Λονδίνο, 1965: Η πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου, έχοντας αφήσει πίσω της τις φλόγες και τα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εξελίσσεται ραγδαία σε παγκόσμια πρωτεύουσα του στυλ και της καινοτομίας. Όλες οι τάσεις, όλες οι θεωρίες, όλες οι ιδέες και αντιλήψεις βρίσκουν εδώ γόνιμο έδαφος για να αναδειχθούν και στη συνέχεια να εξαπλωθούν σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν είναι τυχαίο που το αποκαλούσαν Swinging London και την εποχή Swinging 60s. Από το Λονδίνο πηγάζει η σύγχρονη μουσική, από το Λονδίνο η μόδα και οι εκκεντρικότητες, από το Λονδίνο οι φιλελεύθερες ιδέες, αφού εδώ επικρατούν οι στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές του αλληλοσεβασμού και της ισότητας.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ελευθερίας, η ίδρυση μιας πολυφυλετικής μπάντας, ενώ οπουδήποτε αλλού θα ήταν αδιανόητη, στο Λονδίνο μοιάζει να είναι ένα φυσικό επακόλουθο. Έτσι λοιπόν, το 1965, ιδρύεται στο Λονδίνο το γκρουπ The Equals, που αποτελείται από τον Eddy Grant (κιθάρα), γεννημένο στην Βρετανική Γουιάνα, τους δίδυμους αδελφούς Derv και Lincoln Gordon (φωνητικά και μπάσο αντίστοιχα) από την Τζαμάικα, και τους Λονδρέζους Pat Lloyd (ρυθμική κιθάρα) και John Hall (ντραμς). Ανάμεσά τους, αυτός που ξεχώριζε, αυτός που ήταν ο βασικός συνθέτης και υπεύθυνος για το μουσικό ύφος τους, ήταν ο Eddy Grant. Θα ταίριαζε γάντι να πούμε γι’ αυτόν ότι ήταν «πρώτος μεταξύ ίσων» (first among The Equals). O Grant συνέχισε, μετά τους Equals, μια πολύ επιτυχημένη solo καριέρα, που είχε σαν αποκορύφωμα το ρυθμικό Electric Avenue (1983) και το αντιρατσιστικό “Gimme Hope Jo’anna” (1988). Πώς βρέθηκαν όμως όλοι αυτοί μαζί; Οι Grant, Lloyd και Hall ήταν συμμαθητές και, όταν αποφάσισαν να σχηματίσουν κι αυτοί ένα γκρουπ, επέλεξαν να το συμπληρώσουν με τους αδελφούς Gordon, ώστε να εμπλουτίσουν τον ήχο τους και τις μουσικές καταβολές τους. Όσο για το όνομα που διάλεξαν να δώσουν στο γκρουπ (The Equals = Οι Ίσοι), έχει προφανώς έναν σαφέστατο συμβολισμό. Η μουσική τους, όπως θα περίμενε κανείς, ήταν ένα κράμα pop, blues και R&B, εμπλουτισμένη με στοιχεία ska και bluebeat (τζαμαϊκανό ρυθμικό blues). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποτελούν τη μόνιμη επιλογή για support group σε συναυλίες Αμερικανών R&B καλλιτεχνών, όπως ο Bo Diddley, ο Solomon Burke και ο Wilson Pickett. Κάπως έτσι, τους άκουσε και ο Edward Kassner, το αφεντικό της President Records, και τους έκλεισε το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο.
Η ΠΡΩΤΗ (ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ) ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Το 1966, οι Equals λανσάρουν το πρώτο τους single, με τον τίτλο “I Won’t Be There” και, αμέσως μετά, το “Hold Me Closer” (που είχε για flip side το “Baby, Come Back”). Δυστυχώς γι’ αυτούς, κανένα από τα δύο singles δεν κατάφερε να ξεχωρίσει, όμως κάπου στην Ευρώπη, κάποιος DJ είχε την ιδέα να παίξει το flip side “Baby, Come Back”, το οποίο άρεσε πάρα πολύ, τόσο ώστε να γίνει Νο 1 σε Γερμανία και Ολλανδία!Ενώ λοιπόν έδρεπαν δάφνες στην Ευρώπη, στη Μεγάλη Βρετανία συνέχιζαν τις χαμηλές πτήσεις ως το 1968, οπότε και κυκλοφόρησαν το single “I Get So Excited”, που κατάφερε να σκαρφαλώσει στο βρετανικό Top 50. Η επιτυχία αυτή φαίνεται ότι «ξύπνησε» επιτέλους την εταιρία τους, η οποία φρόντισε, την ίδια χρονιά, να ξανακυκλοφορήσει το “Baby Come Back” ως single. Η επιτυχία ήταν αστραπιαία: Το σινγκλάκι πήγε αμέσως στο Νο1 της Μεγάλης Βρετανίας (είναι η μοναδική Νο1 επιτυχία της President Records), οι δε Equals παρέλαβαν, το 1969, χρυσό δίσκο για πωλήσεις άνω του ενός εκατομμυρίου!
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΗΜΟΦΙΛΙΑΣ
Όπως ήταν φυσικό, μετά από τέτοια επιτυχία, οι Equals κυκλοφόρησαν μια μεγάλη σειρά από επιτυχημένα singles, δύο από τα οποία, μάλιστα, πήγαν Top 10: Το “Viva Bobby Joe” (No 5, 1969) και το “Black Skin Blue Eyed Boys” (No 7, 1970). Εξίσου καλά πήγαν και τα δύο πρώτα τους άλμπουμ (το πρώτο Νο 10 στα charts, το δεύτερο Νο 32).
Γενικά, τα τραγούδια τους ήταν απλά, χορευτικά, που απευθύνονταν κυρίως στους teenagers, δεν δίσταζαν όμως να συμπεριλάβουν στο ρεπερτόριό τους και πιο σοβαρά, πολιτικοποιημένα κομμάτια, όπως το “Stand Up and Be Counted”και το “Police on My Back” (το οποίο διασκεύασαν αργότερα οι Clash). Η σκηνική τους παρουσία ήταν ιδιαίτερα πολύχρωμη, στα όρια του kitsch, ειδικά του Eddy Grant, ο οποίος -πέραν των άλλων- εμφανιζόταν με βαμμένα μαλλιά ή ξανθές γυναικείες περούκες. Οι τρελές ενδυματολογικές τους επιλογές πάντως, αποτέλεσαν τον προάγγελο των εκκεντρικών εμφανίσεων των glam rock groups των 70s.
ΤΟ ΠΡΟΩΡΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
Τον Σεπτέμβριο του 1969, όλα τα μέλη των Equals τραυματίστηκαν σε οδικό ατύχημα, σε έναν Γερμανικό αυτοκινητόδρομο. Απ’ όλους τους, πιο βαριά τραυματίστηκε ο Eddy Grant, ο οποίος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τις live εμφανίσεις με το γκρουπ, συνέχισε όμως να γράφει τα τραγούδια τους. Ύστερα από σοβαρές επιπλοκές της υγείας του, αναγκάστηκε να αφήσει για τα καλά τους Equals και να επιστρέψει στη Γουιάνα, όπου ακολούθησε σόλο καριέρα (με μεγάλη επιτυχία, όπως είπαμε και πιο πάνω). Οι υπόλοιποι το πάλεψαν, με διάφορα line-ups, δεν κατόρθωσαν όμως ποτέ να ξαναμπούν στα charts, χωρίς τον Eddy Grant.
Κλείνοντας την μικρή αυτή ιστορία, θα ήθελα να μεταφέρω την προσωπική μου εντύπωση, έτσι όπως διαμορφώθηκε κατά την παιδική μου ηλικία: Οι Equals δεν θα μπορούσαν ποτέ να συγκριθούν με τους ήρωές μας, εκείνης της εποχής. Τα τραγούδια τους δεν θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα αγαπημένα μας. Είχαν όμως πάντα ένα τέτοιο κέφι, έναν τέτοιο ρυθμό, που μας ξεσήκωνε να χορέψουμε και να διασκεδάσουμε, όσο λίγοι άλλοι θα ήταν σε θέση να καταφέρουν. Έχουμε κάνει αξέχαστα πάρτι με τις επιτυχίες των Equals, κυρίως με το “Baby Come Back” και το “Viva Bobby Joe”. Στη μνήμη μου όμως, είναι χαραγμένο έντονα άλλο ένα τραγούδι τους, το “Soul Brother Clifford”, που μπορεί να μην μπήκε ποτέ στα charts, εμάς όμως μάς πρόσφερε πολλή χαρά και πολύ χορό, εκείνη την εποχή, και είναι -νομίζω- δίκαιο να τελειώσουμε με αυτό.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
31/10/22
Την επόμενη Δευτέρα: Οι Tin Machine του David Bowie
Δημοσίευση σχολίου