Δεν θυμάμαι αν έχουμε ξανά δει στη χώρα μας συναυλία με 2 τόσο μεγάλα ονόματα την ίδια ημέρα. Κι αν κάποιος από τους δύο αδικήθηκε, αυτός είναι ο Alice Cooper που εμφανίστηκε στις 19.30 με τρεις κιθαρίστες(!), μια εξ αυτών την 35χρονη Nita Strauss που παίζει μαζί του από το 2014 και δικαιολογημένα κέρδισε τις εντυπώσεις. Και αδικήθηκε γιατί ο ήλιος δεν του επέτρεψε να χρησιμοποιήσει τον φωτισμό που θα ανεδείκνυε το πολύ καλό stage show του που ήταν το καλύτερο από κάθε άλλη φορά που έπαιξε στη χώρα μας.
Ένα κάστρο(!), ο σχιζοφρενής δολοφόνος, η μαύρη χήρα (νύφη-στο ρόλο της, η γυναίκα τοιυ Sheryl)), η γκιλοτίνα, το μαστίγιο, φέρετρα και ότι άλλο έχει παρουσιάσει στο παρελθόν στα show του. Πολύ καλό το set list, στην ουσία ένα μικρό best of που ξεκίνησε καταιγιστικά (Feed My Frankenstein, No More Mr. Nice Guy, Hey Stoopid και Bed Of Nails, για να κάνει μια κοιλιά με τα Fallen in Love και Be My Lover αλλά να επανέλθει αμέσως με τα House of Fire, Under My Wheels, I'm Eighteen, He's Back, Poison, Billion Dollar Babies, He’s Back (The Man Behind the Mask) και Go to Hell με τα 2 τελευταία να μην είναι τόσο γνωστά στον κόσμο, αλλά είναι από τα αγαπημένα μου. Έκλεισε με τα Steven (ντυμένος με ζουρλομανδύα), I Love the Dead, Escape και το βέβαια το, School's Out σε medley με το Another Brick in the Wall. Τι είδα εγώ;΄Ό ήχος, τουλάχιστον στην αρένα που ήμουν πολύ καλός, η μπάντα επίσης, με τους 3 κιθαρίστες να έχουν καθαρό ήχο και ρόλο, με τις εντυπώσεις να κλέβει δικαιολογημένα η Strauss που είναι κάτι παρά πάνω από ταλέντο, το stage show πολύ καλό αντιστάθμισε την έλλειψη φωτισμού, ο δε πρωταγωνιστή, ο Alice Cooper πολύ καλύτερος του αναμενομένου. Σαν σκηνική παρουσία τέλειος, σαν φωνή, κρατάει ακόμα και δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα των συνομηλίκων του. Bέβαια εδώ να πω ότι ούτε είχε ποτέ τη…φωνάρα, ούτε τα τραγούδια του είχαν τις ιδιαίτερες απαιτήσεις. Πέρασα τόσο καλά, που η γαμψή μύτη του, μού φάνηκε τόσο όμορφη!!!
Οι Scorpions έχουν τη στόφα του super star και τη βγάζουν παντού και πάντα. Εκμεταλλευόμενοι κάθε τετραγωνικό της τεράστιας σκηνής και την τεράστια οθόνη που την πλημμύρισαν γραφικά, έδωσαν μια συναυλία που σε γενικές γραμμές άρεσε στους 30.000 κόσμο (δικοί μου υπολογισμοί, το επάνω διάζωμα ήταν κλειστό). Πρώτο τραγούδι το Gas in the Tank από τον καινούργιο δίσκο για να ακολουθήσουν τα παλιά και κλασικά Make It Real, The Zoo και το all time classic instrumental, Coast to Coast, 3 ακόμα από το καινούργιο άλμπουμ (Seventh Sun, Peacemaker και Rock Believer) και βέβαια όλα τα mega hits, Bad Boys Running Wild, Send Me an Angel, Wind of Change (με ελαφρά αλλαγμένους τους στίχους), Tease Me Please Me, Blackout, Big City Nights και για encore τα Still Loving You και Rock You Like a Hurricane.
Τι είδα εγώ; Ο κόσμος διψούσε να τους δει και να τους ακούσει. Το κοινό είχε μεγάλη έως τεράστια ηλικιακή διαφορά, από πιτσιρίκια (δεν είναι λίγα) έως πολλούς ασπρομάλληδες με κοιλίτσα και φαλάκρα (πολλοί). Και σε αυτούς ο ήχος ήταν πολύ καλός, γιατί κόσμος που πήγε στις κερκίδες, διαμαρτυρήθηκε ότι δεν άκουγε, η σκηνική παρουσία τους πολύ καλή, κάλυψαν ολόκληρη τη μεγάλη σκηνή, εκτός του Meine που ήταν στατικός (ου γαρ έρχεται μόνον, είναι 74 ετών και κάποια διαλείμματα κατά τη διάρκεια της συναυλίας είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ). Η παρουσία του Mikkey Dee τους έχει δώσει άλλη ταχύτητα, τα γραφικά στην οθόνη πολύ έως πάρα πολύ καλά, συγκινητική η εμφάνιση του Lemmy και του Ace Of Spades στον…κουλοχέρη (Rock Believer Jackpot) και για ακόμα μια φορά ο Rudolf παρά τα 74 χρόνια του, αλώνησε! Περάσαμε καλά και το μισό γήπεδο έφυγε ερωτευμένο με την κιθαρίστρια!!!!
Κείμενο: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Φωτογραφίες: Γιάννης Μπίθας
7/7/22
Δημοσίευση σχολίου