Διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο blog του Νίκου Μουρατίδη https://www.nikosonline.gr σχετικά με το καθεστώς του Θεάτρου Βράχων ή Μελίνα Μερκούρη (χωρητικότητας 3.000 θεατών), στον Βύρωνα και σας το μεταφέρω. Μια ιστορία, που προσωπικά δεν τη γνώριζα αλλά σίγουρα μάς ενδιαφέρει, αφού ο χώρος είναι πολύ καλός για συναυλίες, πολιτιστικές δραστηριότητες και πνεύμονας για την περιοχή. Ακόμα πιο σημαντικός είναι για τους κατοίκους των περιοχών Βύρωνα, Υμηττού και Δάφνης, όπου στα 2 γήπεδά του υπάρχουν αθλητικές δραστηριότητες και γενικά ο χώρος είναι απόλυτα λειτουργικός και χρήσιμος για τις περιοχές. Διαβάστε το σοβαρό πρόβλημα ιδιοκτησίας που έχει ανακύψει με το χώρο όπως προβλήθηκε από το blog του Νίκου.
Το όμορφο και πολύ σημαντικό θέατρο έχει κτιστεί στο χώρο ενός παλιού λατομείου, έχει διαμορφωθεί και παρέχει σημαντικές πολιτιστικές υπηρεσίες στους Αθηναίους. Σύμφωνα με τον Νίκο Μουρατίδη, που μίλησε με το Δήμαρχο Βύρωνα Γρηγόρη Κατωπόδη, η ιστορία πηγαίνει πολύ πίσω, στο 1979, όπου άρχισαν κινητοποιήσεις για να περάσει η χρήση του χώρου στους δύο δήμους Βύρωνα και Υμηττού. Το 1981, επί θητείας Μελίνας Μερκούρη στο υπουργείο Πολιτισμού, η χρήση του χώρου των λατομείων πέρασε στο Δήμο Βύρωνα (αργότερα αναγνωρίστηκε ότι ένα μέρος ανήκει στον Δήμο Υμηττού) και το 1986 το Θέατρο Βράχων φιλοξένησε τις πρώτες μεγάλες παραστάσεις, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης». Στη συνέχεια, ο χώρος
μετατράπηκε σε χώρο πολιτισμού και αναψυχής, με 2 θέατρα και γήπεδα (βόλεϊ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο κτλ.) καθώς και το Κοινωνικό Μαγειρείο του Δήμου που στεγάστηκε τα τελευταία χρόνια στο πρώην αναψυκτήριο «Άστρα». Ξαφνικά το 2003, 17 ιδιώτες διεκδίκησαν δασική έκταση 104 στρεμμάτων, η οποία ανήκει στην Β’ Ζώνη Υμηττού για να καταλήξει η υπόθεση στον Πρωτοδικείο που αποφάσισε πως ο χώρος ανήκει στο Ελληνικό δημόσιο αλλά το 2020 το εφετείο αποφάσισε – αιφνιδιάζοντας τους πάντες – ότι η έκταση αυτή ανήκει στους ιδιώτες! Φέτος, η αίτηση αναίρεσης της απόφασης του Εφετείου, εξετάστηκε στον Άρειο Πάγο, που αναμένεται να εκδώσει την απόφαση του εντός του επόμενου έτους. Μπλεγμένη ιστορία…. Σύμφωνα με τη συνέντευξη του Δήμαρχου στον Νίκο, » σε αυτόν το βαθμό δεν κρίνεται η υπόθεση επί της ουσίας. Το αρμόδιο πενταμελές τμήμα του Αρείου Πάγου, θα αποφασίσει αν η απόφαση του Εφετείου ήταν σωστή ή αν θα πρέπει να κριθεί και πάλι από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Η απόφαση αναμένεται σε έξι μήνες έως ένα χρόνο από την ημέρα της εξέταση του θέματος, τον περασμένο Μάιο. Παρά το γεγονός ότι είναι μια δύσκολη υπόθεση, είμαστε αισιόδοξοι και ελπίζουμε ότι θα έχουμε ένα θετικό αποτέλεσμα».Προσέξτε ότι ο Δήμαρχος ανέφερε ότι η απόφαση του Εφετείου Αθηνών του 2020, παραχωρεί την επίμαχη έκταση στους φερόμενους ως ιδιοκτήτες, με την αναγνώριση τίτλων ιδιοκτησίας (χρυσόβουλων) που χρονολογούνται από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Ο Κος Κατωπόδης μαζί με το το δήμαρχο Δάφνης – Υμηττού Αναστάσιο Μπινίσκο έχουν ξεκινήσει επαφές με όλες τους πολιτειακούς παράγοντες για να τους ενημερώσουν επί του θέματος και αναμένουν τη θέση της δικαιοσύνης. Την ίδια ενημέρωση είχε και η Υπουργός Πολιτισμού, η οποία κι αυτή αναμένει τη θέση της δικαιοσύνης. Μπορεί εμάς τους κάτοικους του λεκανοπεδίου με την ευρύτερη έννοια να μας ενδιαφέρει για τις μουσικές παραστάσεις, αλλά το ενδιαφέρον των δημοτών Βύρωνα, Υμηττού και Δάφνης είναι πολύ έντονο αφού ο χώρος είναι ζωτικότατος για τις δραστηριότητες τους. Οι Δήμαρχοι δημοσιοποίησαν το θέμα και μεταξύ άλλων ανέβασαν ένα ψήφισμα στο avaaz.org: https://bit.ly/3RXlFb5 όπου έως τώρα το έχουν υπογράψει ηλεκτρονικά περίπου 10.000 άτομα και στην έντυπη μορφή πολλές χιλιάδες άνθρωποι.Κλείνω με την επισήμανση που κάνει ο Νίκος στη δική του ανάρτηση, επισημαίνοντας «ότι η γη (το 1800) ανήκε στους Τούρκους κατακτητές, στους Έλληνες μεγαλοκτηματίες και στην εκκλησία. Στα τέλη του 1830 πριν ξεκουμπιστούν οι Τούρκοι, άρχισαν να πουλάνε όσο-όσο τις κτηματικές τους περιουσίες στην Αττική, σε πολύ φθηνές τιμές, με ιδιωτικά συμφωνητικά, για ένα γρόσι το στρέμμα, δίνοντας την ευκαιρία στους πλούσιους της εποχής και στα μοναστήρια να αγοράσουν την έκταση της αττικής γης ώστε να μη μείνει τελικά ούτε στρέμμα για δημόσια περιουσία. Όλη λοιπόν η γη της Αττικής που κατεχόταν από τους Τούρκους είχε περάσει στα χέρια των παπάδων και των Ελλήνων κτηματιών».
Α.Ρ.
15/10/22
Δημοσίευση σχολίου