Τι ανάγκη έχουμε από ένα ακόμα live του Eric Clapton; Απολύτως καμία! Αλλά για στάσου, το άλμπουμ (κυκλοφορεί σε cd και βινύλιο) είναι στην ουσία το soundtrack της ομώνυμης ταινίας του Martin Scorsese (1995) η οποία τότε παραδόξως δεν κυκλοφόρησε σε home video (dvd, VHS) και το βασικότερο από όλα, είναι η καταγραφή της περιοδεία του άλμπουμ From the Cradle (1994) που έπαιζε blues. Κλασικά Blues! Κι επειδή η καριέρα του ξεκινά από το θρυλικό John Mayall’s Bluesbreakers ή Beano(1966) αν προτιμάτε, ένα ακόμα live άλμπουμ του Clapton έχει αξία. Δεν υπήρξε ποτέ καμία αμφιβολία για την γνήσια αγάπη του για τα blues. Από τη σύντομη θητεία του στους Yardbirds κι από τα περάσμά του στους John Mayall, Cream, Blind Faith, Derek and the Dominos, ακόμη και στα προσωπικά του άλμπουμ, εξαιρώντας τις εμπορικές εποχές του ο Clapton έχει δείξει ότι είναι άξιος συνεχιστής της βρετανικής blues σχολής και κυρίως, άξιος μεταλαμπαδιστής των Blues στους νεότερους. Η συγκεκριμένη περιοδεία ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μοναχικό ταξίδι στα τραγούδια που γράφτηκαν και έπαιξαν οι bluesmen που θαύμαζε, ξεκινώντας με το “’Blues All Night Long” του Jimmy Rogers, μ’ ένα κλαψιάρικο κλασικό blues του 1954 να γεμίζει το δωμάτιο. Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει το “Stablin’Round Crying” του Muddy Waters, με τον Clapton να ακούγεται όλο και καλύτερος, όλο πιο ορεξάτος. Και σε κάθε κομμάτι, η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και καλύτερη και καθόλου κουραστική, αρκεί βέβαια να σου αρέσουν τα Blues. Δεν θα μπω στη διαδικασία, παρουσίασης κάθε κομματιού, εξ άλλου κάτι τέτοιο δεν θα είχε αξία, απλά θα σημειώσω ότι κανένα από τα 17 τραγούδια –κομμάτια δεν είναι δική του σύνθεση αλλά κλασικών bluesmen όπως Willie Dixon, Lowell Fulson, Eddie Boyd, Freddie King, Robert Johnson κ.α.
Στις φωτογραφίες του ένθετου, ο Clapton φοράει ένα απλό μπλουζάκι κι ένα φαρδύ παντελόνι, λες κι έχει πάει βόλτα. Μόνο σε αυτήν τη βόλτα, κρατάει την κιθάρα του και μέσα στη ψυχή του έχει τέτοια θέρμη για τα Blues που μεταδίδει μέσα από κάθε κομμάτι του Nothin’ but the Blues με τον πρωταγωνιστή (Eric Clapton) να «περπατάει» στα χνάρια των μεγάλων με τεράστια άνεση. Εξ άλλου, αυτό δεν κάνει από το 1964; .
Λίγο πριν το τέλος του κειμένου, μια μικρή στάση στα ονόματα που τον συνοδεύουν που είναι οι Andy Fairweather-Low κιθάρα, Jerry Portnoy φυσαρμόνικα, Chris Stainton πιάνο, Andy Newmark ντραμς, Dave Bronze μπάσο και σε ορισμένα τραγούδια υπάρχουν και πνευστά. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι το παίξιμο είναι υπέροχο, όχι γιατί απλά οι μουσικοί είναι…μουσικάρες, αλλά γιατί τους αρέσει αυτό που κάνουν!
TRIVIA
Το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με το Martin Scorsese Presents the Blues: Eric Clapton(2003).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
29/8/22
Υ.Γ.
Τις τελευταίες ημέρες άκουγα το δίσκο συνέχεια για να σχηματίσω γνώμη. Το βράδυ της Δευτέρας, η κόρη μου η οποία ΠΟΤΕ δεν έχει παραπονεθεί για τη μουσική, μου είπε «Μπορείς να βάλεις κάτι ωραίο;”!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου