"Να είσαι σαν το νερό φίλε μου! Άμορφος και ασχημάτιστος!" (Bruce Lee)
Αν το παραπάνω ρητό ακούγεται πολύ θεωρητικό και δύσκολο να εφαρμοστεί στην πραγματική ζωή, για το "καμάρι του San Francisco", τους Journey, η θεωρεία αυτή είχε γίνει τρόπος ζωής αφού είχαν καταφέρει να αναπροσαρμοστούν μουσικά με την είσοδο του Steve Perry στις τάξεις τους το 1978 αλλά και να συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία την πορεία τους την στιγμή μάλιστα που ένα θεμελιώδες μέλος τους θα έπαιρνε την απόφαση να σταματήσει. Το Departure του 1980 θα ήταν ένας κομβικός δίσκος για τους Αμερικάνους και θα έμενε για πάντα στις συνειδήσεις μας ως το τέλος μιας εποχής και την αρχή της εξέλιξης η οποία θα τους εκτοξεύσει στην μουσική στρατόσφαιρα στα χρόνια που θα ακολουθήσουν μέσα στην απαιτητική δεκαετία του 80
Το "μεγάλωμα" των Journey είχε ξεκινήσει από το 1979 και συγκεκριμένα από την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ Evolution. Γύρω στα πέντε εκατομμύρια δολάρια (!!!) υπολογίζεται το ποσό που στοίχισε ο νέος σκηνικός εξοπλισμός που θα συντρόφευε το συγκρότημα και στις μελλοντικές εμφανίσεις. Το τέλος της περιοδείας θα βρει τους Journey, γεμάτους έμπνευση, να εισέρχονται στα Automatt Studios για να ηχογραφήσουν το έκτο studio άλμπουμ τους με τίτλο Departure που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 1980,φτάνοντας στο Νούμερο 8 του Billboard.
ΑΛΛΑΓΕΣ
Πολλές καταστάσεις δεν μπορείς να τις προβλέψεις! Έτσι λοιπόν, ο πληκτράς, τραγουδιστής, συνθέτης και ιδρυτικό στέλεχος των Journey, Gregg Rolie, θα πάρει την απόφαση να δημιουργήσει οικογένεια και να ασχοληθεί με διάφορα projects, γεγονός που θα τον οδηγήσει στην αποχώρηση από το συγκρότημα μετά το τέλος της περιοδείας του άλμπουμ. Ήταν η δεύτερη φορά που θα γυρίσει την πλάτη του στην επιτυχία, με πρώτη αποχώρηση αυτή από τους Santana. Τελευταία του συνεισφορά στους Journey εμφανίζεται στο "Dream After Dream", ένα soundtrack άλμπουμ που αφορά ένα Γιαπωνέζικο φιλμ με κοινή ονομασία που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το Departure. Για πολύ λίγο διάστημα ο Stevie "Keys" Roseman θα εμφανιστεί ως αντικατάστασης στα πλήκτρα του Rolie και μαζί του οι υπόλοιποι θα ηχογραφήσουν το The Party's Over (Hopelessly In Love), το μοναδικό studio τραγούδι για το live άλμπουμ Captured. Η πρόταση του Rolie για την θέση του πληκτρά-συνθέτη δεν θα αφήσει αδιάφορο το υπόλοιπο πρώην συγκρότημά του. Το όνομα του Jonathan Cain των The Babys θα φιγουράρει πλέον μόνιμα στους ανανεωμένους Journey και τα synthesizers του Cain θα αντικαταστήσουν το Hammond του Rolie γυρίζοντας σελίδα σε μία νέα εποχή που ξεκινά.
Η πετυχημένη ανοδική πορεία των Journey θα συνεχιστεί με το Departure τοποθετώντας το στην υψηλότερη κατάταξη συγκριτικά με τα έξι προηγούμενα που είχε κυκλοφορήσει το συγκρότημα μέχρι τότε. Ο δίσκος περιέχει μία ποικιλία από διαφορετικά μουσικά στυλ μεταξύ του κλασσικού rock και των υποκατηγοριών του, εξερευνώντας ηχητικά πολλές περιοχές. Είναι ένα μεταβατικό άλμπουμ για το συγκρότημα, καθώς ισορροπεί απόλυτα τα στοιχεία από το πρόσφατο και πιο μακρινό παρελθόν με μικρά στοιχεία του μέλλοντος των Journey. Οι μηχανικοί ήχου Geoff Workman και Kevin Elson θα αναλάβουν την παραγωγή με το συγκρότημα να εισέρχεται στο στούντιο έχοντας έτοιμα σχεδόν είκοσι νέα τραγούδια. Τελικά, δώδεκα θα είναι αυτά που θα βρουν τον δρόμο τους στα αυλάκια του δίσκου ενώ μερικά ακόμη κρατήθηκαν για άλλες δουλειές. Το Little Girl ας πούμε εμφανίστηκε στο soundtrack του Dream After Dream ενώ το Natural Thing, γραμμένο από τον Ross Valory, προστέθηκε ως bonus στην επανέκδοση του CD, αρκετά χρόνια αργότερα.
Το Departure είναι ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο από όλους μαζί αιχμαλωτίζοντας έτσι μία αιχμηρότητα που χάθηκε στα επόμενα πιο γυαλισμένα άλμπουμ του συγκροτήματος. Η αρχή του δίσκου γίνεται με ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της δισκογραφίας των Journey, το super hit Anyway You Want It. Φέροντας τις υπογραφές των Perry και Schon, η ψηλότερη θέση στα charts θα είναι το νούμερο 23 του Billboard Pop Charts. Ο ορθός βηματισμός του δίσκου γίνεται μέσα από ένα σούπερ ανεβαστικό τραγούδι που οι αρένες της Αμερικής και του υπολοίπου κόσμου λάτρεψαν και λατρεύουν. Ο Neal Schon είναι φωτιά με το καλημέρα σας, με έναν απίστευτο τόνο στην κιθάρα του και με μια μοναδική ικανότητα να συνδέει τον ροκάδικο τσαμπουκαλεμένο χαρακτήρα με την εύπεπτη μελωδική ποπ κουλτούρα. Φυσικά ο τεράστιος Steve Perry είναι εντελώς απόκοσμος (για ακόμα μία φορά) αψηψώντας τα ανθρώπινα φωνητικά όρια.
Ενώ η αρχή του δίσκου σε εκτοξεύει, το Walks Like A Lady σε προσγειώνει.... down to earth! Blues ρυθμός με τα πέντε μέλη του συγκροτήματος να λάμπουν ισόποσα με λεπτότητα και διακριτικότητα.
Το μελαγχολικό Someday Soon χαρακτηρίζεται από το εκπληκτικό ντουέτο στο οποίο ο Rolie και ο Perry ανταλλάσσουν φωνητικές γραμμές μεταξύ τους. Ένα "seventies" μαγευτικό τραγούδι με έναν υπνωτικό ρυθμό ο οποίος προοδευτικά θα παραχωρήσει την θέση του σε εντονότερα rock στοιχεία ολοκληρώνοντας έτσι το μελωδικό αυτό διαμάντι.
Οι progressive ανυσηχίες των Journey φαίνεται να τους απασχολούν και το 1980 για αυτό τον λόγο και το τραγούδι People And Places που ακολουθεί καλύπτει την prog ανάγκη τους. Εδώ τα φωνητικά είναι μεταξύ του Neal Schon και του Steve Perry ενώ στο "fade out" του τραγουδιού ακούγεται ο ήχος του Hammond του Gregg Rolie. Περίεργο κάπως τραγούδι για Journey αλλά αρκετά ενδιαφέρον.
Το Precious Time είναι ο επόμενος μουσικός διάδοχος του άλμπουμ. Η κιθάρα του Neal Schon προλογίζει το τραγούδι με ένα ανεβαστικό, τύπου - Boston ριφ. Η φωνή του Steve Perry που έρχεται να κουμπώσει με την κιθάρα σου δίνει την αίσθηση ότι ανατέλουν όλοι οι ήλιοι του κόσμου! Νιώθεις ότι κάθε στιγμή πλάθει την φωνή του όπως εκείνος κρίνει. Μεγάλη "ατραξιόν" η μάγκικη μπλουζιάρικη φυσαρμόνικα του Gregg Rolie! Το Where Were You είναι ένα ευθύ ροκάδικο τραγούδι με μία παιχνιδιάρικη ερμηνεία από τον Steve Perry και με boogie σφήνες από το πιάνο του Rolie.
Σκοτεινό, δραματικό σε μπλουζ ύφος είναι το I'm Cryin που ακολουθεί. Ο Neal Schon γαζώνει με την κιθάρα ενώ το τραγούδι δίνει χώρο στον Steve Perry για να αναδείξει τις δυναμικές της μοναδικής φωνής του.
Εκρηκτικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το τραγούδι 'Line Of Fire". Η αλήθεια είναι πως η στούντιο εκτέλεσή του είναι λίγο πιο χαλαρή συγκριτικά με την live για αυτό σας προτείνω να το ακούσετε και να το δείτε μέσα από την συναυλία των Journey στο Houston το 1981. Θα αποζημιωθείτε!
Τα τριάντα εννέα δευτερόλεπτα που διαρκεί το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου βρίσκουν τον Neal Schon να αυτοσχεδιάζει παίζοντας κάποιες αρμονίες πάνω από ένα μικρό χαλί από πλήκτρα. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή...
Η μπαλάντα "Good Morning Girl" είναι ένα μελωδικό σφηνάκι αφού έχει πολύ μικρή διάρκεια. Ένα τέλειο όχημα και πάλι για να δείξει την κλάση του και πάλι ως ερμηνευτής ο Steve Perry.
Το Stay Awhile είναι ένα τραγούδι που φανερώνει την ηλικία του. Αργόσυρτο, μελιστάλακτο, ιδανικό για "blues" χορό κάποιες άλλες μακρινές εποχές. Φόρος τιμής στα αθώα χρόνια!
Τι ακριβώς γίνεται όταν τέμνονται οι Zeppelin με τους AC/DC και ταυτόχρονα έχεις έναν Steve Perry με μία τεράστια έκταση φωνής και με τον απόλυτο έλεγχο πάνω της; Υποθέτω πως τότε ακούς το Homemade Love, το τραγούδι που κλείνει το τρεις φορές πλατινένιο "Departure" του 1980.
Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του μεγάλου Αμερικανικού συγκροτήματος θα κλείσει με την κυκλοφορία του "Departure". Ο Gregg Rolie θα πάρει μαζί του στην έξοδο τις καμπάνες (παντελόνια), τα χαϊμαλιά και τα κατάλοιπα του εβδομήντα αφήνοντας στον "νέο", Jonathan Cain, το πεδίο ελεύθερο για να σκορπίσει την δική του μαγεία. Κάθε τέλος και μια καινούρια αρχή!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
10/8/22
Δημοσίευση σχολίου