Οι Golden Earring (George Kooymans-κιθάρα και φωνητικά, Rinus Gerritsen-μπάσο και keyboards, Barry Hay-φωνητικά και Caesar Zuidersijk ντραμς) είναι ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που μας έχουν χαρίσει μερικά πραγματικά υπέροχα τραγούδια που τους βοήθησαν να ανέβουν στα αστέρια, αλλά οι προσπάθειες τους να επαναλάβουν την επιτυχία τούς οδήγησαν σε βεβιασμένες επιλογές που είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι περισσότεροι είναι εξοικειωμένοι με τις δύο τεράστιες επιτυχίες τους, που ήταν στην πραγματικότητα εξαιρετικά τραγούδια, τόσο το "Radar Love" όσο και το "Twilight Zone". Είχαν όμως και αρκετά ακόμη σπουδαία τραγούδια, που δεν τα γνωρίζουν οι περισσότεροι, αλλά μπορούν να θεωρηθούν κλασικά, όπως τα "She Flies on Strange Wings", "Vanilla Queen" και "Candy's Going Bad", μεταξύ άλλων. Δυστυχώς, σε πολλά άλμπουμς τους, τα μέτρια τραγούδια υπερτερούν της ποιοτικής μουσικής τους, με αποτέλεσμα να μην έχουν την αναγνώριση που πραγματικά άξιζαν.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Μετά από 15 χρόνια, περίοδο κατά την οποία το συγκρότημα είχε πάνω από 30 hits στην Ολλανδία και την Ευρώπη, οι Golden Earring δεν ανανεώνουν το συμβόλαιό τους με την Polydor. Η εμπορική αποτυχία των τελευταίων τους άλμπουμς κάνει τα μέλη του γκρουπ να σκέφτονται τη διάλυση. Τότε αναλαμβάνει δράση ο επί μακρόν μάνατζέρ τους Freddy Haayen, που καταφέρνει να τους πείσει να μην τα παρατήσουν χωρίς μια ακόμη μεγάλη επιτυχία. Αρχικά σκέφτονται να ηχογραφήσουν ένα concept άλμπουμ με όλα τα μέλη να συνεισφέρουν τραγούδια. Η ιδέα σύντομα εγκαταλείπεται και αποφασίζουν να ηχογραφήσουν ένα παραδοσιακό rock άλμπουμ και έτσι προκύπτει το Cut, με τον τίτλο να αποτελεί σαφή αναφορά στο επικείμενο τέλος του συγκροτήματος. Για πρώτο single επιλέγουν ένα τραγούδι που ο κιθαρίστας George Kooymans είχε κρατήσει για το προσωπικό άλμπουμ που σχεδίαζε να κυκλοφορήσει. Ήταν το Twilight Zone (αρχικά το είχαν ονομάσει When the bullet hits the bone), που το έχουν ήδη παίξει αρκετές φορές σε συναυλίες τους (με αποκορύφωμα το κονσέρτο τους στο Rockpalast) και έχουν παρατηρήσει πόσο ενθουσιάζει το κοινό.
Το single κυκλοφορεί τον Αύγουστο του 1982. Το Twilight Zone ξεχειλίζει από ενέργεια και σασπένς, με τα σόλο του George Kooymans να πλαισιώνουν το εθιστικό riff από το μπάσο του Rinus Gerritsen . Το βιντεοκλίπ σκηνοθετεί ο (ακόμη αρχάριος) Dick Maas, o οποίος θα χρησιμοποιήσει την αμοιβή του για να ολοκληρώσει τη γνωστή ταινία De Lift. Τον Maas είχε ανακαλύψει ο ντράμερ των Golden Earring Cesar Zuiderwijk. Το Twilight Zone γίνεται το τέταρτο Νο 1 τους στην Ολλανδία και σκαρφαλώνει στο No 10 του Billboard Hot 100. Το συγκρότημα παύει πλέον να είναι μια ευρωπαϊκή cult μπάντα και γνωρίζει παγκόσμια επιτυχία. Εκτός του Twilight Zone στο Cut συναντάμε άλλα επτά κομμάτια. Ο ήχος παραμένει ο ίδιος που συναντάμε στα προηγούμενα άλμπουμ τους και ειδικά στα No Promises...No Debts and Prisoner Of The Night. Τα κομμάτια είναι σφιχτά δομημένα, αλλά τα περισσότερα μοιάζουν κοινότυπα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι δυνατές συνθέσεις που πάντα μας χαρίζουν οι σπουδαίοι Ολλανδοί rockers. Το The Devil Made Me Do It, αποτέλεσμα της συνεργασίας Kooymans-Hay, είναι άλλο ένα επιτυχημένο single και αναφέρεται σε μια χαμένη αγάπη. Γρήγορο με pop rock ρυθμό, με απόλυτα συντονισμένη εναλλαγή φωνητικών που σου αφήνουν μια gospel αίσθηση. Τα πνευστά το κάνουν ιδιαίτερο, αλλά η συνεχής επανάληψη της λέξης bullsh*t είχε σαν αποτέλεσμα να μην παίζεται αρκετά από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το “Future”, του George Kooymans, έχει πρωτότυπο riff, αλλά αποτυγχάνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή. Tο "Baby Dynamite", σύνθεση του Barry Hay, είναι μια δυναμική μπαλάντα για ένα κορίτσι που προσπαθεί να αποκτήσει φήμη και ξεχωρίζει για το απόλυτα εναρμονισμένο ρεφρέν του και το synthesizer του Robert Jan Stips. Η εισαγωγή του “Last of the Mohicans" υπόσχεται πολλά, αλλά η συνέχεια μάλλον σε απογοητεύει καθώς τα φωνητικά είναι αρκετά pop και χωρίς συναίσθημα. Το "Lost and found" (σύνθεση Gerritsen-Hay) είναι ένα δυνατό mid-tempo που αναφέρεται στο τέλος μιας σχέσης και αξίζει να το ακούς κυρίως για τη γεμάτη πάθος ερμηνεία του Barry Hay. Μοιάζει σαν το «δίδυμο αδερφάκι του Twilight Zone», με παρόμοιο riff, αλλά με μικρότερη διάρκεια. Δυστυχώς το συγκρότημα δεν «επένδυσε» πάνω του. Στο "Chargin' Up My Batteries" συναντάμε ξανά το synthesizer του Stips, αλλά μετά τον ενθουσιασμό του “Twilight Zone” εδώ ακούγονται σαν να έχουν πραγματικά «αδειάσει» οι μπαταρίες τους. Το “Secrets”, του Hay, είναι ακόμη χειρότερο και ατυχές φινάλε για ένα ανομοιογενές άλμπουμ .
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Ο καθηγητής "Doc" Edgerton ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της φωτογραφίας στροβοσκοπίου. Κατά τη διάρκεια της μακράς και διακεκριμένης καριέρας του ως καθηγητής στο M.I.T., ο Edgerton δημιούργησε δεκάδες υπέροχες φωτογραφίες με τεράστια καλλιτεχνική αξία. Αυτό είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν ήταν στόχος του η δημιουργία έργων τέχνης, αλλά η επιστημονική μελέτη. Μία από τις πιο διάσημες σειρές φωτογραφιών του Edgerton απεικονίζει σφαίρες να περνούν μέσα από καθημερινά αντικείμενα όπως: μήλα, μπανάνες, μπαλόνια, λαμπτήρες και τραπουλόχαρτα που «πυροβολήθηκαν» στο εργαστήριό του. Κατά την ελαφρώς προκατειλημμένη μας γνώμη, μια από τις καλύτερες φωτογραφίες του ονομάζεται “Cutting the Card Quickly” (1964) και τη θαυμάζουμε στο εξώφυλλο του “Cut”. Η εικόνα δείχνει μια σφαίρα διαμετρήματος 0,30, που ταξιδεύει 2.800 πόδια ανά δευτερόλεπτο, να σχίζει ένα τραπουλόχαρτο με τη φιγούρα του βαλέ. Η ίδια φωτογραφία χρησιμοποιείται και στοβίντεο του "Twilight Zone" στο οποίο το τραπουλόχαρτο αντιπροσωπεύει τη ζωή του πρωταγωνιστή αδίστακτου πράκτορα κατασκοπείας. Mια σκηνή στην οποία ο ήρωας κατάσκοπος, που βασανίζεται για πληροφορίες, έχει ένα όραμα γυναικών που χορεύουν με δεσμά, ενώ η εμφάνιση μιας γυμνόστηθης γυναίκας είναι αρκετή για να δημιουργηθεί «θόρυβος» γύρω από το video clip. Το "Twilight Zone" ήταν ένα από τα καλύτερα ολλανδικά βίντεο κλιπ και προωθήθηκε με την προβολή του στους κινηματογράφους πριν την ταινία "The Wall" των Pink Floyd.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Κάπου στον Ιούλιο του 1982,με την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων του Cut, ο Rinus σπάει την κλείδα του κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ποδοσφαίρου. Ακριβώς την επόμενη μέρα, ο Rinus γίνεται πατέρας του πρώτου του παιδιού, της κόρης του Naomi. Ο Rinus Gerritsen μπόρεσε να πραγματοποιήσει την προγραμματισμένη συναυλία στο Mechelen με τη βοήθεια φυσιοθεραπευτή, ο οποίους του ασφάλισε την κλείδα χρησιμοποιώντας ειδικό tape. Την ίδια περίοδο ο George Kooymans γίνεται κι αυτός πατέρας καθώς η σύζυγός του Milly γεννά τον γιο τους Kid. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1982 κυκλοφορεί το Cut, με την κυκλοφορία να συνοδεύεται από πάρτι που γίνεται στο Άμστερνταμ, στον κινηματογράφο “The movies”, στις 6 Σεπτεμβρίου 1982. Στις 2 Οκτωβρίου το Cut φτάνει Νο 1 στην Ολλανδία και στις 26 Φεβρουαρίου 1983 μπαίνει στο USA Billboard album charts με υψηλότερη θέση στο Νο24. Η επιτυχία κάνει τους Golden Earring να αναθεωρήσουν τις σκέψεις για διάλυση. Περιοδεύουν στις ΗΠΑ ως support των Rush και δίνουν show στο Akron του Ohio ως headliners με special guest τους Scandal. Δυστυχώς στα επόμενα χρόνια δεν μπόρεσαν να επαναλάβουν την επιτυχία του Cut και σταδιακά εγκατέλειψαν το όνειρο της καθιέρωσή τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι Golden Earring ανήκουν στα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα κυρίως λόγω των άλμπουμς και των τραγουδιών που κυκλοφόρησαν στα 60’s και τα 70’s. Επίσης, αν συμφωνούμε ότι πραγματική εικόνα ενός συγκροτήματος είναι το live τους, πρέπει να τους συμπεριλάβουμε στα συγκροτήματα που μας έδωσαν μερικά από τα πλέον ποιοτικά live και unplugged άλμπουμς. Στην πραγματικότητα το Cut είναι το λιγότερο κακό από μια σειρά μέτριων άλμπουμς που κυκλοφόρησαν στα 80’s και θα μπορούσε, λόγω της εμπορικής του επιτυχίας, να λειτουργήσει ως αφύπνιση για το γκρουπ. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε ποτέ.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
7/10/22
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ CUT
Η γνωριμία μου με τους Golden Earring είχε γίνει με το κλασικό all time classic “Radar Love” και τα άλμπουμ Moontan (1973) και Switch (1975). Από εκεί και πέρα, έχασα την επαφή μαζί τους για να τους ξανά ανακαλύψω το 1982 με το "Twilight Zone", ένα τραγούδι απόλυτα προσαρμοσμένο στη νέα δεκαετία και στον ήχο της. Κι αυτό που κατάφεραν οι Ολλανδοί ήταν σε καμία περίπτωση να μην χάσουν την επαφή με το κοινό τους και τη μουσική, όπως και τα δύο εξελισσόντουσαν.
Δημοσίευση σχολίου