Η αποχώρησή του από τους Rolling Stones, την εποχή μάλιστα που η καριέρα τους είχε εκτοξευτεί, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Σίγουρα στη σκιά των Jagger/Richards, o 25χρονος τότε Mick Taylor, πήρε μια μα απόφαση να φύγει από το κορυφαίο rock’n’roll συγκρότημα του πλανήτη. Η γνωριμία μου μαζί του έγινε κάτω από αστυνομικές συνθήκες(!) αφού είχε έλθει στις 24 Σεπτεμβρίου 1997 για να παίξει στο European Rock Prize ένα τοπικό διαγωνισμό που δεν είχε συνέχεια αλλά εκείνη τη χρονιά φιλοξένησε πολλά μεγάλα ονόματα του κλασικού rock όπως τους Alvin Lee, Rick Wakeman, Snowy White,Max Middleton και Mick Taylor. Φίλος με τον διοργανωτή της συναυλίας, είμαστε μαζί το πρωϊ της συναυλίας όταν τον ενημέρωσαν ότι υπήρχε αίμα(!) στον τοίχο της τουαλέτας του δωματίου του Taylor και θεώρησαν σωστό να τον ενημερώσουν πριν ειδοποιήσουν την αστυνομία. Φεύγουμε αμέσως για το ξενοδοχείο, που δεν θυμάμαι ποιο ήταν (αν δεν κάνω λάθος στην αρχή της Λ.Συγγρού, αλλά με κάθε επιφύλαξη), όπου βέβαια υπήρχε το ερωτηματικό, αν είχε τραυματιστεί ο Taylor ή είχε χτυπήσει κάποιον άλλον! Ανεβαίνουμε με τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου και την καθαρίστρια που βρήκε τα ..αίματα στον τοίχο για να μας τα δείξει στο δωμάτιου του Taylor που έλειπε. Αφού πέρασαν τα πρώτα λεπτά, ο διοργανωτής κατάλαβε ότι τα αίματα δεν ήταν αίματα αλλά μπογιά από το σπρέι που χρησιμοποιούσε ο Taylor για να βάφει τα μαλλιά του!
O Michael Taylor στις 17 Ιανουαρίου 1949 στο Welwyn του Garden City, 32 χιλιόμετρα από το Λονδίνο και στα 9 του άρχισε να παίζει κιθάρα. Στην εφηβεία του σχημάτισε διάφορα περιστασιακά νεανικά συγκροτήματα (The Juniors, Strangers) για να καταλήξει στους Gods, όπου πλήκτρα έπαιζε ο μετέπειτα Uriah Heep, Ken Hensley. H ζωή του άλλαξε το 1965 όταν σε ηλικία 16 ετών είδε τους John Mayall's Bluesbreakers να παίζουν στην πόλη του. Μαζί του ήταν ο νεαρός κιθαρίστας Alan Shacklock, μέλος κι αυτός των Juniors και μετέπειτα κιθαρίστας των Babe Ruth. Μόλις ο John Mayall τελείωσε το πρώτο μέρος της συναυλίας του που δεν είχε κιθαρίστα γιατί απουσίαζε ο Eric Clapton, ο Taylor οπλίστηκε με θράσος και θάρρος και τον πλησίασε ρωτώντας τον αν ήθελε να παίξει μαζί τους, υπογραμμίζοντας ότι ήξερε το ρεπερτόριο τους. Μετά από ένα λεπτό δισταγμού, ο Mayall συμφώνησε κι ο Taylor άρπαξε την ευκαιρία. Αφού έπαιξαν το δεύτερο σετ, ο Taylor έφυγε από τη σκηνή για να βρει τους φίλους του και…έφυγαν, πριν ο Mayall του μιλήσει! Ωστόσο, αυτή η συνάντηση αποδείχτηκε καθοριστική στην καριέρα του Taylor καθώς αργότερα ο Mayall χρειαζόταν κάποιον να καλύψει τη θέση του Peter Green που έφυγε για να σχηματίσει τους Fleetwood Mac.
Ο Taylor διάβασε την αγγελία για κιθαρίστα που είχε βάλει ο Mayall στην εβδομαδιαία μουσική εφημερίδα Melody Maker και η συνέχεια είναι γνωστή με το νεαρό κιθαρίστα να κάνει την πρώτη εμφάνισή του με τους Bluesbreakers στο Manor House, ένα παλιό κλαμπ μπλουζ στο βόρειο Λονδίνο. "Πάμε να δούμε ένα 17χρονο που προσπαθεί να αντικαταστήσει τον Clapton" έλεγαν και σε λίγους μήνες προσέθεταν »πάμε να αγοράσουμε το καινούργιο δίσκο των John Mayall's Bluesbreakers με τον 17χρονο Mick Taylor. To άλμπουμ ήταν το Crusade(1967, No 8 Μ.Βρετανία, Νο 136 Αμερική) με το νεαρό Άγγλο κιθαρίστα να αναπτύσσει ένα παίξιμο κιθάρας που βασιζόταν στο μπλουζ αλλά με latin και jazz επιρροές. Έπαιξε ακόμα στα άλμπουμ των Bluesbreakers Diary of a Band, Bare Wires και Blues from Laurel Canyon όλα του 1968). «Στην αρχή ήμουν πολύ νευρικός γιατί ήξερα ότι παίζοντας στη θέση των Clapton και Green το κοινό θα ήταν δύσπιστο και ιδιαίτερα απαιτητικό. Σιγά σιγά το ξεπέρασα και σε αυτό με βοήθησε ο Mayall αλλά και οι συνεχείς περιοδείες σε Βρετανία και Αμερική που με βοήθησαν να αναπτύξω το δικό μου ύφος σαν slide κιθαρίστας. Θυμάμαι μια ημέρα παίζαμε στο Winterland (ιστορικό club στο San Francisco)με πρώτο όνομα τον Jimi Hendrix μετά τον Albert King και τη βραδιά ανοίγαμε εμείς. Ήμουν μόνο 18 ετών»!
ΠΩΣ ΠΗΓΕ ΣΤΟΥΣ ROLLING STONES
Με τον Brian Jones να έχει αποχωρήσει από τους Rolling Stones τον Ιούνιο του 1969, ο Mick Jagger απευθύνθηκε στους John Mayall και Ian Stewart (πιάνο, όργανο στους Rolling Stones) οι οποίοι του συνέστησαν τον Mick Taylor. Όταν τον κάλεσαν για audition, νόμιζε ότι τον ήθελαν για session αλλά εντυπωσίασε τους Jagger και Keith Richards, οι οποίοι τον κάλεσαν να πηγαίνει στο Olympic studio να παίζει μαζί τους, προσθέτοντας κιθαριστικά μέρη στα "Country Honk" και "Live With Me" για το άλμπουμ Let It Bleed που εκείνη την εποχή τελείωναν αλλά και στο πετυχημένο "Honky Tonk Women"(1969, Νο1 Μ.Βρετανία, Νο1 Αμερική). O παραγωγός Jimmy Miller είχε ενθουσιαστεί από τον ήχο των 2 κιθαρών, γιατί η απουσία του Brian Jones είχε αρχίσει να ακούγεται στον ήχο τους. Εκείνο το διάστημα, οι Stones απείχαν για αρκετό καιρό από συναυλίες. Στις 5 Ιουλίου 1969 με τον Taylor να έχει κλείσει τα 20 χρόνια του, τοι Μεγάλο συγκρότημα πραγματοποιεί την ιστορική εμφάνισή του στο Hyde Park, με ελεύθερη είσοδο όπου υπολογίζεται ότι την παρακολούθησαν περισσότεροι από 250.000 θεατές και στην ουσία ήταν μια συναυλία φόρος τιμής στη μνήμη του Brian Jones, που είχε πεθάνει 2 ημέρες! Πέραν της συμμετοχής του στα 3 τραγούδια που διαβάσατε πιο πάνω, η πρώτη δισκογραφική καταγραφή του με τους Stones ήταν στο live άλμπουμ Get Yer Ya-Ya's Out!(1970) που ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη και στη Βαλτιμόρη το Νοέμβριο του 1969, με τα Overdubbs να γίνονται τον Ιανουάριο του 1970.
Και φθάνουμε στο Sticky Fingers(1971) που το πρώτο studio άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο Taylor και το πρώτο στη δική τους εταιρεία, την Rolling Stones Records. Αν και στα credits δεν αναφέρεται το όνομά του, ο ίδιος λέει ότι στα "Sway" και "Moonlight Mile" η συνεισφορά του ήταν μεγάλη όπου στο πρώτο παίζει ένα πολύ καλό slide σόλο το δε δεύτερο το συνέθεσαν με τον Jagger σε ένα ολονύκτιο jamming στο studioύ με τα έγχορδα να βασίζονται στο riff του Taylor. Σύμφωνα με τον Taylor, οι στίχοι γράφητκαν από τον Jagger στο τραίνο από το Paddington στο Bath! Στο “Sway” o Richards δεν ήταν καν στο studio όταν το συνέθεσε! Σήμερα, ο ίδιος θεωρεί ότι έδωσε στους Stones το blues ήχο τους που είχαν χάσει στα τελευταία χρόνια της δεκαετία του 60, αλλά για να είσαι μέλος τους δεν χρειάζεται απλά να παίζεις μαζί τους αλλά να έχεις γερά νεύρα. «Ο Keith δεν είναι εύκολος άνθρωπος στην επικοινωνία, θα έλεγε ότι του αρέσει να δουλεύει μόνος του». Μπορεί το Sticky Fingers να είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ (και επίσης σπουδαίο εξώφυλλο) για την ιστορία του rock’n’roll αλλά το Exile on Main St. (1972) είναι για πολλούς το καλύτερο των Rolling Stones. Ηχογραφημένο στη Νότια Γαλλία, όπου δεκάδες Βρετανοί καλλιτέχνες είχαν καταφύγει(!) μετά την υψηλή φορολογία, τα 18 τραγούδια του ηχογραφήθηκαν στη βίλλα Nellcôte, μεταξύ Νίκαιας και Μονακό (σ.σ. ονειρώδες μέρος!). Έχοντας συνηθίσει το Olympic Studio του Λονδίνου, το studio στο Nellcote του…ξίνισε. «Ήταν ένα υγρό υπόγειο, γεμάτο καλώδια. Γύρω από το κεντρικό χώρο, υπήρχαν μικρά δωμάτια κι αυτά γεμάτα καλώδια, που πήγαιναν στην κονσόλα. Μπορούσαμε να γράψουμε μόνο στο κεντρικό χώρο και μόνο ο Watts μπορούσε να ηχογραφήσει σε δικό του χώρο, ενώ ο Jagger ηχογραφούσε στο διάδρομο. Ο Taylor συνσυνέθεσε με τους Jagger/Richards ένα και μοναδικό τραγούδι, το “Ventilator Blues” όπου ο Jagger το ερμηνεύει πολύ καλά. Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες στο Nellcote ήταν υπό του μετρίου για αυτό και το συγκρότημα έκανε κάποιες συμπληρωματικές ηχογραφήσεις στα Olympic, Stargroves και Sunset Sound studio όπου εκεί ηχογράφησε ο Nicky Hopkins πλήκτρα) και τα πνευστά. Αν αναρωτιόσαστε που έμεναν όλη την διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο Jaggerέμενε στο Παρίσι με την Παραγουανή Bianca Pérez-Mora Macias, ενώ οι υπόλοιποι είχαν νοικιάσει σπίτια γύρω από το studio, με τον Wyman να αγοράζει ένα σπίτι στο λόγο του Grasse. O Taylor θυμάται ότι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, πέρασαν από το studio οι John Lennon με την Yoko Ono, αλλά κι ο Gram Parsons.
Ο Taylor δηλώνει ότι είχε συνεισφέρει στη σύνθεση "Till the Next Goodbye" και "Time Waits for No One", αλλά δεν του πιστώθηκαν στα Credits καθώς όλα τα τραγούδια αποδίδονταν στους Jagger/Richards. Το 1997 ο Taylor είπε: «Είχα τσακωθεί με τον Jagger γιατί έπρεπε να μου είχαν πιστωθεί ότι συνέγραψα τα "Till the Next Goodbye" και "Time Waits for No One. Εκείνη την εποχή κάναμε στενή παρέα καθώς ο Jagger είχε απομακρυνθεί από τον Richards, οπότε περνούσα πολύ χρόνο στο στούντιο". Βέβαια από την πλευρά του ο Jagger είχε δηλώσει ότι στο "Time Waits for No One" ο Taylor ίσως πέταξε μερικά ακόρντα(!!! Περιοδικό Rolling Stone 1995).
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ
Το Δεκέμβριο του 1974, ο Taylor ανακοινώνει κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, στον Jagger την αποχώρησή του από το συγκρότημα, με την απόφασή του να τους αιφνιδιάζει καθώς ετοιμαζόντουσαν να πάνε στο Μόναχο να ηχογραφήσουν τον επόμενο δίσκο τους. Η απόφασή τους, τους ενόχλησε γιατί δεν είχαν χρόνο να βρουν τον αντικαταστάτη του. Η βασική αιτία ήταν ότι ήθελε να ακολουθήσει προσωπική καριέρα αλλά ποτέ δεν έκρυψε τη δυσαρέσκεια του για τη χρέωση τραγουδιών που είχε συνσυνθέσει μαζί με τους Jagger/Richards. Αφού αποχώρησε, τόσο ο Jagger όσο και οι Richards και Watts, μίλησαν με καλά λόγια για το παίξιμό του που σίγουρα ήταν καλύτερο του Richards. Είχε ένα δικό του στυλ που ούτε ο Richards ούτε ο αντικαταστάτης του Ron Wood είχαν. Μια 50ετία μετά την απόφασή του, πολλοί θεωρούν ότι εκείνη η περίοδος (1969-1974) ήταν η ποιοτικότερη για το συγκρότημα. Προσέξτε πόσο καλά είναι τοποθετημένη η άποψη του ντράμερ Charlie Watts “Νομίζω ότι διαλέξαμε τον καλύτερο για τη θέση όπως κάναμε και μετά με τον Woods. Ακόμα πιστεύω ότι ο Taylor είναι ένας πολύ καλός κιθαρίστας. Έδω καιρό να τον ακούσω να παίζει αλλά μαζί κάναμε μερικά πολύ ωραία πράγματα». Με τα ίδια λόγια τον εκθειάζει κι ο Richards προσθέτοντας ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έφυγε. Ίσως κι ο ίδιος να μην ξέρει»! Στο documentary Crossfire Hurricane (2012) ο Taylor είπε ότι ένας βασικός λόγος ήταν τα πολλά ναρκωτικά που είχαν μπει στο συγκρότημα και φοβόταν μήπως επηρεάσουν και τον οικογένεια του. Ο Mick Taylor ήταν παντρεμένος από το 1971 και είχε μια κόρη αλλά από το 1973 ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά.
Διατηρεί καλή σχέση με τους υπόλοιπους Stones γι αυτό και τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται σαν guest σε αρκετές συναυλίες τους με πιο πρόσφατη εμφάνισή του στην 50 & Counting Tour. Το 2003 εμφανίστηκε στη μεγάλη συναυλία για τα 70 χρόνια του John Mayall και την επόμενη χρονιά, περιόδευσε με τους Bluesbreakers στη Μ.Βρετανία.
ΟΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ
Και βέβαια δεν γίνεται να μην γίνει αναφορά στα ονόματα που «έπαιξαν» να τον αντικαταστήσουν. Το συγκρότημα ετοιμαζόταν να ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις του Black and Blue (1976) με τους Peter Frampton (προτάθηκε αλλά δεν έκανε audition), Jeff Beck (δεν ήθελε να έχει δεύτερο ρόλο), Robert A. Johnson (Αμερικάνος κιθαρίστας καμία σχέση με τον συνόματό του πατέρα των Blues), Rory Gallagher, Shuggie Otis, Wayne Perkins και Harvey Mandel.Τελικά επικράτησε το όνομα του πρώην Faces, Ron Wood που οι Jagger/Richards, ήξεραν τόσο σαν μουσικό ό σο και σαν προσωπικότητα. Άσε που ήταν Άγγλος….
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΛΜΠΟΥΜ
Κι αν περίμενε κάποιος μετά την αποχώρησή του να κυκλοφορεί προσωπικό άλμπουμ, αυτό ήλθε με καθυστέρηση 4 ολόκληρων ετών μετά την απομάκρυνσή του από του Stones. Τίτλος του Mick Taylor (Νο119 Αμερική) κι αν και πήρε καλές κριτικές, απέτυχε εμπορικά. Μουσικά το Mick Taylor ήταν blues κι ο ήχος του πολύ πιο soft σε σχέση με αυτόν των Stones με το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, το "Leather Jacket" να είναι γραμμένο από τις ημέρες του Sticky Fingers!!! Το δεύτερο studio άλμπουμ A Stone's Throw ήλθε πολύ αργότερα, το 1998. Κυκλοφόρησε 5 live άλμπουμ τους, των οποίων παραθέτω τους τίτλους τους Stranger in This Town (1990), Arthur's Club-Geneve 1995 όπου παίζει με τον Snowy White!, Coastin' Home που το συναντάτε και με τίτλο Live at the 14 Below (1995), 14 Below (2003) και Little Red Rooster (2007) όπου παίζει με τους Mick Taylor Band
ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΠΑΙΞΕ
Έπαιξε σε 3 άλμπουμ του Ron Wood, στα I've Got My Own Album to Do (1974), Now Look (1975) και Gimme Some Neck (1979) καθώς και στο προσωπικό του Keith Richrds Talk Is Cheap (1988). Επόμενο ήταν να τον καλέσει ο μέντοράς του John Mayall και να παίξει μαζί του στα άλμπουμ Return of the Bluesbreakers (1993), Wake Up Call (1993), The 1982 Reunion Concert (1994), Along for the Ride (2001) και το live Rolling with the Blues (2005). Η κιθάρα του συνόδεψε τον μπασίστα/τραγουδιστή Jack Bruce σε εμφανίσεις του στην τηλεοπτική εκπομπή Live on the Old Grey Whistle Test (1995) αλλά και στο Live at the Manchester Free Trade Hall ( 2003). Η πιο σημαντική στιγμή του ήταν η πρόσκληση από τον Bob Dylan να τον συνοδέψει στα άλμπουμ του Infidels (1983), Real Live (In Europe (1984), Empire Burlesque (1985) και στα The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991 (1991) και The Bootleg Series Vol. 16: Springtime in New York 1980–1985 (2021). Συμμετείχε σε 4 άλμπουμ της Carla Olson και στο άλμπουμ του John Phillips (Mamas and Papas) Pay Pack & Follow (2001) με παραγωγούς τους Mick Jagger και Keith Richards.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Όταν διαβάζεις ότι αποχώρησε από τους Rolling Stones γιατί ήταν ενοχλημένος που συνθέσεις του δεν συμπεριλαμβανόντουσαν στους δίσκους ή δεν αναγραφόταν το όνομά του στα credits”, υποθέτεις ότι έχει έτοιμο υλικό για ένα προσωπικό δίσκο. Τελικά αυτός ο προσωπικός δίσκος βγήκε 4 χρόνια μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα και ήταν μέτριος και soft. Το παίξιμό του είναι πολύ καλό, αλλά δεν έχει ταυτότητα. Ίσως σε συγκρότημα να λειτουργούσε καλύτερα…
ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΠΑΙΞΕΙ ΚΙ ΕΔΩ
Μπορεί να σας ακούγεται απίστευτο αλλά το σόλο στη μεγάλη επιτυχία της Joan Jett “I hate myself for loving you” το παίζει αυτός όπως παίζει και στο άλμπουμ τωνGong Expresso II. Άλλες σημαντικές συμμετοχές του είναι στα άλμπουμ των Herbie Mann (London Underground και Reggae), Billy Preston(Live European Tour), John McVie's "Gotta Band" with Lola Thomas (1992) Little Feat (Waiting for Columbus) και δεκάδες άλλα.
TRIVIA
ΟTaylor ήταν πάνω στη σκηνή όταν συνέβησαν τα έκτροπα από τους Hell’s Angels που κατέληξαν στη δολοφονία του Meredith Hunter και θυμίζει ότι χτύπησαν και τον Mick Jagger!
O Mick Jagger παντρεύτηκε την Bianca Pérez-Mora Macias το 1971 στο Saint-Tropez και χώρισαν το 1978. Απέκτησαν την Jade Sheena Jezebel Jagger.
Δύο συνθέσεις του Taylor εμφανίζονται σε δίσκους των Rolling Stones, η πρώτη είναι το «Ventilator Blues” και η δεύτερη το "Criss Cross" που εμφανίστηκε στην Deluxe έκδοση του 2020 του άλμπουμ Goats Head Soup.
H πρώτη φορά που ήλθε στη χώρα μας, ήταν στις 16 Ιουνίου 1983 με τον John Mayall και τους Bluesbreakers κι έπαιξαν στο Λυκαβηττό.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
30/10/22
Την επόμενη Κυριακή: Yes Astral Traveller (1969-1980)
ASTRAL TRAVELLER (1969-1980)
Δημοσίευση σχολίου