Μέσα από μια πολύ πλούσια official bootlegs δισκοθήκη, οι Dream Theater «τόλμησαν» και κυκλοφόρησαν 4 cover άλμπουμ όπου έπαιξαν ΟΛΟΚΛΗΡΑ τα άλμπουμ Master of Puppets –Metallica(2004), The Number of the Beast-Iron Maiden (2005), The Dark side of the Moon-Pink Floyd(2006) και Made in Japan-Deep Purple, τιμώντας έτσι τα συγκροτήματα αλλά και τους εαυτούς τους! H ηχογράφηση έγινε στις 15ης Ιανουαρίου 2006 στο NHK Hall της Οζάκα όπου παίζουν τα κομμάτια είναι την ίδια σειρά (Highway Star, Child in Time, Smoke on the Water, The Mule, Strange Kind of Woman, Lazy και Space Truckin’) χωρίς να ξεφεύγουν από τις αρχικές ενορχηστρώσεις ακόμα με τις ίδιες προσφωνήσει προς το κοινό και με τα ίδια λάθη (σ.σ. οι Deep Purple δεν κάνουν ποτέ λάθος!)! Η πρώτη κυκλοφορία του Made in Japan είχε γίνει το 2006 κι τώρα επανεκδόθηκε με διαφορετικό εξώφυλλο και η καινούργια έκδοση της Inside Out εκτός από το 2πλό βινύλιο περιέχει και cd! Η νωχελική και συνάμα ανατριχιαστική εισαγωγή του “Highway Star” (η κιθάρα του Petrucci μπαίνει με μια μικρή καθυστέρηση όπως και του Μαυροφορεμένου στη ηχογράφηση των Τιτανοτεράστιων) κατεβάζει τη σημαία για ένα 8λεπτο κρεσέντο με το συγκρότημα να αποδίδει σωστά το υπέροχο αυτό κομμάτι. Θα μείνω στο σόλο του Petrucci που δεν φθάνει το αντίστοιχο του Blackmore αλλά είναι σπουδαίο όπως και η ερμηνεία του LaBrie που πάντα θαύμαζα γιατί κατόρθωνε να διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα σε 4 μεγάλους μουσικούς (ή καλύτερα, παίκτες!). Το “Child in Time” είναι το πρώτο από τα δύο crash test για τον La Brie (το δεύτερο είναι το “Strange Kind of Woman”) όπου γενικά σαν συγκρότημα παίζουν το κομμάτι πιο γρήγορα και με τον Petrucci να κάνει ένα από τα καλύτερα σόλο του! Και φθάνουμε στο περίφημο ουρλιαχτό που χαρακτήρισε τον Gillan όπου ο La Brie το προσεγγίζει με ελαφρά διαφορετικό τρόπο, βάσει των δικών του φωνητικών δυνατοτήτων. Και το πετυχαίνει! Εκείνο που πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπ΄όψιν μας είναι ότι όταν ο Gillan ηχογραφούσε το Made in Japan ήταν 27 ετών ενώ ο LaBrie, 43. Υπάρχει διαφορά! Το “Space Truckin” έχει την ίδια νωχελικότητα με την αρχική live ηχογράφηση (πάντα μου άρεσε η μαζεμένη studio εκτέλεση) για να φθάσουμε στο δεύτερο crash test για τον LaBrie είναι το παιχνίδι κιθάρας και φωνής στο “Strange Kind of Woman” που δεν φθάνει (ούτε αγγίζει) το πρωτότυπο αλλά έχει την αξία του. Πάντως την τσιρίδα στο τέλος τη βγάζει με το παραπάνω! Το “Lazy” με την ίδια κι απαράλαχτη μακρόσυρτη και μάλλον κουραστική εισαγωγή, προσεγγίζεται από τους Petrucci και Rudess ακριβώς από τον ίδιο τρόπο που το προσέγγισαν οι Lord, Blackmore με τον Petrucci να παίζει ακόμα και τη μελωδία του Hugo Alfvén's "Swedish Rhapsody #1 (λίγο πριν το τέλος). Είπαμε, ακόμα και τις λεπτομέρειες.
Γενικά σε αυτές τις πραγματικές ευρηματικές Live κυκλοφορίες των Dream Theater, κυριαρχούν τα 2 επίθετα που διαβάσατε στον τίτλο: O σεβασμός στο έργο του καλλιτέχνη και το προσωπικό στοιχείο των Dream Theater, που η δόση του είναι όση πρέπει. Κι επειδή οι Τιτανοτεράστιοι kι ακόμα περισσότερο ο Ritchie Blackmore είναι ανεκτίμητοι, οι Dream Theater άντεξαν το βάρος…της δοκιμασίας. Τι εκτίμησα περισσότερο;
Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης
Πέραν των LaBrie και Petrucci που έπεσε το μεγαλύτερο βάρος, ο πειθαρχημένος Portnoy και τα πλήκτρα του Rudess που ίσως θα έπρεπε να ήταν πιο «έξω». Απόλυτα συλλεκτικό
Δημοσίευση σχολίου