Στις αρχές του 1972, οι Yes έχουν τελειώσει την περιοδεία Fragile Tour και σύμφωνα με τη δισκογραφική συνήθεια της εποχής, οι Jon Anderson τραγούδι, Chris Squire μπάσο, Bill Bruford ντραμς, Steve Howe κιθάρα και Rick Wakeman πλήκτρα μπαίνουν αμέσως στο studio για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις των καινούργιων κομματιών τους. Το προηγούμενο άλμπουμ τους Fragile (1971) ήταν η μέχρι εκείνη τη στιγμή η μεγαλύτερη εμπορική αλλά και ποιοτική επιτυχία τους κι απέβλεπαν σε ακόμα κάτι καλύτερο. Ήδη είχαν έτοιμα κάποια demos που χρειάζονταν να τα ξανά δουλέψουν για να τα ολοκληρώσουν καθώς με το Fragile είχαν ξεφύγει από τη λογική της σύνθεσης των πρώτων δύο άλμπουμ τους. Τώρα ο ήχος τους ήταν εξαιρετικά πολύπλοκος και οι στίχοι τους ακόμα πιο…ακαταλαβίστικοι. Αυτό τους έκανε να ηχογραφούν κάθε πρόβα τους για να μπορούν να τις ξανά ακούν και να αντλούν ιδέες ή και ολόκληρα συνθετικά κομμάτια. Σε μια εποχή που το progressive rock θριάμβευε, το Close to the Edge (1972, Νο 4 Μ.Βρετανία,Νο 3 Αμερική)αδιαφιλονίκητα είναι ένα ξεχωριστό και συνάμα υπέροχο άλμπουμ με τους στίχους του Anderson να έχουν όλο το μυστικιστικό/ λυρισμό περιεχόμενο και τους Howe και Wakeman με το δαντελωτό παίξιμό τους, να απογειώνουν τον ήχο τους. Το Close to the Edge περιελάμβανε μόλις τρία κομμάτια, το έπος "And You and I", το και "Siberian Khatru", καθώς και το ομώνυμο κομμάτι, διάρκειας 19 λεπτών που αντιπροσώπευε ότι πιο μουσικό και λυρικό είχαν δουλέψει οι Yes στο σύντομο παρελθόν τους. Για αυτό το λόγο και μετά από πρόταση του Steve Howe, ενίσχυσαν τη μόνωση του studio με ξύλο κυρίως για τα ντραμς του Bruford που μαζί με τον Chris Squire έκαναν όλα τα φωνητικά. Το συγκρότημα μπήκε τον Ιούνιο του 1972 στο Advision studio του Λονδίνου με ηχολήπτη (και παραγωγό) τον Eddy Offord, με τον οποίο είχαν ξανά δουλέψει στο Time and a Word (1970) αλλά και στην Fragile tour, με απώτερο σκοπό να μεταφέρουν στη studio ηχογράφηση το live ήχο τους. Το πρώτο κομμάτι είναι το 19λεπτο ομώνυμο με τους στίχους επηρεασμένους από το βιβλίο του Herman Hesse, Siddhartha, ντυμένο από ένα μουσικό περιτύλιγμα βασισμένο κατ’΄αρχή στα δαντελένια κιθαριστικά μέρη του Steve Howe και κατά δεύτερο λόγο στο σύνολο των υπολοίπων.
Ένα μεγάλο σύνολο ιδεών, απλωμένες σε 19 λεπτά που κανένα από τα σημερινά παιδιά ΔΕΝ αντέχει να συγκεντρωθεί και να ακούσει!!! Σίγουρα τα καλύτερα μέρη του είναι αυτά με τη φωνή του Anderson. Το "And You and I" είμαι μια μπαλάντα στα μέτρα των Yes, χρωματισμένη από τη φωνή του Anderson ενώ το τρίτο και τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ είναι το "Siberian Khatru" που κι αυτό βασίστηκε (όπως το “And you and I”) σε μια ιδέα του Anderson που την επεξεργάστηκε με τους υπόλοιπους. Σύμφωνα με τον Anderson η λέξη "khatru" μεταφράζεται σε "όπως θέλετε" στα αραβικά (Υεμενίτικη διάλεκτο), αλλά δεν είχε ιδέα τι σήμαινε η λέξη εκείνη τη στιγμή μέχρι που ζήτησε από κάποιον να ψάξει τη σημασία της! Ο Howe είπε ότι το κομμάτι στο σύνολό του είναι εμπνευσμένο από τη μουσική του Igor Stravinsky με την ηχογράφηση της κιθάρας να απαιτεί δύο μικρόφωνα, το ένα κατ’ ευθείαν από τον ενισχυτή. Και τα 2 κομμάτια είναι πολύ καλά, βασισμένα στα φωνητικά του Anderson και στο παίξιμο του Howe αλλά σαν το ομώνυμο…κανένα. Μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων, ο Bill Bruford έφυγε για να προσχωρήσει στους King Crimson.
TRIVIA
- Σε μια ηχογράφηση, χρειάστηκε να δουλέψουν με ένα demo που είχαν ηχογραφήσει παλαιότερ και με …τρόμο ανακάλυψαν ότι οι καθαρίστριες είχαν πετάξει στα σκουπίδια. Αφού ακούστηκαν κάποια γαλλικά, άρχισαν να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν την ταινία και να περάσουν το συγκεκριμένο κομμάτι στον τελικό ήχο!
- Ήταν τέτοια η πίεση, που μια ημέρα ο Anderson επέστρεψε σπίτι του κλαίγοντας από την ένταση και τότε αποφάσισε ότι μπορούσε να αποκαλεί επίσημα τον εαυτό του μουσικό και το έγραψε στο διαβατηρίου του που είχε αφήσει κενό μέχρι τότε!
- Ο τίτλος του άλμπουμ προήλθε από τον Bruford που θεώρησε ότι απεικόνιζε την κατάσταση τους εκείνη την περίοδο!
- Όταν τελείωσαν τις ηχογραφήσεις και τυπώθηκε ο δίσκος, έφεραν στο studio ένα καινούργιο στερεοφωνικό (πικ απ, ενισχυτής, ηχεία) για να τον ακούσουν και να βρουν το όποιο ψεγάδι του. Αφού σημείωναν τα ακουστικά προβλήματα σκέφτηκαν ότι το στερεοφωνικό που είχαν φέρει ήταν ένα τελειότατο της εποχής που ΔΕΝ είχε ο κόσμος που αγόραζε τους δίσκους τους κι έτσι θα ήταν αδύνατον να καταλάβει τις αδυναμίες που είχαν εντοπίσει.
Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Roger Dean ο οποίος μας είχε συνηθίσει στα γνωστά πανέμορφα σχέδια φαντασίας κι εδώ έχουμε κάτι εντελώς απλό. Ένα χρώμα πράσινο που βαθμιαία αυξάνει και καταλήγει στο οπισθόφυλλο σε μαύρο κι ένα καινούργιο λογότυπο που διατηρήθηκε για αρκετά χρόνια. Μάλιστα, ο σχεδιασμός του έγινε χωρίς να το γνωρίζει το συγκρότημα πριν ακόμα ξεκινήσει να δουλεύει το εξώφυλλο! Το σχεδίασε στο τραίνο, μεταξύ Λονδίνου και Brighton και η βασική ιδέα ήταν τα 3 γράμματα να εμπλέκονται με ένα ενδιαφέροντα τρόπο.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν το διπλό και πολύ κουραστικό Tales from Topographic Oceans.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
19/8/22
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ CLOSE TO THE EDGE
Κρατάω στα χέρια μου το βινύλιο του Close to the edge των Yes (με τη κοκκινοπράσινη ετικέτα τηs Atlantic) και σκέφτομαι για πολλοστή φορά πόσο μαγική χρονιά ήταν το 1972 για τη μουσική... Thick as a brick, Black Sabbath volume 4, Exile on main street, Ziggy Stardust, Machine Head, Obscured by clouds, Harvest, Trilogy, Foxtrot, και σίγουρα μου διαφεύγουν κι άλλα.. έναs εμπνευσμένοs καταιγισμόs παραγωγικήs δημιουργίαs σε πολύ υψηλό επίπεδο... Το Close to the edge σηματοδοτεί την επιτομή τηs συνθετικήs και εκτελεστικήs μεγαλοφυίαs των Yes, αποτελώνταs την "επιστημονική" προσέγγιση του συγκροτήματοs στην art & progressive σκηνή, με το πιό αρμονικά δεμένο και επιτυχημένο line up στη μακρόχρονη Ιστορία τουs. Jon Anderson, Steve Howe, Rick Wakeman, Chris Squire, Bill Bruford. (αντίστοιχο του Mark II των Τιτανοτεράστιων). όλο το άλμπουμ αποτελείται μόνο από τρία κομμάτια μακράs διάρκειαs, κατά τα συνήθη δεδομένα τηs εποχήs και του είδουs, με προεξάρχον το θεαματικό δεκάλεπτο έποs "And you and i", ένα δεξιοτεχνικό αριστούργημα prog-rock, όπου οι κιθαριστικέs πινελιέs του βιρτουόζου Steve Howe και τα πομπώδη οργανικά γεμίσματα του "Βασιλιά Αρθούρου" Rick Wakeman συνδυάζονται ερμηνευτικά με την ιδιαίτερα λυρική και απόκοσμη φωνή του Jon Anderson (τον οποίο λάτρευε και ο δικόs μαs Vangelis με τον οποίο σμίξανε καλλιτεχνικά), παντρεύονταs την κλασσική-συμφωνική μουσική με το ροκ, προσφέροντάs μαs ένα άρτιο και πλούσιο ηχητικό αποτέλεσμα!
Δημοσίευση σχολίου