Ακριβώς στις 7.00 και μπροστά σε 2.000-2.500 (το πολύ κόσμο) εμφανίστηκαν οι Dead Daisies (David Lowy κιθάρα, Brian Tichy ντραμς,Doug Aldrich κιθάρα και Glenn Hughes τραγούδι, μπάσο) έχοντας στην πλάτη τους studio άλμπουμ κι ένα έτοιμο να κυκλοφορήσει, μέσα στον Αύγουστο. Για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, αυτοί οι 2.000-2.500 θεατές, βρέθηκαν στην Πλτ. Νερού όχι τόσο για τους Dead Daisies όσο για τον 70χρονο Glenn Hughes, o οποίος εκτός από την ΠΟΛΥ καλή κατάσταση της φωνής του, διατηρείται και σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, με αποτέλεσμα η όλη παρουσία τους να είναι καλή. Το set list τους βασίστηκε στα δικά τους τραγούδια, που μάλλον πέρασαν αδιάφορα για να φθάσουμε (όλοι σχολιάζαμε το πόσο καλή είναι η φωνή του Hughes) στις 2 διασκευές, και τα 2 των Deep Purple, τα «Mistreated”και “Burn” τα οποία ο κόσμος υποδέχτηκε με χειροκροτήματα. Όμως η απουσία των πλήκτρων που «γλυκίζει» τον ήχο και το βάναυσο έως και άκομψο παίξιμο, κυρίως του Aldrich, χάλασαν και τα 2 υπέροχα κομμάτια. Ο Blackmore είχε μια γλυκύτατα και blues χροιά στον ήχο του, τις οποίες ούτε κατά διάνοια πιάνει ο Aldrich. Θα μου πείτε, μπροστά στην πρώτη εκτέλεση, δεν «πιάνει» καμία. Συμφωνώ, αλλά όχι κι έτσι. Για να φρεσκάρω τη μνήμη σας, ο Aldrich έχει παίξει με W.A.S.P., Dio,House of Lords, Lion, Whitesnake κ.α. κι ο Tichy έχει παίξει με τους Whitesnake, Foreigner, Billy Idol, Kenny Wayne Shepherd κ.α. Βαριά βιογραφικά.
 |
Την ώρα που οι Cradle of Filth βγήκαν στη σκηνή πρέπει να είχαν μαζευτεί περισσότεροι από 5.000 κόσμο, που όλο κι ερχόταν! Το συγκρότημα ή σου αρέσει ή όχι. Κατ’ αρχάς σε όλους εμάς που δεν μας αρέσουν, είχαμε την απορία πως μπήκαν μεταξύ Dead Daisies και Judas Priest αφού αυτά τα 2 ονόματα δένουν καλύτερα! Αλλά ας έλθω στη συναυλία που αισθάνομαι ότι δεν κατάφερνα να περάσουν την ατμόσφαιρα και τις όποιες μελωδίες έχουν στη μουσική τους. Με κεντρικό άξονα τον τραγουδιστή Dani Filth, το μήνυμα που πήρα ήταν ότι σχεδόν όλα τα τραγούδια τους μου ακούστηκαν τα ίδια. Δεν αμφιβάλλω ότι οι fans τους, τα ξεχωρίζουν (δεν μπορεί, 30 χρόνια συγκρότημα είναι!) και το μόνο που ξεχώρισα ήταν η φωνή της της Zoe Federoff.
Μπροστά σε 13.00 περίπου κόσμο, οι Judas Priest απέδειξαν ότι παραμένουν Metal Gods. Να ξεκινήσω από τον 71χρονο τραγουδιστή Rob Halford, που εξακολουθεί να συναρπάζει και να καθηλώνει. Μόνο θαυμασμός. Η ένταση και η χροιά της φωνής του δεν είναι πλέον οι ίδιες με αυτές που ξέραμε, προσέχει όμως πως τραγουδάει και υποστηρίζεται από την κονσόλα (όπως ΟΛΟΙ οι τραγουδιστές)αλλά ΟΧΙ σε βαθμό που να επηρεάζει και να αλλοιώνει! Κλασικά ο Ian Hill στο μπάσο κι ο Scott Travis στα ντραμς με τους Richard Faulkner (παλιοσειρά πλέον, από το 2011) και τον Andy Sheaps στις κιθάρες με όλο το βάρος να πέφτει στον Faulkner, με την κιθάρα του Sneap να δίνει απλά όγκο. Έχοντας ένα καλό set list, ξεκίνησαν με τα One Shot at Glory και Lightning Strike, για να συνεχίσουν με τα You've Got Another Thing Comin', Freewheel Burning, Turbo Lover, Hell Patrol, Sentinel, Victim of Changes, Blood Red Skies (στην οθόνη εμφανίστηκε ο Glenn Tipton), τις 2 διασκευές The Green Manalishi και Diamonds & Rust, Painkiller και να κλείσουν με τα Electric Eye, Hell Bent for Leather όπου ο Halford βγήκε με την Harley–Davidson, Breaking the Law (τραγούδαγαν και τα… εισιτήρια) και Living After Midnight, οι Judas Priest έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο. Το κοινό; Έφυγε ενθουσιασμένο και με περισσότερο θαυμασμό με τον Halford που καταφέρνει να κρατάει σε τόσο καλό επίπεδο τη φωνή του αλλά και στη σκηνική παρουσία του. Φεύγοντας σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι για το συγκρότημα, να καταφέρνει να βρίσκεται στην κορυφή, όταν οι δύο πυλώνες -κιθαρίστες έχουν αποχωρήσει κι ο Faulkner το Σεπτέμβριο του 2021 έκανε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς!!!!!! Και παρουσίασαν αυτήν την πολύ καλή εικόνα που είδαμε όλοι.
Και κάτι τελευταίο γαι τον ήχο που αφορά όλα τα συγκροτήματα: Λόγω του έστω κι ελαφρύ αέρα, ο ήχος "πήγαινε κι ερχόταν", δημιουργόντας πρόβλημα ακουστικής.
Κείμενο: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Φωτό: Γιάννης Μπίθας
Δημοσίευση σχολίου