Να επιστρέψω στο σημείο έμπνευσης του Harris των στίχων που ξεκίνησαν από το θάνατο της Αγγλίδας μελλοντολόγου Doris Stokes όπου βέβαια έκανε τον Harris όπως και πολλοί κόσμο να αναρωτηθεί »αν είχε προβλέψει το τέλος της». Σκέψεις που τον οδήγησαν να γράψει το "The Clairvoyant"(ο διορατικός) κι από εκεί οδηγήθηκε στο μύθο του «έβδομου γιού» όπου σύμφωνα με τη λαϊκή αγγλική παράδοση ο έβδομος γιός του έβδομου γιού έχει μεταφυσικές ιδιότητες και προσπαθεί χωρίς επιτυχία να προειδοποιήσει τους συγχωριανούς του για μια επερχόμενη καταστροφή, αλλά αντιμετωπίζεται με έντονη καχυποψία. Την έκφραση "Seventh Son of the Seventh Son"την είχα πρωτοακούσει το 1973, χωρίς να ξέρω βέβαια τι σήμαινε από το ομώνυμο τραγούδι του Rory Gallagher στο άλμπουμ του Blueprint!
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Με βάση τον παραπάνω μύθο όπου τα περισσότερα τραγούδια γράφτηκαν από τους Harris και Dickinson (δεν είχε συνθετική συμμετοχή στο προηγούμενο άλμπουμ Somewhere in Time) το άλμπουμ ξεκινά το με το “Moonchild” με αρκετά πλήκτρα και στιχουργικά έχουμε το διάβολο να ενημερώνει τη μητέρα για ότι επακολουθήσει με τον τίτλο του να είναι δανεισμένος από το ομότιτλο βιβλίο του Aleister Crowley (σ.σ.με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει) . To “Infinite Dreams” αναφέρεται στους εφιάλτες του πατέρα για να φθάσουμε στο μόλις 3.30 διάρκεια “Can I play with Madness” που έκανε εντυπωσιακή είσοδο στο chart μικρών δίσκων της Βρετανίας, Νο3 και οι στίχοι μιλούν για τις προσπάθειες του πατέρα να εξηγήσει τα όνειρά του. Οι φωνητικές αρμονίες της εισαγωγής δεν ήταν καθόλου συνηθισμένες στο συγκρότημα αλλά το τραγούδι έγινε εύκολα επιτυχία με τον Graham Chapman των Monty Python να πρωταγωνιστεί στο video. Το "The Evil That Men Do" κλείνει την Α! πλευρά του βινύλιου με τον τίτλο να προέρχεται από το έργο του William Shakespeare, Julius Caesar και οι στίχοι του μιλούν για τη σύλληψη του παιδιού που θα γίνει ο Έβδομος Γιός για να φθάσουμε στο ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει τη Β πλευρά που είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και επικό κι περιγράφει τη γέννηση του γιού και τι μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Το “Prophecy” έχουμε την προειδοποίηση για το κακό που έρχεται ενώ στο “Clairvoyant”έχουμε τον πρωταγωνιστή να έχει πλήρη επίγνωση των δυνάμεων του για να κλείσουμε με το “Only the good die young” όπου το κακό επικρατεί αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα για κάτι καλύτερο
Θεωρώ ότι με αυτό το άλμπουμ, το συγκρότημα έκλεισε ένα πολύ πετυχημένο κύκλο και γιατί όχι την πλέον πετυχημένη του δεκαετία. Ξέχωρα από την θεματική ανάλυση που διαβάστε πιο πάνω (ίσως να της παρά έδωσα σημασία), το άλμπουμ έχει πλούσιο σόλο, ταχύτητα, μελωδίες, συχνές εναλλαγές θεμάτων ….και τραγουδάρες. Αυτή η περίοδος, έκλεισε με τη μεγάλη εμφάνισή τους στο Monsters of Rock, μπροστά σε 107.000 κόσμου όπου είχαμε και το τραγικό δυστύχημα όπου δύο νέοι, οι Alan Dick και Landon Sliggers πέθαναν από ασφυξία. Τρεις εβδομάδες μετά την εμφάνισή τους στο Monsters of Rock, παίζουν για πρώτη φορά στην Αθήνα, στις 13 Σεπτεμβρίου 1989 στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ με 3ε4ιστήριο 1.800 δρχ, μπροστά σε 12.00 περίπου κόσμο, κι αφού είχε προηγηθεί μια άνευ προηγουμένου κλίμα φόβου και τρόμου ‘ότι θα γίνουν επεισόδια και καλύτερα θα ήταν «ο κόσμος να μην πάει». Ήταν η περιοδεία όπου το σκηνικό είχε παγόβουνα κι έμοιαζε με το εξώφυλλο του δίσκου.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Derek Riggs και οι οδηγίες που είχε λάβει από τον Rod Smallwood, ήταν να διαφοροποιηθεί από τα προηγούμενα και να είναι «σουρεάλ και προχωρημένο». Ο Riggs, ήξερε ότι το συγκρότημα θα έκανε δίσκο concept δηλαδή βασισμένο σε μια κεντρική ιδέα κι ο Dickinson ήταν αυτός που τον οδήγησε στην ιδέα των πάγων όταν του έδειξε ένα πίνακα του Γάλλου καλλιτέχνη Gustave Doré, με πάγους (ο Dore ειδικευόταν στο να σκαλίζει τα έργα του σε ξύλα). Συμπτωματικά ο Riggs μόλις είχε δει ένα ντοκιμαντέρ για τον Βόρειο Πόλο και έτσι κατέληξε στο εξώφυλλο που ξέρουμε με την προσθήκη του Eddie. “ Ήθελα κάτι που να αποκλίνει από όλα τα αστικά τοπία και τα πράγματα. Αφορούσε την προφητεία και το μέλλον, και έτσι ήθελα απλώς κάτι μακρινό από την καθημερινότητα. Το κεφάλι του Eddi καίγεται και ο Riggs δήλωσε ότι είναι «σύμβολο έμπνευσης», μια ιδέα που «έκλεψε» από τον Άρθουρ Μπράουν!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/11/22
O ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟ SEVENTH SON OF THE SEVENTH SON
Με το "Seventh Son of a Seventh Son", οι Iron Maiden αρχίζουν να αφήνουν ολοκληρωτικά πίσω το στοιχείο του δρόμου και έπειτα από το πείραμα του προηγούμενου album (Somewhere in Time, 1986) όπου έβαλαν και synths στη μουσική τους, κατέληξαν σε μια διαπίστωση: Θα έκαναν ότι ήθελαν, θα ηχογραφούσαν ότι ήθελαν και όπως ήθελαν, χωρίς να τους επηρεάζει κανένας. Αρκετοί έχουν δυσανασχετήσει για κάποιες παραγωγές τους ή μακρόσυρτα τραγούδια, αλλά δεν τους νοιάζει. Το 1988 τους βρίσκει στις κορυφές του metal σύμπαντος και συντηρούν αυτό το status όσον αφορά τη δημοτικότητα και την εμπορικότητα, με ελάχιστα σκαμπανεβάσματα. Το Seventh Son of a Seventh Son είναι ένας κομβικός δίσκος για τη πορεία τους και τη φιλοσοφία που ακολούθησαν, παρότι είναι "στριμωγμένος" ανάμεσα σε δύο albums για τα οποία υπάρχουν αρκετές αμφιλεγόμενος απόψεις, αν και το Somewhere in Time είναι το αγαπημένο Maiden album του γράφοντος. Οι Iron Maiden γίνονται μια περιπετειώδης μπάντα με αυτό το album. Αυτό που ακούς π.χ. στο "Infinite Dreams", είναι μια περιπετειώδης σύνθεση με εμπνευσμένες εναλλαγές και μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό. Τα grande στοιχεία πληθαίνουν και μια αλλαγή φαίνεται στον ορίζοντα. Οι Maiden έχουν τελειοποιήσει μια προοδευτική φόρμουλα σε αυτό το κομβικό album, και ένα πρότυπο που άγγιξε ολόκληρο το εγκεφαλικό heavy και power metal που ακολούθησε. Κάποιοι θα διαφωνήσουν, αλλά η προοδευτικότητα που έδειξαν το 1988 δεν είναι "progressive metal", αλλά περιπετειώδης και αφηγηματική heavy metal μουσική, κάτι που συνέχισαν και έγινε πιο έντονη στη μετέπειτα πορεία τους, ακόμα και αν δεν άγγιξε τα δυσθεώρητα υψηλά τους standards. Εδώ αρχίζει και αλλάζει η φιλοσοφία των Iron Maiden, αλλά ποτέ δεν άλλαξε από τότε, το ότι παραμένουν ένα από τα κορυφαία και σημαντικότερα σχήματα στην ιστορία του σκληρού ήχου.
O Ανδρέας Ανδρέου είναι label manager στη No Remorse Records και συντάκτης Crystal Logic, Metal Hammer και Iron Fist
Δημοσίευση σχολίου