με τα άλμπουμ των Bon Jovi ούτε και με το πρώτο προσωπικό δίσκο του Jon και το περιεχόμενό του είναι τελείως διαφορετικό συγκριτικά με ό,τι είχε κυκλοφορήσει η μπάντα αλλά και ο Jon στο παρελθόν. Ο hard rock ήχος απουσιάζει εντελώς, τα ανθεμικά, arena-songs επίσης, ενώ riffs και σόλο, με την rock έννοια, πρέπει να αναζητηθούν με το μικροσκόπιο και πάλι είναι ζήτημα αν βρεθεί κάτι. Αντίθετα, το όλο ύφος του άλμπουμ είναι χαλαρό, προσεγγίζει τον mainstream pop/rock ήχο της τότε εποχής, έχει αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, ενώ ο Jon κρατάει τα φωνητικά του πιο «μαζεμένα» σε σχέση με τις δουλειές του παρελθόντος.
Γενικά, το άλμπουμ είναι αρκετά καλό, αρκεί να κριθεί αποκλειστικά γι’ αυτό που είναι: μια ανάγκη του καλλιτέχνη για πειραματισμό, μια προσπάθεια να εξερευνήσει διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Προσωπικά, από το 1998 που το αγόρασα, το έχω ακούσει δεκάδες φορές και εξακολουθεί να μου αρέσει, άσχετα αν κινείται μακριά από την σκληρό ήχο που προτιμώ. Σε τελική ανάλυση, κάθε μουσικός έχει το δικαίωμα να πειραματιστεί και εφόσον ο Jon κυκλοφόρησε τον δίσκο κάτω από το όνομά του, διαχωρίζοντάς το από την κύρια μπάντα του, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Το Destination Anywhere έχει 13 κομμάτια που τα περισσότερα κινούνται σε mid-tempo ρυθμό ενώ υπάρχουν και αρκετές μπαλάντες – αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όρο. Τα τρία πρώτα, “Queen of New Orleans”, “Midnight in Chelsea” και “Janie, don’t take your love to town” είναι τα πιο γνωστά τραγούδια και αυτά που προωθήθηκαν ως singles και βίντεο, από τα οποία, τα “Queen..” και “Midnight…”, ο Jon τα έγραψε μαζί με τον Stewart των Eurythmics και δίνουν άμεσα το στίγμα ολόκληρου του δίσκου. Πολύ καλά για το συγκεκριμένο στυλ, με τον χαρακτηριστικό, χαλαρό και νωχελικό ύφος που έχει ολόκληρο το άλμπουμ. Το “Janie…” είναι, επίσης, ένα κομμάτι που ξεχωρίζει, πιο έντονο και με κάποια britpop στοιχεία, από τα καλύτερα του Destination.
Από τις υπόλοιπες συνθέσεις, οι περισσότερες είναι αρκετά ενδιαφέρουσες (“Every word was a piece of my heart”, “Destination anywhere”, “Learning how to fall”, “Ugly”) και υπάρχουν και τέσσερις «μπαλάντες», συγκεκριμένα τα “Staring at your window with a suitcase in my hand” (ουφ!), “It’s just me”, “Cold hard heart” και “Little City”, με το τρίτο να είναι σχετικά αδιάφορο, ενώ το “Little City” υπήρχε και στο soundtrack της ομώνυμης ταινίας/ρομαντικής κομεντί του 1997 στην οποία έπαιζε ο Jon.
Τέλος, υπάρχει ένα φιλεράκι, το “Naked” και ένα πολύ καλό κομμάτι, το “August 7, 4:15”, μια δυναμική και ταυτόχρονα σκοτεινή σύνθεση, εμπνευσμένη από ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη στον manager του Jon, Paul Korzilius, όταν η 6χρονη κόρη του εξαφανίστηκε από τη γειτονιά τους και λίγες μέρες μετά βρέθηκε νεκρή, ένα έγκλημα που έμεινε ανεξιχνίαστο. Η περίπτωση, μάλιστα, αποτέλεσε και επεισόδιο της σειράς Unsolved Mystries.
To άλμπουμ εμπορικά, κινήθηκε σχετικά καλά, δεδομένης της ουσιαστικής διαφοροποίησής του από το κύριο συγκρότημα του Jon Bon Jovi. Μεγαλύτερη αποδοχή όμως, είχε στην Ευρώπη και κυρίως την Μεγάλη Βρετανία ενώ στις ΗΠΑ, αν και την πρώτη εβδομάδα έφτασε στη θέση 31 του Billboard, στη συνέχεια έπεσε γρήγορα από τα charts. Συνολικά το άλμπουμ πούλησε γύρω στα 2 εκατομμύρια κομμάτια με τα περισσότερα να αφορούν χώρες πλην των ΗΠΑ , όπου εκεί δεν έγινε ούτε χρυσό.
Όπως αναφέρθηκε το άλμπουμ αποτελεί μια προσωπική μουσική αναζήτηση του Jon, μια περιήγηση σε διαφορετικά μουσικά τοπία, ένα soundtrack συναισθημάτων κρυμμένων στην καθημερινότητα και στην αποξένωση μιας μεγαλούπολης. Τέλος, όσον αφορά την μουσική του ουσία, το “Destination...” ίσως αποτελεί και πρελούδιο της διαφορετικής πορείας που θα ακολουθήσει η κύρια μπάντα του Bon Jovi, η οποία από το επόμενο άλμπουμ, το Crush (2000) θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό ήχο και από ένα hard rocκ συγκρότημα θα μετατραπεί σε ένα περισσότερο mainstream rock σχήμα.
Η ΤΑΙΝΙΑ
Πολλοί δεν το γνωρίζουν, αλλά για την προώθηση του Destination Anywhere βγήκε και ομώνυμη ταινία, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Jon Bon Jovi, η Demi Moore, ο Kevin Bacon και η Woopi Goldberg. H υπόθεση αφορά την σχέση ενός ζευγαριού (Bon Jovi-Moore), το οποίο, μετά το θάνατο της 4χρονης κόρης του σε τροχαίο, έχει αποξενωθεί, με τον άντρα να χρωστάει σε στοιχήματα και να τον ψάχνουν οι δανειστές του και τη γυναίκα, που εργάζεται σε μαιευτήριο, να έχει σοβαρά προβλήματα αλκοολισμού.
Η υπόθεση μπορεί να φαίνεται ενδιαφέρουσα, όμως η ταινία είναι αδιάφορη, με την ηθοποιία (του Jon κυρίως) να είναι ερασιτεχνικού επιπέδου. Στη διάρκειά της που είναι μετά βίας 47 λεπτά, ο Jon Bon Jovi περιφέρεται στους δρόμους, στα μπαρ και στα στριπτιτζάδικα του Μανχάταν, κάποιες αμπελοφιλοσοφίες πετάγονται εδώ κι εκεί, ενώ μερικές από τις ατάκες που ακούγονται, είναι στίχοι τραγουδιών του άλμπουμ. Στην ταινία ακούγονται, επίσης, τα τραγούδια “Queen of New Orleans”, “Learning how to fall”, “It’s just me”, “Standing at your window with a suitcase in my hand’ (ουφ Χ 2!) και “Destination Anywhere” και θα μπορούσαμε να πούμε ότι το φιλμ μοιάζει περισσότερο με ένα διευρυμένο βίντεο κλιπ παρά για ταινία με ουσία. Για την ιστορία, προβλήθηκε στα μουσικά κανάλια MTV και VH1 και όποιος έχει 45-47 λεπτά για χάσιμο μπορεί να την δει στο youtube, όπου υπάρχει ολόκληρη.
TRIVIA
Από τα τραγούδια που έγραψε ο J.B.Jovi προκειμένου να μπουν σε ταινίες, το πιο γνωστό είναι η μπαλάντα “Always”, τεράστια εμπορική επιτυχία των Bon Jovi που περιλαμβανόταν στο άλμπουμ επιλογή, Crossroads του 1994. Το κομμάτι προοριζόταν για το soundtrack του φιλμ “Romeo is Bleeding” (σημ. ο τίτλος της ταινίας είναι οι πρώτοι στίχοι του “Always”), με πρωταγωνιστή τον Gary Oldman, αλλά το σενάριο δεν τον ικανοποίησε που το κράτησε για την μπάντα. Δεύτερο γνωστό κομμάτι είναι το “(It’s hard) letting you go” (από το άλμπουμ These Days), που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Moonlight and Valentino, όπου έπαιζε και ο J.Β.Jovi.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
16/11/22
Δημοσίευση σχολίου