To Purpendicular(1996) έχει μία πολύ ιδιαίτερη θέση στη ιστορία των Deep Purple, αφού είναι το πρώτο άλμπουμ (μετά το Come Taste the Band του 1975) που δεν συμμετέχει το συνιδρυτικό μέλος Ritchie Blackmore, καθώς είχε αντικατασταθεί πλέον από τον Αμερικάνο Steve Morse (Kansas, Dixie Dregs). Όμως τα πράγματα δεν περιοριζόντουσαν σε μια μόνο αλλαγή, με την οριστική αποχώρηση του Blackmore ή Μαυροφορεμένου το Νοέμβριο του 1993 να καλύπτει προσωρινά ο Joe Satriani. Στον τελευταίο προτάθηκε η μόνιμη θέση, αλλά προτίμησε (και καλά έκανε) την δική του καριέρα. Έτσι όταν το καλοκαίρι του 1994 αποχώρησε, τη θέση του πήρε ο Αμερικάνος Steve Morse, πρώην μέλος των Kansas (είχε ηχογραφήσει μαζί τους τα άλμπουμ Power και In the Spirit of Things) και των Dixie Dregs. Με αυτή τη μεγάλη κι αναγκαία εισαγωγή, ας πάμε στο προάστιο Altamonte Springs της Florida, όπου οι Deep Purple (Ian Gillan, Steve Morse, Jon Lord, Roger Glover και Ian Paice) μπαινοβγαίνουν για 8 ολόκληρους μήνες(!) στο studio Greg Rike Productions και με την επίβλεψη από το ίδιο το συγκρότημα της παραγωγής (βασικά του Glover) ξεκινούν τις ηχογραφήσεις των 12 τραγουδιών τους. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το βινύλιο έχει παραμεριστεί εντελώς και οι ψηφιακοί δίσκοι κυκλοφορούν σχεδόν πλήρεις χρόνου.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ FANS ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ;
Μπλεγμένα τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Σίγουρα θα θέλαμε να ακούσουμε «κάτι» σαν τον ήχο του Blackmore αλλά επειδή αυτό εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατον, αφήσαμε τη φαντασία μας να εναρμονιστεί με την κυκλοφορία του δίσκου, αποκτώντας τον την πρώτη κιόλας ημέρα κυκλοφορίας του.
ΚΑΙ ΤΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ…
Σίγουρα ένα αέρα ανανέωσης που από την εποχή του Perfect Strangers (1984) απουσίαζε. Ακούσαμε ένα φρέσκο κιθαριστικό ήχο από έναν ΠΟΛΥ καλό κιθαρίστα που ΔΕΝ ήταν κλώνος του Blackmore και κυρίως, το συγκρότημα δεν άλλαξε ταυτότητα. Παρέμεινε στον κλασικό ήχο του(προσαρμοσμένο στα καινούργια δεδομένα) με την κιθάρα να ντύνει όπως πρέπει τα κομμάτια. Και το "Vavoom: Ted the Mechanic" που ανοίγει το άλμπουμ είναι το καλύτερο δείγμα από τους νέους Deep Purple με ένα ωραίο κιθαριστικό σχήμα κι μια καλή σύνθεση, τα “Loosen my strings” (πολύ όμορφο το ρεφρέν) και “Soon Forgotten” που απλώς υπάρχει, για να φθάσουμε στο μακράν καλύτερο τραγούδι του δίσκου και χωρίς αμφιβολία στο Καλύτερο της Μετά Blackmore Εποχής, το "Sometimes I Feel Like Screaming» που είχε γραφτεί μετά το reunion του 1984 και το έπαιζαν στα live τους, με τον Morse να προσθέτει τα δικά του μέρη.
Το ‘Cascades: I’m not your lover” είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα των καινούργιων Deep Purple. Μια μέτρια έως αδιάφορη σύνθεση που ακούγεται ευχάριστα, τόσο από το παίξιμο του Morse όσο κι από το «σήμα κατατεθέν» τους, το παιχνίδι κιθάρας και πλήκτρων που το κάνει ενδιαφέρον. Κι αν το folk “Aviator” περνάει και χάνεται, το “Rosa’s Cantina” με τα πλήκτρα του Lord στην εισαγωγή και το “Hey Cisco” είναι από τα πιο ενδιαφέροντα, συνθετικά και ερμηνευτικά, τραγούδια του άλμπουμ, με τα υπόλοιπα να τα θεωρώ σαν απλά rock tracks ή fillers αν προτιμάτε. Όμως όλα έχουν μια ενέργεια και ένα φρέσκο κιθαριστικό παίξιμο (σ.σ. αυτό δεν περιμέναμε;) που διατηρήθηκε και στο επόμενο άλμπουμ τους Abandon αλλά και στα Rapture of the Deep και Infinite. Για όλα τα υπόλοιπα έχω τους σοβαρούς ενδοιασμούς μου. Δεν θα χαρακτήριζα τo Purpendicular(1996, Νο58 Μ.Βρετανία) κλασικό άλμπουμ τους, σίγουρα όμως το άκουσα πολλές φορές και μου άρεσε.
Δεν ξέρω τι ήθελε να ακούσει ο κάθε fan των Τιτανοτεράστιων από το καινούργιο(!) σχήμα αλλά νομίζω ότι την ενέργεια και τη φρεσκάδα την εισέπραξε. Τώρα αν ο Blackmore αποφάσισε να ακολουθήσει ένας εντελώς ξεχωριστό δρόμο, δικαίωμα του.
Ο ΤΙΤΛΟΣ
Κατά την προσφιλή συνήθεια του Gillan να παίζει με τις λέξεις και το νόημά τους, ο τίτλος προέρχεται από την παράφραση της λέξης "Perpendicular" που σημαίνει κάθετος.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Τον Ιούνιο του 1997 κυκλοφόρησαν το σφιχτοδεμένο Live at the Olympia '96 που ηχογραφήθηκε κατά την Purpendicular tour και το 1998 κυκλοφόρησαν το studio άλμπουμ Abandon.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
30/9/22
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ PURPLEDICULAR
 |
| Το οποθσθόφυλλο |
Η πολύκροτη καριέρα των Deep Purple είναι γεμάτη από ανακατατάξεις κι αλλαγές. Το 1996 τους βρίσκει με τον Steve Morse στην κιθάρα και το συγκρότημα έχει ανάγκη από ηρεμία και σταθερότητα με την παρουσία του Morse να φέρνει φρεσκάδα και ελαφρά πιο αμερικάνικο ήχο. Το Purpledicular είναι ένα νευρώδες hard rock άλμπουμ με αρκετά progressive στοιχεία , όπου οριοθετούν το μονοπάτι που θα κινηθούν στα επόμενα χρόνια αλλά δεν είναι πείραμα, είναι ένας εξαιρετικός δίσκος κι έδωσε αυτά που χρειαζόντουσαν, ώθηση, φρεσκάδα κι ενέργεια. Τέλος, οι πολλές περιοδείες τους έφεραν νέους οπαδούς, «ξεθωριάζοντας την άποψη «χωρίς Blackmoreδεν υπάρχουν Purple”
Δημοσίευση σχολίου